All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 551 - Chapter 560

ราชันขาอุดรผู้ยิ่งใหญ่ จนกระทั่งตายก็ไม่อาจเหลือแม้แต่ศพที่สมบูรณ์ได้ฉากนี้ ใครเห็นแล้วไม่ขวัญหนีดีฝ่อ?ทั่วทั้งห้องโถงตกอยู่ท่ามกลางความเงียบงันอย่างเนิ่นนานถึงขนาดที่ผู้คนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำเวลานี้เอง ภายในห้องออฟฟิศชั้นสอง หยวนคุนมองฉู่เฉินด้วยสายตาคมกริบข้างกายเขามีชายวัยกลางคนสวมเสื้อแบบจีนสั้นสีดำ เอ่ยพลางขมวดคิ้วมุ่นว่า “เจ้าสำนัก ท่านจะรับเขาเข้าหงเหมินเหรอครับ?”หยวนคุนส่ายหน้าเล็กน้อย ลูกเหล็กในมือส่งเสียงดังกังวานใส ก่อนจะเอ่ยอย่างใคร่ครวญว่า “คนระดับนี้ พวกเราอยากรับก็รับเลยได้ยังไง?” “คบเป็นเพื่อนไว้ก็พอ แต่ต้องระวังหมอนี่ให้มาก ๆ”หยวนคุนกล่าวจบก็หันตัวเดินจากไป ไม่เหลียวมองไปทางห้องโถงจัดแสดงอีกเลย จนกระทั่งผ่านไปเนิ่นนาน ฉู่เฉินถึงค่อย ๆ หันหน้ามามองกู่ฉางเซิงแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ว่า “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะให้ผมตายโดยไม่เหลือศพครบถ้วนสินะ?” “ฝ่ามือเหล็กอะไรนั่นของคุณ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเทียบกับเขาแล้วเป็นยังไง? มาเถอะ ผมรีบ” กู่ฉางเซิงที่เมื่อกี้ยังทำสีหน้ายโสโอหัง พอถูกฉู่เฉินชี้นิ้วใส่ตัวสั่นขึ้นมาฉับพลัน เขากับฮวาว่านโหลวอยู่

อันที่จริงกู่ฉางเซิงทำทุกอย่างนี้ก็เพื่อถ่วงเวลาเท่านั้น ขอเพียงคนของแก๊งมังกรมาถึง เขาก็จะปลอดภัยแล้วเพียงแต่ว่าพวกหยางเส้าหัวไม่รู้แผนการเหล่านี้ในใจของเขาเลย เมื่อเห็นกู่ฉางเซิงตั้งท่าพร้อมสู้กับฉู่เฉินจริง ๆ แต่ละคนก็ตะโกนเชียร์กู่ฉางเซิงด้วยความตื่นเต้น“ผู้อาวุโสกู่ลงมือแล้ว จะต้องฆ่าไอ้หมอนี่ทิ้งแน่!” “ฉันว่าผู้อาวุโสกู้ไม่มีทางทำให้พวกเราผิดหวังแน่นอน” “ควรฟาดไอ้หมอนี่ให้แบนเป็นแป้งย่างตั้งนานแล้ว ผู้อาวุโสกู่เกรียงไกร!” เสียงตะโกนของผู้คนรอบข้างทำให้ใบหน้าของกู่ฉางเซิงเผยรอยยิ้มมั่นใจออกมาอย่างเต็มเปี่ยม “พร้อมแล้วสินะ?”ฉู่เฉินยิ้มจาง ๆ เดินไปหากู่ฉางเซิง“เจ้าหนุ่ม คุณต้องคิดให้ดี ๆ นะ ไม่รู้ว่ามีดวงวิญญาณอาฆาตของยอดฝีมือมากเท่าไหร่ที่อยู่ภายใต้ฝ่ามือทรายเหล็กนี้ของผม เมื่อประมือกันแล้ว คุณไม่มีทางให้ถอยแล้วนะ”กู่ฉางเซิงพูดพลางก้าวเดินแปดทิศวนรอบฉู่เฉิน ดวงตาฝ้าฟางจ้องเขม็งไปที่กระบี่ยาวในมือของฉู่เฉิน ฉู่เฉินอดเลิกคิ้วไม่ได้แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “จะสู้ก็สู้สิ คุณจะเดินวนอะไร?”“เจ้าหนุ่ม นี่คุณไม่เข้าใจสินะ นักสู้ใช้วรยุทธ์มากำจัดคนชั่วสนับสนุนผู้

