บททั้งหมดของ ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: บทที่ 191 - บทที่ 200

ฉินเซียงหรูก้มมองเยี่ยนเว่ยฉือ พบว่าบริเวณที่เขาใช้เข็มเงินล้อมไว้ ได้กลายเป็นสีม่วงเข้มไปหมดแล้วและสีม่วงเข้มเหล่านั้นก็ยังคงแพร่กระจายออกไปอย่างต่อเนื่องโชคดีที่เป็นไหล่ขวา หากเป็นไหล่ซ้าย ลุกลามไปถึงหัวใจก็คงจะสิ้นหวังแล้วการล่วงเกินสตรีนั้น ฉินเซียงหรูทำไม่ได้แต่การเห็นคนตายโดยไม่ช่วย ฉินเซียงหรูก็ทำไม่ได้เช่นกันคิดไปคิดมา ฉินเซียงหรูจึงกล่าว “เรื่องนี้… เรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด”ชิงโจวและฉงซานพยักหน้า “ได้ พวกเราจะไม่บอกใคร”ฉินเซียงหรูกล่าวต่อ “แม้แต่กับองค์รัชทายาทก็ไม่อาจบอกได้!”ชิงโจวและฉงซานสบตากัน คราวนี้รู้สึกลำบากใจขึ้นมาบ้าง เพราะพวกเขาไม่เคยปิดบังอะไรจากเจ้านายของตนมาก่อนเลยฉินเซียงหรูเห็นทั้งสองลังเลจึงขมวดคิ้ว “หากเจ้าทั้งสองไม่ยอมรับปาก ข้าก็… ข้าก็จะไม่สนใจนาง”ชิงโจวรีบกล่าว “ก็ได้ ก็ได้ ตราบใดที่องค์รัชทายาทไม่ได้สอบถาม พวกเราจะไม่บอกพระองค์อย่างแน่นอน”ฉินเซียงหรูคิดดู เช่นนั้นก็ได้เพราะถึงอย่างไรซ่างกวนซีก็ไม่ได้เห็นเหตุการณ์นี้ จึงไม่อาจสอบถามได้โดยไม่ทราบสาเหตุฉินเซียงหรูมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือที่นอนราบอยู่บนพื้น กัดฟัน แล้วก้มตัวล

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็มีสีหน้ากังวลฉินเซียงหรูยกมือขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าถึงได้บอกว่าเขาไม่ควรทำ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเร็วขนาดนี้ ข้ายังอธิบายไม่ทันเลย! เฮ้อ!”ทุกคนมองซ่างกวนซีด้วยความกังวล แต่ซ่างกวนซียังคงดูดเลือดของเยี่ยนเว่ยฉือต่อไป ไม่สนใจใครทั้งนั้นชิงโจวเดินไปหาอวี๋เฟยเหยียน กระซิบถาม “องค์ชายอวี๋ เมื่อครู่ท่านบอกว่าแม่นางผู้นี้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท? องค์ชายรัชทายาททรงอภิเษกสมรสแล้วหรือ?”เรื่องนี้ยังไม่ได้ประกาศออกไป ดังนั้นชิงโจวและฉงซานที่เร่งรุดเดินทางมาตลอดจึงไม่รู้เรื่องอวี๋เฟยเหยียนพยักหน้า “ถูกต้อง นางชื่อเยี่ยนเว่ยฉือ เป็นบุตรีของเยี่ยนหานซาน ฝ่าบาททรงแต่งตั้งนางเป็นพระชายาองค์รัชทายาท แต่เนื่องจากร่างกายของศิษย์พี่ใหญ่ยังไม่แข็งแรงดี จึงยังไม่ได้จัดพิธีอภิเษกอย่างเป็นทางการ”ฉงซานก็เข้ามาใกล้ ถามด้วยความสงสัย “หากนางเป็นพระชายาองค์รัชทายาท เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง?”อวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนซูมองหน้ากัน ทั้งสองต่างก็แสดงสีหน้าลำบากใจฉงซานช่างถามคำถามที่ไม่ควรถามเสียจริงเมื่อเห็นอวี๋เฟยเหยียนไม่ตอบ ฉงซานก็เกาหัว “จริงด้วย ข้าเห็นกับตาตนเองว่

