เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 183
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 184
ฉู่อันเจ๋อเมื่อได้ยินเข้า ก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นเต้นทันที“พี่เซิ่งจะเป็นนายอำเภอแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องแสดงความยินดีกับพี่เซิ่งแล้ว”เซิ่งฟางยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “เรื่องนี้ยังไม่แน่ชัด ล้วนแต่เป็นเพียงแค่อันอันล้อเล่นเท่านั้น”เจี่ยนอันอันวางชามและตะเกียบลง แล้วพูดอย่างจริงจังออกมา “พี่เซิ่ง ข้าไม่ได้ล้อเล่น” “ข้าบอกว่าสามารถให้พี่เป็นนายอำเภอได้ พี่ก็จะได้เป็น”เมื่อถึงตอนนี้ ฉู่จวินสิงในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“อันอัน เจ้ามีวิธีการอย่างไร ที่จะทำให้พี่เซิ่งได้เป็นนายอำเภอ?”ฉู่จวินสิงรู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นเพียงแต่พวกเขาตอนนี้ล้วนแต่มีสถานะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไป แล้วนางจะมีพลังอำนาจใด ที่จะให้เจ้าเมืองเห็นด้วยกับความคิดของนาง เจี่ยนอันอันกัดฟันยิ้มออกมา “เมื่อถึงเวลาท่านก็จะรู้เอง”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันยังคงปิดไว้ก่อน เขาก็ทำเพียงแค่ยิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากที่คนทั้งหลายกินข้าวกันแล้ว เจี่ยนอันอันก็ไปปรุงยาถอนพิษให้ท่านปู่เฉิน ท่านปู่เฉินก็บังเอิญมาที่จวนในเวลานี้พอดีเจี่ยนอันอันยกชามยาเข้ามา ส่งให้ท่านปู่เฉิน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 185
นางรีบดึงมือกลับมา แล้วลูบไปยังหน้าผากของฉู่จวินสิง ก่อนจะแตะไปที่หน้าผากตัวเอง“ท่านก็ไม่ได้มีไข้นี่ ทำไมถึงได้พูดจาไร้สาระตั้งแต่กลางวัน”รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่จวินสิงยิ่งกว้างขึ้น“เจ้าก็แค่พูดว่า ข้าฉลาดหรือไม่”เจี่ยนอันอันตะโกนออกมา นางเคยเห็นคนหน้าไม่อายมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าไม่อายจนถึงขนาดนี้มาก่อน“หากว่าไม่มีข้า อิฐหินที่ท่านเก็บไว้พวกนั้น เกรงว่าตอนนี้ก็คงจะถูกเก็บไว้ในจวนเยียนอ๋องเท่านั้น”เมื่อเห็นใบหน้าของเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยท่าทีไม่ยินยอม ฉู่จวินสิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ“ท่านหัวเราะอะไรกัน ข้าพูดผิดไปอย่างนั้นหรือ?” เจี่ยนอันอันต่อยไปยังฉู่จวินสิงอย่างอารมณ์ไม่ดีนักฉู่จวินสิงคว้ามือเจี่ยนอันอันเอาไว้ในคราวเดียว ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าอก“หากไม่มีเจ้าคงจะไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ข้ายิ่งอยากจะแต่งงานกับเจ้ามากขึ้นแล้ว”ฉู่จวินสิงพูดออกมา ก่อนจะเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วจ้องมองเจียนอันอันด้วยสายตาลุกโชนทันใดนั้นใบหน้าเล็กๆ ของเจี่ยนอันอันก็แดงก่ำขึ้นมา นางรีบดึงมือกลับไป ก่อนจะเอียงหน้าไปอีกด้านหนึ่ง อย่างไม่กล้าสบสายตากับฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงยกมือขึ้น หยิบผมที่ร่วงลงมาต
