LOGINShare
บทที่ 170
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 171
เจี่ยนอันอันหันไปถลึงตาใส่นายอำเภอด้วยความเดือดดาล “นี่เจ้าลงมือกับซ่างชิวหนักปานนี้เชียวหรือ”“หากซ่างชิวเป็นอะไรไป ข้าจะฆ่าพวกเจ้าแล้วส่งไปอยู่กับเขาให้หมด!”นายอำเภอได้ยินว่าต้องตายตามซ่างชิวก็หวาดกลัวจนตัวสั่นอย่างหยุดไม่อยู่“จอมยุทธ์หญิงโปรดไว้ชีวิต ข้าจะไปตามหมอที่เก่งที่สุดในอำเภอมารักษาซ่างชิว โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย”เจี่ยนอันอันแค่นเสียงเย็น “เมื่อครู่เจ้าบอกว่าน้องเขยของเจ้ายังไม่ได้สติใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นก็พาข้าไปพบเขา”นายอำเภอเห็นเจี่ยนอันอันยืนกรานจะพบจางต้าให้ได้ อีกทั้งเขาก็ถูกฉู่จวินสิงจับไม่ปล่อย สุดท้ายจึงได้แต่ยอมตอบตกลงที่จะพาพวกเขาไปพบจางต้าเจี่ยนอันอันให้เซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าอยู่ดูแลซ่างชิวที่นี่ส่วนตัวเองกับฉู่จวินสิงคุมตัวนายอำเภอเข้าไปยังที่พักของจางต้านายอำเภอผลักประตูเดินเข้าไปด้วยขาสั่นเทิ้มครั้นมาถึงภายในห้อง เจี่ยนอันอันก็เห็นว่าจางต้ากำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียงนายอำเภอเดินไปที่เบื้องหน้าจางต้าและชี้ไปที่เขา “เขาก็คือน้องเขยของข้า”เจี่ยนอันอันส่ายมือด้วยความรำคาญ “หลบไป”นายอำเภอไม่กล้าพูดมาก ได้แต่ยอมขยับร่างกายอ้วนตุ๊ต๊ะของตัวเองถอยไปด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 172
นายอำเภอหวาดกลัวจนหน้าซีดหนักกว่าเดิมเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเจี่ยนอันอันดัง ‘ตุบ’“จอมยุทธ์หญิงโปรดไว้ชีวิตจางต้าด้วยเถิด หากเขาตาย ข้าคงได้ถูกอวี้เฟิ่งถลกหนังแน่”ไม่มีผู้ใดกล้าขัดอารมณ์ของอวี้เฟิ่ง แม้แต่พี่ชายอย่างเขาที่เป็นนายอำเภอก็ยังต้องยอมถอยให้หลายส่วนเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอวี้เฟิ่งจะถลกหนังนายอำเภอก็ยิ้มเยาะ “ดีสิ ข้าอยากเห็นเหมือนกันว่าอวี้เฟิ่งจะถลกหนังเจ้าอย่างไร”นางว่าจบก็กระชากผมจางต้าให้เดินออกไปด้านนอกส่วนฉู่จวินสิงก็คุมตัวนายอำเภอให้เดินออกไปพวกเขากลับไปหาเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าเจี่ยนอันอันพูดกับทั้งสอง “พวกเรากลับหมู่บ้านชิงสุ่ยกันเถอะ ที่นั่นจะมีเรื่องสนุกให้รอชม”เซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าไม่รู้ว่าเรื่องสนุกที่เจี่ยนอันอันพูดถึงคืออะไรทว่าเมื่อเห็นจางต้ามีสภาพจนตรอกและเห็นนายอำเภอที่หน้าซีดเผือด ทั้งสองคนก็เข้าใจโดยพลันพวกเขาหามซ่างชิวที่หมดสติแล้วเดินออกจากที่ว่าการอำเภอ บรรดาเจ้าหน้าที่ทางการเห็นนายอำเภอของตัวเองจะถูกคุมตัวไปหมู่บ้านชิงสุ่ยกระนั้นกลับไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวางทั้งนั้น ได้แต่มองพวกเขาเดินออกจากที่ว่าการอำเภอตาปริบๆเมื่อมาถึงหน้ารถม้า เจ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 173
