All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 571 - Chapter 580

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงเงยหน้ามองโคมไฟบนเพดาน แสงไฟนี่ก็ประหลาดจริงๆ ส่องเงาคนคนเดียวให้กลายเป็นสองคนได้จากนั้นก็หยิบโฟมล้างหน้าบนชั้นวาง และเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าชั่วขณะหนึ่ง เสียงน้ำซู่ซ่าทั้งขึ้นพร้อมกันทั้งจากอ่างล้างหน้าและอ่างอาบน้ำ หลี่เจี้ยนเย่ไม่สงสัยอะไร เพียงล้างหน้าเสร็จ จากนั้นก็เดินเอื่อยเฉื่อยออกจากห้องน้ำไปจางหลิงได้ยินเสียงปิดประตู ก็อึ้งค้างด้วยความมึนงงฉู่เฉินจะโชคดีเกินไปแล้วมั้ง ถ้าเมื่อกี้หลี่เจี้ยนเย่เปิดม่าน ถึงแม้จะเห็นแค่แวบเดียว เธอกับฉู่เฉินจบเห่แน่นอน“ทำไมดูคุณเหมือนจะกลัวมาก”ฉู่เฉินโน้มตัวลงมาข้างหูของจางหลิง กระซิบถามด้วยน้ำเสียงกระเส่าเร่าร้อน“ละ… แล้วคุณไม่กลัวเหรอ มีแค่ผ้าม่านกั้นไว้อย่างนี้”ตอนนี้จางหลิงไม่ใช่แค่ขาสั่น แม้แต่เสียงพูดยังติดๆ ขัดๆ ไปด้วย น่ากลัวเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่สถานการณ์ชวนหวาดเสียวแล้ว แต่เรียกว่าสถานการณ์ชวนหวาดกลัวมากกว่า“ไม่เป็นไร ถึงเขามาเจอเข้าก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงคุณก็เป็นฝ่ายยั่วผมเอง”ฉู่เฉินยิ้มอย่างร้ายกาจจางหลิงได้ยินอย่างนั้นก็อยู่ไม่ติดกระทั่งหนึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไป ฉู่เฉินจึงได้กระโดดออกจากหน้าต่างห้อง

แต่พอเรื่องพัวพันถึงผู้บำเพ็ญพรต ถึงขั้นที่อาจดึงสำนักที่อยู่เบื้องหลังของฉู่เฉินให้เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย หยางติ่งเทียนจึงได้ลังเลแล้วลังเลเล่าทว่าในเมื่อแม้แต่หูเจี้ยนเซิงก็พูดอย่างนี้แล้ว ว่าฆ่าฉู่เฉินไปก็ไม่ได้นำพาความเดือดร้อนอะไรมาให้ อย่างนั้นเขาจะมัวกลัวอะไรอยู่อีก“อาวุโสหู อย่างนั้นแค้นอันใหญ่หลวงของหลานชายผมก็คงต้องฝากอาวุโสหูให้ช่วยสะสางแทนด้วย เพียงแต่ไม่รู้ว่าต้องเตรียมตัวอะไรก่อนหรือไม่”หยางติ่งเทียนถามอย่างใส่ใจการต่อสู้ระหว่างผู้บำเพ็ญพรตต่างจากนักสู้ทั่วไป ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นถึงยอดฝีมือผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ด หูเจี้ยนเซิงแม้เป็นผู้ฝึกปราณขั้นเก้า อย่างไรก็ไม่ควรประมาทเลินเล่อ“โปรดให้ผมยืมกระบี่ชื่อหลงไปใช้ นอกจากเรื่องนี้ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”หูเจี้ยนเซิงพูดกับหยางติ่งเทียนอย่างจริงจังว่า “พรุ่งนี้ก่อนอาทิตย์ลับขอบฟ้า ผมจะนำหัวของมันกลับมารายงานต่อหน้าผู้นำตระกูลให้ได้”คำพูดของเขาทำให้หยางติ่งเทียนสบายใจขึ้นมา เขารีบหันไปสั่งหยางเทียนฉีที่อยู่ข้างๆ ว่า “เทียนฉี ไปหยิบกระบี่ชื่อหลงในคลังเก็บของมา”ผ่านไปไม่นาน หยางเทียนฉีประคองกระบี่ล้ำค่าสีแดงสดที่ส่อง

