LOGINShare
: ตอนที่ 7 : Go For It คืนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! (1) NC25+
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 7 : Go For It คืนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! (2) NC25+
“พี่เปา... ทำอะไรพุด?” เธอถาม ยังคงหอบหายใจด้วยท่าทางเอียงอาย อันเนื่องมาจากประสบการณ์ครั้งแรกที่เพิ่งเคยได้รับรู้ว่ามีเรื่องพรรค์นี้อยู่บนโลกปริมเพิ่งบอกเธอ... ว่ามันจะเกิดอะไร หากพ่อเลี้ยงรุกหนักอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ทว่าทุกอย่างก็สายเกิน เธอคงไม่ต้องการคำปรึกษาทางทฤษฎีอีก เพราะมันไม่ละเอียดยิบ! เหมือนได้สัมผัสด้วยตัวเอง“ทำเมียไงครับ พี่ชอบกินพุทรา... พุทราของพี่สวยขนาดนี้...” เขายิ้ม อดทนทรมานเพื่อที่จะให้เธอมีความสุข แล้วก็สร้างความอับอายให้เธออีก เลื่อนใบหน้าลงซุกซบอกสาวเข้าครอบครองอย่างหิวกระหาย“อ๊ะ...!” ร่างบางแอ่นรับปากร้อนรัดกายราวกับว่าเขาต้องการดูดกลืนทุกสิ่งไปจากเธอ ตะกละตะกลามแต่ยังแอบแฝงความนุ่มนวลไว้ด้วยการดุนปลายลิ้นอยู่บ่อย ๆ ร่างบางบิดเร่า ๆ เพราะความซ่านสยิวปรเมษฐ์ทำทุกอย่างตามใจอยาก เขาเพิ่งรู้ตัวว่าต้องการผู้หญิงคนนี้มาตลอดอย่างไม่มีใครมาแทนที่ แต่พอได้ครอบครอง ไม่ว่าจะดื่มด่ำความหวานอร่อยสักเท่าไร เขาคงไม่มีวันอิ่ม และคงเหลือความอดทนไม่มาก...เต้าเต่งตึงเต็มมือเต็มปากที่ดูดเม้มบ้างสะกิดเลีย เขารับรู้ได้ถึงความหวาน ทว่าการเล้าโลมอีกฝ่ายอยู่อย่างนี้สร้างควา
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 8 : Crazy About You ผู้ชายเอาแต่ใจ (1)
เสียงนาฬิกาปลุกดังเตือนถี่หลายสิบนาที... ในอุณหภูมิห้องเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่ทำให้เรือนร่างงามต้องคลอเคลียแผงอกกว้างอยู่พอประมาณอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปรือเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมองเจ้าของท่อนแขนอุ่น พลิกตัวหันกลับไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง “สิบโมง!” โวยวายหน้าตื่นตะลึง ปรายลดาคว้าชุดกระโปรงนอนสีหวานที่กองอยู่บนพื้น ใช้เป็นที่กำบังกายพรวดพราดเข้าห้องน้ำไป แม้แต่ละย่างก้าวจะสะท้านสะเทือนจนต้องห่อริมฝีปากเพราะความเจ็บร้าวระบม ความเป็นคนขี้ลืมยังทำให้เธอวิ่งมาปิดเสียงหนวกหูน่ารำคาญก่อนแล้วเข้าไปใหม่ เธออาบน้ำอย่างรวดเร็วที่สุด อดไม่ได้ที่จะนึกโมโหหนุ่มวัยสี่สิบสองปีที่ทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่น ความเร่าร้อนจัดจ้านของเขายังไม่ได้หยุดแค่เตียงนอน ห้องสี่เหลี่ยมที่จัดสรรสัดส่วนเป็นอย่างดีตอนนี้กลายเป็นว่าเล็กแคบลง จากทุกท่วงท่าอารมณ์หนักหน่วงครบถ้วนทุกกระบวนท่าบนเตียงร้อนลุกเป็นไฟ! เสื้อผ้าในตู้ที่พับวางไว้เรียบร้อยถูกรื้อออกมากระจัดกระจาย หนังสือปากกาบนโต๊ะ บนชั้นวางของพ่อคุณก็กวาดลงพื้น เขาอุ้มเธอไปได้ทั่วทุกมุมห้องแม้แต่บนโต๊ะอาหาร คงจะขาดแค่ระเบียง... ที่ไม่ได้ไป มันต้องมีรสนิยมทา
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 8 : Crazy About You ผู้ชายเอาแต่ใจ (2)
