เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 174
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 175
อวี้เฟิ่งรีบร้องว่า “ท่านพี่ ท่านพูดอะไรบ้างสิ รีบขอร้องให้นางปล่อยตัวท่านสิ”จางต้าเผยอปากแต่กลับไม่มีเสียงใดๆ เปล่งออกมาผมของเขาจะถูกเจี่ยนอันอันกระชากจนร่วงหมดแล้วเวลานี้ใบหน้าของเขามีน้ำตาและน้ำมูกไหลมากองกันเขาเองก็อยากร้องขอความเมตตาเช่นกัน ติดก็แต่ทำไม่ได้!จังหวะนี้เอง ท่านปู่เฉินซึ่งได้รับแจ้งข่าวจากชาวบ้านเร่งร้อนเดินเข้ามา“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”บรรดาชาวบ้านเห็นท่านปู่เฉินมาถึงก็รีบเปิดทางให้เขาครั้นท่านปู่เฉินเดินมาถึงหน้ารถม้าก็เห็นเจี่ยนอันอันกระชากผมจางต้าไม่ยอมปล่อยขณะที่อวี้เฟิ่งกับบรรดาบ่าวรับใช้ของนางได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ตรงนั้นท่านปู่เฉินไม่รู้เรื่องที่ซ่างชิวถูกจับ เขาจึงเข้าใจไปว่าเจี่ยนอันอันมีเรื่องบาดหมางกับอวี้เฟิ่งและบ้านแม่สามีของนางอีกแล้วภายในใจเขากลัดกลุ้มขึ้นมาโดยพลันเขารู้ว่าอวี้เฟิ่งกับบ้านแม่สามีของนางต่างก็อวดดีและใช้อำนาจบาตรใหญ่กันมากแต่บรรดาชาวบ้านล้วนแต่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมีปัญหากับพวกนางมาโดยตลอดเพราะถึงอย่างไรแล้วทุกคนก็ต้องพึ่งพาเสบียงอาหารจากบ้านแม่สามีอวี้เฟิ่งอยู่นับจากที่พวกเจี่ยนอันอันมาถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย ที่นี่ก็
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 176
หลังจากที่ท่านปู่เฉินได้ยินแล้ว ก็มองไปยังจางต้าด้วยใบหน้าประหลาดใจขึ้นมา“จางต้า เจ้านำคนไปจับตัวซ่างชิวทำไม ครอบครัวของเขาติดค้างเงินครอบครัวเจ้าอีกอย่างนั้นหรือ?”จางต้าอ้าปากออกด้วยความขมขื่น เขาอยากจะอธิบายออกมา แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวเจี่ยนอันอันปล่อยผมของจางต้า ก่อนจะหันไปจับผมของนายอำเภอนายอำเภอรู้สึกได้ถึงหนังศีรษะเกิดอาการเจ็บปวดเป็นระยะๆ เขาถูกจับจนต้องกรีดร้องออกมาเจี่ยนอันอันยิ้มเย้ยออกมา “เงินที่ซ่างชิงติดค้างครอบครัวของอวี้เฟิ่งข้าช่วยคืนไปจนหมดแล้ว” “แต่นายอำเภอหมูอ้วนนี้กลับฟังคำใส่ร้ายของจางต้านี่ จงใจให้จางต้าไปจับตัวซ่างชิวมา” “วันนี้ข้านำพวกเขามาทั้งหมดแล้ว” “ข้าเพียงแต่อยากจะดูว่า อวี้เฟิ่งจะถลกหนังนายอำเภอหมูอ้วนนี่อย่างไรกัน”ท่านปู่เฉินได้ยินว่าถลกหนังนายอำเภอ นี่ก็เท่ากับว่าต้องการชีวิตของคนกันเชียวเขารีบพูดออกมา “แม่นาง ข้าว่าในนี้จะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ พวกเรามีอะไรก็ให้พูดคุยกันดีๆ เถิด”เจี่ยนอันอันตะคอกออกมา “คนประเภทนี้ ข้าไม่มีอะไรให้พูดกันดีๆ”ขณะที่นางพูดก็หันไปมองยังอวี้เฟิ่ง “ข้าได้ยินมาว่าที่ดินของครอบครัวซ่างชิว จนตอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 177