ชาวบ้านที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจำนวนหนึ่งเดินตามหลังรถม้าไปพวกเขาอยากเห็นว่าพวกเจี่ยนอันอันกำลังจะทำอะไรกันแน่รถม้ามาหยุดจอดที่หน้าบ้านซ่างชิวเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าลงจากรถม้าแล้วช่วยกันหามซ่างชิวเข้าไปในบ้านเจี่ยนอันอันให้ทั้งสองคนรออยู่ด้านนอกเพื่อเฝ้านายอำเภอกับจางต้านางพูดกับเซิ่งฟางและเหยียนเซ่าว่า “ไม่ว่าผู้ใดมาก็ห้ามให้เข้าไปในบ้านทั้งนั้น”เจี่ยนอันอันลงจากรถม้าแล้วเข้าไปในบ้านของซ่างชิวฉู่จวินสิงตามเข้าไปเช่นกัน เจี่ยนอันอันไม่ได้ห้ามปรามอะไรเมื่อมาถึงหน้าเตียงอุ่น เจี่ยนอันอันก็ทำการจับชีพจรให้กับซ่างชิวแม้เขาจะใช้ยาสำหรับรักษาอาการเลือดออกภายในไปแล้ว แต่ฤทธิ์ยาแค่นั้นไม่อาจทำให้ซ่างชิวฟื้นตัวโดยไวเจี่ยนอันอันรีบนำยาเฉพาะทางจากคลังยาในห้วงมิติออกมาฉีดเข้าเส้นเลือดของซ่างชิวจากนั้นช่วยทำแผลบริเวณศีรษะให้กับเขาครั้นทายาสำหรับบาดแผลภายนอกเสร็จก็พันแผลให้ยาเฉพาะทางออกฤทธิ์เร็วมาก หลังจากที่ฉีดให้หนึ่งขวด ซ่างชิวก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติเขาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงอุ่นที่บ้านตัวเอง ข้างกายมีเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงคอยเฝ้าอยู่ซ่างชิวมีสีหน้าสับสน “ไม่ใช่ว่า
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 174
บรรดาชาวบ้านสังเกตเห็นว่านายอำเภอมีท่าทีตื่นตระหนก เกรงว่าคงไม่ได้ถูกคนเหล่านี้เชิญตัวมา แต่ถูกจับมามากกว่าเรื่องนี้ทำให้บรรดาชาวบ้านยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม พวกเขาจับนายอำเภอมาทำอะไร?ตอนนี้มีชาวบ้านวิ่งไปแจ้งข่าวที่บ้านแม่สามีของอวี้เฟิ่งแล้วไม่นานอวี้เฟิ่งก็พาบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่งเร่งร้อนเดินทางมาที่นี่สีหน้าของนางเปลี่ยนไปโดยพลันเมื่อเห็นจางต้าอยู่บนรถม้าในสภาพจนตรอก“ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ผู้ใดทำร้ายท่านเช่นนี้ บอกข้ามา ข้าจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด!”ความสนใจของเฟิ่งอวี้อยู่ที่จางต้าทั้งหมดนางไม่เห็นว่าเจี่ยนอันอันยืนอยู่หน้าบ้านซ่างชิวอวี้เฟิ่งพูดจบก็เหลือบไปเห็นนายอำเภอผู้เป็นพี่ใหญ่นางเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับชี้หน้าด่านายอำเภอ “เจ้าหมูโง่นี่ เจ้าเป็นคนทำร้ายสามีข้าจนมีสภาพนี้ใช่หรือไม่”“ไสหัวลงจากรถม้าแล้วมาคุยกันเสียดีๆ”เมื่อนายอำเภอเห็นอวี้เฟิ่ง เขาพลันมีอาการเหมือนหนูที่เจอแมวนายอำเภอก้มหน้าอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานแต่ก็อธิบายเหตุผลอะไรไม่ได้ ตอนนี้เขากล้าพูดอะไรที่ใดกัน ผู้ที่จับเขามาที่นี่กำลังรอดูอยู่ว่าเขาจะถูกถลกหนังอย่างไรหากเขาพูดอะไรที่ทำให้อวี้เฟิ่งโมโห คร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 175