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 186
เมื่อรถม้าออกจากหมู่บ้านชิงสุ่ย ก็มุ่งหน้าไปในทิศทางหนึ่งเจี่ยนอันอันถามด้วยความสงสัย “พี่เซิ่ง ที่นี่เป็นทางไปที่ว่าการมณฑลหรือ?”เซิ่งฟางฟาดแส้ไปที่ม้าพลางตอบโดยไม่หันกลับมามอง “ใช่แล้ว ที่นี่เป็นทางไปที่ว่าการมณฑล”“ที่ว่าการอำเภออยู่ตรงข้ามกับที่ว่าการมณฑล อีกทั้งยังไกลกว่าที่ว่าการอำเภอด้วย”เจี่ยนอันอันรับคำ ก่อนจะเงียบไปนางเริ่มคิดแผนในใจ หากผู้ว่าการมณฑลเป็นขุนนางซื่อสัตย์ นางจะพูดจาด้วยดีๆหากฝ่ายตรงข้ามเป็นเหมือนนายอำเภอ เป็นขุนนางทุจริตที่รับสินบน เจี่ยนอันอันก็เตรียมท่าไม้ตายไว้แล้วรถม้าเดินทางมากว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็มาถึงหน้าประตูที่ว่าการมณฑลเมื่อรถม้าจอดลง ก็พอดีกับมีเกี้ยวหลังหนึ่งมาจอดอยู่หน้าที่ว่าการมณฑลเช่นกันคนผู้หนึ่งก้าวลงจากเกี้ยว สวมชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้ม และสวมหมวกแพรดำเมื่อผู้ว่าการมณฑลก้าวลงมาแล้ว ก็หันไปมองรถม้า สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซิ่งฟางเขาถึงกับชะงักอยู่ที่เดิมไปชั่วขณะแต่ไม่นานก็กลับคืนสติ ขมวดคิ้วและแค่นเสียงเย็นชาออกมาจากนั้นผู้ว่าการมณฑลสะบัดแขนเสื้อแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปในที่ว่าการมณฑลเซิ่งฟางลงจากรถม้า ในใจ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 187
ที่ปรึกษาที่อยู่ข้างๆ เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที“พวกเจ้าช่างบังอาจนัก เห็นใต้เท้าแล้วเหตุใดยังไม่คุกเข่า?”“ทหาร จับพวกมันทุกคน!”เหล่าเจ้าหน้าที่ในที่ว่าการมณฑลกว่าสิบคนที่อยู่ในห้องโถงรับคำสั่งทันที พวกเขารีบรุดเข้ามาเพื่อจับตัวเจี่ยนอันอันและพรรคพวกทั้งสามคนแต่พอพวกเขาเข้ามาใกล้ เซิ่งฟางก็ร้องตวาดขึ้นด้วยความโกรธทันที “ดูสิว่าใครกล้าเข้ามา ข้าจะฆ่าคนผู้นั้นเดี๋ยวนี้”คำพูดของเซิ่งฟางทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ชะงักและหยุดฝีเท้าลงในทันทีผู้ว่าการมณฑลโกรธจัด ขว้างไม้เรียกสติที่อยู่ในมือไปทางเซิ่งฟาง“เจ้ามันโจรทรยศเมืองบังอาจนัก กล้าดีอย่างไรถึงมาป่วนที่ว่าการมณฑลของข้า““พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ จับพวกมันให้หมด!”เซิ่งฟางคว้าไม้เรียกสติที่ถูกขว้างมาได้อย่างรวดเร็วจากนั้นเขายกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ท้องของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งจนอีกฝ่ายปลิวกระเด็นไปเมื่อเจ้าหน้าที่คนอื่นเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็แสดงสีหน้าดุดันทันทีพวกเขาชักดาบจากเอวออกมาและพุ่งเข้าฟันใส่ทั้งสี่คน เจี่ยนอันอันเตะเข้าที่ข้อมือของเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง ดาบในมือเขากระเด็นลอยไปนางคว้าดาบนั้นไว้และเริ่มต่อสู้กับเจ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 188