คำพูดของนายอำเภอ ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็หันไปมองทางอวี้เฟิ่งอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนเอง พูดความจริงออกมาแล้วนางก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะถลกหนังของนายอำเภอออกมาเสียตอนนี้เมื่อมองไปยังจางต้าอีกครั้ง ก็พบว่าเขากำลังมองมายังนางด้วยใบหน้าเจ็บปวดนางจึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งเรื่องนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นความคิดของนาง ทว่าคนลงมือกลับเป็นจางต้าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนพูดยาก มาตอนนี้แม้แต่จะผายลมก็ยังไม่ปล่อยออกมาอวี้เฟิ่งคำรามใส่จางต้าด้วยความโกรธ “จางต้า เจ้าพูดอะไรออกมาเสียสิ” “ทำไมกัน เจ้าเห็นว่าข้าถูกพวกเขารังแก แม้แต่จะผายลมออกมาก็ยังไม่กล้าปล่อยอย่างนั้นหรือ?”จางต้าชี้ไปยังลำคอของตัวเอง ก่อนจะโบกมืออย่างแรงความหมายของเขาชัดเจนมาก ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกเขาเองก็อยากจะช่วยอวี้เฟิ่งพูดออกมา ทว่าตอนนี้เขาทำไม่ได้!อวี้เฟิ่งไม่เข้าใจความหมายของจางต้า นางคิดว่าจางต้าในตอนนี้ไม่คิดอยากจะช่วยนาง“ได้ พวกเจ้าแต่ละคน ล้วนแต่คิดอยากจะทำร้ายฆ่าข้าให้ตาย ตอนนี้ข้าจะตายให้พวกเจ้าดู ใครก็อย่ามาห้ามข้า”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็พุ่งชนเข้ากับรถม้าฉู่จวินสิงเมื่อเห็นเข้า ก็เตะไปที่ขาขอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 178
เหล่าชาวบ้านต่างก็หวาดกลัวอวี้เฟิ่งและบ้านสามีของนางมาโดยตลอดพวกเขามักจะคิดว่าทุกวิถีทาง เพื่อคืนเงินที่ยืมอวี้เฟิ่งมาซื้ออาหารหากว่าคืนไม่ได้แล้ว พวกเขาก็อาจจะพยายามช่วยบ้านแม่สามีของอวี้เฟิ่งทำงานตอนนี้ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยออกมา เหล่าชาวบ้านเองก็แทบอยากฉีกอวี้เฟิ่งและจางต้าออกเป็นชิ้นๆอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าเหล่าชาวบ้าน ทั้งหมดต่างก็พากันจ้องมองมายังนางด้วยความโกรธเกลียดส่วนพี่ใหญ่ของนางก็เหมือนกับว่าถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง ถึงพูดเรื่องนี้ออกมาจนหมดสิ้นอวี้เฟิ่งเองก็อดรนทนไม่ไหว นางลุกขึ้นเหวี่ยงฝ่ามือตบไปยังใบหน้าของนายอำเภออย่างแรงตามมาด้วยเสียงฝ่ามือ ‘เพียะ’ ดังขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของนายอำเภอปรากฏรอยฝ่ามือแดงขึ้นหลายรอย“พี่ใหญ่ที่สมควรตายนี่ ท่านจะฆ่าข้าให้ตายจริงๆ อย่างนั้นหรือ ข้าจะถลกหนังท่านเสียตอนนี้เลย!”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็หันไปมองดาบที่วางอยู่บนรถม้านางหยิบดาบขึ้นมา แทงไปยังกายของนายอำเภอนายอำเภอยังคงจ้องมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้ตื่นตระหนกเพราะว่าการกระทำของอวี้เฟิ่งปลายดาบแทงเข้าไปยังไหล่ของนายอำเภอ เลือดไหลทะลักออกมาทันทีอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 179