“พี่เปาอ่ะ... มาบอกรักอะไรแต่เช้า” แก้มขาวนวลร้อนผ่าวขึ้นตามลำดับ ไม่อายก็คงจะแปลก เธอยอมให้เขาจับจูงมืออย่างว่าง่าย มือหนากระตุกมือของเธอเบา ๆ เป็นเชิงว่าขอ...“พี่จะเอาพุดทุกวัน วันไหนไม่ให้... น่าดู”แววตาเป็นประกายบอกว่าเขากลายเป็นพวกเสพติดความหวานไปแล้ว ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยเดินนำหน้าไปให้คนข้างหลังหลุบตามองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกมากมายหลายอย่างบรรยากาศระหว่างเธอและเขาเปลี่ยนไป... ในทางที่ดีแม้ยังมองไม่เห็นอนาคตชั้นแรกของห้องพัก คอนโดมีเนียมสไตล์บ้านสวนอยู่ติดกับลานจอดรถยนต์กลางแจ้งที่มีต้นไม้ร่มรื่น ห่างไปไม่กี่ก้าวเดินคงจะต้องสวนกับห้องอื่น ๆ เป็นเรื่องธรรมดา มันไม่ธรรมดาตรงสายตาของเพื่อนบ้านวันนี้...ปรายลดาเป็นคนขี้อายอยู่แล้วคงจะหลบหน้าหลบตาผู้คน เธอก้มหน้าก้มตาเดินต่างจากผู้ชายหน้าหนาที่ทำหน้าตาเฉย เปิดประตูรถยนต์ให้เธอแล้วก็เข้าไปนั่งที่ของตัวเองอย่างอารมณ์ดี“พี่ว่า... เรากลับบ้านกันบ้างดีไหม? กำแพงที่นี่มันคงไม่หนาเท่าบ้านหลังที่พี่ออกแบบ ไม่ก็ต้องซื้อคอนโดฯ ที่มันแพง ๆ กว่านี้ เลือกที่เก็บเสียงหน่อย...” เบ้ปากว่าแล้วก็เลิกคิ้วมองคนข้างกายที่จะต้องโวยวายแน่
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 9 : Jealousy Man คนขี้หวง (1)
“แม่ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของพุดนะ แม่เป็นแม่ของเปา... พ่อเลี้ยงพุด เคยเจอกันแล้วใช่ไหม?” อนงค์ได้ยินมาจากชายหนุ่มที่เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ในห้องรับแขกกว้างขวางของบ้านหลังใหญ่ธามไทตั้งใจเดินทางมาถามความจริง เพราะมันเป็นสถานที่ ๆ เดียวที่ปรายลดาเคยพามาไหว้ผู้ใหญ่ เขาคงได้แต่หวังว่าจะได้ข่าวคราวของเธอบ้างหลายวันมานี้เธอบล็อกไลน์ บล็อกเฟซ ปิดเครื่องเปลี่ยนเบอร์หนีไปเสียอย่างนั้น ไปตามหาตัวที่คณะก็ไม่เจอทั้งที่เคยส่งเสียงหัวเราะมาตามสายพูดคุยเรื่องสนุก ๆ ทุกคืน ไปรับไปส่งกันตลอดในความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครพูดอะไร นอกจากความรู้สึกดี ๆ ผ่านแววตาเศร้าหมองของหญิงสาวที่ดูมีชีวิตชีวิตขึ้นตอนอยู่กับเขา“แล้ว... ตกลงทั้งสองคนเป็นอะไรกันครับ? ปริมบอกผมว่าพ่อเลี้ยงเลี้ยงพุดมา แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”“ตาเปา ลูกชายแม่เป็นน้องชายของพ่อเลี้ยงพุด ก็เป็นอานั่นแหละจ๊ะ เขาเรียกกันแบบนั้น ‘พี่’ ‘พ่อเลี้ยง’ จะให้เรียกอาเลี้ยง มันยังไง ๆ” ในความเข้าใจของอนงค์คือเด็กหญิงพุทราแยกไม่ออกระหว่างพ่อกับอาคืออะไรกันแน่ เมื่อการกระทำของคนทั้งสองสวนทางกัน หล่อนยังเป็นคนบอกเองว่าอาเลี้ยงมันไม่มี...ก็เรียกกันแบบนั้นมาตล
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 9 : Jealousy Man คนขี้หวง (2)
“ไปสิ อาจารย์ให้พี่จัดบูธเอกับน้อง ๆ ปีสาม แกจัดล็อคเอาไว้แล้ว”ธามไทกำลังพูดกับเพื่อนของปรายลดาแต่กลับมองตรงไปที่ใบหน้าสดสวย เธอมีแววตาและท่าทีแตกต่างไปจากคนเมื่อหลายวันก่อน ดูไร้เยื่อใยราวกับเป็นคนละคน“พุดขอโทษนะพี่ธาม... คือ...”“ถ้าเป็นเพื่อนกันก็คุยได้ พี่ให้เวลาทำรายงานสองชั่วโมง... พอไหม?” เสียงเข้มขัดหลังจากที่จอดรถยนต์เรียบร้อยจึงตามมาทีหลัง ปรเมษฐ์ไปรับลูกเลี้ยงด้วยตัวเองยังอาสาพาเพื่อนนักศึกษาที่บอกว่าจะมาทำรายงานด้วยกันกลับมาด้วย“พอค่ะ...”