เมื่อผู้ว่าการมณฑลได้ยินดังนั้น ก็รีบสั่งให้คนไปตรวจสอบที่หมู่บ้านชิงสุ่ยทันทีส่วนนายอำเภอ เมื่อได้ยินว่าเจี่ยนอันอันเพียงแค่เอ่ยถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย หัวใจที่เคยเต็มไปด้วยความกังวลของเขาก็เริ่มผ่อนคลายลงบ้างเรื่องของหมู่บ้านชิงสุ่ย แม้ว่าเขาจะมีส่วนผิด แต่คนที่ลงมือวางยาพิษจริงๆ ไม่ใช่เขาถึงจะถูกตรวจสอบจนเจอความจริง เขาก็ไม่ถึงขั้นถูกตัดหัวเขาสามารถอ้างได้ว่า ที่ทำไปเพราะถูกน้องเขยอย่างจางต้าบีบบังคับอย่างไรจางต้าก็ตายไปแล้ว ไม่มีหลักฐานมายืนยันอีกต่อไปเขาจะพูดอะไรก็ได้ตามใจชอบเจี่ยนอันอันก้มลงมองนายอำเภอ และเห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขานางก็รู้ถึงความคิดในใจของนายอำเภอทันทีเจี่ยนอันอันจึงพูดต่อไปว่า “หากใต้เท้าส่งคนไปสอบสวนเพียงแค่ที่หมู่บ้านชิงสุ่ย ย่อมไม่สามารถค้นพบความผิดทั้งหมดของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้”“ใต้เท้าจำเป็นต้องส่งคนไปสอบถามชาวบ้านในอำเภอไถหยางด้วย เพื่อดูว่าพวกเขาจะว่าอย่างไรบ้าง”ผู้ว่าการมณฑลขมวดคิ้วแน่นขึ้นในฐานะผู้ว่าการมณฑล เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเด็กสาวคนหนึ่งล้อเล่นนางบอกว่ามีหลักฐาน แต่กลับไม่ได้นำออกมาให้เห็น แถมยังบอกให้เขาส่งคน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 189
นายอำเภอคิดหาทางแก้ตัวเอาไว้แล้ว เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัวและร้องแก้ต่างออกมาทันที“ใต้เท้า ข้าน้อยถูกน้องเขยบังคับ จึงต้องส่งมอบน้ำยาคูหยาให้ไป แต่ข้าน้อยไม่ได้เป็นคนลงมือวางยา ข้าน้อยถูกใส่ความจริงๆ ขอรับ!”เจี่ยนอันอันหัวเราะออกมาอย่างเหลือเชื่อกับคำพูดของนายอำเภอฉู่จวินสิงถีบนายอำเภอเข้าไปหนึ่งทีแล้วตวาดอย่างโกรธจัด “เจ้าเป็นถึงนายอำเภอ แต่กลับบอกว่าถูกน้องเขยข่มขู่”“เจ้าคิดว่าพูดออกมาแล้วจะมีใครเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ?”แม้ว่าผู้ว่าการมณฑลจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรกับเจี่ยนอันอันและพรรคพวก แต่คำพูดของนายอำเภอก็เต็มไปด้วยช่องโหว่เขาย่อมไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของนายอำเภอเลยผู้ว่าการมณฑลตบโต๊ะอย่างแรงและตะโกนด้วยความโกรธ “ไร้สาระ!”“หากเจ้ายังไม่พูดความจริง ข้าจะปลดเจ้าจากตำแหน่งนายอำเภอเดี๋ยวนี้!”นายอำเภอรู้ว่าผู้ว่าการมณฑลกำลังพูดกับเขา ตกใจจนตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง รีบหดคอด้วยความกลัวเดิมทีเขาคิดว่าคำพูดของตนไม่มีช่องโหว่ และผู้ว่าการมณฑลต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอนแต่คิดไม่ถึงว่า ผู้ว่าการมณฑลจะไม่เชื่อในคำพูดของเขาเช่นกันนายอำเภออึกอักอยู่ครู่หนึ่ง สมองพยายามคิดหาทางออกอย่างร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 190