อวี้เฟิ่งรีบร้องว่า “ท่านพี่ ท่านพูดอะไรบ้างสิ รีบขอร้องให้นางปล่อยตัวท่านสิ”จางต้าเผยอปากแต่กลับไม่มีเสียงใดๆ เปล่งออกมาผมของเขาจะถูกเจี่ยนอันอันกระชากจนร่วงหมดแล้วเวลานี้ใบหน้าของเขามีน้ำตาและน้ำมูกไหลมากองกันเขาเองก็อยากร้องขอความเมตตาเช่นกัน ติดก็แต่ทำไม่ได้!จังหวะนี้เอง ท่านปู่เฉินซึ่งได้รับแจ้งข่าวจากชาวบ้านเร่งร้อนเดินเข้ามา“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”บรรดาชาวบ้านเห็นท่านปู่เฉินมาถึงก็รีบเปิดทางให้เขาครั้นท่านปู่เฉินเดินมาถึงหน้ารถม้าก็เห็นเจี่ยนอันอันกระชากผมจางต้าไม่ยอมปล่อยขณะที่อวี้เฟิ่งกับบรรดาบ่าวรับใช้ของนางได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ตรงนั้นท่านปู่เฉินไม่รู้เรื่องที่ซ่างชิวถูกจับ เขาจึงเข้าใจไปว่าเจี่ยนอันอันมีเรื่องบาดหมางกับอวี้เฟิ่งและบ้านแม่สามีของนางอีกแล้วภายในใจเขากลัดกลุ้มขึ้นมาโดยพลันเขารู้ว่าอวี้เฟิ่งกับบ้านแม่สามีของนางต่างก็อวดดีและใช้อำนาจบาตรใหญ่กันมากแต่บรรดาชาวบ้านล้วนแต่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมีปัญหากับพวกนางมาโดยตลอดเพราะถึงอย่างไรแล้วทุกคนก็ต้องพึ่งพาเสบียงอาหารจากบ้านแม่สามีอวี้เฟิ่งอยู่นับจากที่พวกเจี่ยนอันอันมาถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย ที่นี่ก็
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 176
หลังจากที่ท่านปู่เฉินได้ยินแล้ว ก็มองไปยังจางต้าด้วยใบหน้าประหลาดใจขึ้นมา“จางต้า เจ้านำคนไปจับตัวซ่างชิวทำไม ครอบครัวของเขาติดค้างเงินครอบครัวเจ้าอีกอย่างนั้นหรือ?”จางต้าอ้าปากออกด้วยความขมขื่น เขาอยากจะอธิบายออกมา แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวเจี่ยนอันอันปล่อยผมของจางต้า ก่อนจะหันไปจับผมของนายอำเภอนายอำเภอรู้สึกได้ถึงหนังศีรษะเกิดอาการเจ็บปวดเป็นระยะๆ เขาถูกจับจนต้องกรีดร้องออกมาเจี่ยนอันอันยิ้มเย้ยออกมา “เงินที่ซ่างชิงติดค้างครอบครัวของอวี้เฟิ่งข้าช่วยคืนไปจนหมดแล้ว” “แต่นายอำเภอหมูอ้วนนี้กลับฟังคำใส่ร้ายของจางต้านี่ จงใจให้จางต้าไปจับตัวซ่างชิวมา” “วันนี้ข้านำพวกเขามาทั้งหมดแล้ว” “ข้าเพียงแต่อยากจะดูว่า อวี้เฟิ่งจะถลกหนังนายอำเภอหมูอ้วนนี่อย่างไรกัน”ท่านปู่เฉินได้ยินว่าถลกหนังนายอำเภอ นี่ก็เท่ากับว่าต้องการชีวิตของคนกันเชียวเขารีบพูดออกมา “แม่นาง ข้าว่าในนี้จะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ พวกเรามีอะไรก็ให้พูดคุยกันดีๆ เถิด”เจี่ยนอันอันตะคอกออกมา “คนประเภทนี้ ข้าไม่มีอะไรให้พูดกันดีๆ”ขณะที่นางพูดก็หันไปมองยังอวี้เฟิ่ง “ข้าได้ยินมาว่าที่ดินของครอบครัวซ่างชิว จนตอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 177
คำพูดของนายอำเภอ ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็หันไปมองทางอวี้เฟิ่งอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนเอง พูดความจริงออกมาแล้วนางก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะถลกหนังของนายอำเภอออกมาเสียตอนนี้เมื่อมองไปยังจางต้าอีกครั้ง ก็พบว่าเขากำลังมองมายังนางด้วยใบหน้าเจ็บปวดนางจึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งเรื่องนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นความคิดของนาง ทว่าคนลงมือกลับเป็นจางต้าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนพูดยาก มาตอนนี้แม้แต่จะผายลมก็ยังไม่ปล่อยออกมาอวี้เฟิ่งคำรามใส่จางต้าด้วยความโกรธ “จางต้า เจ้าพูดอะไรออกมาเสียสิ” “ทำไมกัน เจ้าเห็นว่าข้าถูกพวกเขารังแก แม้แต่จะผายลมออกมาก็ยังไม่กล้าปล่อยอย่างนั้นหรือ?”