“พี่ไม่อนุญาตให้มีแฟนเข้าใจนะ?” นั่นนับว่าเขาให้เกียรติหญิงสาวในความดูแลมาก ๆ แล้ว ตอนนี้เธอยังอยู่ในสถานะที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง...ปรเมษฐ์มองคนทั้งสองด้วยสีหน้าไม่พอใจ สะกดกลั้นอารมณ์เดือดพล่านเอาไว้เพื่อเดินปึงปังขึ้นห้องไป“พ่อเลี้ยงแกดุอ่า... เมื่อกี้ยังยิ้มหวานอยู่เลย”“พี่เปาแกเป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางวันดีก็ดี เวลาหงุดหงิดที... อืม” เธอเงียบไปเพราะไม่อยากนินทาผู้มีพระคุณว่าเขาน่ะเหมือนคนวัยทอง! เขาเพิ่งจะพูดจาดีกับเธอและเพื่อนในรถยนต์แต่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนพอถึงบ้าน“แกได้ไปช่วยแม่อนงค์เลี้ยงหลานบ้างป่ะ อ
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 10 : No more Secrets ความลับ(รัก)ของพ่อเลี้ยง (1)
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหนเพราะความหึงหวง ปรเมษฐ์ก็พยายามที่จะเป็นผู้ใหญ่ พอวางร่างบางลงบนเตียง และเห็นว่าเธอกำลังป่าวประท้วงเขาทางสายตา เขาจำเป็นต้องตักเตือน“พุดทำไมไม่ระวังตัว ปล่อยให้ผู้ชายมานั่งใกล้ๆ มาถูกเนื้อต้องตัว แทบจะสิงกันเข้าไปในบ้านพี่ แม่อนงค์ไม่เคยสอนหรือยังไง?” ตะคอกด้วยเสียงโกรธขึ้งออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะกักเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในเสียงสั่นๆ “พุดไม่ให้เกียรติพี่เลย...”ดวงตาคู่สีฟ้าครามวูบไหวทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก เวลาพ่อเลี้ยงดุหรือแม้แต่แม่อนงค์เองก็ตาม ปรายลดาไม่เคยเถียงผู้ใหญ่“ถ้าพี่มีแฟน พี่ไม่บอกเลิกแฟนพี่ พี่มาทำเรื่องแบบนี้กับพุด พุดจะรู้สึกยังไง?”ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอยังคงอยู่ในการกระทำ ยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นประนมแนบอก และน้ำเสียงว่าสำนึกผิด “พุดขอโทษค่ะ คราวหน้าพุดจะระวัง”“ไหว้ทำไม.. พุดยกมือไหว้พี่ทำไม...? พี่ไม่ใช่พ่อเลี้ยงพุดแล้ว!” เสียงตวาดพาร่างบางสะดุ้งเฮือก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจ เขาไม่รู้ว่าดังไปถึงไหน แต่พอรู้ว่าตัวเองยืนในห้องนี้ต่อไปไม่ไหว สองขาไร้เรี่ยวแรงกลับก้าววิ่งออกไปปรเมษฐ์ไม่ได้เป็นคนเอาแต่ใจอย่างเดียว
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 10 : No more Secrets ความลับ(รัก)ของพ่อเลี้ยง (2)
“ขึ้นมาเลยห้องวีแปด มาไม่ถูกถามรีเซฟชั่นหรือมาม่าเอานะ...” เมธพนธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง ๆ เพราะไม่อยากให้เพื่อนกลับก่อนปรายลดารู้จักเพื่อนของพ่อเลี้ยงทุกคน ยังรู้ว่าผู้ชายชอบไปเที่ยวที่ไหนกันคลับละแวกนี้เปิดตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ปิดในเวลาตีสองกว่า เธอสามารถที่จะนั่งเล่นร้านอาหารญี่ปุ่นในบิ๊กซีฝั่งตรงข้าม ไปดูหนังตรงสี่แยกเอกมัยแล้วกลับมาวนเวียนอยู่แถวร้านข้าวต้มโต้รุ่งเพื่อรอ ตีสองตีสามเธอก็รอพ่อเลี้ยงได้ นาน ๆ ครั้งเขาจะเมาจนหลับคาที่จนเธอต้องมาช่วยแบกกลับบ้าน“ปรกติก็รออยู่แถว ๆ นี้ วันนี้นึกครึ้มอะไร ตามถึงที่...” เมธพนธ์บ่น“ตามขนาดนี้ ลูกเลี้ยงหรือเมียวะ?”คนได้ยินถึงกับสำลักน้ำในแก้วที่ไหลผ่านลำคอแห้งผาก กลอกตาซ้ายขวาเหมือนว่ามีความลับบางอย่าง ซึ่งไม่เคยปิดบังอะไรได้จากสายตาอันแหลมคมของจอมพลที่หรี่ตาเล็กลงจนเหยียดตรง“กูว่าท่าทางไอ้เปามันแปลก มันต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่บอกเราสองคนแน่”“อืม... กูว่าน่าจะใช่” เมธพนธ์เออออตาม ยกแก้วตาม หมดแล้วก็มีน้อง ๆ คอยบริการชงเหล้าให้เป็นอย่างดี ในช่วงหัวค่ำที่ลูกค้ายังไม่มากนัก มาม่าซังสาวใหญ่ เซลล์ขายเหล้าคอยอยู่เอาใจ รินเหล้าให้พวกเขาด้วยประตูท