ฉู่จวินสิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจี่ยนอันอันจะมีป้ายคำสั่งลายมังกรอยู่ในครอบครองป้ายคำสั่งนี้เป็นของล้ำค่าที่เก็บไว้ในคลังหลวง แต่กลับมาอยู่ในมือของเจี่ยนอันอันได้ดูท่าทางเจี่ยนอันอันไม่เพียงแค่ขนสมบัติทั้งหมดจากจวนเยียนอ๋อง แต่ยังบุกไปขนสมบัติจากคลังหลวงอีกด้วยนางช่างกล้าบ้าบิ่นเกินคนจริงๆ!เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉู่จวินสิงก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากขณะเดียวกันบนใบหน้าของเจี่ยนอันอันก็ปรากฏรอยยิ้มลำพองใจนางพูดกับผู้ว่าการมณฑลด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฮ่องเต้มีราชโองการ ปลดนายอำเภอออกจากตำแหน่งทันที แต่งตั้งเซิ่งฟางเป็นนายอำเภอแทน”แม้ว่าภายในใจของผู้ว่าการมณฑลจะไม่เต็มใจอย่างที่สุด แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรตอนนี้เมืองอินเป่ยตกอยู่ภายใต้การปกครองของแคว้นไท่ยวนแล้ว หากฮ่องเต้ออกคำสั่ง เขาในฐานะผู้ว่าการมณฑลจะกล้าขัดได้อย่างไร“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเขียนร่างคำสั่ง เพื่อแต่งตั้งเซิ่งฟางเป็นนายอำเภอ”ผู้ว่าการมณฑลพูดเสร็จแล้วก็ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเจี่ยนอันอันส่งเสียงฮึดฮัดเบาๆ แล้วพูดว่า “ยังคุกเข่าอยู่ทำไม รีบไปเขียนร่างคำสั่งเร็วเข้าสิ!”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 191
เจี่ยนอันอันมองไปทางเจ้าเมือง “เจ้ามีอันใดไม่พอใจเกี่ยวกับการตัดสินใจของข้าหรือไม่?”เจ้าเมืองรีบค้อมกายตอบ “ข้าน้อยไม่กล้าไม่พอใจ”“หึ แค่ไม่กล้าเท่านั้นรึ?”เจี่ยนอันอันจ้องเจ้าเมืองเขม็งจนฝ่ายตรงข้ามต้องก้มศีรษะลง“ข้าน้อยมิกล้า แต่ข้าน้อยมีเรื่องหนึ่งไม่เข้าใจ เหตุใดพวกท่านจึงต้องการให้เซิ่งฟางเป็นนายอำเภอ?”ในเมื่อเซิ่งฟางกลับเมืองอินเป่ยมาพร้อมกับเหล่าเชื้อพระวงศ์ เขาไม่ควรได้รับตำแหน่งสูงกว่านั้นหรอกหรือไยจึงได้เป็นแค่นายอำเภอตัวเล็กๆ คนหนึ่งเล่า?นี่เป็นเรื่องที่เจ้าเมืองคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจเจี่ยนอันอันมองบนใส่เจ้าเมือง “พวกข้าทำเช่นนี้ยังต้องอธิบายต่อเจ้าอีกงั้นรึ”เจี่ยนอันอันกล่าวจบก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากโถงใหญ่ฉู่จวินสิงและเหยียนเซ่าก็ตามออกมาเช่นกันเจ้าเมืองรีบตามออกมาส่งเขามองส่งรถม้าจากไปแล้วค่อยเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากเวลานั้นเอง เจ้าหน้าที่ทางการที่ถูกเจ้าเมืองส่งไปหมู่บ้านชิงสุ่ยก็ก้าวออกมาตรงหน้าเจ้าเมือง“ใต้เท้า ข้าน้อยสืบได้ความแล้วขอรับ กลุ่มคนที่มาเมื่อครู่นี้เพิ่งมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชิงสุ่ยได้ไม่กี่วันนี่เอง”“ได้ยินคนหมู่บ้านชิงสุ่ยพูดกันว่า
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 281
เจี่ยนอันอันไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วจึงก้าวยาวๆ ออกไปข้างนอกคนทั้งสี่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วตรงไปยังจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวไม่ได้อยู่ในอำเภอไถหยาง แต่อยู่ในเมืองหลักระหว่างทางพวกเจี่ยนอันอันรู้สึกหิว แต่ตอนนี้พวกนางไม่มีกะจิตกะใจจะไปกินข้าวในร้านอาหารเลยสักนิดเจี่ยนอันอันซื้อขนมปังกับน้ำจากร้านค้าในมิติแล้วแจกจ่ายให้พวกฉู่จวินสิงสามคนพวกเขาไม่เคยเห็นขนมปังมาก่อน ต่างมองห่อขนมปังอย่างอึ้งงัน