LOGINShare
บทที่ 194 โชควาสนาของซ่างกวนซีช่างลึกล้ำนัก
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 195 ความอับอายของหมอฉิน
“จวน…จวนองค์รัชทายาทหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือมองสำรวจโดยรอบด้วยความงุนงง ก่อนจะตระหนักว่าที่แห่งนี้คือเรือนรั่วชูของนางเองเมื่อได้เห็นสภาพแวดล้อมชัดเจนแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือจึงถอนหายใจยาวเบาๆ ความสงบใจหวนคืนฉินเซียงหรูเห็นนางสงบลงแล้ว จึงยกถ้วยยาสีดำสนิทเสนอไปเบื้องหน้า“ท่านถูกพิษเถาชิงเถิงเล่นงาน แม้เมื่อคืนจะดูดพิษส่วนใหญ่ออกแล้ว แต่ในร่างกายท่านยังคงมีพิษตกค้างอยู่บ้าง ต้องดื่มยานี้สามวันติดต่อกันจึงจะหายขาด นี่เอ้า!”เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้างเล็กน้อย ดูดพิษ?นางฉุกคิดได้ทันที เมื่อคืนนางคิดว่ามีผู้ใดกัดเสียอีกนาง ที่แท้ไม่ใช่กัด แต่เป็นการดูดพิษให้นางเยี่ยนเว่ยฉือรับถ้วยยามา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยดูดพิษให้ข้า”“หา? อะแฮ่ม...” ฉินเซียงหรูพลันรู้สึกอับอายเขาคิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือคงจำไม่ได้ แต่กลับจำได้แม่นยำ!ฉินเซียงหรูครุ่นคิดหาข้อแก้ตัว “เอ่อ… หากท่านจะขอบคุณ เช่นนั้นก็ขอบคุณองค์รัชทายาทเถิด พระองค์ทรงช่วยดูดพิษให้”“หา? ซ่างกวนซีน่ะหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือแสดงสีหน้างุนงง เหตุใดในความทรงจำของนาง บุรุษที่เห็นกลับไม่ใช่ซ่างกวนซี แต่เป็นหมอฉินผู้นี้ฉินเซียงหรูหันหลังให
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 196 องค์รัชทายาทผู้นี้จะประหารมันเสีย
เหตุการณ์เมื่อวานนี้หรือ?เยี่ยนเว่ยฉือครุ่นคิดพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับท่านทั้งสองเล่า? ไม่ใช่ท่านทั้งสองที่ตามล่าข้าเสียหน่อย หรือว่าหมิงตาวจะเป็นคนของท่านทั้งสอง?”“อะไรนะ? หมิงตาว? เจ้าว่าผู้ที่ตามล่าเจ้าเมื่อวานนี้คือหมิงตาวงั้นหรือ?” อวี๋เฟยเหยียนแสดงสีหน้าตกตะลึงหากเป็นหมิงตาวที่ตามล่าเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วเยี่ยนเว่ยฉือหนีรอดมาได้อย่างไร? แทบจะเหลือเชื่อยิ่งนักซ่างกวนซีก็ตกใจเช่นกัน เขาจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ รอฟังคำตอบจากนางเยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้าเบา ๆ พลางกล่าวว่า “พูดให้ถูกต้อง ควรจะเป็นหมิงตาวที่ช่วยข้าไว้เสียมากกว่า”“หา? ช่วยเจ้าไว้?” อวี๋เฟยเหยียนยิ่งงุนงงหนักเข้าไปอีกเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า “แรกเริ่มหมิงตาวจะโจมตีพวกเรา แต่พวกเราขับม้าเทียมเกวียนหนี แล้วก็ชนกับต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอยู่ หลังจากนั้นก็มีบุรุษชุดดำปรากฏตัวขึ้น เขาต้องการสังหารข้า เป็นบุรุษชุดดำ หมิงตาวเห็นว่ามีคนจะสังหารข้าจึงต่อสู้กับเขา ข้าจึงใช้จังหวะที่พวกเขากำลังต่อสู้กันหนีออกมาได้ อ้อ ใช่แล้ว คนขับเกวียนเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านทั้งสองพบเขาหรือไม่?”ซ่างกวนซีแสดงสีหน้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 197 ข้ากำลังตำหนิตัวเองอยู่
