เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 175
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 176
หลังจากที่ท่านปู่เฉินได้ยินแล้ว ก็มองไปยังจางต้าด้วยใบหน้าประหลาดใจขึ้นมา“จางต้า เจ้านำคนไปจับตัวซ่างชิวทำไม ครอบครัวของเขาติดค้างเงินครอบครัวเจ้าอีกอย่างนั้นหรือ?”จางต้าอ้าปากออกด้วยความขมขื่น เขาอยากจะอธิบายออกมา แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวเจี่ยนอันอันปล่อยผมของจางต้า ก่อนจะหันไปจับผมของนายอำเภอนายอำเภอรู้สึกได้ถึงหนังศีรษะเกิดอาการเจ็บปวดเป็นระยะๆ เขาถูกจับจนต้องกรีดร้องออกมาเจี่ยนอันอันยิ้มเย้ยออกมา “เงินที่ซ่างชิงติดค้างครอบครัวของอวี้เฟิ่งข้าช่วยคืนไปจนหมดแล้ว” “แต่นายอำเภอหมูอ้วนนี้กลับฟังคำใส่ร้ายของจางต้านี่ จงใจให้จางต้าไปจับตัวซ่างชิวมา” “วันนี้ข้านำพวกเขามาทั้งหมดแล้ว” “ข้าเพียงแต่อยากจะดูว่า อวี้เฟิ่งจะถลกหนังนายอำเภอหมูอ้วนนี่อย่างไรกัน”ท่านปู่เฉินได้ยินว่าถลกหนังนายอำเภอ นี่ก็เท่ากับว่าต้องการชีวิตของคนกันเชียวเขารีบพูดออกมา “แม่นาง ข้าว่าในนี้จะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ พวกเรามีอะไรก็ให้พูดคุยกันดีๆ เถิด”เจี่ยนอันอันตะคอกออกมา “คนประเภทนี้ ข้าไม่มีอะไรให้พูดกันดีๆ”ขณะที่นางพูดก็หันไปมองยังอวี้เฟิ่ง “ข้าได้ยินมาว่าที่ดินของครอบครัวซ่างชิว จนตอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 177
คำพูดของนายอำเภอ ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็หันไปมองทางอวี้เฟิ่งอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนเอง พูดความจริงออกมาแล้วนางก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะถลกหนังของนายอำเภอออกมาเสียตอนนี้เมื่อมองไปยังจางต้าอีกครั้ง ก็พบว่าเขากำลังมองมายังนางด้วยใบหน้าเจ็บปวดนางจึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งเรื่องนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นความคิดของนาง ทว่าคนลงมือกลับเป็นจางต้าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนพูดยาก มาตอนนี้แม้แต่จะผายลมก็ยังไม่ปล่อยออกมาอวี้เฟิ่งคำรามใส่จางต้าด้วยความโกรธ “จางต้า เจ้าพูดอะไรออกมาเสียสิ” “ทำไมกัน เจ้าเห็นว่าข้าถูกพวกเขารังแก แม้แต่จะผายลมออกมาก็ยังไม่กล้าปล่อยอย่างนั้นหรือ?”จางต้าชี้ไปยังลำคอของตัวเอง ก่อนจะโบกมืออย่างแรงความหมายของเขาชัดเจนมาก ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกเขาเองก็อยากจะช่วยอวี้เฟิ่งพูดออกมา ทว่าตอนนี้เขาทำไม่ได้!อวี้เฟิ่งไม่เข้าใจความหมายของจางต้า นางคิดว่าจางต้าในตอนนี้ไม่คิดอยากจะช่วยนาง“ได้ พวกเจ้าแต่ละคน ล้วนแต่คิดอยากจะทำร้ายฆ่าข้าให้ตาย ตอนนี้ข้าจะตายให้พวกเจ้าดู ใครก็อย่ามาห้ามข้า”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็พุ่งชนเข้ากับรถม้าฉู่จวินสิงเมื่อเห็นเข้า ก็เตะไปที่ขาขอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 178