เหตุการณ์เมื่อวานนี้หรือ?เยี่ยนเว่ยฉือครุ่นคิดพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับท่านทั้งสองเล่า? ไม่ใช่ท่านทั้งสองที่ตามล่าข้าเสียหน่อย หรือว่าหมิงตาวจะเป็นคนของท่านทั้งสอง?”“อะไรนะ? หมิงตาว? เจ้าว่าผู้ที่ตามล่าเจ้าเมื่อวานนี้คือหมิงตาวงั้นหรือ?” อวี๋เฟยเหยียนแสดงสีหน้าตกตะลึงหากเป็นหมิงตาวที่ตามล่าเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วเยี่ยนเว่ยฉือหนีรอดมาได้อย่างไร? แทบจะเหลือเชื่อยิ่งนักซ่างกวนซีก็ตกใจเช่นกัน เขาจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ รอฟังคำตอบจากนางเยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้าเบา ๆ พลางกล่าวว่า “พูดให้ถูกต้อง ควรจะเป็นหมิงตาวที่ช่วยข้าไว้เสียมากกว่า”“หา? ช่วยเจ้าไว้?” อวี๋เฟยเหยียนยิ่งงุนงงหนักเข้าไปอีกเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า “แรกเริ่มหมิงตาวจะโจมตีพวกเรา แต่พวกเราขับม้าเทียมเกวียนหนี แล้วก็ชนกับต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอยู่ หลังจากนั้นก็มีบุรุษชุดดำปรากฏตัวขึ้น เขาต้องการสังหารข้า เป็นบุรุษชุดดำ หมิงตาวเห็นว่ามีคนจะสังหารข้าจึงต่อสู้กับเขา ข้าจึงใช้จังหวะที่พวกเขากำลังต่อสู้กันหนีออกมาได้ อ้อ ใช่แล้ว คนขับเกวียนเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านทั้งสองพบเขาหรือไม่?”ซ่างกวนซีแสดงสีหน้

เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาปริบพลางกล่าวว่า “เหตุใดข้าจะต้องโกรธท่านด้วยเล่า? จะโกรธก็ควรโกรธมือสังหารต่างหาก อย่าให้ข้าจับตัวได้เชียว ไม่ฉะนั้นข้าจะใช้ธนูเล่านั้น แทงบนตัวเขาถึงเจ็ดพันเจ็ดร้อยสี่สิบเก้ารู ฮึ่ม!”ซ่างกวนซีกระตุกมุมปาก รอยยิ้มอ่อนหวานแทบมองไม่เห็น แต่ก็พิสูจน์ได้ว่าขณะนี้ในใจของเขาเบิกบานแจ่มใสแล้วเขาพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ดี แทงเขาสี่สิบเก้ารูไปเลย!”…… วันรุ่งขึ้นเรื่องราวที่เยี่ยนเว่ยฉือถูกลอบโจมตีไม่ใช่ความลับแต่อย่างใด ไม่ช้าก็แพร่กระจายไปทั่วซ่างกวนหลีผู้ซึ่งป่วยอ่อนเพลีย เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็รีบตื่นขึ้น แล้วเดินทางไปยังจวนอันกั๋วกงอันกั๋วกงเมื่อเห็นซ่างกวนหลีก็ดูประหลาดใจเล็กน้อย พลางสอบถามด้วยความห่วงใยว่า “องค์ชายรองหายป่วยแล้วหรือ? ยังรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่?”ซ่างกวนหลีขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว หลังจากนอนหลับพักผ่อนหลายคืนก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น วันนี้เดินทางมาหาท่านลุงเพื่อจะถามว่า เรื่องที่เยี่ยนเว่ยฉือถูกลอบทำร้ายนั้น เป็นฝีมือของท่านลุงหรือไม่?”อันกั๋วกงตกตะลึงเล็กน้อย แล้วก็ขมวดคิ้วพลางถามกลับว่า “องค์ชายรองมาถึงที่เพื่อกล่าวโ

หมิงตาวจ้องมองซ่างกวนซีด้วยความระแวดระวัง เพื่อต้องการรู้ว่าเขาจะกระทำการอันใดก่อนที่ซ่างกวนซีจะกล่าวสิ่งใด เย่เทียนซูผู้ยืนอยู่ข้างกายก็กล่าวขึ้นว่า “ในยุทธภพ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างเชื่อว่าเจ้าสิ้นชีพไปแล้ว ดังนั้นศัตรูของเจ้าจึงไม่ได้ตามล่าเจ้าอีก หากเราเผยแพร่ข่าวว่าเจ้ายังไม่ตาย ค่ำคืนนี้ อาจเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่เจ้าจะได้นอนหลับอย่างสงบสุข”อวี๋เฟยเหยียนก็ก้าวเข้ามาข้างหน้า พลางเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถูกต้อง ไม่ใช่เพียงแต่จะมีผู้คนมากมายมาตามล่าเจ้า เชื่อเถิดว่านายของเจ้าก็ไม่กล้าเรียกใช้เจ้าอีกต่อไป รสชาติของหนูตกบ่อขยะ ไม่ใช่รสชาติที่น่าพึงพอใจนักหรอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมิงตาวจึงกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า “เป็นข้าที่ช่วยนางไว้ พวกเจ้ากลับลืมบุญคุณกันไปแล้วหรือ?”ซ่างกวนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการจับตัวนาง บุรุษชุดดำต้องการสังหารนาง จุดประสงค์ของพวกเจ้าล้วนแต่ต้องการทำร้ายนาง ไม่มีความแตกต่างกัน เจ้าเพียงโชคดีที่ทำไม่สำเร็จ มิฉะนั้นบุคคลที่เราจะสังหารคงไม่ใช่เขา แต่เป็นเจ้า”หมิงตาวขมวดคิ้วมองซ่างกวนซี ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “กระบวนกระบี่เฉียบคม กระบี่ยาวบางเฉียบ