บททั้งหมดของ ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: บทที่ 41 - บทที่ 50

ทั้งสองเดินตามเยี่ยนเว่ยฉือกลับไปที่ร้านอวี้หม่านถัง พบว่าสถานะของนางเปลี่ยนไปจากคุณชาย กลายเป็นสาวใช้ในบ้านเศรษฐีแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือก้มหน้าลงด้วยความขลาดเขลา ยื่นเครื่องประดับสองชุดคืนให้พร้อมกับกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เถ้าแก่ ข้าต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง ฮูหยินของข้าไม่ยอมรับการแต่งงานนี้ และได้กักขังคุณชายของข้าไว้ เครื่องประดับสองชุดนี้ข้าจึงต้องนำมาคืนท่าน คุณชายของข้ากล่าวว่าให้ท่านเลือกผ้าไหมสองพับไป ถือเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ท่านต้องเสียเวลา”เถ้าแก่ร้านอวี้หม่านถังแม้จะไม่พอใจนัก แต่เมื่อได้ยินว่าจะได้รับผ้าเนื้อดีสองพับโดยไม่เสียสักแดง เขาก็ไม่อาจหาคำตำหนิมาพูดได้อีก พยักหน้า “คุณชายเป็นคนใจกว้างเช่นนี้ ข้าก็จะไม่เกรงใจแล้ว”เถ้าแก่เดินไปยังเกวียนบรรทุกผ้าไหมทั้งห้า เลือกผ้าสองพับที่มีลวดลายและสีสันวิจิตร เห็นได้ชัดว่าเพื่อตัดเย็บอาภรณ์ให้สตรีในบ้านแม้ว่าการค้าจะไม่สำเร็จ แต่ก็ยังได้ของฟรีอยู่ เถ้าแก่จึงมีความสุขมาก……หลังจากนั้น เยี่ยนเว่ยฉือก็นำผ้าไหมห้าลำเกวียนกลับไปที่ร้านหลิงหลัวฟาง เถ้าแก่ของหลิงหลัวฟางก็รู้สึกงุนงงเช่นกันเยี่ยนเว่ยฉือยังคงก้มหัวลงอย่างขลาดเขล

เยี่ยนเว่ยฉือคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางเองก็คงจัดว่ามีฝีมือเหมือนกัน ใครว่าการหลอกคนไม่ใช่ความสามารถอย่างหนึ่งเล่า? คนทั่วไปอย่างน้อยก็ไม่มีฝีมือการแสดงละครตบตาได้ดีเท่านางแน่!เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะร่าซ้ำอีกครั้ง “ถูกแล้ว การแสดงข้างถนนนั่นแหละ อ้อ จริงสิ ข้าไปสอบถามที่ร้านแลกเงินมาแล้ว ตั๋วเงินเหล่านี้สามารถใช้ได้ทั่วไป ไม่มีความเสี่ยงเรื่องถูกระงับการใช้งาน ท่านสบายใจได้”มุมปากของอวี๋เฟยเหยียนกระตุก คิดในใจว่าแม่นางผู้นี้ช่างคิดการณ์รอบคอบเขาโกหกว่าตั๋วเงินของตนถูกระงับการใช้งาน นางจึงจำได้ว่าต้องไปตรวจสอบว่าตั๋วเงินเหล่านี้จะถูกระงับการใช้งานหรือไม่อันที่จริงเขาเพียงพูดจาเหลวไหลเรื่อยเปื่อย!อวี๋เฟยเหยียนยิ้ม หัวเราะร่าตอบ “ได้สิ วางใจข้าเถอะ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน”“ขอบคุณมาก!” เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวจบก็หันหลังจากไปอวี๋เฟยเหยียนมองตั๋วเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่อยู่ตรงหน้า คิดถึงรายได้ของเยี่ยนเว่ยฉือในวันนี้แล้วก็อดขำไม่ได้ “แม่นางผู้นี้ยังซ่อนเงินส่วนตัวไว้ด้วย เจ้าคิดจะหนีไปไหนงั้นรึ?”อวี๋เฟยเหยียนเดาไม่ผิด เยี่ยนเว่ยฉือกำลังวางแผนเพื่อตนเองอยู่จริง ๆแต่นางไม่โง่หนีไปในตอน

