All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 231 - Chapter 240

เขาถลึงตามองฉัน แต่ภายในไม่กี่วินาทีสีหน้าของเขาก็อ่อนลง เขาคว้ามือฉัน พลิกมันขึ้น และจูบลงบนฝ่ามือฉันอย่างนุ่มนวล“ผมไม่รู้ว่าผมตกหลุมรักคุณเมื่อไหร่หรือตอนไหน ทั้งหมดที่ผมรู้คือผมรักคุณ เอวา ผมไม่เห็นมันในตอนนั้น ผมถูกครอบงำด้วยความขมขื่นและความโกรธจนไม่รู้ว่าผมได้แต่งงานกับคนที่พิเศษอะไรเช่นนี้ ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา มันยากที่จะอยู่โดยไม่มีคุณ เมื่อเห็นคุณเจ็บปวดหรือถูกทำร้ายมันทำลายผมทุกครั้ง ผมต้องใช้เวลากว่าจะตระหนักได้ว่าผมตกหลุมรักคุณ แต่ผมอยู่ที่นี่ขอร้องให้คุณให้โอกาสผมได้แสดงให้คุณเห็นถึงความรักที่คุณสมควรได้รับจากผมแต่ไม่เคยได้เลย”ฉันดูตกตะลึงไปอย่างแท้จริง ขณะที่เขาลุกจากที่นั่งและคุกเข่าตรงหน้าฉัน ทั้งหมดนี้เหมือนราวกับฝัน มันเหมือนกับว่าฉันอยู่ในโลกที่แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง“โอ้ โรแวน” ฉันเริ่มพูด โดยพยายามที่จะทำให้สมองทำงาน “คุณไม่ได้รักฉัน คุณไม่เคยรักฉันเลย เอมม่าคือคนที่คุณรักและเป็นรักเดียวเท่านั้น เธอคือคนที่กุมหัวใจคุณไว้ จำได้ไหม? ”ความเจ็บปวดและความเสียใจฉายแวบในดวงตาของเขา ฉันรู้สึกแย่สำหรับเขา แต่ฉันรู้ว่าบางทีเขาเพียงแค่สับสนเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ มันแค

ส่วนที่สองโรแวน “คุณผู้ชาย? มีอะไรที่คุณอยากให้ฉันสั่งจากร้านอาหารไหมคะ” เลขาของผมถามขึ้นมา แต่ผมยังคงจ้องมองนอกหน้าต่างห้องทำงานของผมต่อไปวิวที่นี่ดีมากจริง ๆ มันคือหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมผมถึงเลือก แต่วันนี้มันไม่ได้ให้ความเงียบสงบกับผมตามปกติ “ไม่ล่ะ ไม่ใช่วันนี้” ผมตอบโดยไม่ได้หันไปมองเธอ“โอเคค่ะถ้างั้น ฉันจะกลับมาในอีกครึ่งชั่วโมง”ผมไม่ได้ตอบเธอและหลังจากไม่กี่นาทีที่ผมได้ยินเสียงประตูปิด ผมถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ ลางสังหรณ์บางอย่างเกาะยึดติดกับผม มันล้อมรอบผมราวคลื่น วันนี้ยิ่งรู้สึกมากกว่าวันก่อนเสียอีกผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หัวใจของผมเป็นกังวล ผมไม่สามารถสงบสติอารมณ์และไม่สามารถจดจ่อได้ มันเหมือนว่าจิตวิญญาณของผมกำลังพยายามบอกผมบางอย่าง แต่ผมคิดไม่ออกว่ามันคืออะไรผมพยายามที่จะเบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง ผมนึกถึงเอวาและการพูดคุยของเรา ผมเข้าใจเธอ โธ่เว้ยผมทำให้เธอลังเลหรือเปล่า ผมใช้เวลามากกว่าสิบปีในการตอกย้ำเธอว่าเอมม่าคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะรักผมทำทุกอย่างด้วยอำนาจของผมเพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าผมใส่ใจเธอน้อยนิดแค่ไหน ผมใช้เวลาเก้าปีในการลงโทษเธอสำหรับบางสิ่

