All Chapters of ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Chapter 201 - Chapter 210

ซ่างกวนซีถอดอาภรณ์ไปพลาง หันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือผู้กำลังนิ่งงันอยู่ พลางถามด้วยความสงสัยว่า “ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นอยู่ทำไม ยังไม่ขึ้นเตียงพักผ่อนอีกหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตกใจเล็กน้อย แล้วก็กล่าวว่า “ข้า… ขึ้นเตียงได้หรือ?”ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว “บาดแผลของเจ้ายังไม่หาย ไม่สะดวกที่จะนอนบนที่เตียงเล็ก ข้าอนุญาตให้เจ้านอนบนเตียงได้”เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาปริบ “ฝ่าบาท… แท้จริงแล้ว… ข้าสามารถกลับไปนอนที่เรือนหน้าได้”“ไม่ได้!” ซ่างกวนซีปฏิเสธโดยแทบไม่คิดหลายวันที่ผ่านมา เยี่ยนเว่ยฉือนอนอยู่ที่เรือนหน้า เขาก็เฝ้าอยู่ที่ห้องนั้นด้วยกังวลว่าจะทำให้แขนที่บาดเจ็บของนางกระทบกระเทือน ซ่างกวนซีจึงไม่กล้านอนร่วมเตียงกับนางและเพราะกังวลว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะนอนไม่นิ่ง ซ่างกวนซีจึงต้องคอยดูว่านางได้พลิกตัวไปทับแขนตัวเองบ้างหรือไม่หลายวันที่ผ่านมา ซ่างกวนซีทำงานในเวลากลางวัน และเฝ้าไข้ในเวลากลางคืนนี่คือวิธีการแสดงความเสียใจของเขา แต่วิธีการนี้ก็มีขีดจำกัดเช่นกันหากไม่ได้นอนหลับพักผ่อนติดต่อกันหลายวัน เขากลัวว่าจะตนเองกลายเป็นซ่างกวนหลีผู้ผอมโซซ่างกวนซีหันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเ

เยี่ยนหานซานผู้นี้ รู้ทุกสิ่งทุกอย่างจริง ๆท่านหญิงหมิงหยางสะบัดมือเยี่ยนหานซานออก พลางขมวดคิ้วกล่าวว่า “ท่านหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าในใจยังคงคิดถึงเยวี่ยฉงหรงอยู่ จึงเผื่อแผ่ความรักไปถึงเยี่ยนเว่ยฉือด้วย?”เยี่ยนหานซานกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ “ฮูหยิน ฉงหรงสิ้นชีพไปแล้ว แต่เดิมที่ข้าแต่งงานกับนางก็เพราะสถานการณ์บังคับ ไม่ใช่เพราะความรัก เมื่อเจ้าเข้ามา ข้าก็ลดฐานะนางเป็นอนุแล้ว ผ่านไปหลายปีแล้ว เหตุใดเจ้าจึงยังคงยึดติดกับเรื่องนี้อีก?”“ท่านไม่ใช่หรือที่ทำให้ข้ายึดติด?” ท่านหญิงหมิงหยางเริ่มสะอื้น“แต่เดิมเมื่อท่านรู้จักกับข้า ท่านกล่าวว่าตนยังไม่ได้แต่งงาน ข้าจึงหลงรักท่าน แต่กลับรู้ว่าท่านมีภรรยาอยู่แล้ว ถึงแม้ท่านจะลดฐานะนางเป็นอนุ แต่ข้าก็เป็นเมียที่มาทีหลัง หลายปีที่ผ่านมา สตรีในตระกูลใหญ่ ต่างก็นินทาข้า เยาะเย้ยข้า ข้าเป็นท่านหญิงแห่งจวนอ๋องจ่างซิ่น ถึงแม้จะคู่ควรกับเชื้อพระวงศ์ แต่ข้ากลับเลือกแต่งงานกับท่าน ท่านลองคิดดูสิ หลายปีที่ผ่านมา ข้าได้อะไรบ้าง? สิ่งที่ได้ก็คือคำด่าทอและการติฉินนินทา! ฮือฮือฮือ...”ท่านหญิงหมิงหยางร้องไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจแต่หยาดน้ำตานี้ ไ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่ปลาหายากชนิดหนึ่ง”เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านใช้หญ้าหางสุนัขเขียวเพื่อจับปลาชนิดนี้หรือ?”ฉินเซียงหรูพยักหน้า “ทำนองนั้น”มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก คาดไม่ถึงว่าท่านหมอฉินจะหมกมุ่นอยู่กับการตกปลามากจนต้องไปที่หนองน้ำเพื่อหาเหยื่อสำหรับตกปลาถึงขั้นเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อจะหาอะไรกิน ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!เมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเยี่ยนเว่ยฉือ ฉินเซียงหรูก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า “มีปัญหาอะไรหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะแห้ง ๆ “มะ ไม่มีอะไร ทุกคนล้วนมีความชอบของตัวเอง จะหัวเราะเยาะคนตะกละมิได้!”ฉินเซียงหรูสับสน ‘ตะกละรึ? พูดถึงใครกัน?’ฉินเซียงหรูเห็นว่าเยี่ยนเว่ยฉือยังคงเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ยาสมุนไพรของโดยไม่คิดจะออกไป เขาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แม่นางเยี่ยนยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ไม่มีอะไร อ้อจริงสิ ในเมื่อท่านเห็นแก่กินขนาดนี้ ข้าจะพาท่านออกไปทานอาหารดี ๆ สักหน่อยแล้วกัน!”“หา? เห็น...เห็นแก่กิน?” คำว่าตะกละที่พูดถึงก่อนหน้านี้หมายถึงเขาหรอกรึ? นี่เ