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 11 : FWB - Friends with Benefits เพื่อนกัน มันส์ดี (1)
“พุด... ไม่ค่อยสบาย... ค่ะ พุดขอตัวก่อน พี่ ๆ อยู่กันตามสบายนะคะ” เธอตอบแล้วยิ้มกลบเกลื่อน “เจอกันที่บ้านนะพี่เปา...”ปลายเสียงหยุดลงตรงชายหนุ่มที่อ่านความรู้สึกผ่านสีหน้าของปรายลดาออกได้ไม่ยาก เขารู้สึกผิดต่อเธอในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องของปิ่นแก้วในอดีต มือหนายังกุมมือน้อยไว้แน่น สั่งด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ“พี่ไม่ให้ไป...”แววตาคู่สวยวูบไหวในวินาทีนั้น ขณะที่หญิงสาวอีกคนสงสัยว่าทำไมปรเมษฐ์จึงมีท่าทีแปลกไป ช่วงที่เขาทำงานในไทย ลูกเลี้ยงมารอเขากินเหล้าไม่รู้กี่ชั่วโมง เขาก็สนใจบ้างไม่สนบ้างแล้วแต่อารมณ์หล่อนนั่งอยู่ข้างปรายลดา ชะโงกหน้าไปบ่นว่า “แกน่ะ อยู่คุยกับฉันก่อนเลย ทำไมทิ้งงานมา ฉันต้องทำให้แกตั้งหลายอย่าง ยุ่งเป็นบ้า”“ฉันพาพุดไปส่งบ้านก่อน เหล้ากินเมื่อไรก็ได้ คุยกับแกก็คุยเมื่อไรก็ได้เหมือนกัน” ในถ้อยคำขาด ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนสุดความสูงโดยไม่ปล่อยมือคนตัวเล็ก ที่บอกว่าจะเปิดเหล้าหนึ่งขวดก็ไม่ได้ลืม“เดี๋ยวโอนเงินค่าเหล้าให้นะ ไปก่อน”“อ้าว... ฉันเพิ่งมาถึงเองนะ คนอุตส่าห์มารับ” สาววัยสี่สิบบ่นอุบอิบ เมธพนธ์ จอมพลและเหล่าสาวน้อยใหญ่ก็ไม่อยากให้รีบกลับชายหนุ่มไหวไห
Latest chapter
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 24 : Love รักก็คือรัก... (2) - ตอนจบ -
“พ่อกินข้าวมารึยัง?” เสียงหวานถามอย่างดีอกดีใจ หลังพ่อปองกานต์ก้าวผ่านประตูบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นตาคมหลุบมองหน้าท้องเนินนูนของลูกสาวที่ดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเก่า ไม่อวบอ้วนจนเกินไป หน้าตาสดใสมีความสุขดี“ยังเลย มีอะไรให้พ่อกินบ้างล่ะ?”“กับข้าวเต็มโต๊ะเลยพ่อ พี่เปาซื้อมา พ่ออาบน้ำ โกนหนวดก่อนไหมคะ? หรือพ่อจะกินข้าวก่อน” ทั้งน้ำเสียงและแววตาแลดูเป็นห่วงเป็นใยพ่อเสียเหลือเกิน แม้แต่คนที่เดินข้างกันเข้าบ้านแล้วยังรู้สึกได้ตั้งแต่ปองกานต์ทิ้งบ้านไปตอนลูกสาวอายุได้ประมาณห้าขวบ จะกลับมาก็แค่ปีละหนสองหน ยังไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน แม้ไม่ได้มีความผูกพันอะไรกันทางสายเลือดหรืออยู่ด้วยกันตลอด มีหลาย ๆ ครั้งที่ปรายลดาคิดถึงพ่อพอคนพ่อเดินตามไปถึงห้องรับประทานอาหาร ติดห้องรับแขกกว้างขวาง ลูกสาวตักข้าวร้อน ๆ ให้ใส่จาน“เป็นยังไงบ้างล่ะ? ปวดขา ปวดหลังไหม ลูกดิ้นหรือยัง?”“ดิ้นแล้ว... ชอบดิ้นตอนกลางคืน ปวดขา ปวดหลังค่ะ แต่ว่ามีคนนวดให้” วงหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ ก้มหน้าเอียงอายมองทัพพีในมือเหมือนข้าวในหม้อจะโรยน้ำตาล“ไม่ได้เรื่องหรอก พ่อนวดเก่งกว่าเยอะ เดี๋ยวพ่อกินข้าวเสร็จ พ่อนวดเท้าให้ลูกดีไหม?
