บทที่ 206 พาท่านไปทานของอร่อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่ปลาหายากชนิดหนึ่ง”

เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านใช้หญ้าหางสุนัขเขียวเพื่อจับปลาชนิดนี้หรือ?”

ฉินเซียงหรูพยักหน้า “ทำนองนั้น”

มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก คาดไม่ถึงว่าท่านหมอฉินจะหมกมุ่นอยู่กับการตกปลามากจนต้องไปที่หนองน้ำเพื่อหาเหยื่อสำหรับตกปลา

ถึงขั้นเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อจะหาอะไรกิน ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!

เมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเยี่ยนเว่ยฉือ ฉินเซียงหรูก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า “มีปัญหาอะไรหรือ?”

เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะแห้ง ๆ “มะ ไม่มีอะไร ทุกคนล้วนมีความชอบของตัวเอง จะหัวเราะเยาะคนตะกละมิได้!”

ฉินเซียงหรูสับสน ‘ตะกละรึ? พูดถึงใครกัน?’

ฉินเซียงหรูเห็นว่าเยี่ยนเว่ยฉือยังคงเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ยาสมุนไพรของโดยไม่คิดจะออกไป เขาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แม่นางเยี่ยนยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่?”

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ไม่มีอะไร อ้อจริงสิ ในเมื่อท่านเห็นแก่กินขนาดนี้ ข้าจะพาท่านออกไปทานอาหารดี ๆ สักหน่อยแล้วกัน!”

“หา? เห็น...เห็นแก่กิน?” คำว่าตะกละที่พูดถึงก่อนหน้านี้หมายถึงเขาหรอกรึ? นี่เ