ไม่รู้ว่าควรกินอย่างไรเจี่ยนอันอันบอกพวกเขาว่าต้องฉีกซองออกเสียก่อนจึงจะสามารถกินอาหารที่อยู่ข้างในได้คนทั้งสามฉีกซองขนมปังโดยเลียนแบบท่าทางของเจี่ยนอันอันกลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก ประกอบกับคนทั้งสี่กำลังหิวจึงรีบกัดกินคำโตเซิ่งฟางกินพลางถามว่า “อันอัน นี่คืออะไรหรือ เหตุใดจึงนุ่มอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันดื่มน้ำคำหนึ่ง กลืนขนมปังในปากลงไป“นี่คือของว่างที่ข้าทำขึ้นมาในบ้าน ข้าตั้งชื่อให้มันว่าขนมปัง”“ที่ข้ายังมีอีกเยอะ พวกท่านกินให้เต็มที่”“ขนมปังค่อนข้างติดคอ พวกท่านกินน้ำตามไปด้วย”ฉู่จวินสิงเคยเห็นน้ำแร่มาก่อน เขารู้ว่าควรเปิดของสิ่งนี้อย่างไรเขาหมุน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 280
ในปีนั้นตอนที่เกิดการสังหารหมู่ขึ้น คนในครอบครัวของจงซิ่นเองก็ไม่รอดลูกชายลูกสะใภ้ของเขา ล้วนแต่ตายในน้ำมือของศัตรูจงซิ่นเพื่อที่จะแก้แค้นให้คนในครอบครัว ก็โวยวายที่จะไปฆ่าคนในราชวงศ์ในตอนนั้นเวินอี๋พยายามห้ามเอาไว้อย่างเต็มที่ แล้วยังบอกเขาว่าด้านนอกนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเขาจะมีแรงพละกำลังเต็มที่ ทว่าเพียงแค่สองหมัดยากจะเอาชนะสี่มือได้เขาอยากจะแก้แค้นก็ไม่ควรจะรีบร้อนในตอนนี้รอจนเมื่อดึกสงัดผู้คนเงียบสงบลง ค่อยไปแก้แค้นก็ยังไม่สายทว่าจงซิ่นในตอนนั้นถูกความแค้นท่วมท้นทำให้ตาบอดไป เขายืนกรานจะไปแก้แค้นคนที่สังหารครอบครัวเขาจงซิ่นไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของเวินอี๋ หยิบมีดเล่นยาวแล้วเดินออกไปเวินอี๋กังวลในความปลอดภัยของจงซิ่น แต่ก็ไม่อยากทิ้งจงหลานเอาไว้ที่บ้านเพียงลำพัง พ่อแม่ของจงหลานเพื่อที่จะปกป้องนางแล้ว ถึงได้ตายไปภายใต้คมมีดของศัตรูหากว่านางถูกฆ่า เกรงว่าจงซิ่นคงไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างปกติไปตลอดเพื่อที่จะปกป้องจงหลาน เวินอี๋จึงรออยู่ที่บ้านรอจนเมื่อจงซิ่นกลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่างกาย ก็มองเห็นเวินอี๋นอนอยู่กลางลานบ้านแล้วจงหลานอายุสองขวบนั่งร้อ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 279
และในตอนที่จงซิ่นกำลังสงสัยอยู่นั้น เซิ่งฟางก็เดินเข้ามาในตอนที่รู้ว่าจะไปบ้านของจงซิ่นเพื่อช่วยคน เซิ่งฟางเองก็ไม่ได้คัดค้านฉู่จวินสิงให้จงซิ่นขึ้นมานั่งบนรถม้า ไม่นานนักก็พากันเดินทางไปยังบ้านของจงซิ่นตลอดทาง จงซิ่นอดที่จะมองไปยังเจี่ยนอันอันเป็นระยะๆ ไม่ได้เขาพบว่าเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง เหมือนว่าจะมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ที่จะช่วยเวินอี๋เอาไว้ทว่าไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าเจี่ยนอันอันอายุยังน้อย ไม่เหมือนกับคนที่มีทักษะทางการแพทย์เจี่ยนอันอันรู้ว่าจงซิ่นกำลังสงสัยในความสามารถขอองตน แต่นางไม่ใส่ใจนางแน่ใจว่าจะรักษาร่างกายเวินอี๋ได้ระหว่างทางไปยังบ้านของจงซิ่น จงซิ่นก็ได้รู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นภรรยาของฉู่จวินสิงรถม้าไม่นานนักก็มาถึงประตูบ้านจงซิ่น