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 24 : Love รักก็คือรัก... (1)
“แม่จัดการหนี้ให้หมดแล้ว อย่าไปก่อเรื่องอีกล่ะ มีพ่อที่ไหนเขาต้องให้ลูกเลี้ยงอายุแค่ยี่สิบกว่า ๆ มาโอนเงินให้ตลอด เหล้าน่ะกินมันเข้าไป ไว้หนวดไว้เครายังกับโจร เมื่อไรแกจะทำตัวเป็นผู้เป็นคนสักที” อนงค์บ่นน้ำไหลไฟดับ ก้าวฉับ ๆ เดินฝ่าแดดร้อนจัดข้างชายที่อยู่ในสภาพเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเก่า ๆ ต่างกันกับตัวเธอ การแต่งตัวนั้นก็ออกไปทางวัยรุ่น ด้วยกางเกงยีนส์เสื้อยืด ไม่ได้นุ่งผ้าซิ่นแบบคนเฒ่าหากพูดเรื่องความกระฉับกระเฉงของสาววัยเจ็ดสิบสองที่ดูแลตัวเองสม่ำเสมอเป็นคนละเรื่องกับลูกชายวัยห้าสิบปี เขาดันดูแก่กว่าแม่เสียอีก“เรื่องของผมเปล่าแม่...”คนได้ยินมองขวับตาขวาง โทสะเดือดพล่านขึ้นมาในทันที “เรื่องของแก มันเป็นปัญหาของฉันไหมล่ะ? ไอ้ที่ต้องมาโรงพักเพราะเจ้าหนี้มันจะฟ้องฉ้อโกง มันไม่ใช่เรื่องของฉันตรงไหน.. ฮะ”“ผมหมายถึงเรื่องหนวด... มันหนวดผม” ปองกานต์ชี้ไปที่หนวดแล้วก็ทำเมินเฉย ปล่อยให้แม่โมโหอยู่อย่างนั้นทีแรกเขาก็นึกว่าพวก ‘เฮียซ้ง’ จะจ้างคนมาทำร้ายหรือไปรังควานลูกสาวของเขา กลายเป็นลากมาขึ้นโรงพักลงบันทึกประจำวัน ยื่นฟ้องฐานฉ้อโกง เพื่อเอาครอบครัวเข้ามาเอี่ยว คู่กรณีอย่างเขาจึงต้องจ่ายเ
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 23 : I miss you คิดถึง.. (NC25+) (2)
‘ผู้หญิงของเจ้านายคุณน่ะ ระวังตัวไว้ดี ๆ ก็แล้วกัน ฉันโทรมาเตือนครั้งสุดท้าย’คำขู่ของหญิงสาวผู้เต็มไปด้วยความริษยาในตัวลูกเลี้ยงเมื่อหลายวันก่อนทำให้เขาไม่สบายใจอลันทำการสืบสาวเรื่องราวบางอย่างมาได้สักพักว่ามีอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับปิ่นแก้ว และรายงานเจ้านายไปก่อนหน้านี้ นอกจากเรื่องที่เธอไปหาปองกานต์ ยังไปยุ่งวุ่นวายกับพวกกู้หนี้นอกระบบ บ่อน ซึ่งเขาได้สั่งให้ลูกน้องแอบตามไปสัญชาติญาณเลขาฯ ไฟแรงเขาคงอยากลุกขึ้นมาสะสางปัญหาเรื่องผู้หญิงของเจ้านายให้เรียบร้อย คนที่หยุดปลายเท้าลงข้างเตียงดันทักขึ้นเสียก่อน“คุณอลัน... กินข้าวต้ม กินยาให้ครบ ไม่ไหวก็ไม่ต้องลุก เดี๋ยวฉันจะกลับแล้วนะ” ในน้ำเสียงกึ่งสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวราวกระดาษมองกลับไปยังร่างบางในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นงานแบรนด์สมฐานะคุณหนูนัชชาถึงเป็นเด็กปากร้ายไปสักหน่อย เธอกลับรับผิดชอบในการกระทำ ตั้งแต่นอนเฝ้าไข้เขาอยู่ข้างเตียงคนป่วยในโรงพยาบาล ขับรถยนต์ให้แทนเพื่อพาเขากลับมาส่งถึงคอนโดฯ ยังคอยดูแลเรื่องยาและอาหารให้ไม่แปลกที่ฝรั่งไร้ญาติจะเกิดความรู้สึกเศร้าเสียดาย จู่ ๆ เขาซึ่งอยู่คนเดียวมาตลอดดันอยากให้เธออยู่ด้วยกันเรื่อย ๆ
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 23 : I miss you คิดถึง.. (NC25+) (1)