หากขับรถไป สวนสาธารณะเป๋ยหลิ่งจะอยู่ห่างจากบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง ฉู่เฉินจึงจำเป็นต้องขับแลมโบกินีของต้วนหลิงเสวี่ยไปฉู่เฉินรับกุญแจไปจากมือของต้วนหลิงเสวี่ย เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงพอดีก่อนถึงเวลานัด เขาจึงกำชับสองสามประโยค จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะเป๋ยหลิ่งตอนที่ฉู่เฉินขับรถไปถึงทางเข้าสวนสาธารณะ หลิ่วชิงเหอรออยู่ตรงนั้นนานแล้วคนที่สัญจรไปมาหันไปมองหลิ่วชิงเหอเป็นระยะช่วยไม่ได้ เธอใส่เสื้อผ้าเซ็กซี่และเย้ายวนเกินไปโดยเฉพาะเรียวขายาวขาวเพรียวคู่นั้น ไม่มีถุงน่องหรืออะไรมาประดับบดบัง ตาเฒ่าหลายคนเห็นแล้วก็กระชุ่มกระชวยไปทั้งใจ ถึงขั้นที่มีชายสูงอายุผมขาวที่มาออกกำลังกาย เดินเข้ามาถามราคาอย่างทนไม่ไหวหลิ่วชิงเหอโมโหจนจะเป็นลมไปซะตรงนั้น เธอด่ากราดไม่ยั้ง จนตาแก่คนนั้นรีบวิ่งหนีไปทันทีแต่ยิ่งเป็นอย่างนี้ หลิ่วชิงเหอก็ยิ่งเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอกลูกใหญ่ฉู่เฉิน!ไอ้สารเลว!หลิ่วชิงเหอเห็นฉู่เฉินเดินลงจากแลมโบกินีจากที่ไกล มือเล็กๆ กำหมัดแน่นจนเสียงกระดูกดังกรอบแกรบ“ทำไม ตกลงราคากันไม่ได้เหรอ”ฉู่เฉินเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้

ครืน!ในขณะที่ปลายเท้าของฉู่เฉินเพิ่งจะแตะถึงพื้น ต้นไม้ใหญ่สองต้นที่สูงเทียมฟ้าบนศาลาที่เขายืนอยู่เมื่อกี้ถูกฟันขาดเป็นสองท่อนเมื่อต้นไม้ล้มครืน ตรงรอยที่ถูกฟันของต้นไม้พลันมีควันลอยคลุ้งกรุ่นซี้ด!พอเห็นภาพนั้น ฉู่เฉินอดสูดหายใจไม่ได้ตาเฒ่านั่นมีของวิเศษอยู่ในมืองั้นเหรอ!แถมยังเป็นของวิเศษสายดำซะด้วย!ไม่ได้ถูกเล่นงานในคราวเดียว ชายชราพยักหน้าเบาๆ “แกเป็นผู้บำเพ็ญพรตจริงๆ ด้วยสินะ!”ฉู่เฉินวางหลิ่วชิงเหอที่กำลังปากอ้าตาค้าง และหน้าซีดด้วยความตกใจกลัว ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ขมวดคิ้วจ้องชายชรา “แกเป็นใคร?”ชายชรายิ้มตอบอย่างเย็นชา เขาถือดาบไพล่ไปข้างหลัง “แกฆ่าคนของตระกูลหยาง ยังกล้าถามว่าฉันเป็นใครอีก แต่ก็ช่างเถอะ ฉันจะสงเคราะห์ให้แกได้รู้ก่อนตายก็แล้วกัน”“ฉันก็คือหูเจี้ยนเซิง ผู้ที่ตระกูลหยางแห่งเมืองหลงเฉิงยกย่องและขนานนามว่าเป็นหนึ่งในสองภูติวายุดำ”“ได้ตายด้วยกระบี่ของฉัน นับว่าเป็นบุญของแก ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังแกไปด้วย ก็ยื่นคอมาให้บั่นเสียดีๆ”“ไม่อย่างนั้น กระบี่ชื่อหลงเล่มนี้ของฉันเกรงว่าคงจะต้องปลิดชีพวิญญาณบริสุทธิ์เพิ่มขึ้นซะแล้ว

นึกมาถึงตรงนี้ ฉู่เฉินราวกับตระหนักและตื่นรู้ทุกอย่างในพริบตา ในสมองของเขา วิชายันต์อาคม รวมถึงวิชากระบี่ วิชาต่อสู้ที่เคยเรียนมาได้จางหายไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ปัญญาของฉู่เฉินได้กระจ่างชัดขึ้นมาอีกหนึ่งระดับชั่วพริบตานั้น ความคิดที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมดในสมองของฉู่เฉินถูกลบล้างออกไปจนสิ้นเวลานี้ เขาก็คือฉู่เฉิน ผู้บำเพ็ญพรตบริสุทธิ์คนหนึ่งครืน!เมื่อฉู่เฉินนึกมาถึงตรงนี้ แสงสว่างเรืองรองขุมหนึ่งได้ระเบิดออกมาจากร่างของเขาราวกับมีมังกรขนาดใหญ่ตัวหนึ่งพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา ขณะเดียวกัน อากาศรอบกายของเขาก็ราวกับถูกตัดขาด แยกออกมาเป็นเอกเทศหูเจี้ยนเซิงที่เห็นภาพน่าอัศจรรย์นั่นถึงกับตกตะลึงตาค้างไม่ว่าฉู่เฉินจะเกิดการเปลี่ยนแปลงใดขึ้น เขาก็ต้องรีบจบการต่อสู้ครั้งนี้ และกำจัดไอ้หนูที่ลึกลับยากหยั่งถึงคนนี้ให้เร็วที่สุด เลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น และเดินตามรอยเท้าของกู่ฉางเซิงและฮวาว่านโหลวนึกมาถึงตรงนี้ หูเจี้ยนเซิงตวัดกระบี่ชื่อหลงในมือ ประกายแสงสีแดงบริสุทธิ์พุ่งฟันไปทางฉู่เฉินที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น“กรี๊ด! ฉู่เฉิน! รีบหนีเร็วสิ!”พอเห็นว่ากระบี่นั่นฟาดฟ