จางต้ามองไปยังเจี่ยนอันอัน ก็พบว่านางกำลังยิ้มหรี่ตามองมายังเขาอย่างไรเสียฆ่าไปหนึ่งคนก็เท่ากับว่าฆ่าคนไปแล้ว ตอนนี้เขาสนใจอะไรมากไม่ได้แล้วจางต้าหยิบดาบขึ้นมา ก่อนจะแทงไปยังเจี่ยนอันอันขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะลงมือ ก็พบว่าฉู่จวินสิงมายังเบื้องหน้าของนางแล้วฉู่จวินสิงถีบดาบในมือของจางต้ากระเด็นลอยไป ก่อนจะเตะไปยังหน้าอกของจางต้าอีกครั้งจางต้าถูกกระเด็นลอยไป ก่อนจะตกลงไปใกล้กับฝ่าเท้าของเหล่าชาวบ้านชาวบ้านพากันรุมเหยียบจางต้าจมกับกับพื้นดินนายอำเภอมองเห็นน้องสาวแท้ของตัวเองตายในมือของจางต้า เขาก็รีบกระโดดลงมาจากรถม้า“งามหน้านักเจ้าจางต้า ข้ามีน้องสาวเพียงแค่คนเดียว เจ้ากลับกล้าฆ่านาง ข้าจะพาเจ้ารับโทษทันที!”นายอำเภอพูด พร้อมหยิบดาบบนพื้นขึ้นมาเขามายังเบื้องหน้าของจางต้า ก่อนจะแทงเข้าไปยังลำคอของจางต้าเลือดสดไหลทะลักออกมาเป็นจำนวนมากจากลำคอของจางต้าทันทีจางต้าเบิกตาทั้งคู่กว้างด้วยความตื่นตกใจไม่นานนัก เขาก็ล้มลงบนพื้น และไม่มีลมหายใจอีกต่อไป ชาวบ้านเหล่านั้นทั้งหมดพากันมองอย่างตะลึงมีคนตายติดต่อกันสองคน กลิ่นคาวคละคลุ้ง แผ่กระจายไปทั่วกลางอากาศไม่นานนักก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 180
เมื่อนายอำเภอเห็นเข้า ก็เตะเข้าไปยังท้องของชายชราชายชราถูกเตะจนร้อง “โอ๊ย” ดังออกมา ก่อนจะซวนเซไปหลายก้าว แล้วล้มนั่งลงบนพื้น”กระดูกแก่ๆ ของเขารับการเตะนี้ไม่ไหว ชั่วขณะก็ถูกเตะเข้าเสียจนใบหน้าซีดขาว ผ่านไปนานก็ยังลุกไม่ขึ้นหญิงชราเมื่อเห็นเข้า ก็รีบวิ่งเข้ามาประคองชายชราขึ้นนางชี้นิ้วไปยังนายอำเภอและเจี่ยนอันอันด้วยมือสั่นเทา“พวกเจ้าสร้างหายนะฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ข้าจะแจ้งไปทางท่านเจ้าเมือง ให้ท่านเจ้าเมืองช่วยตัดสินให้พวกเรา!”หญิงชราพูดออกมา ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กรับใช้ด้วยความโมโห “ยังจะนิ่งอึ้งกันทำอะไร ยกจางต้าไปสิ”เด็กรับใช้รีบก้าวมาข้างหน้า แล้วยกศพของจางต้าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาจะจากไป เหล่าชาวบ้านเองก็ไม่พอใจนักพวกเขาทั้งหมดล้อมรอบกันเข้ามา อย่างต้องการคำอธิบายจากหญิงชราและชายชรา“จางต้าของพวกเจ้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของพวกเรา ทำให้ผลผลิตอาหารที่ปลูกจากที่ดินของพวกเรามีพิษ” “พวกเจ้าคิดจะจากไป ไม่มีทางเสียหรอก!”เรื่องที่จางต้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของชาวบ้านนั้น ทั้งสองผู้เฒ่าต่างก็รู้พวกเขาเองก็เคยชื่นชมอวี้เฟิ่งที่เสนอความคิดได้ดีเมื่อชาวบ้านติดค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 181
เจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ก็มองเห็นท่านปู่เฉินหลับตาแน่น หายใจรัวเร็วขึ้นเจี่ยนอันอันรีบตรวจชีพจรให้ท่านปู่เฉิน นางเปิดเปลือกตาของท่านปู่เฉินไม่นานนางก็สรุปได้ว่า พิษในตัวท่านปู่เฉินเริ่มจู่โจมแล้ว และก็เป็นในตอนนี้ ที่มีชาวบ้านหลายคนพากันกุมท้อง ล้มลงบนพื้นด้วยใบหน้าเจ็บปวดร่างกายของพวกเขาพากันกระตุก มุมปากมีฟองขาวออกมาชาวบ้านคนอื่นๆ เมื่อเห็นเข้า ต่างก็พากันตกใจจนก้าวถอยหลังไปหลายก้าวพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเพียงแค่ชั่วครู่ก็มีคนล้มลงไปหลายคน?เจี่ยนอันช่วยตรวจให้ชาวบ้านเหล่านั้นด้วย อาการของพวกเขาคล้ายคลึงกันกับท่านปู่เฉินเพียงแต่พิษในกายของพวกเขา ดูจะมีมากกว่าท่านปู่เฉินอยู่เล็กน้อยดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องกินอาหารที่มีน้ำยาคูหยาอยู่ ถึงได้เป็นเช่นนี้ตอนนี้วิธีการที่จะทำให้พวกเขาฟื้นขึ้นมานั้น ก็มีเพียงแค่ใช้พิษแก้พิษเจี่ยนอันอันหยิบเข็มเงินสลายพิษมาจากห้วงมิติฝังลงไปบนกายชาวบ้านเหล่านั้นชาวบ้านเหล่านั้นไม่นานก็หยุดชักกระตุกลง ผ่านไปชั่วครู่ พวกเขาต่างก็ทยอยกันได้สติขึ้นมาเจี่ยนอันอันดึงเข็มพิษออกมา ก่อนจะฝังให้ท่านปู่เฉินหลังจากที่ท่านปู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 182
ท่านปู่เฉินขอบคุณติดต่อกัน ก่อนจะเหลือบมองชาวบ้านเหล่านั้นที่อยู่บนพื้นเขาพูดร้องของออกมาด้วยใบหน้าเป็นกังวล “ได้โปรดขอแม่นางช่วยเหลือด้วยเถิด”เจี่ยนอันอันส่งเสียงเย็นชาออกมา “เมื่อครู่นี้ข้าก็เพิ่งจะช่วยพวกเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ข้าไม่มีหน้าที่ไปสนใจพวกเขาอีก”ท่านปู่เฉินเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ยอมช่วยเหลือชาวบ้านเหล่านั้น เขายังคิดจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันยกมือห้ามเอาไว้“ท่านปู่เฉินไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความแล้ว ในตอนนั้นที่พวกเรามายังหมู่บ้านชิงสุ่ย พวกเขาคัดค้านไม่ให้พวกเราพักอยู่ที่นี้อย่างรุนแรง” “ตอนนี้มาร้องขอข้า สายไปเสียแล้ว”ท่านปู่เฉินถอนหายใจอย่างแรง ถึงแม้ว่าเขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เขาก็ไม่อาจบังคับให้เจี่ยนอันอันทำอะไรได้เขาเหลือบมองไปยังชาวบ้านเหล่านั้น ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วหันหลังจากไปชาวบ้านที่นอนอยู่บนพื้นเหล่านั้น หลังจากที่ได้ยินคำของเจี่ยนอันอันแล้ว ก็พากันรู้สึกเสียใจขึ้นมาตอนนั้นพวกเขาช่างตาบอดไปจริงๆ มองไม่ออกว่าเจี่ยนอันอันจะมีความสามารถเช่นนี้ตอนนี้พวกเขาพากันล่วงเกินเจี่ยนอันอัน อยากจะให้นางช่วยเหลือพวกเข
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 778
โชคดีที่เขาสวมเสื้อเกราะทอง ระเบิดมือเมื่อครู่นี้จึงไม่อาจทำอะไรเขาได้แต่แขนข้างนี้ถูกระเบิดจนไม่อาจออกแรงได้อีกแล้วเจี่ยนอันอันเห็นเสื้อเกราะทองที่โผล่ออกมาใต้อาภรณ์ขาดหลุดลุ่ยของกู้มั่วหลีในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดกู้มั่วหลีจึงไม่ถูกระเบิดจนตายที่แท้เขาก็สวมของล้ำค่าเช่นนี้เอาไว้นั่นเองฉู่จวินสิงก้าวมาขวางอยู่หน้าเจี่ยนอันอัน ป้องกันไม่ให้กู้มั่วหลีลงมือกับนางสายตาที่กู้มั่วหลีมองฉู่จวินสิงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมแต่เขาไม่ได้มองฉู่จวินสิงนานนัก สายตามองผ่านอีกฝ่ายไปจ้องมองเจี่ยนอันอันโดยตรง“เจี่ยนอันอัน