เยี่ยนเว่ยฉือตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เกือบเที่ยงวันแล้วเมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นซ่างกวนซีนั่งอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนกำลังอ่านราชกิจซ่างกวนซีเห็นนางตื่น จึงรีบเข้ามาประคองนางให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วรับประทานอาหารร่วมกันตลอดกระบวนการไม่ได้พูดจากันมากนัก เพียงแต่สอบถามเป็นบางครั้งว่าอาหารถูกปากหรือไม่หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือก็ดื่มยา แล้วก็หลับไปอีกตอนบ่าย นางกระหายน้ำจึงตื่น พบว่าซ่างกวนซียังคงนั่งเฝ้าอยู่ที่นั่น อ่านราชกิจเช่นเดิมซ่างกวนซีเห็นนางบ่นว่ากระหายน้ำ จึงรีบนำน้ำมาให้หลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือก็หลับไปอีกเมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ ซ่างกวนซียังคงนั่งอยู่ในห้องของนาง“เจ้าตื่นแล้ว กระหายน้ำหรือหิวหรือไม่? จะกินอาหารสักหน่อยไหม?” ซ่างกวนซีเดินเข้ามา น้ำเสียงสงบ แต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใยเยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ไม่ได้กล่าวสิ่งใด แล้วก็ยิ้มออกมาซ่างกวนซีรู้สึกงุนงง จึงถามว่า “ยิ้มอะไร?”เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจ “องค์รัชทายาท หากท่านต้องการขอโทษก็จงกล่าวออกมาเถิด ดีกว่ามาอยู่เป็
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 198 ยังไม่สามารถสังหารเยี่ยนเว่ยฉือ
เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาปริบพลางกล่าวว่า “เหตุใดข้าจะต้องโกรธท่านด้วยเล่า? จะโกรธก็ควรโกรธมือสังหารต่างหาก อย่าให้ข้าจับตัวได้เชียว ไม่ฉะนั้นข้าจะใช้ธนูเล่านั้น แทงบนตัวเขาถึงเจ็ดพันเจ็ดร้อยสี่สิบเก้ารู ฮึ่ม!”ซ่างกวนซีกระตุกมุมปาก รอยยิ้มอ่อนหวานแทบมองไม่เห็น แต่ก็พิสูจน์ได้ว่าขณะนี้ในใจของเขาเบิกบานแจ่มใสแล้วเขาพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ดี แทงเขาสี่สิบเก้ารูไปเลย!”…… วันรุ่งขึ้นเรื่องราวที่เยี่ยนเว่ยฉือถูกลอบโจมตีไม่ใช่ความลับแต่อย่างใด ไม่ช้าก็แพร่กระจายไปทั่วซ่างกวนหลีผู้ซึ่งป่วยอ่อนเพลีย เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็รีบตื่นขึ้น แล้วเดินทางไปยังจวนอันกั๋วกงอันกั๋วกงเมื่อเห็นซ่างกวนหลีก็ดูประหลาดใจเล็กน้อย พลางสอบถามด้วยความห่วงใยว่า “องค์ชายรองหายป่วยแล้วหรือ? ยังรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่?”ซ่างกวนหลีขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว หลังจากนอนหลับพักผ่อนหลายคืนก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น วันนี้เดินทางมาหาท่านลุงเพื่อจะถามว่า เรื่องที่เยี่ยนเว่ยฉือถูกลอบทำร้ายนั้น เป็นฝีมือของท่านลุงหรือไม่?”อันกั๋วกงตกตะลึงเล็กน้อย แล้วก็ขมวดคิ้วพลางถามกลับว่า “องค์ชายรองมาถึงที่เพื่อกล่าวโ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 199 กลัวความยุ่งยากหรือไม่