ให้ตาย ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงมีคนทำแบบนี้กับเธอ? มีร่องรอยที่ผมเพิกเฉยไปใช่ไหม? เธอตกอยู่ในอันตราย แล้วผมไม่ได้สังเกตเห็นเลยหรือ?คำถามยังคงโจมตีอยู่ในหัวของผมขณะที่เกบขับรถออกจากลานจอดรถชั้นใต้ดินไป ผมจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายและผมไม่ได้สังเกตเห็นมัน หรือแม้แต่จะทำอะไรสักอย่างด้วยซ้ำ“เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” ผมถามในขณะที่หวาดกลัวในคำตอบของเขาจนทำให้ผมหายใจไม่ออกเธอต้องมีชีวิตอยู่ เกบเหลือบหันมามองผม “ฉันไม่รู้มากนัก แต่ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่”‘ฉิวเฉียด’ คำพูดไม่ได้เอ่ยออกมา แต่บอกเป็นนัยผมเห็นวิดีโอนั้น ใครก็ตามที่ตามล่าเธออยู่ต้องการให้แน่ใจว่าเอวาตายไม่มีโอกาสรอด ผมไม่รู้การประเมินบาดแผลของเธอ แต่ผมรู้ว่าอย่างน้อยลูกกระสุนสองนัดได้โดนตัวเธอ“นายรู้ไหมว่าเธออยู่โรงพยาบาลไหน?” ผมถาม เสียงของผมฟังดูกระด้างแม้กระทั่งฟังด้วยหูของตัวเองผมจดจ่ออยู่กับการที่จะไปหาเธอมากจนผมไม่แม้แต่จะสนใจถามด้วยซ้ำว่าเธอถูกนำตัวไปที่โรงพยาบาลไหน ผมเพียงอยากจะไปอยู่ที่นั่นเพื่อเธอ“อืม ไม่ต้องห่วง ฉันโทรถามและได้ข้อมูลมาแล้ว พวกเขาบอกฉันว่าพวกเขาพาเธอไ

ผมจ้องหมอราวกับคนโง่ที่ไม่เข้าใจภาษามนุษย์ ในความเป็นจริง คำพูดของเขายังไม่ได้ซึมซับเข้ามาในหัวผมทั้งหมด นี่กำลังขอให้ผมเลือกระหว่างเอวากับลูกในท้อง รู้บ้างหรือเปล่าว่ามันยากเย็นขนาดไหน?“คุณโรแวนครับ ทุกวินาทีมีค่า เราจำเป็นต้องทราบการตัดสินใจของคุณโดยไว้ครับ” หมอพูดแทบเป็นเหมือนการอ้อนวอนผมอ้าปากจะพูด แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ผมพยายามอีกครั้งและก็เหมือนเดิม“คุณโรแวนคะ?” พยาบาลเรียกด้วยน้ำเสียงเจือความกังวล“เด็กค่ะ” เสียงอ่อนโยนของเล็ตตี้ดังขึ้น ทำลายความเงียบ “ถ้าต้องเลือก ก็ต้องช่วยเด็กค่ะ”หมอและพยาบาลพยักหน้าก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ผมหันไปหาเล็ตตี้ด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปั่นป่วนอยู่ภายในท่าทางของผมคงสื่ออะไรบางอย่าง เพราะเธอจ้องกลับมาด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนจะพูด“ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นเลย โรแวน นี่คือสิ่งที่เอวาต้องการนะ” เธอพูดพร้อมกัดฟันกรอดโครินออกมาปกป้องเพื่อนตน“เล็ตตี้พูดถูก เอวาเลือกลูกก่อนเสมอไม่ว่าจะเวลาไหน ถ้าเราตัดสินใจเลือกช่วยชีวิตเธอแทนลูกในท้อง มีหวังโดนเกลียดไปตลอดแน่”ผมรู้สึกเหมือนพลังชีวิตถูกดึงออกไปหลังจากที่เธอพูดในสิ่งที่ผมคิดเมื่อไม่ก

“พ่อครับ แม่อยู่ไหนเหรอ? ผมถามลุงคาลว่าทำไมถึงมารับผมแทนแม่ แต่ลุงบอกว่าพ่อจะอธิบายทุกอย่างเอง” โนอาพูด น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลซึ่งแสดงออกผ่านใบหน้าอย่างชัดเจนบ้าเอ๊ย นี่มันยากจริง ๆ ผมมีเวลามากมายเตรียมคำอธิบายเรื่องนี้เอาไว้ แต่ตอนนี้กลับพูดไม่ออกเลย “แม่กำลังจะคลอดน้องใช่ไหม? เราเลยต้องมาโรงพยาบาลกันใช่ไหมครับ?” เขาย้ำถามผมสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะเอ่ยออกไป“แม่เขาได้รับบาดเจ็บหนักมาก หนุ่มน้อย ตอนนี้หมอกำลังรักษาแม่อยู่ คุณหมอทุกคนกำลังพยายามกันมาก ๆ ให้แม่หายดีนะลูก”หัวใจของผมแทบแหลกสลายเมื่อเห็นน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาลูกชาย เด็กคนนี้ไม่ควรต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้เลย เขาไม่ควรต้องมานั่งกังวลเรื่องแม่ที่เขารักมาก“แล้วน้องล่ะครับ?” น้ำเสียงแหบพร่าเมื่อถามออกมาผมยิ้มให้เขา “ลูกมีน้องสาวนะ โนอา เหมือนที่ลูกต้องการเลย”ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ความตื่นเต้นและประหลาดใจแสดงออกชัดเจน จากนั้นรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า“ไปเจอน้องได้ไหมครับ?”“ตอนนี้ยังไม่ได้ลูก ต้องรอให้หมอตรวจน้องให้เรียบร้อยก่อน”รอยยิ้มนั้นยังคงอยู่สักพักก่อนจะค่อย ๆ เลือนหายไป น้ำตาที่เขาพยายาม