All Chapters of สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ: Chapter 251 - Chapter 260

กู้ว่างเชินลงจากรถแล้วสบสายตากับฉู่เหมียนฉู่เหมียนแกว่งบัตรประจำตัวประชาชน ทะเบียนบ้าน และทะเบียนสมรสในมือไปมากู้ว่างเชินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เขาสวมชุดสูทสีดำเรียบร้อยดูสง่างาม แต่ดวงตากลับไร้ชีวิตชีวา แถมยังแดงเล็กน้อยดูเหมือนเหนื่อยล้า“เธอ...” เขาพูดขึ้นช้า ๆ“ไปกันเถอะ” ฉู่เหมียนเดินเข้าไปข้างในโดยไม่ลังเล ขัดจังหวะสิ่งที่กู้ว่างเชินกำลังจะพูดทันที กู้ว่างเชินขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวาย ฝีเท้าของเขาไม่เร็วนัก มีเพียงฉู่เหมียนเดินนำหน้าอยู่เสมอท่าทีของฉู่เหมียนอยู่ในสภาพเดียวกับตอนมารับทะเบียนสมรส เธอดูมีความสุขและรีบร้อนเพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจแต่ความรู้สึกของเขาไม่มันเหมือนกับตอนที่มารับทะเบียนสมรสแล้วครั้งนั้นเขาไม่เต็มใจและไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ ภาพถ่ายในทะเบียนสมรส ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจ มองแวบแรกก็บอกได้เลยว่าเขาถูกบังคับให้แต่งงานตอนนี้เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาสะลัดฉู่เหมียนได้สำเร็จ และสามารถแต่งงานกับลู่เจียวได้แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกโล่งใจหรือมีความสุขเลยสักนิด?ขณะที่กู้ว่างเชินกำลังรู้สึกวุ่นวายใจ จู่ ๆ ฉู่เหมียนก็หันกล

“อืม” ฉู่เหมียนรวบผมขึ้น แล้วคาดแว่นกันแดดไว้บนผมอย่างสบาย ๆฉู่เหมียนกำลังจะสั่งอาหาร แต่จู่ ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะถามกู้ว่างเชินว่า “อดีตสามี คุณเลี้ยงใช่ไหม?”กู้ว่างเชินยกมือกุมขมับแล้วพูดว่า “อืม”ฉู่เหมียนสั่งเมนูแนะนำมาทั้งหมดอย่างไม่เกรงใจ “สั่งสิ” ฉู่เหมียนผลักเมนูไปที่กู่ว่างเชินกู้ว่างเชินดูโทรศัพท์ และพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง “เธอจะสั่งอาหารเด็กให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”“ฉันล้อเล่นน่ะ” ฉู่เหมียนยิ้มเขาเหลือบมองฉู่เหมียนแล้วพูดว่า “ฉันอะไรก็ได้”ฉู่เหมียนสั่งอาหารไม่เผ็ดให้เขาระหว่างรออาหาร กู้ว่างเชินก็ยังคงดูโทรศัพท์ฉู่เหมียนนั่งอยู่ข้างหน้าเขาและมองเขาต่อไปไม่รู้ว่าสายตาของเธอมันร้อนแรงเกินไปหรือเปล่า จนทำให้กู้ว่างเชินต้องเงยหน้าขึ้นในดวงตาของเขามีความสงสัยเล็กน้อยฉู่เหมียนหยิบถ้วยขึ้นมาจิบเธอแค่รู้สึกว่า วันนี้มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเศร้าเลยเธอเคยคิดว่าถ้าหากวันหนึ่งต้องหย่ากับกู้ว่างเชิน เธอจะต้องอยู่ไม่ได้อย่างแน่นอนแต่เปล่าเลยตรงกันข้าม มันกลับทำให้เธอโล่งใจ จนรู้สึกว่าการที่ไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน มันทำให้การอยู่ร่วมกันสบายใจกว่าเดิม“นา