เหล่าชาวบ้านต่างก็หวาดกลัวอวี้เฟิ่งและบ้านสามีของนางมาโดยตลอดพวกเขามักจะคิดว่าทุกวิถีทาง เพื่อคืนเงินที่ยืมอวี้เฟิ่งมาซื้ออาหารหากว่าคืนไม่ได้แล้ว พวกเขาก็อาจจะพยายามช่วยบ้านแม่สามีของอวี้เฟิ่งทำงานตอนนี้ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยออกมา เหล่าชาวบ้านเองก็แทบอยากฉีกอวี้เฟิ่งและจางต้าออกเป็นชิ้นๆอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าเหล่าชาวบ้าน ทั้งหมดต่างก็พากันจ้องมองมายังนางด้วยความโกรธเกลียดส่วนพี่ใหญ่ของนางก็เหมือนกับว่าถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง ถึงพูดเรื่องนี้ออกมาจนหมดสิ้นอวี้เฟิ่งเองก็อดรนทนไม่ไหว นางลุกขึ้นเหวี่ยงฝ่ามือตบไปยังใบหน้าของนายอำเภออย่างแรงตามมาด้วยเสียงฝ่ามือ ‘เพียะ’ ดังขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของนายอำเภอปรากฏรอยฝ่ามือแดงขึ้นหลายรอย“พี่ใหญ่ที่สมควรตายนี่ ท่านจะฆ่าข้าให้ตายจริงๆ อย่างนั้นหรือ ข้าจะถลกหนังท่านเสียตอนนี้เลย!”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็หันไปมองดาบที่วางอยู่บนรถม้านางหยิบดาบขึ้นมา แทงไปยังกายของนายอำเภอนายอำเภอยังคงจ้องมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้ตื่นตระหนกเพราะว่าการกระทำของอวี้เฟิ่งปลายดาบแทงเข้าไปยังไหล่ของนายอำเภอ เลือดไหลทะลักออกมาทันทีอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 179
จางต้ามองไปยังเจี่ยนอันอัน ก็พบว่านางกำลังยิ้มหรี่ตามองมายังเขาอย่างไรเสียฆ่าไปหนึ่งคนก็เท่ากับว่าฆ่าคนไปแล้ว ตอนนี้เขาสนใจอะไรมากไม่ได้แล้วจางต้าหยิบดาบขึ้นมา ก่อนจะแทงไปยังเจี่ยนอันอันขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะลงมือ ก็พบว่าฉู่จวินสิงมายังเบื้องหน้าของนางแล้วฉู่จวินสิงถีบดาบในมือของจางต้ากระเด็นลอยไป ก่อนจะเตะไปยังหน้าอกของจางต้าอีกครั้งจางต้าถูกกระเด็นลอยไป ก่อนจะตกลงไปใกล้กับฝ่าเท้าของเหล่าชาวบ้านชาวบ้านพากันรุมเหยียบจางต้าจมกับกับพื้นดินนายอำเภอมองเห็นน้องสาวแท้ของตัวเองตายในมือของจางต้า เขาก็รีบกระโดดลงมาจากรถม้า“งามหน้านักเจ้าจางต้า ข้ามีน้องสาวเพียงแค่คนเดียว เจ้ากลับกล้าฆ่านาง ข้าจะพาเจ้ารับโทษทันที!”นายอำเภอพูด พร้อมหยิบดาบบนพื้นขึ้นมาเขามายังเบื้องหน้าของจางต้า ก่อนจะแทงเข้าไปยังลำคอของจางต้าเลือดสดไหลทะลักออกมาเป็นจำนวนมากจากลำคอของจางต้าทันทีจางต้าเบิกตาทั้งคู่กว้างด้วยความตื่นตกใจไม่นานนัก เขาก็ล้มลงบนพื้น และไม่มีลมหายใจอีกต่อไป ชาวบ้านเหล่านั้นทั้งหมดพากันมองอย่างตะลึงมีคนตายติดต่อกันสองคน กลิ่นคาวคละคลุ้ง แผ่กระจายไปทั่วกลางอากาศไม่นานนักก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 180