เดิมข้าอยากมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เจ้า แต่ตอนนี้เห็นที ของขวัญชิ้นนี้คงไม่จำเป็นต้องมอบให้อีกแล้ว”กู้มั่วหลีเพิ่งพูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีเลือดพุ่งขึ้นมาในลำคอเขาหันหน้าไปอีกทาง พ่นเลือดสดๆ ออกมาคำหนึ่งแม้เขาจะสวมเสื้อเกราะทองอยู่ แต่ระเบิดเมื่อครู่ก็สั่นสะเทือนจนอวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บถ้าไม่ใช่เพราะเขากินยามานานปี เกรงว่าป่านนี้คงลงไปกองอยู่บนพื้นเสียแล้วฉู่จวินสิงอาศัยจังหวะที่กู้มั่วหลีกระอักเลือด กระชับกระบี่เฝินเทียนในมือพุ่งเข้าโจมตีกู้ม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 777
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังกินยาเม็ดนี้ลงไปแล้วก็พลันปวดท้องขึ้นมาอย่างรุนแรงผ่านไปไม่นาน กระทั่งอวัยวะภายในอื่นๆ ก็เริ่มปวดจนยากจะทานทนตามไปด้วย“โอ๊ย!” เจี่ยนหลิงเยว่เจ็บปวดจนลงไปเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น อาภรณ์บนร่างเปียกชุ่มเหงื่อเย็นเจียงหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ กอดเสิ่นคังถอยออกไปไม่ไกลนางถามอย่างสงสัยทั้งเนื้อตัวสั่นเทิ้ม “ท่านให้นางกินอะไร?”กู้มั่วหลีไม่มองเจียงหว่านเอ๋อร์เลยสักแวบเดียว เขากล่าวเสียงเย็นชา “ย่อมให้นางกินยาหักกระดูกเก้าตลบที่ข้าทำขึ้นเองน่ะสิ”เพิ่งสิ้นเสียงกู้มั่วหลี ร่างกายของเจี่ยนหลิงเยว่ก็เริ่มบิดงอผิดรูปเสียงกระดูกหัก ‘กร๊อบแกร๊บ’ ยังดังมาจากภายในร่างของนางเจียงหว่านเอ๋อร์รีบกอดเสิ่นคังไว้ด้วยความตกใจแล้วหลบไปอยู่ไกลๆเสิ่นคังได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเจี่ยนหลิงเยว่ก็แหงนหน้ามองเจียงหว่านเอ๋อร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ท่านแม่ ข้ากลัว”“คังเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่”เจียงหว่านเอ๋อร์กอดเสิ่นคังแน่น กลัวว่าจะถูกกู้มั่วหลีทำร้ายอีกกู้มั่วหลีไม่สนใจคนทั้งคู่ เมื่อครู่เนื่องจากโกรธจัดเกินไป พิษในร่างจึงทำให้เขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั้งตัวอีกครั้งเขารีบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 776
คำพูดของเจี่ยนหลิงเยว่ไม่ได้ทำให้กู้มั่วหลีปล่อยมือเขาตีหน้าเย็นชาถามเสียงทุ้มต่ำ “สิ่งที่เจี่ยนอันอันพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงสินะ ยาถอนพิษถูกเจ้าทำหายไประหว่างทางแล้ว?”ก่อนหน้านี้เจี่ยนหลิงเยว่ยังบอกว่าจะเขียนจดหมายถึงเจี่ยนกั๋วกง ทำให้เขาไม่ได้ให้คนนำยาถอนพิษมาส่งตอนนี้เห็นที ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นคำโกหกที่นางปั้นแต่งขึ้นมาถ้านางไม่รู้เรื่องนี้แล้วจะพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรเล่าคิดถึงตรงนี้ เรี่ยวแรงที่มือของกู้มั่วหลีก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายส่วนเจี่ยนหลิงเยว่รู้สึกว่าหนังศีรษะแทบจะถูกกู้มั่วหลีกระชากหลุดไปแล้ว เจ็บปวดจนนางตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง“คุณชายกู้ ข้าไม่ได้เอายาถอนพิษมาด้วยจริงๆ ท่านต้องเชื่อข้านะ!”