บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 161 - บทที่ 170

เจี่ยนอันอันเอ่ยกับนายอำเภอเสียงเกรี้ยว “เจ้าหมูตอน ข้าขอเตือนให้เจ้าเปิดกรงเหล็กเสียดีๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะปลิดชีวิตเจ้าเสียตอนนี้”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางออกแรงดันกรงเหล็ก แต่กรงเหล็กกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าก็รีบออกแรงยกกรงเหล็กขึ้นเช่นกันแต่กรงเหล็กขนาดใหญ่นี้มีน้ำหนักนับพันชั่ง ไม่ว่าพวกเขาจะออกแรงมากเท่าไรก็ไม่สามารถยกกรงเหล็กขึ้นมาได้เลยนายอำเภอยิ้มเจ้าเล่ห์พลางลูบหนวดเคราสองแฉกของตัวเอง“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือไร ปล่อยพวกเจ้าไป ข้ายังจะมีชีวิตต่อไปได้อีกรึ พวกเจ้าจงอยู่ในนี้ต่อไปแต่โดยดีเสียเถอะ!”นายอำเภอกล่าวจบก็เดินจากไปในทางเดินมืดมิดภายในคุกเจี่ยนอันอันเห็นนายอำเภอทำท่าจะหนี นางรีบสะบัดมือไปทางนายอำเภอ เข็มเงินอาบยาพิษก็บินออกไปทันทีเมื่อเข็มเงินพุ่งไปปักบนร่างนายอำเภอก็ส่งเสียง ‘กิ๊ง’ ดังกังวานเข็มเงินหล่นลงบนพื้นทันทีนายอำเภอยิ้มเจ้าเล่ห์หันกลับมากล่าวกับเจี่ยนอันอันว่า “สาวน้อย เจ้าคงไม่รู้ละสิว่าข้าสวมเกราะจิ่นอวิ๋นที่ฟันแทงไม่เข้าเชียวนะ”“เข็มเงินอันกระจิริดของเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”เจี่ยนอันอันขว้างเข็มเงินออกไปอีกครา โดยพ

เจี่ยนอันอันลอบอธิษฐานในใจ อย่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉู่จวินสิงเลยนางเหยียบไปบนรอยเท้าแถวนั้น เดินไปข้างในทีละก้าวทางลับนี้ยาวมาก ข้างในเต็มไปด้วยกลไกอาวุธลับหากเหยียบพลาดไปแม้แต่ก้าวเดียวก็จะถูกอาวุธลับในนี้สังหารอย่างแน่นอนเจี่ยนอันอันพบว่าขอเพียงนางเหยียบไปบนรอยเท้าเหล่านั้นก็จะไม่มีอาวุธลับจู่โจมออกมาตอนที่นางเดินไปได้ไกลมากแล้วก็เห็นว่าตรงหน้าเหมือนจะมีใครคนหนึ่งนั่งอยู่เจี่ยนอันอันรีบส่องไฟฉายเข้าไปข้างในพริบตาถัดมา นางก็เกือบจะโยนไฟฉายทิ้งไปเลยทีเดียวตรงนั้นมีคนคนหนึ่งนั่งอยู่จริงๆ แต่คนผู้นั้นกลายเป็นโครงกระดูกกองหนึ่งไปแล้วบนโครงกระดูกนั้นยังมีใยแมงมุมเกาะอยู่อย่างหนาแน่นบริเวณทรวงอกของคนผู้นั้นถูกแทงโดยกระบี่เล่มหนึ่งอาภรณ์บนร่างเขาเน่าเปื่อยกลายเป็นสีดำไปแล้วดูท่าคงตายอยู่ในนี้มานานมากแล้วเจี่ยนอันอันสงบสติอารมณ์แล้วเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังตอนที่นางมาถึงข้างกายคนผู้นั้นก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเยือกบนสันหลังเจี่ยนอันอันสั่นสะท้านอย่างอดไม่อยู่ นางกำลังจะรีบผละไปจากคนผู้นั้นแต่นางเพิ่งก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างรั้งเส

เจี่ยนอันอันกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่าพื้นที่ข้างในไม่ได้กว้างมาก มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสในนี้ไม่มีกลไกและไม่มีอาวุธลับบินออกมาเช่นกันนางรู้สึกพิศวงอยู่บ้าง ที่นี่มีไว้ทำอะไรกันนะ?รวมถึงโครงกระดูกข้างนอกนั่น ทำไมถึงต้องจับข้อเท้านางเอาไว้ด้วย?เจี่ยนอันอันบอกกล่าวความสงสัยในใจออกมาฉู่จวินสิงเอ่ยอย่างใช้ความคิด “ข้าคิดว่าโครงกระดูกนั่นน่าจะเป็นคนเฝ้าที่นี่”“แต่ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น คนผู้นั้นจึงถูกกระบี่แทงจนเสียชีวิต”“ภายในห้องลับแห่งนี้จะต้องมีความลับที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้อยู่แน่นอน”“จนถึงตอนที่ตายไป เขาก็ยังคงเฝ้าที่นี่ ไม่ยอมให้คนอื่นเข้ามา”ได้ยินฉู่จวินสิงกล่าวเช่นนั้น เจี่ยนอันอันก็ยิ่งสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกับห้องลับแห่งนี้มากกว่าเดิมนางมาถึงบริเวณหน้าผนัง เริ่มเคาะตามผนังฉู่จวินสิงกล่าวว่า “พวกข้าลองเคาะผนังทั้งสี่ด้านในห้องนี้ดูหมดแล้ว แต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร”เจี่ยนอันอันคิดว่าที่นี่ไม่ได้เรียบง่ายเช่นนั้นถ้าเป็นแบบที่ฉู่จวินสิงบอกจริง โครงกระดูกข้างนอกนั่นคือคนเฝ้าห้องนี้แสดงว่าภายในห้องจะต้องมีสิ่งที่เขาต้องการปกป้องอยู่อย่างแน่นอน