จงซิ่นลงมาจากรถม้าก่อน เคาะประตูดังขึ้นประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยอายุราวเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งโผล่หัวออกมาเมื่อนางเห็นว่าจงซิ่นกลับมาแล้ว ก็รีบเปิดประตูเรือนขึ้น“ท่านปู่ ท่านรีบไปดูเข้า ท่านลุงเวินไม่สบายอีกแล้ว”จงซิ่นได้ยินคำนี้เข้า ก็รีบเดินเข้าไปทว่าเขาเพิ่งจะเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 278
จงซิ่นจ้องมองฉู่จวินสิงขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น“ท่านคือเยียนอ๋องคนนั้นที่ถูกเนรเทศมายังเมืองอินเป่ยหรือ?”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจำตนเองได้ ก็พยักหน้าออกมา “เป็นข้าเอง”จงซิ่นที่เดิมขมวดคิ้วอยู่ก็ผ่อนคลายลงทันทีเขาเคยได้ยินเวินอี๋พูดออกมา เยียนอ๋องจากแคว้นไท่ยวนทั้งกล้าหาญและเก่งการสู้รบ ทำความดีความชอบให้แคว้นไท่ยวนมาไม่น้อย ส่วนวิชาลูกเตะทลายเมฆานั้น ก็เป็นเยียนอ๋องที่สร้างขึ้นมาจงซิ่นอยากจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่าจะมาพบกับเขาได้ที่นี่จงซิ่นรีบกำหมัดโค้งกายทำความเคารพฉู่จวินสิง“ข้าน้อยจงซิ่น คารวะเยียนอ๋อง”ฉู่จวินสิงรีบพูดขึ้น “มาตอนนี้ข้าไม่ใช่เยียนอ๋องอะไรนั่นอีกแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำความเคารพอะไรเช่นนี้อีก”จงซิ่นยืดตัวขึ้น ใบหน้าค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มยินดีขึ้นมา“ข้าอยางจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่า จะมาพบกับท่านที่นี่ได้”จงซิ่นตื่นเต้นมากเช่นนี้ ทำให้ฉู่จวินสิงประหลาดใจเล็กน้อย“ผู้เฒ่าจงไปเรียนลูกเตะทลายเมฆามาจากที่ใดกัน?”วิชาเตะนี้เขาเคยสอนไปเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น และคนคนนั้นก็ตายไปในสนามรบเมื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 277
จ้าวลิ่วกอดความทะเยอทะยานมายังเมืองหลวง แต่ก็พบว่าที่นี้หาเงินได้ไม่ง่ายเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ในตอนที่อยู่ที่บ้านก็ไม่เคยไปทำงานที่ทุ่งนาอะไรเลยหลังจากที่มาในเมืองแล้ว เขาถึงกับอึ้งตะลึงไปโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม แตกต่างไปจากความสงบสุขของหมู่บ้านชิงสุ่ยอย่างสิ้นเชิงจ้าวลิ่วคลุกคลีอยู่ด้านนอกมาสองปี แต่กลับคลุกคลีจนกลายเป็นคนที่ไม่มีคุณธรรมหากว่าถูกครอบครัวจางต้าเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะดุด่าเขาว่าอย่างไรแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาจะรู้จักกับพี่ห้าของเขาได้ไม่นานจ้าวลิ่วก็โพล่งออกมา “ข้าไม่รู้จักจ้าวอู่”เขาเพิ่งจะพูดคำนี้ออกมาจบ ก็เสียใจเสียจนอยากจะกัดลิ้นของตนเองทิ้งเสียเมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันไม่ได้พูดถึงชื่อของจ้าวอู่ แต่ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะสารภาพมันออกไปเองแล้วเจี่ยนอันอันกลอกตาไปมาให้จ้าวลิ่ว นางไม่ได้เปิดโปงเขา แต่พูดกับเซิ่งฟางออกมา“พี่เซิ่ง ท่านนำตัวเขากลับไปขังที่ว่าการอำเภอเสียก่อน”“รอจนเมื่อเรื่องของพวกเราจัดการกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะกลับมาสั่งสอนเขาให้ดีๆ”เซิ่งฟางพยักหน้า แล้วจ้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 276