เมื่อนายอำเภอเห็นเข้า ก็เตะเข้าไปยังท้องของชายชราชายชราถูกเตะจนร้อง “โอ๊ย” ดังออกมา ก่อนจะซวนเซไปหลายก้าว แล้วล้มนั่งลงบนพื้น”กระดูกแก่ๆ ของเขารับการเตะนี้ไม่ไหว ชั่วขณะก็ถูกเตะเข้าเสียจนใบหน้าซีดขาว ผ่านไปนานก็ยังลุกไม่ขึ้นหญิงชราเมื่อเห็นเข้า ก็รีบวิ่งเข้ามาประคองชายชราขึ้นนางชี้นิ้วไปยังนายอำเภอและเจี่ยนอันอันด้วยมือสั่นเทา“พวกเจ้าสร้างหายนะฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ข้าจะแจ้งไปทางท่านเจ้าเมือง ให้ท่านเจ้าเมืองช่วยตัดสินให้พวกเรา!”หญิงชราพูดออกมา ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กรับใช้ด้วยความโมโห “ยังจะนิ่งอึ้งกันทำอะไร ยกจางต้าไปสิ”เด็กรับใช้รีบก้าวมาข้างหน้า แล้วยกศพของจางต้าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาจะจากไป เหล่าชาวบ้านเองก็ไม่พอใจนักพวกเขาทั้งหมดล้อมรอบกันเข้ามา อย่างต้องการคำอธิบายจากหญิงชราและชายชรา“จางต้าของพวกเจ้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของพวกเรา ทำให้ผลผลิตอาหารที่ปลูกจากที่ดินของพวกเรามีพิษ” “พวกเจ้าคิดจะจากไป ไม่มีทางเสียหรอก!”เรื่องที่จางต้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของชาวบ้านนั้น ทั้งสองผู้เฒ่าต่างก็รู้พวกเขาเองก็เคยชื่นชมอวี้เฟิ่งที่เสนอความคิดได้ดีเมื่อชาวบ้านติดค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 181
เจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ก็มองเห็นท่านปู่เฉินหลับตาแน่น หายใจรัวเร็วขึ้นเจี่ยนอันอันรีบตรวจชีพจรให้ท่านปู่เฉิน นางเปิดเปลือกตาของท่านปู่เฉินไม่นานนางก็สรุปได้ว่า พิษในตัวท่านปู่เฉินเริ่มจู่โจมแล้ว และก็เป็นในตอนนี้ ที่มีชาวบ้านหลายคนพากันกุมท้อง ล้มลงบนพื้นด้วยใบหน้าเจ็บปวดร่างกายของพวกเขาพากันกระตุก มุมปากมีฟองขาวออกมาชาวบ้านคนอื่นๆ เมื่อเห็นเข้า ต่างก็พากันตกใจจนก้าวถอยหลังไปหลายก้าวพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเพียงแค่ชั่วครู่ก็มีคนล้มลงไปหลายคน?เจี่ยนอันช่วยตรวจให้ชาวบ้านเหล่านั้นด้วย อาการของพวกเขาคล้ายคลึงกันกับท่านปู่เฉินเพียงแต่พิษในกายของพวกเขา ดูจะมีมากกว่าท่านปู่เฉินอยู่เล็กน้อยดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องกินอาหารที่มีน้ำยาคูหยาอยู่ ถึงได้เป็นเช่นนี้ตอนนี้วิธีการที่จะทำให้พวกเขาฟื้นขึ้นมานั้น ก็มีเพียงแค่ใช้พิษแก้พิษเจี่ยนอันอันหยิบเข็มเงินสลายพิษมาจากห้วงมิติฝังลงไปบนกายชาวบ้านเหล่านั้นชาวบ้านเหล่านั้นไม่นานก็หยุดชักกระตุกลง ผ่านไปชั่วครู่ พวกเขาต่างก็ทยอยกันได้สติขึ้นมาเจี่ยนอันอันดึงเข็มพิษออกมา ก่อนจะฝังให้ท่านปู่เฉินหลังจากที่ท่านปู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 182
ท่านปู่เฉินขอบคุณติดต่อกัน ก่อนจะเหลือบมองชาวบ้านเหล่านั้นที่อยู่บนพื้นเขาพูดร้องของออกมาด้วยใบหน้าเป็นกังวล “ได้โปรดขอแม่นางช่วยเหลือด้วยเถิด”เจี่ยนอันอันส่งเสียงเย็นชาออกมา “เมื่อครู่นี้ข้าก็เพิ่งจะช่วยพวกเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ข้าไม่มีหน้าที่ไปสนใจพวกเขาอีก”ท่านปู่เฉินเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ยอมช่วยเหลือชาวบ้านเหล่านั้น เขายังคิดจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันยกมือห้ามเอาไว้“ท่านปู่เฉินไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความแล้ว