บทที่ 205 หญ้าหางสุนัขเขียว

“หมอฉิน?” เยี่ยนเว่ยฉือเดินเข้าไปทักทาย

ฉินเซียงหรูหยุดมือ หันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ ส่งยิ้มบาง ๆ “แม่นางเยี่ยน”

เยี่ยนเว่ยฉือสูดหายใจเข้าลึก คิดในใจว่า “เยี่ยมจริง ๆ สมัยโบราณนี้ แห่งหนใดก็มีแต่ชายรูปงาม หมอฉินผู้นี้เป็นต้นแบบของชายหนุ่มในชุดขาว อ่อนโยนดั่งหยก สุภาพอย่างมาก สง่างามดังดวงจันทร์ รูปงามหาใครเทียบ ถึงแม้จะด้อยกว่าซ่างกวนซีผู้งามสง่าอยู่เล็กน้อย แต่ก็มีอัธยาศัยอ่อนโยน ไม่ได้แผ่รังสีผลักไสผู้คนเหมือนซ่างกวนซี ยอดเยี่ยม รอยยิ้มงดงามจริง ๆ”

ฉินเซียงหรูเห็นเยี่ยนเว่ยฉือจ้องมองตนเอง จึงลูบหน้าด้วยความสงสัย “ข้า มีดินติดหน้าหรือ?”

เดิมทีไม่มี แต่เมื่อฉินเซียงหรูลูบหน้าก็ทำให้ดินติดบนใบหน้าขาวเนียน

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ไม่เป็นไร ดินเพียงเล็กน้อย กระนั้นก็บดบังรูปโฉมอันงดงามของหมอฉินไม่ได้หรอก ความบกพร่องเล็กน้อยนี้ไม่อาจบดบังความงามได้!”

ฉินเซียงหรูตกใจเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มด้วยความเขินอาย “เอ่อ… ฮ่าฮ่า แม่นางเยี่ยนชมเกินไปแล้ว”

เยี่ยนเว่ยฉือมองสมุนไพรที่วางอยู่บนโต๊ะ พลางเลิกคิ้วกล่าวว่า “โอ้ นี่เป็นสมุนไพรที่ท่านนำมาด้วยหรือ? หลายชนิดเป็นสมุนไพรหายากในแคว้นหลี”

ฉินเซียงหรูประหลา