ตั้งแต่ทุกคนออกจากบ้านไปแล้วหญิงสาวกลับมาแค่สองคน ได้เรื่องว่าเลขาฯ หนุ่มโดนหมอจับล้างท้องจนไม่เหลือเรี่ยวแรงยังต้องนอนหยอดน้ำเกลือ เขาคงจะต้องโมโห จึงพยายามติดต่อเจ้าตัวซึ่งหายเข้ากลีบเมฆ ยังไม่รับสายหลังก่อเรื่องเอาไว้ทันทีที่ประตูบ้านปิดลงพร้อมการจากไปของนัชชาซึ่งรับปากว่าจะไปดูแลอลัน ให้แทน เนื่องจากว่าลูกครึ่งหนุ่มบราซิลไม่มีญาติที่ไหนร่างสูงในชุดทำงานก้าวพรวดไปสอดลำแขนเข้าประคองเอวเล็ก สัดส่วนโค้งเข้าพอดี หน้าท้องเนินนูนเพียงเล็กน้อยตามอายุครรภ์เพียง 13 สัปดาห์ ปรายลดาเริ่มใส่เดรสของคนท้องบ้างในบางวันยังติดเข็มกลัดไว้ตามที่แม่อนงค์บอก“พุทรา... พวกเขาไปกันหมดแล้ว หมดเรื่องแล้ว พุดไม่ต้องกังวลนะ พี่ไม่อยู่เฉย ๆ กับเรื่องนี้แน่” ปลายเสียงเด็ดขาด แน่ว่าเขาจะต้องเอาเรื่องในภายหลัง หล่อนไม่มีวันได้มาเหยียบบ้านของเขาอีก!ตอนนี้เขายังคิดอยู่ว่าถ้าสตรีมีครรภ์รับประทานยาปลุกเซ็กส์เข้าไป ตามฉลากห้ามรับประทาน เด็กในท้องคงได้รับอันตราย ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าเป็นพวกมักมากอย่างเขาที่โดนกับคนอื่นก็คงจะทนไหว แต่กับสาวน้อยในความดูแลแล้วเท่าไรคงไม่พอ...“พี่ไม่ได้เจอเมียมาเป็นอาทิตย์แหนะ”“แล้ว
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 22 : Oh...! I’m Sorry หน้าใส ใจดี (2)
“กรี๊ด!”ต่างคนปิดยกมือขึ้นปิดหูแม้กระทั่งคนกรี๊ดเอง เว้นแค่ปรายลดาที่ยืนหัวเราะเพื่อน เห็นอยู่ว่านัชชาจงใจตะเบ็งเสียงคอแทบแตกใส่หน้าปิ่นแก้ว ก่อนที่เจ้าตัวจะทำหน้าเฉยเมยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“โดนตัดออกจากกองมรดกแล้วค่ะ ปริมแค่แวะมาบอก โตแล้วเนอะจะไปไหนก็ได้นี่ ไปกันดีกว่า พุด...”“พุด... รอไปพร้อมพี่” ชายหนุ่มแทรกขึ้นมาแล้วเดินไปคว้ามือเรียวไว ๆ แต่ก็ถูกสะบัดออกด้วยสีหน้าดื้อรั้นซึ่งเลือนหายไปในอีกครู่ เป็นรอยยิ้มใส ๆ“พุดไปกับปริมดีกว่าค่ะ พุดรีบ เดี๋ยวไปไม่ทัน วันนี้อาจารย์หมอมาด้วย พุดมีคำถามตั้งเยอะแยะ พี่ทำงานไปก่อนเถอะ เรื่องลูกเมื่อไรก็ได้” พูดแล้วก็คว้ามือเพื่อนสาว รีบเดินหนีเจ้าของบ้านไป ปรายลดาโมโหอย่างไรยังสำรวมกริยา ถึงเธออยากจะกรี๊ดใส่หน้าใครสักคนให้ได้อย่างนัชชาสักแค่ไหนคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังหัวใจกระตุกวูบ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว และเขาก็ไม่อยากจะทำงานต่อ“เดี๋ยวผมให้วิศวกรดูหน้างานอีกที สระว่ายน้ำกับร้านอาหาร ผนังต้องให้ลูกค้าเลือกก่อนว่าจะเอาผนังปูนเปลือย บล็อกอิฐแก้ว หรือกระจก คุณเป็นหัวหน้างานสถาปนิกคุมทีมก่อสร้าง มีอะไรคุณตัดสินใจไปเลยละกัน”เพราะคำว่า ‘หัวหน
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 22 : Oh...! I’m Sorry หน้าใส ใจดี (1)