เยี่ยนเว่ยฉือเห็นซ่างกวนซีที่ดูไม่พอใจ ก็เดินเข้าไปหาเขาด้วยความระมัดระวังและถามว่า “องค์รัชทายาท...วันนี้ไปเข้าเฝ้าเหนื่อยหรือไม่?”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ไปเข้าเฝ้าใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยาม แต่ข้าต้องใช้เวลาทั้งวันตามหาเจ้า เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้าทำหูทวนลมไม่ฟังที่ข้าพูดหรือ? กล้าดีอย่างไรถึงได้แอบออกไป?”เยี่ยนเว่ยฉือรีบพูด “เปล่านะ ก็องค์รัชทายาทสั่งไม่ให้ข้าออกไปคนเดียว ข้าก็ไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย ข้าไปกับท่านหมอฉินไม่ใช่หรือ?”“ไปกับเขากับเจ้าไปคนเดียวมันต่างกันตรงไหน? เขาไม่มีวิทยายุทธ์เลยแม้แต่น้อย หากเผชิญกับอันตรายเข้า เจ้าจะปกป้องเขาหรือเขาจะปกป้องเจ้าล่ะ​?” ซ่างกวนซีรู้สึกโมโหจริง ๆ ไม่มีวี่แววว่าจะหามือสังหารที่ลอบสังหารเยี่ยนเว่ยฉือพบเลยเยี่ยนเว่ยฉือรู้ดีว่าซ่างกวนซีมีเจตนาดีแต่นางซ่อนตัวอยู่ในจวนองค์รัชทายาทตลอด แล้วจะตามหามือสังหารเจอได้อย่างไรเยี่ยนเว่ยฉือใช้แขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บคล้องแขนของซ่างกวานซีซ่างกวนซีจะผละออกตามสัญชาตญาณเยี่ยนเว่ยฉือเห็นเช่นนั้นจึงรีบพูด “โอ๊ย ๆ องค์รัชทายาทอย่าขยับสิ คนเขายังเจ็บมืออยู่เลยนะ”ซ่างกวนซีตกใจเล็กน้อย และรีบมองไ

“ระดมพลังปราณไม่ได้รึ?” อวี๋เฟยเหยียนมองซ่างกวนซีด้วยความตกใจหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็นึกอะไรออกและมองไปที่ฉินเซียงหรูอย่างรวดเร็ว “ท่านหมอฉิน ก่อนหน้านี้ท่านเคยบอกว่าเถาชิงเกิงจะทำให้ศิษย์พี่ไม่สามารถใช้กำลังภายในได้ แต่ท่านได้ให้ยาถอนพิษไปแล้วไม่ใช่หรือ?”ฉินเซียงหรูขมวดคิ้วและกล่าวว่า “เถาชิงเกิงมีความเป็นพิษมาก การดื่มยาถอนพิษสามารถถอนพิษได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถถอนฤทธิ์ยาได้ ฤทธิ์ยาของมันคือทำให้คนไม่สามารถระดมกำลังภายในของตนได้ และจะใช้เวลาประมาณห้าวัน ฤทธิ์ยาจึงจะถูกขับออกจากร่างกายไปพร้อมของเสีย แต่ใครจะรู้ว่าองค์รัชทายาทจะโชคร้าย รอเพียงห้าวันก็ยังผ่านไปไม่ไหว”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำอย่างไรดี? องค์รัชทายาทจะถูกแช่แข็งอยู่แล้ว! จริงสิ แช่น้ำร้อน แช่น้ำร้อนได้หรือไม่?” เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างกังวลฉินเซียงหรูมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือและพูดต่อ “แม่นางเยี่ยน พิษกู่เย็นแสดงอาการมาจากภายใน ความร้อนจากภายนอกมีแต่จะบังคับให้พิษกลับเข้าสู่ร่างกาย ทำให้เป็นอันตรายมากยิ่งกว่าเดิม”อวี๋เฟยเหยียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง วิชาสหัสเหมันต์กระตุ้นพลังหยินมากจนทำให้เกิดความเย็น ศิษย์พี่ฝึกวิชาสหัส