จางต้าชี้ไปยังลำคอของตัวเอง ก่อนจะโบกมืออย่างแรงความหมายของเขาชัดเจนมาก ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกเขาเองก็อยากจะช่วยอวี้เฟิ่งพูดออกมา ทว่าตอนนี้เขาทำไม่ได้!อวี้เฟิ่งไม่เข้าใจความหมายของจางต้า นางคิดว่าจางต้าในตอนนี้ไม่คิดอยากจะช่วยนาง“ได้ พวกเจ้าแต่ละคน ล้วนแต่คิดอยากจะทำร้ายฆ่าข้าให้ตาย ตอนนี้ข้าจะตายให้พวกเจ้าดู ใครก็อย่ามาห้ามข้า”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็พุ่งชนเข้ากับรถม้าฉู่จวินสิงเมื่อเห็นเข้า ก็เตะไปที่ขาขอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 178
เหล่าชาวบ้านต่างก็หวาดกลัวอวี้เฟิ่งและบ้านสามีของนางมาโดยตลอดพวกเขามักจะคิดว่าทุกวิถีทาง เพื่อคืนเงินที่ยืมอวี้เฟิ่งมาซื้ออาหารหากว่าคืนไม่ได้แล้ว พวกเขาก็อาจจะพยายามช่วยบ้านแม่สามีของอวี้เฟิ่งทำงานตอนนี้ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยออกมา เหล่าชาวบ้านเองก็แทบอยากฉีกอวี้เฟิ่งและจางต้าออกเป็นชิ้นๆอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าเหล่าชาวบ้าน ทั้งหมดต่างก็พากันจ้องมองมายังนางด้วยความโกรธเกลียดส่วนพี่ใหญ่ของนางก็เหมือนกับว่าถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง ถึงพูดเรื่องนี้ออกมาจนหมดสิ้นอวี้เฟิ่งเองก็อดรนทนไม่ไหว นางลุกขึ้นเหวี่ยงฝ่ามือตบไปยังใบหน้าของนายอำเภออย่างแรงตามมาด้วยเสียงฝ่ามือ ‘เพียะ’ ดังขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของนายอำเภอปรากฏรอยฝ่ามือแดงขึ้นหลายรอย“พี่ใหญ่ที่สมควรตายนี่ ท่านจะฆ่าข้าให้ตายจริงๆ อย่างนั้นหรือ ข้าจะถลกหนังท่านเสียตอนนี้เลย!”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็หันไปมองดาบที่วางอยู่บนรถม้านางหยิบดาบขึ้นมา แทงไปยังกายของนายอำเภอนายอำเภอยังคงจ้องมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้ตื่นตระหนกเพราะว่าการกระทำของอวี้เฟิ่งปลายดาบแทงเข้าไปยังไหล่ของนายอำเภอ เลือดไหลทะลักออกมาทันทีอ
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 670
พวกเขาไม่ยอมลงมาเสียที คงกลัวจะถูกคนของทางการพบเห็นว่ามาพักอยู่ที่นี่ไม่นานก็มีเสี่ยวเอ้อยกอาหารออกมา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเขาเคาะประตู ครู่หนึ่งจึงมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา พร้อมรับเอาถาดอาหารเข้าไปคนในห้องยังได้พูดจาบางอย่างกับเสี่ยวเอ้อ เห็นเพียงเสี่ยวเอ้อพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากรับเงินมาแล้วจึงเดินลงชั้นล่างไปเมื่อมั่นใจว่าพวกเขายังอยู่ในห้อง เพียงไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้นฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ กินข้าวช้าลงด้วยรอจนกระทั่งทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ผู้คนในโถงกินข้าวก็ได้ออกไปกว่าครึ่งแล้วเจี่ยนอันอันซับคราบน้ำมันที่มุมปาก พลางกล่าวด้วยความพึงพอใจ “อาหารโรงเตี๊ยมนี้ช่างถูกปากข้านัก”ฉู่จวินสิงยิ้มๆ มิได้พูดจาทั้งคู่เดินขึ้นชั้นบนไป แต่มิได้กลับเข้าห้องของตน กลับเดินมาหยุดที่หน้าห้องหม่าลู่และเฉินเช่อแทนฉู่จวินสิงยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่นานในห้องก็มีเสียงคล้ายหวาดระแวงของเฉินเช่อ“ใคร?”ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงต่ำ “เฉินเช่อ เปิดประตู เป็นข้าเองฉู่จวินสิง”ขาดคำมิทันไร จึงได้ยินในห้องมีเสียงฝีเท้าคนเดินและไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกเป็นซอกเล็กเมื่อเฉินเช่อเห็นผู้ที่มายืนอยู่ด้านนอก มิใช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 669
ฉู่จวินสิงกล่าวจบ จึงปล่อยมือเจี่ยนอันอันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเจี่ยนอันอันเอนกายนอนลงบนเตียงเช่นเดิม มือกุมที่หน้าท้องแบนราบลูกคนนี้มาเร็วเกินไป จนนางไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแต่มาหวนคิดอีกที เมื่อเด็กเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเขา นางจึงมีหน้าที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอให้ลูกลืมตาดูโลกเมื่อใด นางจะเลี้ยงดูให้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนตนเองเจี่ยนอันอันนำยาบำรุงจากห้วงมิติออกมาแล้วกินเข้าไป พลันอาการหน้ามืดวิงเวียนค่อยบรรเทาลงบ้างนางลงจากเตียง เดินมาถึงนอกประตู จึงเห็นฉู่จวินสิงยืนอยู่ด้านนอกผู้เดียว คล้ายรับลมเย็นอยู่เจี่ยนอันอันเดินมาข้างกาย พลางเรียกเบาๆ “ท่านพี่”ฉู่จวินสิงกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ แม้กระทั่งเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อถูกนางเรียกเข้า จึงได้ตั้งสติกลับมาโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย มิเช่นนั้นหากให้ใครได้ยินเข้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งเรียกหนุ่มอีกคนว่าท่านพี่ คงได้ตกใจจนตาถลนออกนอกเบ้าเป็นแน่แท้ ฉู่จวินสิงมองไปยังชั้นล่าง ยังไม่เห็นวี่แววลูกน้องสองคนจะมาถึงเขาจึงดึงตัวเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไป“เหตุใดเจ้าจึงไม่นอนพักอี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 668
เขาตื่นเต้นจนนั่งลงที่เตียง พร้อมจับมือเจี่ยนอันอันไว้ วางที่ริมฝีปากแล้วจุมพิตเบาๆ“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเราสองคนก็จะมีทายาทแล้ว”“แสดงว่าสิ่งที่ข้าทำไปก่อนหน้านี้ นับว่าไม่เสียเปล่า”เจี่ยนอันอันมองดูสีหน้าตื่นเต้นยินดีของฉู่จวินสิง นางกลับไม่ยินดียินร้ายและไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติ“เมื่อครู่นี้ท่านหมายความว่ากระไร อะไรคือสิ่งที่ทำไม่เสียเปล่า?”หรือว่าก่อนหน้านี้ฉู่จวินสิงนำยาคุมกำเนิดของนาง ไปสับเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่น?แต่ความคิดนี้ผุดขึ้น พลันถูกเจี่ยนอันอันลบทิ้งไปเขามิใช่คนในยุคปัจจุบันเสียหน่อย จะรู้ได้อย่างไรว่ายังมียาชนิดอื่นทดแทนยาคุมกำเนิดได้แล้วฉับพลันเจี่ยนอันอันก็นึกขึนได้ว่า ครั้งแรกที่นางมีอะไรกับฉู่จวินสิง ตอนนั้นนางไม่ได้กินยาคำนวณเวลาดูแล้ว ห่างจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ก็ประมาณหนึ่งเดือนจริงๆเจี่ยนอันอันพลันนิ่งอึ้ง นางนึกเสียใจที่วันนั้นเหตุใดจึงไม่กินยาก่อน?