เจี่ยนหลิงเยว่เจ็บปวดจนถึงที่สุด ตอนนี้แม้แต่บาดแผลบนใบหน้าของนางก็ยังถูกดึงจนเจ็บไปด้วยเสียงร้องแหลมของเจี่ยนหลิงเยว่พลันดังขึ้นภายในห้องเจี่ยนอันอันมองกู้มั่วหลีกระชากผมเจี่ยนหลิงเยว่ด้วยสายตาเย็นชา ในใจร่ำร้องสะใจรอยยิ้มเหี้ยมผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง กล่าวยั่วยุเหมือนที่เจี่ยนหลิงเยว่เคยทำกับเจ้าของร่างเดิมว่า“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้นำยาถอนพิษมาด้วย แล้วเจ้าม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 775
“เมื่อครู่อยู่ข้างนอก ข้าได้ยินการพูดคุยของพวกเจ้า คุณชายกู้อยากรู้ใช่ไหมว่า ยาถอนพิษที่ฮ่องเต้ให้มา เหตุใดตั้งหลายวันยังมาไม่ถึงอีก?”กู้มั่วหลีได้ยินประโยคนี้เข้า พลันเหยียดริมฝีปากขึ้น“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ความนัย”เพราะหลายวันมานี้ เมื่อเข้าสู่ยามค่ำคืน พิษในตัวก็จะแผ่ขยายไปทั่วสรรพางค์กายกู้มั่วหลีต้องฝืนทนต่อความทรมานอย่างรุนแรง ตราบใดที่ไม่ได้กินยาถอนพิษ เขาจะไม่อาจพักผ่อนได้เลยสักวันเดียวและทุกๆ ครึ่งปี ฮ่องเต้จะให้คนมาส่งยาถอนพิษหนึ่งครั้ง จุดประสงค์เพื่อควบคุมความเคลื่อนไหวของเขาหากเขากล้าขัดพระบัญชาเมื่อใด ก็จะถูกพิษร้ายในตัวทรมานเสียจนยิ่งกว่าความตายมาเยือนด้วยเหตุนี้เขาได้ทดลองยาถอนพิษอยู่หลายแขนง แต่ก็ไม่อาจช่วยบรรเทาพิษร้ายที่อยู่ในตัวได้ยามนี้เมื่อเจี่ยนอันอันกล่าวถึงเรื่องยาถอนพิษขึ้นมา แสดงว่านางคงรู้เรื่องราวบางอย่างสายตากู้มั่วหลีจับจ้องที่นางเขม็ง เพื่อจะจับพิรุธที่ออกทางสีหน้าบ้างแต่เจี่ยนอันอันยังคงมีสีหน้าเรียบเป็นปกติ “ข้าย่อมรู้เบื้องหลังแน่นอน ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเจี่ยนหลิงเยว่”เจี่ยนอันอันพุ่งเป้าไปยังเจี่ยนหลิงเยว่หน้าตาเฉยกู้มั่วหลี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 774
เจียงหว่านเอ๋อร์กอดร่างน้อยของเสิ่นคังไว้ พร้อมร่ำไห้น้ำตานองเจี่ยนหลิงเยว่เห็นกู้มั่วหลีเชื่อฟังเจี่ยนอันอันเช่นนี้ นางยิ่งโมโหโกรธาจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเจี่ยนอันอันเป็นตัวอะไร จึงทำให้กู้มั่วหลีอยู่ใต้โอวาทได้เช่นนี้นางต้องทำให้เจี่ยนอันอันจบชีวิตลง!ขอเพียงเจี่ยนอันอันตายเสีย นางจึงจะได้ครอบครองทั้งกู้มั่วหลีและฉู่จวินสิงเพียงผู้เดียวเมื่อนึกถึงตรงนี้ เจี่ยนหลิงเยว่จึงไม่สนใจใบหน้าที่ยับเยินอีกนางเดินไปหาเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงอย่างองอาจเมื่อสบสายตาเข้ากับฉู่จวินสิง ใบหน้านางจึงปรากฏแววเขินอายแดงเรื่อออกมา“พี่สาว ท่านนี้คงเป็นพี่เขยของข้ากระมัง” เจี่ยนหลิงเยว่กล่าว และไม่รอให้เจี่ยนอันอันตอบกลับ นางรีบหันไปคารวะต่อฉู่จวินสิง “คารวะพี่เขย ข้าคือเจี่ยนหลิงเยว่ เป็นคนที่ฮ่องเต้เคยประทานสมรสให้แก่ท่าน”เจี่ยนหลิงเยว่เปิดเผยฐานะที่แท้ ขณะพูดจานั้น นางยังเงยหน้าขึ้นพร้อมใช้สายตาจ้องมองฉู่จวินสิงแต่ฉู่จวินสิงกลับแสร้งมองไปทางอื่น แม้เพียงสายตาจริงจังก็ยังไม่ยอมมอบให้นางเจี่ยนหลิงเยว่กัดฟันเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอยู่“พี่เขยมาที่นี่เพื่อตามหาข้ากระนั้นรึ? ทั้งหมดน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 773
“คุณชายกู้ รีบปล่อยคังเอ๋อร์ของข้าเสีย”เจียงหว่านเอ๋อร์ไม่สนใจจะคิดบัญชีกับเจี่ยนอันอันอีก พลางรีบวิ่งไปเบื้องหน้ากู้มั่วหลีแต่กู้มั่วหลีก็หาได้ยอมปล่อยตัวเสิ่นคังเพราะคำพูดของนางไม่เจี่ยนอันอันเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา นางยังไม่รู้สึกตื้นตันเจี่ยนหลิงเยว่เห็นการกระทำของกู้มั่วหลีเช่นนี้ กลับยิ่งเสียใจเป็นทวีคูณเมื่อครู่ขณะเจียงหว่านเอ๋อร์พุ่งตัวมาทำร้ายนาง กู้มั่วหลีกลับนิ่งเฉย ไม่คิดช่วยเหลือแม้แต่น้อยแต่ไฉนพอเจี่ยนอันอันปรากฏตัว เขากลับออกหน้าช่วยเหลือทันทีเจี่ยนหลิงเยว่โกรธเคืองเสียจนหน้าอกกระเพื่อมแรง แต่กลับจนปัญญาที่จะตอบโต้กู้มั่วหลีกู้มั่วหลีกล่าวเสียงเย็นชา “เจี่ยนอันอันเป็นหญิงที่ข้าชอบพอ พวกเจ้าใครก็ห้ามแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บ”ขณะเอ่ยปากนั้น แรงมือหาได้ลดน้อยลงไม่และคำพูดของเขา ก็ยิ่งเพิ่มความเกลียดชังให้แก่ฉู่จวินสิงมากขึ้นอะไรคือเป็นหญิงที่ชอบพอ เจ้ายังมียางอายบ้างหรือไม่!เจี่ยนอันอันเป็นภรรยาของฉู่จวินสิงแล้ว หาใช่สตรีที่ชายใดจะมาหมายปองง่ายๆ ได้อีกสองมือของฉู่จวินสิงกำเป็นหมัดแน่น แววตายิ่งกลายเป็นเย็นชา สีหน้าแทบจะกินเลือดกินเนื้อกู้มั่วหลีให้จ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 772
เจียงหว่านเอ๋อร์นัยน์ตาแดงต่ำ นางไม่นำพาต่อการร่ำไห้ของเจี่ยนหลิงเยว่ พร้อมยื่นมือไปยังใบหน้าฝ่ายตรงข้ามอีกครั้งเสียงประตูถูกเตะอย่างแรง ยับยั้งการกระทำของนางไว้คนในห้องทั้งสี่คนต่างหันหน้าไปดูเห็นเพียงเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงยืนอยู่หน้าประตู ท่าทางคล้ายตั้งใจมาดูเรื่องสนุกบางอย่างกู้มั่วหลีไม่คาดคิดว่า จู่ๆ เจี่ยนอันอันจะมาปรากฏตัวในเวลานี้เพราะเขาตามหานางมาหลายวัน ค้นแทบทุกซอกทุกมุมเมืองอินเป่ยก็ว่าได้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจี่ยนอันอัน จนแม้แต่ฉู่จวินสิงก็ไม่พบร่องรอยเขายังนึกว่าทั้งสองคนได้หายสาบสูญไปแล้ว มิคาดว่าคืนนี้จะมาปรากฏตัวที่จวนเป่าจวิ้นอีกช่างเป็นการได้มาโดยมิต้องเปลืองแรงโดยแท้“เจี่ยนอันอัน ในที่สุดเจ้าก็ยอมโผล่จนได้” ขณะกู้มั่วหลีทักทายนั้น สีหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มมันเป็นสิ่งที่เจี่ยนหลิงเยว่รอคอยมาตลอด ว่าจะได้เห็นรอยยิ้มจากเขาบ้างแต่กลับกลายเป็นรอยยิ้มนี้มิใช่ของนาง เขามอบให้เจี่ยนอันอันต่างหากความแค้นที่นางมีต่อเจี่ยนอันอัน จึงยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นครั้นเมื่อเห็นฉู่จวินสิงซึ่งอยู่ข้างกายเจี่ยนอันอัน ก็ยิ่งตะลึงกับรูปโฉมสง่างามนั้นราวกับเทพบุตรก็ไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 771
อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ เรื่องที่นางยืนกรานจะมาหาฉู่จวินสิง ได้ทำให้บิดาโกรธเคืองเป็นอย่างมากฉะนั้นแม้ยามนี้นางจะตายอยู่ในเมืองอินเป่ย บิดาก็คงไม่มาเหลียวแลแม้แต่น้อยจนวันนี้นางไม่ได้พบหน้าฉู่จวินสิงสักครั้ง แต่กลับมาอยู่กับกู้มั่วหลีแทนเดิมคิดว่ากู้มั่วหลีอาจจะดีต่อนางบ้าง เพราะคนผู้นี้มีใบหน้าที่หล่อเหลา หากได้อยู่กับเขาก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวนักมิคาดว่ากู้มั่วหลีกลับเห็นนางเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง หรือไม่ก็เป็นเครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นหากนางปรนนิบัติไม่เป็นที่ถูกใจเขา ก็จะถูกเตะลงเตียงได้ในบัดดลนางจึงรู้สึกเสียใจยิ่งที่มาเมืองอินเป่ย จนบัดนี้แม้แต่บิดาบังเกิดเกล้า ก็ยังไม่ห่วงความเป็นตายของนางเจี่ยนหลิงเยว่ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ จนอดไม่ได้ที่จะร่ำไห้ออกมา“พอที อย่ามาบีบน้ำตาให้เห็นอีก นึกว่าข้าจะห่วงใยเจ้าหรือไร”น้ำเสียงตวาดของกู้มั่วหลี แทบทำให้เสียงสะอื้นของเจี่ยนหลิงเยว่จุกอยู่ในลำคอเจี่ยนอันอันยืนอยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้องแล้ว ในใจก็อดยิ้มหยันเสียมิได้“เจี่ยนหลิงเยว่ เจ้าโอหังนักมิใช่หรือ ในที่สุดก็ถูกกรรมตามสนองแล้ว”ขณะที่เจี่ยนอันอันเตรียมจะบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 770
มุมปากเจี่ยนอันอันกระตุกเล็กน้อย ด้วยไม่คิดว่ากู้มั่วหลียังใช้แผนชั่วกับนางอีกทั้งคู่ต่างสบสายตา ในที่สุดฉู่จวินสิงก็อุ้มเจี่ยนอันอันขึ้น พร้อมใช้วิชาตัวเบาะเหาะข้ามเถาวัลย์หนามบนพื้นไปเคราะห์ดีที่หน้าประตูห้องใหญ่ ไม่ได้ปูหนามไว้ ฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ ร่อนลง พร้อมวางตัวเจี่ยนอันอันลงด้วยทั้งคู่เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา ค่อยๆ เปิดประตูห้องพร้อมเบี่ยงกายเข้าไปภายในห้องไม่มีผู้ใดอยู่แม้แต่สักคนเจี่ยนอันอันมองสำรวจรอบข้าง แม้แต่ตามขื่อหลังคาก็ไม่เว้นเสียดายกู้มั่วหลีไม่อยู่ในห้องนี้ทั้งคู่จึงรีบถอยออกไป พร้อมปิดประตูสนิทจวนเป่าจวิ้นมีห้องหับมากมาย ทั้งคู่หาต่อไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้มั่วหลีจนแม้แต่เจี่ยนหลิงเยว่ก็ไม่เห็นเช่นกันฉู่จวินสิงกล่าวเสียงเบา “ดูท่าพวกเขาคงไม่อยู่ที่นี่”แต่เจี่ยนอันอันกลับคิดว่า คนเจ้าเล่ห์เช่นกู้มั่วหลี อย่างไรก็ต้องมีห้องลับอยู่ในจวนเป่าจวิ้นอย่างแน่นอนนางเคยถูกจับตัวมาอยู่นี่ จึงพอคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมบ้างนางแนบไปใกล้หูฉู่จวินสิง พลางกล่าวเสียงค่อย “ยังมีสถานที่อีกแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไปดู”ที่นั่นเคยเป็นห้องที่กักขังนางมาก่อนต