ปรเมษฐ์ มาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงเย็นพร้อมปิ่นแก้วที่หอบงานโปรเจคใหญ่กลับมาทำต่อ มันเป็นงานที่จะต้องทำร่วมกันเป็นทีม ซึ่งเจ้าของบ้านก็ให้เกียรติภรรยา ไม่พาผู้หญิงเข้าห้องทำงานส่วนตัว ใช้สถานที่ในห้องรับแขกโปร่งโล่ง เปิดกระจกไว้ทุกบาน สำหรับวางกระดานแบบงานอันใหญ่ใต้ร่มไม้ของม้านั่งหินในสวนหย่อมหน้าบ้าน ดวงตาคู่สวยจ้องเขม็งผ่านขอบจอโน๊ตบุ๊คไปยังบุคคลทั้งสองในบ้าน พวกเขากำลังยืนอยู่หน้ากระดานแบบงานหน้าบ้านหน้าตาคร่ำเครียด“ฉันกลับมาขายเสื้อกับแกต่อได้มั้ย?” คนถามนั่งเท้าคางอย่างเซ็ง ๆ ขณะที่ปรายลดาไม่ตอบอะไรฮอร์โมนคนท้องทำให้เธอกลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ยังหงุดหงิดตลอดวัน ดีหน่อยตรงที่ไม่แพ้ท้องมาก นัชชายังอยู่เป็นเพื่อนตลอด หลังจากที่เจ้าตัวไม่มีไข้แล้ว อาการดีขึ้นตามลำดับเรียกได้ว่าเกือบหายดี“แกไม่ฟังที่ฉันพูดเลย หึงผัวล่ะสิ ให้ฉันจัดการเหอะ”“ไม่เป็นไร... ขอบใจนะ ปริม แกเอาตัวแกเองให้รอดเหอะ” ย้อนคำคนที่มีกำลังปัญหาความรักและชีวิตครอบครัวขนาดว่าไม่ยอมกลับบ้าน ก่อนจะหันมองใบหน้าสดสวยสลดเศร้าลงจนต้องถาม“ตกลงแกทะเลาะอะไรกับพี่ธาม ร้องไห้จนหลับ ไม่เห็นเล่าให้ฉันฟังสักอย่าง”“เรื่องมันยาวอ่ะ
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 21 : Bad Girl ยัยเด็กนิสัยเสีย (ร้อนเบา ๆ) (2)
ในรุ่งเช้าเวลาเจ็ดโมงกว่า นัยน์สีฟ้าครามเข้มเบิกโพล่งตะลึงตื่นจากนิทรา พลันผลักผ้านวมหนาที่คลุมห่มตัวอยู่อย่างงุนงง เมื่อคืนที่หลับไปทั้งชุดทำงานเขาไม่ได้หยิบจับอะไรสักอย่าง ผ้าห่มลายตุ๊กตาน่ารักจะเป็นฝีมือใครหากไม่ใช่เมียเจ้าของบ้าน!ร่างสูงในเชิ้ตสีดำยับยู่ยี่หยัดกายลุกขึ้นนั่ง พอดีกับที่โทรศัพท์สั่นดังจากข้างหมอน สายจากปรเมษฐ์โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบของลูกเมีย และงานเฝ้าของเขาว่าเรียบร้อยดีไหม พร้อมส่งข่าวมาว่ากำลังจะกลับในวันพรุ่งนี้ทำให้ตื่นเต็มตาได้ไม่ยากทว่าพอวางสายจากเจ้านายหนุ่ม อลันมีความคิดบางอย่างเมื่อเหลือบมองตามบันไดทางขึ้นไปชั้นสองของบ้านสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทาอบอุ่นทำไมบ้านเงียบ? พุทราก็ไม่มาเรียกเขาสักคำเพราะนิสัยของปรายลดาเป็นคนช่างห่วง ยังดูแลทุกคนรอบตัวเป็นอย่างดี เขาไม่ลังเลที่จะถือวิสาสะบุกห้องนอนตามหน้าที่ ก้าวขายาว ๆ เหยียบย่องขึ้นบันไดไปชั้นสองมีสามห้องนอน ห้องโถงกลาง และห้องนอนสำหรับเล่นสนุกซุกซนของเจ้านาย ซึ่งคนเป็นเลขาฯ มานานถึงสิบปีต้องรู้ความลับเรื่องรสนิยมทางเพศของปรเมษฐ์เป็นอย่างดี ถึงเจ้าตัวจะเลิกราจากคู่ขาประหลาด ๆ ไปเพราะความรักในตัวลูกเลี้ยงห้องนอน
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 21 : Bad Girl ยัยเด็กนิสัยเสีย (ร้อนเบา ๆ) (1)
