บททั้งหมดของ ฉีกสัญญารัก จดสัญญาใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

กู้เหยียนหรานไม่ชอบผักกาดดองอีกทั้งวันนี้เธอยังต้องไปเจอเพื่อน ๆ ถ้าทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหม็นจะทำอย่างไรเล่า?ป้าจ้าวที่อยู่ข้าง ๆ ลำบากใจเล็กน้อย “คุณผู้หญิงสั่งให้ทำค่ะ นี่…”กู้เหยียนหรานพูดเยาะเย้ย “คุณผู้หญิงอะไรกันล่ะ! เอากลับไป ๆ”ประโยคนี้ทำให้สีหน้าคุณย่ากู้ค่อย ๆ เปลี่ยนไปหยางรั่วหนิงรีบพูดขึ้น “ผักกาดดองมันไม่ดีต่อสุขภาพ ซูโม่คงไม่รู้หรอก พวกเธอก็ไม่รู้ใช่ไหม? คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องเอามาเสิร์ฟอีก”เธอมองด้กู้เหยียนหรานด้วยความรำคาญ “มัวแต่บ่นอยู่นั่นแหละ ยังไม่นั่งลงอีก”ซูโม่ที่ยังอยู่ในห้องครัว เห็นคนใช้นำปลาต้มผักกาดดองกลับลงมา ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยป้าจ้าวบ่นอุบ “ทำไมคุณผู้หญิงต้องยืนกรานจะให้ทำปลาต้มนี่ด้วย ป้าเลยต้องทนโดนคุณหนูใหญ่ดุว่าเลยเนี่ย”ซูโม่ …เมนูอาหารในงานคืนนี้หยางรั่วหนิงเป็นคนสั่งไม่ใช่หรือ?เธอเพียงแค่แสดงความคิดเห็นตอนที่เห็นผักกาดดองเท่านั้นเองนะ ไหนเลยกลายเป็นเธอยืนกรานที่จะทำไปได้เล่า?แต่งานเลี้ยงก่อนหน้านี้ยังคงดำเนินต่อไป เธอไม่อยากสร้างปัญหาไปมากกว่านี้ จึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินป้าจ้าวหน้ามุ่ยใส่เธอ แล้วเดินออกไป พ่อครัวหวังถอดหมว

คุณย่ากู้เดินถือไม้เท้าเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น“สะใภ้ใหญ่ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจหลานสะใภ้ที่ฉันเลือกมากเลยนะ”หยางรั่วหนิงรู้สึกผิดนิดหน่อย “เปล่านะคะ คุณแม่ หนูก็แค่สอนเรื่องหลักการเป็นลูกสะใภ้ให้เธอนิดหน่อยเองค่ะ”“นี่มันความคิดแบบศักดินาประเภทไหนกัน อยากให้ฉันสอนเธอเรื่องหลักการเป็นสะใภ้ให้ด้วยไหมล่ะ?”เมื่อก่อนเธอก็ไม่ชอบสะใภ้คนนี้ แต่เธอก็ไม่เคยใช้สถานะของตนในฐานะผู้อาวุโสมารังแกหยางรั่วหนิงเลย ไม่รู้ว่าหยางรั่วหนิงไปเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากไหน หยางรั่วหนิงรีบพูดขึ้น “คุณแม่คะ… คุณแม่คงไม่อยากให้พวกเด็ก ๆ เยาะเย้ยหนูใช่ไหมคะ?”เธอกระแอมแล้วมองไปที่ซูโม่ “ไม่เป็นไร ย่าคงทำให้หนูตกใจแล้ว ดูสิว่าหนูดูกังวลแค่ไหน”ซูโม่จ้องไปที่โทรศัพท์ของเธอหยางรั่วหนิงได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจแล้วกดโทรออกอีกครั้งซูโม่โล่งใจ “ขอบคุณค่ะคุณย่า”คุณย่ากู้มองไปที่รอยแดงบนใบหน้าของเธอ เธอเองก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง จึงดึงเธอขึ้นมานั่งแล้วสั่งลุงเฉินว่า “ไปเอายานวดของฉันมาให้หน่อย” ซูโม่ที่เหนื่อยทั้งกายและใจ อยากจะหาที่เงียบ ๆ ที่ไม่มีใครเพื่ออยู่คนเดียวสักพัก จึงพูดขึ้น “ไม่เป็

วันรุ่งขึ้น เมื่อซูโม่ตื่นขึ้นมา ก็ต่อสายตรงหาซูจุนเหว่ยเมื่อวานเธอมัวแต่โกรธ ก็เลยลืมเรื่องตระกูลซูไปเลย“เรื่องที่ฉันขอไปครั้งที่แล้ว พ่อคิดได้แล้วหรือยัง?”ซูจุนเว่ยที่อยู่ปลายสายเงียบไป เขานิ่งไปสักพัก ถึงพูดออกมา “โม่โม่ แกกลับมาที่บ้านก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันต่อหน้า”“ฉันไม่กล้าไปหรอกค่ะ ครั้งที่แล้วฉันยังโชคดีที่ไม่ถูกตีจนตาย ครั้งนี้ฉันไม่มั่นใจเลยจริง ๆ”ซูจุนเว่ยเงียบไปอีกครั้ง “งั้นแกพูดมา แกจะให้ฉันทำยังไง?”“มาหาฉันกับแม่”ผ่านไปสักพัก ซูจุนเว่ยที่อยู่ปลายสายก็ตอบกลับมา “ก็ได้”เธอออกมาจากห้อง กู้เชินก็บังเอิญออกมาเหมือนกันกู้เชินกลับมาเยือกเย็นและเคร่งขรึมเหมือนอย่างเคย แล้วพูดน้ำเสียงสงบว่า “ตอนเที่ยง ทนายจะเอาข้อตกลงการหย่ามาให้”“เรื่องของแม่เธอก็เป็นอย่างที่คุณย่าสัญญาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่ต้องกังวล ส่วนเรื่องอะพาร์ตเมนต์ยังไงก็ยกให้เธอเหมือนเดิม”ซูโม่ก้มหน้างุด “เขียนตามที่ฉันพูดก็พอ”“ซูโม่!”น้ำเสียงของกู้เชินมีการเตือนซูโม่มองไปที่เขา “ฉันไม่ต้องการให้ใครใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ฉันหลังจากที่หย่ากันไปแล้ว”“ถ้าเธอไม่ไปยุ่งกับพวกเขาก่อน แล้วใครจะมาขู