แต่ตอนนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรก็สายเกินแก้ นางไม่ต้องการมีลูกเร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้วฉู่จวินสิงมองหน้าเจี่ยนอันอัน ประเดี๋ยวก็คิ้วขมวด ประเดี๋ยวก็ให้หมดอาลัยตายอยากเขารู้สึกห่อเหี่ยวลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 667
ยามนี้เจี่ยนอันอันรู้สึกคล้ายวิงเวียนศีรษะ เห็นทีต้องกลับไปพักเอาแรงเสียหน่อยแล้วระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยม เจี่ยนอันอันถามฉู่จวินสิง “ท่านรู้สึกเวียนศีรษะบ้างหรือไม่?”ฉู่จวินสิงส่ายหน้า เป็นเชิงว่าตนมิได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใดแต่เขากลับรู้สึกว่า มือของเจี่ยนอันอันค่อนข้างเย็น“เจ้าเป็นอะไร ร่างกายไม่สบายใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าเบาๆ นางกำลังรู้สึกว่าเวลาเดินคล้ายตัวลอยอย่างไรชอบกลสองเท้าเหมือนดั่งย่ำอยู่บนปุยนุ่น มีความทรมานนักฉู่จวินสิงเห็นท่าไม่สู้ดี จึงก้มตัวลงต่อหน้านาง“ขึ้นมา ข้าจะแบกเจ้ากลับไป”เจี่ยนอันอันมิได้โต้แย้ง เพราะนางรู้สึกไม่ใคร่สบายจริงๆ จึงไม่คิดขัดขืน พลางแนบลงแผ่นหลังฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแบกนางแล้วเดินต่อ ระหว่างทางยังถอยถามไถ่อาการเป็นระยะเจี่ยงอันอันเพียงคิดว่าอาจเพราะเมื่อครู่ฆ่าคนมากเกินไป และสูดกลิ่นคาวเลือดมากไปด้วยบวกกับยาเม็ดนั้น นางใช้เวลาอันสั้นในการปรุงออกมาสรรพคุณของยาคงไม่ดีเท่ายาที่ผลิตได้ในยุคปัจจุบันนางซบอยู่แผ่นหลังฉู่จวินสิง พร้อมนำความคิดตนพูดให้เขาฟังฉู่จวินสิงเริ่มใช้วิชาตัวเบา ทำให้การเดินเท้ารวดเร็วกว่าเมื่อคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 666
หลังจากทั้งคู่กินข้าวเสร็จ กลับไม่ได้พักผ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยมหลังจากออกไปข้างนอก ก็มาอยู่ในมุมๆ หนึ่งซึ่งปลอดคนในใจรีบท่องชื่อว่านผิงพร้อมกัน และไม่นานก็หายตัวไปจากซอกมุมนั้นเมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง จึงเห็นว่านผิงกับพวกกำลังเที่ยวจับคนอยู่ทุกครั้งที่จับชายคนหนึ่งได้ ก็จะหยิบภาพเขียนออกมาเปรียบเทียบดูใบหน้าทำเอาผู้คนบนท้องถนนต่างตกใจเป็นการใหญ่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันยังอยู่ในสภาพอำพรางกายอยู่ ว่านผิงกับพวกจึงไม่รู้ว่ามีคนมาคอยติดตามและพวกเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น กลับเดินตามพวกว่านผิงไปเรื่อยๆโดยตั้งใจว่าจะหาโอกาสเหมาะ ค่อยลงมือเสียทีเดียวเพราะถ้าอยู่ท้องถนนแล้วลงมือฆ่าคน อาจทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนกเป็นอย่างมากพวกเขาจับคนมาหลายคน แต่ล้วนไม่ใช่คนในภาพเขียนทำเอาว่านผิงโกรธจนกำหมัดแน่น มองหน้าลูกน้องพร้อมกล่าวเสียงดุ “พวกมันยังอยู่ในเมืองหลี่จง รีบไปค้นหาให้ทั่ว อย่าได้ปล่อยผ่านแม้แต่คนเดียว!”“ขอรับ ท่านหัวหน้า”ลูกน้องรับคำโดยพร้อมเพรียง และตามหาต่อไปเมื่อพวกเขามาถึงที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พลันเห็นข้างหน้ามีบ้านเล็กหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ดูจากประตูที่เก่าโทร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 665