ใคร ๆ ต่างก็ว่านัชชาเป็นลูกผู้ดีตีนแดงที่มีนิสัยก้าวร้าว เอาแต่ใจตัวเอง รวมไปถึงอลันซึ่งไม่เคยชอบขี้หน้าเธอเลยเหตุการณ์ทั้งหมดมันเริ่มต้นเมื่อนานมาแล้ว เมื่อเด็กสาววัยสิบเอ็ดขวบ แต่งตัวแก่แดดเกินวัย ทาปากแดงเป็นผู้ใหญ่ เปรยคำหนึ่งขึ้นมาลอย ๆ ว่า ‘เด็กเส้น’ ตั้งแต่วันแรกที่เขาเริ่มทำงานให้ปรเมษฐ์มันเป็นเรื่องจริงด้วยว่าหนุ่มวัยยี่สิบปีกำลังฝึกงานไป เรียนไป ทางด้านสายงานบริหารฯ ใบปริญญาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในรัฐแคลิฟอร์เนียร์ คงยุ่งรัดตัวและไม่มีประสบการณ์มากพอ ไม่อาจเป็นเลขาฯ ให้เจ้าของรีสอร์ตระดับห้าดาว สถาปนิกหนุ่มคนดังได้ หากไม่ใช่เพราะบารมีของคุณปู่ฝากฝังให้ช่วยงานคนรู้จักกันเด็กน้อยที่มีกริยามารยาทดี มีกาลเทศะรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด“โตขึ้นเยอะนะเรา มาหาพุทรา มีแผนจะพากันไปไหนล่ะ?” เสียงเข้มทัก อลันทำตัวเหมือนเป็นบ้านตัวเอง เพราะมาบ้านเจ้านายอยู่บ่อย ๆ ปรายลดาเอาผ้าเช็ดตัว ผ้านวมมาให้เพื่อนคลายหนาวร่างสั่นเทาจึงรับผ้าขนหนูสีชมพูผืนโตมาเช็ดผมเป็นอย่างแรก โดยไม่ได้สนใจคำถามของเขาเลยสักนิด นัชชาเพิ่งตั้งสติได้ว่าไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่จะต้องหวาดกลัวฝรั่งยักษ์อีกต่อไปชาย
คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! : ตอนที่ 20 : Father's love พ่อก็คือพ่อ (2)
‘หนูสบายดีนะคะ... แม่ไม่ต้องห่วงนะ...’คำพูดผ่านใบหน้าระบายยิ้มจาง ๆ คงส่งไปถึงเถ้ากระดูกของหญิงสาวคนหนึ่งในโกศตรงหน้าวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ ถึงแม่จะจากเธอไปนานแล้ว ในวัยที่ยังจำความอะไรไม่ได้มาก รอยยิ้มหวาน ๆ ของแม่ยังอยู่ในห้วงความทรงจำมาเสมอ อาจจะเป็นความผิดของแม่ที่หลอกพ่อปองกานต์ เธอกลับไม่เคยคิดว่าแม่เป็นคนผิด และเธอไม่เคยโกรธพ่อพ่อผู้แสนดีของเธอได้ตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว เช่นเดียวกันกับพ่อแท้ ๆ ผู้ให้กำเนิดเธอที่ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ร่างบางในชุดนักศึกษาผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหยิบร่มในกระเป๋าสะพายผ้าใบโปรดมากางออก เมื่อเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายซึ่งเธอเพิ่งรู้สึกมันได้ไม่นาน เพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหญ้ารกรุงรังบนพื้นที่ก้าวย่ำเหยียบอย่างระวัง ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าจะไปถึงที่จอดรถยนต์ ด้านหลังวัดมีโกศรายเรียงอยู่มากมาย คนขับรถประจำตัวกำลังรออยู่ เขาทำหน้ายุ่งมองเธอที่ก้าวขึ้นรถนั่งที่ข้างคนขับ“ฝนตกทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ?”“ไม่ได้ตกหนักค่ะ คุณอลัน แค่ปรอย ๆ รถอยู่ใกล้แค่นี้เอง” เหตุผลของเธอพอฟังขึ้นอยู่ หากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้านายกำชับเรื่องบางอย่างไว้“แต่คราวหน้า