ผู้คนที่ผ่านไปมาจดจำเซิ่งฟางได้นานแล้ว แต่พวกเขาเพียงแต่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่มีใครช่วยพูดให้จ้าวลิ่วถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังโกรธแค้นอยู่ในใจเพราะเรื่องสังหารหมู่ในปีนั้นแต่พวกเขาก็ไม่ล่วงเกินเจ้าหน้าที่ทางการ ต่างก็พากันคอยเป็นผู้รับชมอยู่ด้านข้างจ้าวลิ่วเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคอยช่วยพูดแทนเขา ก็โมโหเป็นอย่างมาก คิดที่จะดิ้นรนให้หลุดรอดออกมาจากมือของจงซิ่นทว่ามือของจงซิ่นที่จับเขาเอาไว้ก็ยิ่งออกแรงมากยิ่งขึ้นจ้าวลิ่วเจ็บเสียจนต้องกัดฟัน ทั่วทั้งกายอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมาข้อมือของเขาแทบจะหัก ชายชราผู้นี้ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเขาไปเซิ่งฟางยกมือขึ้น แล้วเหวี่ยงไปยังใบหน้าอีกด้านหนึ่งของจ้าวลิ่วสองฝ่ามือนี้ ทำเสียจนใบหน้าของจ้าวลิ่วบวมจนกลายเป็นหมูมุมปากของจ้าวลิ่วมีเลือดไหลซึมออกมาผู้คนที่ผ่านไปมาคอยดูอยู่ด้านข้าง ก็ตกใจเสียจนต้องก้าวถอยหลังไปพวกเขาต่างก็ลอบยินดีที่ตนเองไม่ได้ปากมากช่วยพูดให้กับจ้าวลิ่วมิฉะนั้นแล้วฝ่ามือนี้ เกรงว่าคงจะตกลงบนใบหน้าของพวกเขาแทนจ้าวลิ่วถูกตบเสียจนวิงเวียนดวงตาพร่ามัว ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วจริงๆเขาควรจะหยิบเอาถุงเงินนั่น ไปร้านอาห
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 275
เมื่อเห็นว่ากีบม้ากำลังจะตกลงบนกายของขอทาน ท่ามกลางกลุ่มคนนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงคนร้องดังขึ้น“จ้าวลิ่ว เจ้าบ้านี่ไม่ต้องการชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ!”คนนั้นเมื่อพูดจบ ก็รีบพุ่งเข้ามาเตะลงบนกายของจ้าวลิ่วจ้าวลิ่วที่เดิมทีผอมบางอ่อนแรง เมื่อถูกเตะเข้าก็กลิ้งไปริมถนนกีบม้าตกลงบนถนนอย่างแรง ม้าส่งเสียงร้องดังขึ้น หลังจากที่กีบม้าเหยียบลงบนพื้นอย่างแรงเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงได้หยุดลง ในตอนที่เจี่ยนอันอันได้ยินคนผู้นั้นเรียกขอทานว่าจ้าวลิ่วนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้นางจำที่จ้าวอู่พูดได้ว่า เขามีน้องหกอยู่คนหนึ่งเข้ามาในเมืองเมื่อสองปีก่อนเขาตามหาน้องหกคนนั้นมาสองปีกว่า ก็ตามหาไม่พบส่วนน้องหกคนนั้นของเขา ชื่อว่าจ้าวลิ่วเจี่ยนอันอันมองไปยังจ้าวลิ่วด้วยความสงสัย พบเพียงใบหน้าของเขาสกปรกอย่างมากไม่มีทางที่จะมองรูปลักษณ์เดิมได้ชัดเจนจ้าวลิ่วลุกขึ้นมา แล้วรีบไปยังเบื้องหน้าของคนที่เตะเขาอย่างไม่ยินยอม“ตาเฒ่านี่ เตะข้าทำอะไรกัน?”“เจ้ารู้หรือไม่ที่เจ้าเพิ่งจะทำไปเมื่อครู่นี้ มาทำลายเรื่องดีๆ ของข้าไปอย่างสิ้นเชิง”เจี่ยนอันอันมองไปยังคนที่เตะจ้าวลิ่ว ก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นชา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 274