ในตอนนั้นที่พวกเรามายังหมู่บ้านชิงสุ่ย พวกเขาคัดค้านไม่ให้พวกเราพักอยู่ที่นี้อย่างรุนแรง” “ตอนนี้มาร้องขอข้า สายไปเสียแล้ว”ท่านปู่เฉินถอนหายใจอย่างแรง ถึงแม้ว่าเขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เขาก็ไม่อาจบังคับให้เจี่ยนอันอันทำอะไรได้เขาเหลือบมองไปยังชาวบ้านเหล่านั้น ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วหันหลังจากไปชาวบ้านที่นอนอยู่บนพื้นเหล่านั้น หลังจากที่ได้ยินคำของเจี่ยนอันอันแล้ว ก็พากันรู้สึกเสียใจขึ้นมาตอนนั้นพวกเขาช่างตาบอดไปจริงๆ มองไม่ออกว่าเจี่ยนอันอันจะมีความสามารถเช่นนี้ตอนนี้พวกเขาพากันล่วงเกินเจี่ยนอันอัน อยากจะให้นางช่วยเหลือพวกเข
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 183
หลายปีมานี้ในตอนที่เขาเป็นนายอำเภอ ก็ทำเรื่องร้ายแรงไปไม่น้อยจริงๆเขาตัดสินคดีที่ไม่เป็นธรรมมาไม่น้อย ขอเพียงแค่มีเงินมากพอ เขาก็ไม่ใส่ใจว่าชาวบ้านเหล่านั้นจะถูกใส่ความหรือไม่ ก็ใช้กฎหมายโยนเข้าคุกรับโทษไปชาวบ้านของเมืองไถหยาง ต่างก็พากันโกรธแค้นเขาเข้ากระดูกมานานแล้วสีหน้าของนายอำเภอประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวดำ เขายังคงไม่อยากมอบตำแหน่งนายอำเภอนี้มอบให้ผู้อื่นเขายืดคอตัวเองอย่างคิดจะอธิบายให้ตัวเองเจี่ยนอันอันไม่ให้โอกาสนายอำเภอได้แก้ตัว นางก้าวออกมาแล้วแย่งดาบในมือของนายอำเภอไปและด้วยการกระทำที่รวดเร็วของเจี่ยนอันอัน นายอำเภอยังไม่ทันได้ตอบโต้ ดาบในมือก็ถูกแย่งไปเขามองไปยังมือที่ว่างเปล่า ลำคอก็ถูกดาบจ่อเอาไว้นายอำเภอตกใจเสียสีหน้าไม่น่ามอง คุกเข่าลงอย่างสั่นเทาสองมือของเขาประสานกันพูดร้องขอออกมา “ขอร้องแม่นางได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าจะลาออกจากตำแหน่งนายอำเภอทันที”นายอำเภอพูดออกมา ก่อนจะถอดหมวกผ้าสีดำบนศีรษะออกมาเจี่ยนอันอันเย้ยหยันออกมา “เพียงแค่ของเหล่านี้คงจะไม่เพียงพอ ถอดเกราะจิ่นอวิ๋นบนกายเจ้าออกมาด้วย”นายอำเภอเมื่อได้ยินว่าให้เขาถอดเกราะจิ่นอวิ๋นออกมา ทันใดนั
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 281
เจี่ยนอันอันไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วจึงก้าวยาวๆ ออกไปข้างนอกคนทั้งสี่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วตรงไปยังจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวไม่ได้อยู่ในอำเภอไถหยาง แต่อยู่ในเมืองหลักระหว่างทางพวกเจี่ยนอันอันรู้สึกหิว แต่ตอนนี้พวกนางไม่มีกะจิตกะใจจะไปกินข้าวในร้านอาหารเลยสักนิดเจี่ยนอันอันซื้อขนมปังกับน้ำจากร้านค้าในมิติแล้วแจกจ่ายให้พวกฉู่จวินสิงสามคนพวกเขาไม่เคยเห็นขนมปังมาก่อน ต่างมองห่อขนมปังอย่างอึ้งงัน ไม่รู้ว่าควรกินอย่างไรเจี่ยนอันอันบอกพวกเขาว่าต้องฉีกซองออกเสียก่อนจึงจะสามารถกินอาหารที่อยู่ข้างในได้คนทั้งสามฉีกซองขนมปังโดยเลียนแบบท่าทางของเจี่ยนอันอันกลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก ประกอบกับคนทั้งสี่กำลังหิวจึงรีบกัดกินคำโตเซิ่งฟางกินพลางถามว่า “อันอัน นี่คืออะไรหรือ เหตุใดจึงนุ่มอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันดื่มน้ำคำหนึ่ง กลืนขนมปังในปากลงไป“นี่คือของว่างที่ข้าทำขึ้นมาในบ้าน ข้าตั้งชื่อให้มันว่าขนมปัง”“ที่ข้ายังมีอีกเยอะ พวกท่านกินให้เต็มที่”“ขนมปังค่อนข้างติดคอ พวกท่านกินน้ำตามไปด้วย”ฉู่จวินสิงเคยเห็นน้ำแร่มาก่อน เขารู้ว่าควรเปิดของสิ่งนี้อย่างไรเขาหมุน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 280
ในปีนั้นตอนที่เกิดการสังหารหมู่ขึ้น คนในครอบครัวของจงซิ่นเองก็ไม่รอดลูกชายลูกสะใภ้ของเขา ล้วนแต่ตายในน้ำมือของศัตรูจงซิ่นเพื่อที่จะแก้แค้นให้คนในครอบครัว ก็โวยวายที่จะไปฆ่าคนในราชวงศ์ในตอนนั้นเวินอี๋พยายามห้ามเอาไว้อย่างเต็มที่ แล้วยังบอกเขาว่าด้านนอกนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเขาจะมีแรงพละกำลังเต็มที่ ทว่าเพียงแค่สองหมัดยากจะเอาชนะสี่มือได้เขาอยากจะแก้แค้นก็ไม่ควรจะรีบร้อนในตอนนี้รอจนเมื่อดึกสงัดผู้คนเงียบสงบลง ค่อยไปแก้แค้นก็ยังไม่สายทว่าจงซิ่นในตอนนั้นถูกความแค้นท่วมท้นทำให้ตาบอดไป เขายืนกรานจะไปแก้แค้นคนที่สังหารครอบครัวเขาจงซิ่นไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของเวินอี๋ หยิบมีดเล่นยาวแล้วเดินออกไปเวินอี๋กังวลในความปลอดภัยของจงซิ่น แต่ก็ไม่อยากทิ้งจงหลานเอาไว้ที่บ้านเพียงลำพัง พ่อแม่ของจงหลานเพื่อที่จะปกป้องนางแล้ว ถึงได้ตายไปภายใต้คมมีดของศัตรูหากว่านางถูกฆ่า เกรงว่าจงซิ่นคงไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างปกติไปตลอดเพื่อที่จะปกป้องจงหลาน เวินอี๋จึงรออยู่ที่บ้านรอจนเมื่อจงซิ่นกลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่างกาย ก็มองเห็นเวินอี๋นอนอยู่กลางลานบ้านแล้วจงหลานอายุสองขวบนั่งร้อ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 279
และในตอนที่จงซิ่นกำลังสงสัยอยู่นั้น เซิ่งฟางก็เดินเข้ามาในตอนที่รู้ว่าจะไปบ้านของจงซิ่นเพื่อช่วยคน เซิ่งฟางเองก็ไม่ได้คัดค้านฉู่จวินสิงให้จงซิ่นขึ้นมานั่งบนรถม้า ไม่นานนักก็พากันเดินทางไปยังบ้านของจงซิ่นตลอดทาง จงซิ่นอดที่จะมองไปยังเจี่ยนอันอันเป็นระยะๆ ไม่ได้เขาพบว่าเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง เหมือนว่าจะมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ที่จะช่วยเวินอี๋เอาไว้ทว่าไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าเจี่ยนอันอันอายุยังน้อย ไม่เหมือนกับคนที่มีทักษะทางการแพทย์เจี่ยนอันอันรู้ว่าจงซิ่นกำลังสงสัยในความสามารถขอองตน แต่นางไม่ใส่ใจนางแน่ใจว่าจะรักษาร่างกายเวินอี๋ได้ระหว่างทางไปยังบ้านของจงซิ่น จงซิ่นก็ได้รู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นภรรยาของฉู่จวินสิงรถม้าไม่นานนักก็มาถึงประตูบ้านจงซิ่น จงซิ่นลงมาจากรถม้าก่อน เคาะประตูดังขึ้นประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยอายุราวเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งโผล่หัวออกมาเมื่อนางเห็นว่าจงซิ่นกลับมาแล้ว ก็รีบเปิดประตูเรือนขึ้น“ท่านปู่ ท่านรีบไปดูเข้า ท่านลุงเวินไม่สบายอีกแล้ว”จงซิ่นได้ยินคำนี้เข้า ก็รีบเดินเข้าไปทว่าเขาเพิ่งจะเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 278