ตุบ!หยางเส้าหัวสมกับเป็นลูกชายเศรษฐีอันดับหนึ่ง คุกเข่าลงอย่างคล่องแคล่วฉับไว ไม่มีอืดอาดยืดยาดเลยแม้แต่น้อย “พะ...พี่ฉู่ ผมผิดไปแล้ว ผมเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้”ในขณะที่หน้าผากของหยางเส้าหัวกำลังจะแตะพื้น กลับถูกหนังรองเท้าของฉู่เฉินขวางไว้ ปากของหยางเส้าหัวเลยสัมผัสแนบชิดกับหนังรองเท้าของฉู่เฉินทันที“พี่ฉู่ ผมยอมแล้วจริง ๆ” หยางเส้าหัวเงยหน้าขึ้นมา มองฉู่เฉินด้วยท่าทางน่าสงสาร “ขอโทษคุณหนูเย่!” ฉู่เฉินเอานิ้วชี้ไปที่เย่ชิ่นเหยียนแล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่งหยางเส้าหัวได้ยินคำกล่าว ความเคียดแค้นที่ยากจะสังเกตเห็นก็แล่นวาบขึ้นมาในดวงตา เขาก้มหน้าลง กัดฟันสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มน่ารักน่าเอ็นดูแทน“ครับ ๆๆ ผมจะโขกหัวขอโทษคุณหนูเย่เดี๋ยวนี้เลย” หยางเส้าหัวเองก็ทำตัวเชื่อฟังมากพอ เวลานี้การทำตัวอวดดีก็เท่ากับรนหาที่ตาย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีแผนสำรองหยางเส้าหัวฉวยโอกาสตอนที่กู่ฉางเซิงถูกฆ่าเมื่อสักครู่นี้ ส่งข้อความไปให้หยางเทียนหลงแล้ว เนื่องจากเวลากระชั้นชิด ดังนั้นจึงบอกแค่ว่าเขาอยู่ในสถานการณ์คับขัน รีบม

ฉู่เฉินเลิกคิ้วขึ้น มองหยางเทียนหลงด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเอ่ยว่า “ผมสมควรตาย? คุณไม่อยากรู้หรือไงว่าลูกชายของคุณทำเรื่องอะไรไว้บ้าง?” หยางเทียนหลงได้ยินคำกล่าวก็แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังแล้วเอ่ยว่า “ไม่ว่าลูกชายฉันจะทำอะไรแล้วมันยังไง? แต่ว่าจะแตะต้องลูกชายฉันไม่ได้!” หยางเทียนหลงพูดพลางก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวทันที อำนาจบารมีรอบกายของผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงส่งมานานยิ่งปะทุขึ้นมาแม้แต่ผู้คนรอบข้างที่เฝ้าดูความคึกคักต่างก็ตกใจกลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว เย่ชิ่นเหยียนตัวสั่นเทิ้มเช่นกัน ก่อนจะหลบไปอยู่ข้างหลังฉู่เฉิน “ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็แตะต้องเขาไม่ได้ทั้งนั้น?” ใบหน้าของฉู่เฉินผุดรอยยิ้มใคร่ครวญขึ้นมา“ถูกต้อง! ตระกูลหยางของพวกเราก็เผด็จการแบบนี้แหละ ตอนนี้ฉันให้เวลาแกห้านาที คุกเข่าโขกหัวขอโทษลูกชายฉันซะ! ไม่อย่างนั้น ฉันจะล้างบางครอบครัวแกทั้งโคตร!” เพียะ!คำพูดของเขาเพิ่งจะหลุดออกมา เสียงตบหน้ากังวานใสอย่างยิ่งก็ดังไปทั่วทั้งบริเวณ หยางเทียนหลงกุมแก้มซ้ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองไปทางฉู่เฉินด้วยสายตาตกตะลึงไอ้เด็กเวรนี่ถึงกับกล้าตบหน้าเขา?! ไม่ใช่แค่หยางเทียนหลงที่ตกตะล

ฉู่เฉินมองหยางเทียนหลงที่คุกเข่าลงตรงหน้าแล้วเอ่ยพลางหัวเราะหยันว่า “ถ้าเกิดผมขุดหลุมศพบรรพบุรุษตระกูลหยางของพวกคุณ แล้วค่อยขอโทษคุณอีกที คุณคิดว่ายังไงบ้าง?”หยางเทียนหลงอึ้งไปกับคำถามของฉู่เฉิน เงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึงก่อนจะมองฉู่เฉินแล้วกล่าวว่า “คุณฉู่ ผมคุกเข่าให้คุณแล้ว คุณยังอยากให้ตระกูลหยางทำอะไรอีก!” ฉู่เฉินส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “ขอโทษด้วยครับ บางทีในสายตาของคนอื่น เข่าของคุณอาจจะมีค่ามาก แต่ในสายตาของผมฉู่เฉิน มันไม่มีค่าแม้แต่สตางค์เดียว” “ลูกชายคุณทำให้ผมเสียเวลามากขนาดนี้ คุณคิดว่าเวลาของผมไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”ฉู่เฉินกล่าวจบก็เล่าเรื่องการเดิมพันกับหยางเส้าหัวให้ฟังรอบหนึ่ง จากนั้นถึงค่อยตบไหล่ของหยางเทียนหลงเบา ๆ แล้วพูดว่า “เอาแบบนี้ละกัน ให้ตระกูลหยางของพวกคุณออกเงินค่ารถทั้งหมด”“ส่วนเรื่องที่เขาทำให้ผมเสียเวลาตลอดทั้งบ่าย ตระกูลหยางของพวกคุณจ่ายเงินห้าพันล้านก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรสินะ?”ตูม!ไม่ใช่แค่ทุกคนในที่แห่งที่นี้รู้สึกมึนงง แม้แต่หยางเทียนหลงก็รู้สึกว่าสมองไม่พอใช้นิดหน่อยแล้ว งานนี้ฉู่เฉินไม่ได้เสียเงินเลยสักแดงเดียว แต่ได้อวดเบ่งยกใหญ่ ห