กู้ว่างเชินขมวดคิ้ว ร้องไห้ทั้งคืน? ที่นี่เหรอ? เธอน่ะเหรอ?เจ้าของร้านลูบคลำคางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยความประหลาดใจ “โอ้ใช่แล้ว! นักเรียนแพทย์ใช่หรือเปล่า?”ฉู่เหมียนไอเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่คงจำผิดคนแล้วล่ะค่ะ มันไม่มีเรื่องแบบนั้น ฉันเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก”เธอไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าเธอเป็นคนโง่ที่ถูกกู้ว่างเชินเบี้ยวนัดในปีนั้น เลยมากินอาหารเสฉวนด้วยความโศกเศร้าเธอเสียใจมากเพราะกู้ว่างเชินให้สัญญาว่าจะมากินอาหารเสฉวนกับเธอ และเธอก็ตั้งตารอคอยมาตั้งนาน แต่เมื่อถึงวันนัด ลู่เจียวแค่โทรมาเขา เขาก็รีบไปหาเธอทันทีฉู่เหมียนไม่อยากคิดถึงความทรงจำเหล่านั้นอีกเลยในชีวิตนี้!และสิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือ เมื่อคุณไม่อยากนึกถึงมันอีก แต่กลับมีคนช่วยให้คุณจดจำมันเดิมทีกู้ว่างเชินสงสัยว่าคนนั้นคือฉู่เหมียนหรือเปล่า แต่เมื่อเธอบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ เขาก็รู้ทันทีคนที่เจ้าของร้านพูดถึงก็คือเธอ“ทั้งสองท่านเป็นสามีภรรยากันใช่ไหมคะ?” เจ้าของร้านถามด้วยรอยยิ้มฉู่เหมียนและกู้ว่างเชินมองหน้ากัน แต่พวกเขากลับตอบคำถามไม่เหมือนกันฉู่เหมียน “ไม่ใช่”กู้ว่

ในโรงพยาบาล หลินไห่เม่ยดูข่าวบนโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งทันทีที่ฉู่เหมียนและกู้ว่างเชินลงนามหย่า เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากสำนักงานเขตแล้วสายลับของเธอบอกเธอว่าฉู่เหมียนและกู้ว่างเชินมาทำเรื่องหย่าหลินไห่เม่ยรู้สึกเศร้า และเธอก็รู้สึกเสียใจต่อฉู่เหมียนมาก เมื่อคิดว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉู่เหมียนไม่ได้รับความสุขใด ๆ เลยจากตระกู้ และตอนนี้เธอยังต้องจากไปอย่างอัปยศอดสูเช่นนี้เฮ้อ!หลินไห่เม่ยถอนหายใจโจวซิ่วหยาปลอบเธอ “คุณแม่ อย่าเศร้าไปเลยนะคะ”“จะไม่ให้เศร้าได้ยังไง?” ดวงตาของหลินไห่เม่ยสีแดงเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเธอยังคงสงบและอ่อนโยนโจวซิ่วหยาไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเธอเองก็ยังรู้สึกเศร้าเช่นกันโจวซิ่วหยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเวยป๋อและส่งอิโมจิหลายอันไปให้กู้ว่างเชินกู้ว่างเชินกำลังประชุมในบริษัท และได้รับข้อความจากโจวซิ่วหยาโจวซิ่วหยา : [[รูป] มีดทำครัว]โจวซิ่วหยา : [[รูป] ระเบิด]โจวซิ่วหยา : [[รูป] ก้อนอึ]กู้ว่างเชิน : “...”เด็กน้อยจริง ๆอี้เซินอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นข้อความแล้วจึงเดินออกไปทันทีที่เดินออกไปก็ได้รับข้อความจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภ

“คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหน” ชายคนนั้นยิ้มเยาะ หันหลังกลับและพูดอย่างประชดประชันว่า “ลับลังไม่รู้ว่าผ่านผู้ชายมากี่คน...เหอะ!”ฉู่เหมียนคว้าคอเสื้อของชายคนนั้นแล้วพูดเสียงแข็ง “ขอโทษเพื่อนของฉันซะ”“ถ้าฉันไม่ขอโทษแล้วเธอจะทำอะไรฉันได้?” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและยั่วยุอย่างไม่ใส่ใจฉู่เหมียนจับคอเสื้อของเขาแน่นขึ้น และชายคนนั้นก็พูดอย่างเหน็บแนมว่า “โย่ โย่ โย่ เป็นแค่ผู้หญิงจะมีแรงแค่ไหนกันเชียว”โม่อี้กระแอมไอเบา ๆ และพูดกับฉู่เหมียน “หัวหน้า คนนี้คือผู้เล่นจากทีมนักแข่งนอกสนามที่จะแข่งขันในวันนี้”“เขาน่ะเหรอ?” ฉู่เหมียนมองชายคนนั้นขึ้นลง ก่อนจะยิ้มเยอะแล้วพูดเสียดแทง “เขาแข่งไม่ชนะฉันหรอก”เมื่อชายคนนั้นได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดลงเธอสามารถดูถูกเขาได้ทุกเรื่อง แต่มาดูถูกทักษะของเขา เขาจะทนได้อย่างไร?“อวดดีอะไร ถ้าแน่จริงก็มาแข่งกัน!”ฉู่เหมียนยิ้มและถามเสียงเรียบ “แน่ใจเหรอ?”“อะไรวะ” ชายคนนั้นถึงกับอึ้งไปชั่วขณะเมื่อถูกถามกลับเพราะสีหน้าและน้ำเสียงที่ไม่แยแสของฉู่เหมียนนั้นหยิ่งผยองเกินไป ราวกับว่าเธอเป็นยอดฝีมือที่ไม่มีใครเทียบได้รอบข้างเงียบลงชั่วครู่จากนั้นก็ม