จงซิ่นจ้องมองฉู่จวินสิงขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น“ท่านคือเยียนอ๋องคนนั้นที่ถูกเนรเทศมายังเมืองอินเป่ยหรือ?”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจำตนเองได้ ก็พยักหน้าออกมา “เป็นข้าเอง”จงซิ่นที่เดิมขมวดคิ้วอยู่ก็ผ่อนคลายลงทันทีเขาเคยได้ยินเวินอี๋พูดออกมา เยียนอ๋องจากแคว้นไท่ยวนทั้งกล้าหาญและเก่งการสู้รบ ทำความดีความชอบให้แคว้นไท่ยวนมาไม่น้อย ส่วนวิชาลูกเตะทลายเมฆานั้น ก็เป็นเยียนอ๋องที่สร้างขึ้นมาจงซิ่นอยากจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่าจะมาพบกับเขาได้ที่นี่จงซิ่นรีบกำหมัดโค้งกายทำความเคารพฉู่จวินสิง“ข้าน้อยจงซิ่น คารวะเยียนอ๋อง”ฉู่จวินสิงรีบพูดขึ้น “มาตอนนี้ข้าไม่ใช่เยียนอ๋องอะไรนั่นอีกแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำความเคารพอะไรเช่นนี้อีก”จงซิ่นยืดตัวขึ้น ใบหน้าค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มยินดีขึ้นมา“ข้าอยางจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่า จะมาพบกับท่านที่นี่ได้”จงซิ่นตื่นเต้นมากเช่นนี้ ทำให้ฉู่จวินสิงประหลาดใจเล็กน้อย“ผู้เฒ่าจงไปเรียนลูกเตะทลายเมฆามาจากที่ใดกัน?”วิชาเตะนี้เขาเคยสอนไปเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น และคนคนนั้นก็ตายไปในสนามรบเมื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 277
จ้าวลิ่วกอดความทะเยอทะยานมายังเมืองหลวง แต่ก็พบว่าที่นี้หาเงินได้ไม่ง่ายเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ในตอนที่อยู่ที่บ้านก็ไม่เคยไปทำงานที่ทุ่งนาอะไรเลยหลังจากที่มาในเมืองแล้ว เขาถึงกับอึ้งตะลึงไปโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม แตกต่างไปจากความสงบสุขของหมู่บ้านชิงสุ่ยอย่างสิ้นเชิงจ้าวลิ่วคลุกคลีอยู่ด้านนอกมาสองปี แต่กลับคลุกคลีจนกลายเป็นคนที่ไม่มีคุณธรรมหากว่าถูกครอบครัวจางต้าเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะดุด่าเขาว่าอย่างไรแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาจะรู้จักกับพี่ห้าของเขาได้ไม่นานจ้าวลิ่วก็โพล่งออกมา “ข้าไม่รู้จักจ้าวอู่”เขาเพิ่งจะพูดคำนี้ออกมาจบ ก็เสียใจเสียจนอยากจะกัดลิ้นของตนเองทิ้งเสียเมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันไม่ได้พูดถึงชื่อของจ้าวอู่ แต่ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะสารภาพมันออกไปเองแล้วเจี่ยนอันอันกลอกตาไปมาให้จ้าวลิ่ว นางไม่ได้เปิดโปงเขา แต่พูดกับเซิ่งฟางออกมา“พี่เซิ่ง ท่านนำตัวเขากลับไปขังที่ว่าการอำเภอเสียก่อน”“รอจนเมื่อเรื่องของพวกเราจัดการกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะกลับมาสั่งสอนเขาให้ดีๆ”เซิ่งฟางพยักหน้า แล้วจ้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 276