เจี่ยนอันอันรีบผละออกจากอ้อมกอดของฉู่จวินสิงนางประคองเหยียนเซ่าให้ลุกขึ้น“ข้าไม่ได้ลำบากอะไร เจ้าไม่ต้องเก็บไปใส่ใจหรอก ตอนนี้พวกเราหาวิธีออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากันเถิด”เหยียนเซ่าลุกขึ้นแล้วประสานมือขอบคุณเจี่ยนอันอันอีกครั้งผู้ที่เดินนำสำรวจเส้นทางด้านหน้ายังคงเป็นเหยียนเซ่าเหมือนเดิมครานี้เหยียนเซ่าระมัดระวังมากขึ้น เขาตื่นตัวต่อความเคลื่อนไหวที่นี่ในทุกฝีก้าวโชคดีที่นอกจากเปลวไฟลูกนั้นแล้ว ที่นี่ก็ไม่ได้มีกลไกอาวุธลับอย่างอื่นอีกทั้งสี่คนเดินอยู่นานมากก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าประตูหินบานหนึ่งพวกเขาพบว่าหน้าประตูหินมีคนจำนวนหนึ่งที่กลายร่างเป็นกระดูกไปแล้วยืนอยู่แต่คนเหล่านี้หันหน้าไปทางประตูหิน ขณะที่ด้านหลังมีดาบหลายเล่มปักอยู่เวลานี้ เจี่ยนอันอันรู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมือนคนที่คอยดูแลปกป้องที่นี่แต่เหมือนเข้ามาตามหาอะไรบางอย่างมากกว่านอกจากนี้ก็ไม่มีชีวิตรอดออกไปเช่นกันในเมื่อร่างของคนเหล่านี้หยุดอยู่หน้าประตูหินบานนี้ เช่นนั้นก็หมายความว่าต้องมีของล้ำค่าอยู่ด้านหลังประตูแน่นอนและของสิ่งนั้นก็เป็นของที่พวกเขาต้องคว้ามาให้ได้แม้ต้องตายทันใดนั้นเอง มีความคิดอ

ฉู่จวินสิงระแวดระวังทันทีที่เห็นเจี่ยนอันอันคำนับศีรษะให้ป้ายหลุมศพเขาเอาตัวมาบังด้านหลังเจี่ยนอันอัน แววตาลุ่มลึกกวาดมองรอบด้านถ้าหากประเดี๋ยวมีลูกธนูยิงออกมาอีก เขาต้องปกป้องเจี่ยนอันอันให้ดี ห้ามให้นางถูกธนูยิงแต่ที่น่าแปลกก็คือ คราวนี้ไม่มีธนูยิงออกมาเจี่ยนอันอันเงยหน้าขึ้น พบว่าป้ายหลุมศพไม่ได้สั่นสะเทือนมันตั้งตระหง่านอยู่แน่นิ่ง ไม่มีความเคลื่อนไหวเจี่ยนอันอันหันไปยิ้มให้ฉู่จวินสิง “หรือว่าข้าจะเป็นผู้มีวาสนาคนนั้น?”ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังพูด ตัวอักษรบนป้ายหลุมศพก็กลายเป็นฝุ่นผงและร่วงสู่พื้นทิ้งให้ป้ายสุสานกลายเป็นเพียงป้ายศิลาธรรมดาเจี่ยนอันอันเห็นดังนี้ก็ลุกพรวดขึ้นนางหยิบอัญมณีเม็ดหนึ่งมาเก็บในห้วงมิติยังคงไม่มีธนูยิงใส่คราวนี้เจี่ยนอันอันเบาใจลงในที่สุดนางกว้านสมบัติเข้าสู่ห้วงมิติอย่างมีความสุข ครั้นเห็นภูเขาทองคำสามลูกถูกเจี่ยนอันอันเก็บเอาไปภายในเวลาไม่นานเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าก็หันไปสบตากันโชคดีที่พวกเขาเคยได้ยินฉู่จวินสิงพูดให้ฟังมาก่อนว่าเขาได้รับถุงเฉียนคุนที่สามารถบรรจุสารพัดสิ่งมาจากผู้วิเศษ มิเช่นนั้นพวกเขาคงคิดว่าตัวเองกำลังฝันเป็