ซ่างกวนหลีโบกมือเป็นสัญญาณให้เถ้าแก่บ่อนพนันถอยออกไป จากนั้นจึงหันไปมองซ่างกวนเจวี๋ยด้วยความสงสัย “เวลานี้มืดค่ำแล้ว เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”ซ่างกวนเจวี๋ยหาที่นั่งลงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อะไรกัน? เสด็จพี่รองไม่ต้อนรับข้าหรือ ข้ามาเพื่อนำสิ่งดี ๆ มาให้ท่านนะ!”ซ่างกวนเจวี๋ยวางขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวขนาดเล็กไว้บนโต๊ะซ่างกวนหลีอารมณ์ไม่ดี เหลือบมองสิ่งนั้นแล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่าอ้อมค้อม! นี่มันอะไร?”ซ่างกวนเจวี๋ยหัวเราะ “สิ่งนี้มีนามว่า เมามายในห้วงฝัน”ซ่างกวนหลีขมวดคิ้ว “ของเล่นสนุกอีกแล้วหรือ? ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่รึ ว่าอย่ามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับสตรี”“นี่นี่นี่ ท่านอย่าเพิ่งรีบตำหนิข้าสิ เสด็จพี่รองฟังข้าให้จบก่อน”ซ่างกวนหลีเหลือบมองเขา เป็นสัญญาณให้พูดต่อซ่างกวนเจวี๋ยกล่าวต่อไป “ได้ยินมาว่าคราวนี้เมื่อองค์ชายรัชทายาทกลับเมืองหลวง เขากลับมาเพียงลำพัง มิได้นำผู้ใดมาด้วย ขณะนี้จวนองค์รัชทายาทยังขาดแคลนผู้คน เสด็จพ่อจะต้องพระราชทานคนรับใช้ให้เขาแน่ ๆ และคนผู้นั้นจะต้องอยู่ในมือของฮองเฮา”“หมายความว่าอย่างไร?” ซ่างกวนหลีฟังแล้วไม่เข้าใจซ่างกวนเจวี๋ยชี้ไปที่ขวดเมามาย

ซ่างกวนซีพยักหน้า กำลังจะสั่งให้อวี๋เฟยเหยียนจากไป แต่จู่ ๆ จางมามาก็เดินเข้ามาทางประตู แล้วกล่าวว่า “ทูลองค์รัชทายาท องค์ชายรองนำข้ารับใช้มายังจวนของพระองค์หลายคน บอกว่าเป็นของกำนัลที่ฝ่าบาททรงโปรดประทานให้”ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว “ส่งสายลับมาแล้วสินะ”อวี๋เฟยเหยียนเบ้ปาก “อาจจะมีมือสังหารปะปนอยู่ด้วยก็ได้ ศิษย์พี่ใหญ่ ให้ข้าช่วยท่านไล่พวกนั้นออกไปเถอะ”ซ่างกวนซีส่ายหน้า “เปล่าประโยชน์ หากปฏิเสธครั้งหนึ่ง ก็จะมีครั้งที่สอง หากเราปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ก็จะถูกอันกั๋วกงกล่าวหาว่าฝ่าฝืนราชโองการ ช่างเถิด ให้พวกเขาเข้ามานั่นแหละ”จางมามาถาม “เช่นนั้น...ให้ หม่อมฉันไปพาพวกเขามาให้ฝ่าบาทพิจารณาดีหรือไม่เพคะ?”ซ่างกวนซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ไม่จำเป็น ข้าไม่มีเวลาสนใจพวกเขา พาพวกเขาไปให้พระชายาจัดการเถิด”เยี่ยนเว่ยฉือมิได้ปรารถนาจะเป็นพระชายาของเขาหรอกหรือ?ในเมื่ออยากเป็นพระชายา ก็ต้องสามารถจัดการกับปัญหาภายในเรือนได้ซ่างกวนซีอยากจะดูว่า เยี่ยนเว่ยฉือมีความสามารถเพียงพอที่จะรับมือกับสัตว์ป่าเหล่านี้หรือไม่จางมามารีบรับคำสั่งแล้วจากไปส่วนอวี๋เฟยเหยียนก็ติดตามออกไปด้วยความตื

ซ่างกวนหลีชักมือกลับอย่างโกรธแค้น ตำหนิว่า “เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง รู้หรือไม่ว่าหากคำพูดเหล่านี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของเจ้าก็จะมัวหมอง เจ้ากล้าล่อลวงน้องเขยของตนเอง ไม่กลัวจะถูกโยนเข้าเล้าหมูหรืออย่างไร?”“น่าขันสิ้นดี!” เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเสียงดัง “ชื่อเสียงนั้นมีทั้งดีและร้ายอดีตคืออดีต บัดนี้สติสตังข้าไม่อยู่กับร่องกับรอย! ข้าเยี่ยนเว่ยฉือ แม้แต่ความตายก็ไม่กลัว แล้วจะกลัวชื่อเสียงมัวหมองไปไย?”“อุ๊บ...” คำพูดนี้ทำให้อวี๋เฟยเหยียนเกือบหัวเราะออกมาแต่เยี่ยนเว่ยฉือยังพูดไม่จบ นางกล่าวต่อ “ท่านหาว่าข้าล่อลวงน้องเขยตนเองงั้นหรือ? ไม่หัดส่องกระจกดูตัวเองเสียบ้าง ท่านมีอะไรให้ข้าจะต้องเปลืองตัวล่อลวง? หน้าตาอัปลักษณ??ของท่าน หรือจิตใจอันต่ำช้าของท่านกัน?”“บังอาจ!” ซ่างกวนหลีโกรธจนพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นหญิงใดปากร้ายเช่นนี้มาก่อนเยี่ยนเว่ยฉือกล่าวเสียงเย็นชา “ออกไป! ออกไปจากจวนรัชทายาทเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะไปตะโกนกลางถนนว่าท่านบุกเข้ามาในจวนของข้าแล้วข่มขืนข้า! ข้าเยี่ยนเว่ยฉือแม้ตายก็ไม่กลัว ว่าแต่ท่านเถอะ ซ่างกวนหลี หน้าท่านหนาขนาดนั้นหรือไม่?”เยี่ยนเว