ผู้คนที่ผ่านไปมาจดจำเซิ่งฟางได้นานแล้ว แต่พวกเขาเพียงแต่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่มีใครช่วยพูดให้จ้าวลิ่วถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังโกรธแค้นอยู่ในใจเพราะเรื่องสังหารหมู่ในปีนั้นแต่พวกเขาก็ไม่ล่วงเกินเจ้าหน้าที่ทางการ ต่างก็พากันคอยเป็นผู้รับชมอยู่ด้านข้างจ้าวลิ่วเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคอยช่วยพูดแทนเขา ก็โมโหเป็นอย่างมาก คิดที่จะดิ้นรนให้หลุดรอดออกมาจากมือของจงซิ่นทว่ามือของจงซิ่นที่จับเขาเอาไว้ก็ยิ่งออกแรงมากยิ่งขึ้นจ้าวลิ่วเจ็บเสียจนต้องกัดฟัน ทั่วทั้งกายอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมาข้อมือของเขาแทบจะหัก ชายชราผู้นี้ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเขาไปเซิ่งฟางยกมือขึ้น แล้วเหวี่ยงไปยังใบหน้าอีกด้านหนึ่งของจ้าวลิ่วสองฝ่ามือนี้ ทำเสียจนใบหน้าของจ้าวลิ่วบวมจนกลายเป็นหมูมุมปากของจ้าวลิ่วมีเลือดไหลซึมออกมาผู้คนที่ผ่านไปมาคอยดูอยู่ด้านข้าง ก็ตกใจเสียจนต้องก้าวถอยหลังไปพวกเขาต่างก็ลอบยินดีที่ตนเองไม่ได้ปากมากช่วยพูดให้กับจ้าวลิ่วมิฉะนั้นแล้วฝ่ามือนี้ เกรงว่าคงจะตกลงบนใบหน้าของพวกเขาแทนจ้าวลิ่วถูกตบเสียจนวิงเวียนดวงตาพร่ามัว ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วจริงๆเขาควรจะหยิบเอาถุงเงินนั่น ไปร้านอาห
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 275
เมื่อเห็นว่ากีบม้ากำลังจะตกลงบนกายของขอทาน ท่ามกลางกลุ่มคนนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงคนร้องดังขึ้น“จ้าวลิ่ว เจ้าบ้านี่ไม่ต้องการชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ!”คนนั้นเมื่อพูดจบ ก็รีบพุ่งเข้ามาเตะลงบนกายของจ้าวลิ่วจ้าวลิ่วที่เดิมทีผอมบางอ่อนแรง เมื่อถูกเตะเข้าก็กลิ้งไปริมถนนกีบม้าตกลงบนถนนอย่างแรง ม้าส่งเสียงร้องดังขึ้น หลังจากที่กีบม้าเหยียบลงบนพื้นอย่างแรงเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงได้หยุดลง ในตอนที่เจี่ยนอันอันได้ยินคนผู้นั้นเรียกขอทานว่าจ้าวลิ่วนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้นางจำที่จ้าวอู่พูดได้ว่า เขามีน้องหกอยู่คนหนึ่งเข้ามาในเมืองเมื่อสองปีก่อนเขาตามหาน้องหกคนนั้นมาสองปีกว่า ก็ตามหาไม่พบส่วนน้องหกคนนั้นของเขา ชื่อว่าจ้าวลิ่วเจี่ยนอันอันมองไปยังจ้าวลิ่วด้วยความสงสัย พบเพียงใบหน้าของเขาสกปรกอย่างมากไม่มีทางที่จะมองรูปลักษณ์เดิมได้ชัดเจนจ้าวลิ่วลุกขึ้นมา แล้วรีบไปยังเบื้องหน้าของคนที่เตะเขาอย่างไม่ยินยอม“ตาเฒ่านี่ เตะข้าทำอะไรกัน?”“เจ้ารู้หรือไม่ที่เจ้าเพิ่งจะทำไปเมื่อครู่นี้ มาทำลายเรื่องดีๆ ของข้าไปอย่างสิ้นเชิง”เจี่ยนอันอันมองไปยังคนที่เตะจ้าวลิ่ว ก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นชา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 274