คืนนั้น ยามสาม ณ วัดร้างนอกเมือง หมิงตาวนั่งอยู่เพียงลำพังในวัดร้าง แกะผ้าพันแผลออกจากแขน แล้วก็ใช้ยาสมานแผลทาลงบนบาดแผลเขากำลังจะเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้อื่นเข้าหมิงตาวจึงขว้างขวดยาในมือไปยังทิศทางที่เสียงดังมาปัง! บุคคลนั้นใช้มือรับไว้ พลางเดินเข้ามาแล้วกล่าวว่า “ไม่พบกันนาน หมิงตาว!”หมิงตาวเมื่อเห็นผู้มาเยือนก็ทำหน้าเคร่งเครียดพลางตอบว่า “เย่เทียนซู ไม่นึกว่าเจ้าจะรอดจากวิชาฝ่ามือทะลุใจของข้า หายป่วยเร็วเช่นนี้ ดูเหมือนจวนองค์รัชทายาท จะมีคนเก่ง ๆ ซ่อนอยู่มากมาย”รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียนซูแข็งทื่อเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มเย็น “เจ้ารู้ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับองค์รัชทายาทอยู่แล้วจริง ๆ ด้วย”หมิงตาวพันแผลให้ตัวเองไปพลาง พลางตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “องค์รัชทายาทอยู่ในกองทัพ เจ้าก็อยู่ที่ด่านเฟิงหลิง องค์รัชทายาทอยู่บนภูเขาฝึกวิชา เจ้าก็อยู่ที่เชิงเขา องค์รัชทายาทกลับเมืองหลวง เจ้าก็อยู่ที่หอหงซิ่ว ความสัมพันธ์ของพวกเจ้า คาดเดายากตรงไหนกัน?”พูดมาถึงตรงนี้ หมิงตาวเงยหน้าขึ้นมองเย่เทียนซู พลางขมวดคิ้วกล่าว “หากเจ้ามาเพื่อแก้แค้นให้ตนเอง เจ้าก็ไปได้แล้ว เ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 200 มือสังหารอันดับหนึ่ง
หมิงตาวจ้องมองซ่างกวนซีด้วยความระแวดระวัง เพื่อต้องการรู้ว่าเขาจะกระทำการอันใดก่อนที่ซ่างกวนซีจะกล่าวสิ่งใด เย่เทียนซูผู้ยืนอยู่ข้างกายก็กล่าวขึ้นว่า “ในยุทธภพ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างเชื่อว่าเจ้าสิ้นชีพไปแล้ว ดังนั้นศัตรูของเจ้าจึงไม่ได้ตามล่าเจ้าอีก หากเราเผยแพร่ข่าวว่าเจ้ายังไม่ตาย ค่ำคืนนี้ อาจเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่เจ้าจะได้นอนหลับอย่างสงบสุข”อวี๋เฟยเหยียนก็ก้าวเข้ามาข้างหน้า พลางเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถูกต้อง ไม่ใช่เพียงแต่จะมีผู้คนมากมายมาตามล่าเจ้า เชื่อเถิดว่านายของเจ้าก็ไม่กล้าเรียกใช้เจ้าอีกต่อไป รสชาติของหนูตกบ่อขยะ ไม่ใช่รสชาติที่น่าพึงพอใจนักหรอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมิงตาวจึงกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า “เป็นข้าที่ช่วยนางไว้ พวกเจ้ากลับลืมบุญคุณกันไปแล้วหรือ?”ซ่างกวนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการจับตัวนาง บุรุษชุดดำต้องการสังหารนาง จุดประสงค์ของพวกเจ้าล้วนแต่ต้องการทำร้ายนาง ไม่มีความแตกต่างกัน เจ้าเพียงโชคดีที่ทำไม่สำเร็จ มิฉะนั้นบุคคลที่เราจะสังหารคงไม่ใช่เขา แต่เป็นเจ้า”หมิงตาวขมวดคิ้วมองซ่างกวนซี ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “กระบวนกระบี่เฉียบคม กระบี่ยาวบางเฉียบ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 201 จะนอนร่วมกับนางหรือ?
เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวต่อ “แล้วข้าก็ลองคิดดู นอกจากพรรคพวกของอันกั๋วกงแล้ว ผู้ที่จ้องจะมีเรื่องกับข้า ก็มีเพียงฮูหยินแม่เลี้ยงของข้า และบุตรสาวของนาง เยี่ยนชิงซู”พูดมาถึงตรงนี้ เยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซี พลางเลิกคิ้วกล่าว “ฝ่าบาท ยังจำเรื่องที่ข้ากับเยี่ยนชิงซูแย่งสร้อยข้อมือกันบนถนนได้หรือไม่?”ซ่างกวนซีพยักหน้าเยี่ยนเว่ยฉือกล่าวต่อ “วันนั้น สายตาของนางดุจดั่งสุนัขจรจัดที่เห็นกระดูก อยากจะกลืนกินท่านเข้าไปให้ได้ คำพูดของข้าไม่เกินจริงเลย หากท่านทำผมร่วงสักเส้น นางคงจะเก็บไปบูชาวันละสามครั้ง”“ฮ่าฮ่าฮ่า!” อวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนซูอดหัวเราะไม่ได้ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว “เริ่มพูดจาไร้สาระอีกแล้ว บาดแผลของเจ้ายังไม่ทันหายดีก็ลืมความเจ็บปวดเสียแล้ว”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “โธ่ ข้าเพียงเปรียบเทียบ วันนั้นนางชื่นชมท่านมาก นางหลงใหลในตัวท่านมากเพียงใด ก็ยิ่งเกลียดชังข้ามากเพียงนั้น นอกจากนี้ ท่านแม่ของนาง ท่านหญิงหมิงหยาง อาศัยพี่ชายที่เป็นถึงองค์ชายจ่างซิ่น วางตนเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวใคร ในเมืองหลวง หากบุตรสาวของนางต้องการกำจัดข้า ท่านหญิงหมิงหยางก็จะส่งดาบให้ ไม่เคยขัดขวาง!”อวี๋เฟยเหยียนกล่าวว่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 202 เข้าใจผิดว่านางปรารถนาในตัวเขา
ซ่างกวนซีถอดอาภรณ์ไปพลาง หันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือผู้กำลังนิ่งงันอยู่ พลางถามด้วยความสงสัยว่า “ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นอยู่ทำไม ยังไม่ขึ้นเตียงพักผ่อนอีกหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตกใจเล็กน้อย แล้วก็กล่าวว่า “ข้า… ขึ้นเตียงได้หรือ?”ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว “บาดแผลของเจ้ายังไม่หาย ไม่สะดวกที่จะนอนบนที่เตียงเล็ก ข้าอนุญาตให้เจ้านอนบนเตียงได้”เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาปริบ “ฝ่าบาท… แท้จริงแล้ว… ข้าสามารถกลับไปนอนที่เรือนหน้าได้”“ไม่ได้!” ซ่างกวนซีปฏิเสธโดยแทบไม่คิดหลายวันที่ผ่านมา เยี่ยนเว่ยฉือนอนอยู่ที่เรือนหน้า เขาก็เฝ้าอยู่ที่ห้องนั้นด้วยกังวลว่าจะทำให้แขนที่บาดเจ็บของนางกระทบกระเทือน ซ่างกวนซีจึงไม่กล้านอนร่วมเตียงกับนางและเพราะกังวลว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะนอนไม่นิ่ง ซ่างกวนซีจึงต้องคอยดูว่านางได้พลิกตัวไปทับแขนตัวเองบ้างหรือไม่หลายวันที่ผ่านมา ซ่างกวนซีทำงานในเวลากลางวัน และเฝ้าไข้ในเวลากลางคืนนี่คือวิธีการแสดงความเสียใจของเขา แต่วิธีการนี้ก็มีขีดจำกัดเช่นกันหากไม่ได้นอนหลับพักผ่อนติดต่อกันหลายวัน เขากลัวว่าจะตนเองกลายเป็นซ่างกวนหลีผู้ผอมโซซ่างกวนซีหันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเ
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