ว่านผิงส่งสายตาให้เหล่าลูกน้อง ทุกคนรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปต่างถือเอาภาพเหมือนออกมา พร้อมเปรียบเทียบบนใบหน้าแขกทีละคน เมื่อเห็นว่าล้วนไม่ใช่คนที่ตนต้องการจะหา อีกทั้งมองดูในห้อง จนแน่ใจว่าไม่มีใครหลบซ่อนอยู่ จึงลงไปยังชั้นล่าง“หัวหน้า ชั้นบนไม่มีคนที่เราจะหา”ว่านผิงเหลียวมองคนที่นั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม มองดูแต่ละคนแล้วสำรวจขึ้นลง สุดท้ายไปจับจ้องอยู่ที่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันเขาเห็นคนทั้งคู่ต่างก้มหน้ากินข้าว แทบไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้ใดเสียด้วยซ้ำจึงผละจากเถ้าแก่ เดินจ้ำอ้าวไปทางฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน“เงยหน้าขึ้นมา” ว่านผิงกล่าวเสียงตะคอก กระบี่ในมือชี้ที่ลำคอฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแทบไม่นำพาต่อกระบี่ที่พาดคอ พลางวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปาก “ว่าอย่างไร เจ้าคิดลงมือกับข้าด้วยรึ?”ฉู่จวินสิงเลียนแบบน้ำเสียงของอิ่นเจียง พลางเหลือบตาขึ้นมองว่านผิงทันทีที่ว่านผิงเห็นหน้าฉู่จวินสิงชัดเจน จึงตกใจจนตัวสั่น พลางรีบเก็บกระบี่ขึ้น“ข้าน้อยไม่รู้ว่าใต้เท้ามาอยู่นี่ เมื่อครู่ล่วงเกินไป ขอท่านโปรดอภัยด้วย”ว่านผิงยืนอยู่ด้านข้างฉู่จวินสิง ในใจรู้สึกขนลุกขนชัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 664
ฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันในที่สุดก็ลืมตาขึ้น จึงได้กล่าวกับนาง “เมื่อครู่ข้าเรียกเจ้าอยู่หลายที เจ้าก็ไม่ขานตอบ ข้ายังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก”เจี่ยนอันอันเพิ่งจะนึกได้ เมื่อครู่นางกำลังเพ่งมองภาพในมิติอยู่ ข้างโสตได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนางจริงๆเพียงแต่ความสนใจของนาง ล้วนไปอยู่ในภาพนั้นหมดสิ้น จึงไม่ได้ใส่ใจการเรียกหาของฉู่จวินสิงนางจึงยอมให้ฉู่จวินสิงมานั่งด้านข้าง พร้อมนำภาพที่เห็น บอกเล่าให้เขาฟัง“จากที่เจ้าเล่ามา ชายสองคนที่เห็นนั้น อาจเป็นลูกน้องข้าก็ได้”เจี่ยนอันอันก็นึกถึงข้อนี้เช่นกัน หากชายสองคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง เบื้องหน้านางคงไม่ปรากฏภาพเช่นนั้นออกมา“เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็รออยู่ในโรงเตี๊ยมนี้แหละ เพราะที่ๆ สองคนนั้นจะมาพักก็คือโรงเตี๊ยมแห่งนี้”ฉู่จวินสิงได้ยินดังนี้ พลันเกิดความคิดในใจขอเพียงชายสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้น เขาก็จะได้สมทบกับพวกเขาทันทีเพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งห้าคนหลบหนีพร้อมกัน เหตุใดจึงได้พลัดหลงกันเช่นนี้?หรือว่าลูกน้องอีกสามคนได้ถูกคนของฉู่ชางเหยียนจับกลับไปเสียแล้ว?เจี่ยนอันอันเห็นฉู่จวินสิงขมวดคิ้วมุ่น นางจึงเอ่ยปาก “อย่าเพ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 663
ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงก้อง “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เวลาท่านสามวันในการสืบเรื่องนี้”“ถ้าไม่ได้ตัวผู้ก่อเหตุมา ข้าจะทำตามรับสั่งของฝ่าบาท สั่งประหารพวกท่านทั้งครอบครัว”คำพูดของฉู่จวินสิง ทำให้เจ้าเมืองข่งสะดุ้งอย่างแรงจนแม้แต่สะใภ้รองที่คุกเข่าอยู่ด้านข้าง ก็พลอยหวาดกลัวจนตัวสั่นไปด้วยนางแอบเหลียวมองเจ้าเมืองข่ง เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าจะตามหาคนผู้นั้นได้พบหรือไม่หลังจากฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันจากไปแล้ว เจ้าเมืองข่งค่อยทรุดตัวลงกับพื้นเขาหายใจหอบแรง หวังจะช่วยระงับความหวาดหวั่นในใจบ้างสะใภ้รองได้ยินว่าโทษถึงขั้นประหารชีวิต ทำให้นางร้อนใจจนเดือดพล่านยิ่งกว่ามดที่อยู่บนฝาหม้อร้อน น้ำตาก็ยิ่งไหลรินไม่หยุด“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากตาย โรคของซีเอ๋อร์ยังไม่ทันรักษาให้หายขาด เขาจะถูกประหารเช่นนี้ไม่ได้ ท่านต้องรีบจับกุมผู้แอบอ้างชื่อผู้นั้นให้ได้นะเจ้าคะ!”เจ้าเมืองข่งมีแผนการในใจอยู่แล้ว จึงถลึงตาใส่สะใภ้รอง พลางกล่าว “เลิกร้องไห้เสียที รีบไปดูซีเอ๋อร์ก่อนว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”สะใภ้รองรีบซับน้ำตาที่นองหน้าอยู่ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างเตียงมองดูซีเอ๋อร์ขณะนั้นมีสาวใ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 662
เสียงของเจี่ยนอันอันดังขึ้นจากด้านหลัง “บอกให้พวกเขาถอยออกไป หาไม่ข้าจะให้พวกท่านตายทั้งบ้าน!”เจ้าเมืองข่งรู้ดีว่าสองคนนี้วรยุทธ์ไม่เบา จึงไม่กล้าทำการบุ่มบ่าม ได้แต่รีบโบกมือให้เหล่าทหารจนแม้แต่สะใภ้รองที่อยู่บนเตียง ก็ตกใจกับคำพูดเจี่ยนอันอันเสียจนต้องรีบหยุดร้องไห้โดยพลันรอให้ทหารออกไปหมดแล้ว เจ้าเมืองข่งจึงได้ถามเสียงสั่น “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”“ที่เรามานี่ ย่อมได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ ให้สืบเรื่องราวการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อน”เจ้าเมืองข่งได้ยินคำพูดของฉู่จวินสิง พลันขมวดคิ้วมุ่น สองตาจ้องเขม็งไปที่เขาเพียงไม่นานเจ้าเมืองข่งก็สังเกตจากบุคลิกและการแต่งกายของฉู่จวินสิง ดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นชาวจิงโจวจริงๆแต่จะบอกว่ารับพระบัญชามาจากฮ่องเต้ ก็ออกจะฟังไม่ขึ้นไปเสียหน่อย“พวกเจ้ามีสิ่งใดมายืนยันว่ารับพระบัญชามาสืบสวนข้าจริง?”ซ้ำยังเป็นเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วฮ่องเต้ทรงมีราชกิจมากมาย จู่ๆ จะทรงนึกได้อย่างไรว่าต้องสืบสวนเรื่องการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อนไม่แน่ว่าสองคนนี้ อาจเป็นผู้ใดส่งมาแก้แค้นเขาก็ได้เพราะเขาเคยรับผลประโยชน์จากผู้อื่นมาไม่น้อย อีกทั้งให้ผู้ที่สอบตก