“หวังว่าท่านจะรักษาคำพูด” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็โบกมือขึ้น “ท่านไปได้แล้ว เรื่องที่ท่านมายังที่ว่าการอำเภอ ห้ามบอกผู้อื่น”เจ้าเมืองตานรีบตอบรับออกมา เขาหันไปมองยังเซิ่งฟาง ก็พบว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้กับเขาหลังจากที่เจ้าเมืองตานโค้งคำนับให้กับทั้งสี่คนแล้ว ก็รีบเดินออกไปในตอนที่เขามายังที่ว่าการอำเภอนั้น ไม่ได้นั่งเกี้ยว และก็ไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการมา เพียงแต่สวมเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้นเขาเองก็กลัวว่าตนเองจะสะดุดตาจนเกินไป แล้วถูกคนของผู้ว่ามณฑลจงโจวจดจำได้เข้าหลังจากที่เดินออกจากที่ว่าการอำเภอแล้วนั้น เจ้าเมืองตานก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังจวนของตนเองเขาก้มหน้าเดินอย่างเร่งรีบ จนชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเจ้าเมืองตานเงยหน้าขึ้น ก็พบกับขอทานที่ทั่วทั้งเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ถูกเขาชนจนล้มลงกับพื้นขอทานล้มลงร้อง “โอ๊ย” ออกมา ใบหน้าที่สกปรกนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเจ้าเมืองตานรีบร้อนกลับไปยังจวน จึงไม่ได้สนใจขอทานนั่น เขาส่งเสียงเย็นชา ก่อนจะรีบจากไปที่เขาไม่รู้ก็คือ ในตอนที่เขาชนเข้ากับขอทานเมื่อครู่นี้นั้น ถุงเงินตรงเอวของเขา ได้ตกไปอยู่ในมือของขอทานนั่นแล้วขอทานส่งเสียงร้องดัง “โอ๊ย”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 273
สายตาของเจี่ยนอันอันจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของเจ้าเมืองตาน อย่างจะคิดมองหาท่าทีโกหกจากสีหน้าของเขาในตอนที่เจ้าเมืองพูดออกมานั้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม สายตาเผยให้เห็นความโกรธแค้นออกมาดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดโกหก สายตาของเจี่ยนอันอันดูเย็นชา จนทำให้ในใจของเจ้าเมืองตานที่มองดูเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาเขาไม่กล้าที่จะสบสายตากับเจี่ยนอันอัน จึงทำได้เพียงมองไปยังทิศทางอื่นเจี่ยนอันอันพูดออกมาอย่างเย็นชา “ท่านเพิ่งจะพูดออกมาว่า ท่านสนิทชิดเชื้อกันท่านผู้ว่ามณฑลจงโจว”“แล้วทำไมท่านยังจะนำเรื่องนี้มาบอกพวกเราอีก”“ท่านไม่กลัวหรือว่าคำที่ท่านพูดออกมาเหล่านี้ จะลอยเข้าหูผู้ว่ามณฑลจงโจวเข้า?”แน่นอกว่าเจ้าเมืองตานย่อมหวาดกลัว เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากสมคบคิดกับคนชั่วอีกในตอนแรกที่เขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ว่ามณฑลจงโจวนั้น ทั้งหมดก็เป็นเพียงเพราะว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน เขาถือว่าผู้ว่ามณฑลเป็นคนสนิท ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะหารือกับอีกฝ่ายมาโดยตลอดเพียงแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงนั้น ผู้ว่ามณฑลจงโจวจะเข้าร่วมสมคบคิดกับคนที่มาเพื่อทำการสังหารหมู่ในปีนั้นไม่เพียงแต่เท่านี้ เขาเพื่