ซูจุนเว่ยทำได้แค่จำใจเซ็นสัญญา“ถ้าพ่อเป็นผู้ชายที่มีความสามารถพอ ไม่ต้องพูดถึงครึ่งหนึ่งเลย ฉันจะให้พ่อทั้งหมดอย่างไม่ลังเลเลย”ซูโม่เก็บเอกสารรับรองแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่าทำเลย ฉันว่ามันน่ารังเกียจ”แน่นอนว่า ส่วนที่แม่ของเธอมีสิทธิ์ได้รับนั้นต่างออกไป……หลิวชูหย่ากำลังคุยกับนางพยาบาล ในที่สุดเมื่อเห็นประตูเปิดออก เธอก็รีบเดินขึ้นไป “เหล่าซู คุณอย่าฟังที่เธอพูดเลย ก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง…”“กลับบ้าน!”ซูจุนเหว่ยกดเสียงต่ำคำราม แล้วเดินออกไปพร้อมกับย่างก้าวใหญ่หลิวชูหย่าทำได้แค่มองไปที่ซูโม่ และรีบเดินออกไปบนรองเท้าส้นสูงของเธอ“เหล่าซู รอฉันด้วยสิ”เมื่อถึงที่รถ ซูจุนเหว่ยยังคงไม่หายโกรธเคืองเขาต่อสายออกไป “ตั้งแต่เดือนนี้ไปเรื่องค่ารักษาพยาบาลของโจวพ่าน ไม่ต้องจ่ายให้แล้ว”“แต่ว่า ฝ่ายการเงินเข้ามาตรวจสอบบัญชีแล้วนะครับ”“ถ้าอย่างนั้นก็เอาไปบริจาคซะสิ ที่ไหนก็ได้!”เขาวางสายอย่างอารมณ์เสียหลิวชูหย่ารีบถาม “คุณให้เงินเธอจริง ๆ เหรอ ให้ไปเท่าไหร่?”ซูจุนเหว่ยมีสีหน้าเคร่งขรึมและไม่พูดอะไรหลิวชูหย่ากำลังจะลงจากรถไปคุยกับซูโม่“ถ้าเธอไม่อยากให้ซูหลีแต่

ซูโม่มองเขา “อีกประมาณครึ่งเดือน ก็จะเป็นวันเกิดของปู่ฉันแล้ว คุณปู่ของฉันชอบภาพวาดของเธอมาก เธอช่วยวาดรูปให้ฉันเป็นของขวัญให้คุณปู่หน่อยได้รึเปล่า?”ซูโม่โบกมือไปมาที่คุณปู่จิ่งบอกว่าชอบนั้นเป็นเพียงมารยาทเท่านั้น แล้วจะจริงจังได้อย่างไรจิ่งเจ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม “เธออย่ามาไม่เชื่อกันสิ เขาชอบจริง ๆ นะ ถ้าไม่ใช่เพราะ(คืนวันฝนพรำ)ถูกขายไปแล้ว เขาคงจะซื้อภาพนั้นไปนานแล้วซูโม่ยังคงปฏิเสธ “นั้นไม่เหมือนกันสักหน่อย ถ้าจะให้ภาพวาดจริง ๆ ก็ควรจะเป็นผลงานของศิลปินที่มีชื่อเสียงสิ”จู่ ๆ ลั่วอี้ขัดจังหวะขึ้นมา “ฉันรู้! ในเมื่อคุณปู่จิ่งชอบวาดภาพ เขาคงจะเคยเห็นผลงานของศิลปินชื่อดังมาทุกประเภทแล้วน่ะสิ”“แต่ศิลปินยุคใหม่อย่างคุณโม่โม่เนี่ย ทั้งใหม่ น่าสนใจ และสร้างสรรค์มากกว่ายังไงเล่า”จิ่งเจ๋อพยักหน้า “ถูกที่สุดเลย”ซูโม่รู้สึกขบขันเธอไม่หลงไปกับคำเยินยอของพวกเขาหรอก เธอยังปฏิเสธออกไปอย่างขันแข็ง “ภาพวาดต้องขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจ แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ฉันวาดไม่ได้หรอก”“แต่ถ้ารุ่นพี่อยากซื้อภาพวาด ฉันก็ไปดูเป็นเพื่อนได้นะ”ภายใต้การฝึกฝนจากโจวพ่าน เธอก็ถือว่ามีความรู้อยู่บ้าง จิ่งเจ๋อ