“หวังว่าท่านจะรักษาคำพูด” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็โบกมือขึ้น “ท่านไปได้แล้ว เรื่องที่ท่านมายังที่ว่าการอำเภอ ห้ามบอกผู้อื่น”เจ้าเมืองตานรีบตอบรับออกมา เขาหันไปมองยังเซิ่งฟาง ก็พบว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้กับเขาหลังจากที่เจ้าเมืองตานโค้งคำนับให้กับทั้งสี่คนแล้ว ก็รีบเดินออกไปในตอนที่เขามายังที่ว่าการอำเภอนั้น ไม่ได้นั่งเกี้ยว และก็ไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการมา เพียงแต่สวมเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้นเขาเองก็กลัวว่าตนเองจะสะดุดตาจนเกินไป แล้วถูกคนของผู้ว่ามณฑลจงโจวจดจำได้เข้าหลังจากที่เดินออกจากที่ว่าการอำเภอแล้วนั้น เจ้าเมืองตานก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังจวนของตนเองเขาก้มหน้าเดินอย่างเร่งรีบ จนชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเจ้าเมืองตานเงยหน้าขึ้น ก็พบกับขอทานที่ทั่วทั้งเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ถูกเขาชนจนล้มลงกับพื้นขอทานล้มลงร้อง “โอ๊ย” ออกมา ใบหน้าที่สกปรกนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเจ้าเมืองตานรีบร้อนกลับไปยังจวน จึงไม่ได้สนใจขอทานนั่น เขาส่งเสียงเย็นชา ก่อนจะรีบจากไปที่เขาไม่รู้ก็คือ ในตอนที่เขาชนเข้ากับขอทานเมื่อครู่นี้นั้น ถุงเงินตรงเอวของเขา ได้ตกไปอยู่ในมือของขอทานนั่นแล้วขอทานส่งเสียงร้องดัง “โอ๊ย”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 273
สายตาของเจี่ยนอันอันจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของเจ้าเมืองตาน อย่างจะคิดมองหาท่าทีโกหกจากสีหน้าของเขาในตอนที่เจ้าเมืองพูดออกมานั้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม สายตาเผยให้เห็นความโกรธแค้นออกมาดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดโกหก สายตาของเจี่ยนอันอันดูเย็นชา จนทำให้ในใจของเจ้าเมืองตานที่มองดูเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาเขาไม่กล้าที่จะสบสายตากับเจี่ยนอันอัน จึงทำได้เพียงมองไปยังทิศทางอื่นเจี่ยนอันอันพูดออกมาอย่างเย็นชา “ท่านเพิ่งจะพูดออกมาว่า ท่านสนิทชิดเชื้อกันท่านผู้ว่ามณฑลจงโจว”“แล้วทำไมท่านยังจะนำเรื่องนี้มาบอกพวกเราอีก”“ท่านไม่กลัวหรือว่าคำที่ท่านพูดออกมาเหล่านี้ จะลอยเข้าหูผู้ว่ามณฑลจงโจวเข้า?”แน่นอกว่าเจ้าเมืองตานย่อมหวาดกลัว เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากสมคบคิดกับคนชั่วอีกในตอนแรกที่เขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ว่ามณฑลจงโจวนั้น ทั้งหมดก็เป็นเพียงเพราะว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน เขาถือว่าผู้ว่ามณฑลเป็นคนสนิท ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะหารือกับอีกฝ่ายมาโดยตลอดเพียงแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงนั้น ผู้ว่ามณฑลจงโจวจะเข้าร่วมสมคบคิดกับคนที่มาเพื่อทำการสังหารหมู่ในปีนั้นไม่เพียงแต่เท่านี้ เขาเพื่
