All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 231 - Chapter 240

“ช่วยเหลือข้ารึ? หมายความว่าอย่างไร?”มู่หรงจื่อเยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เท่าที่หม่อมฉันรู้ ตอนนี้ในราชสำนักต้าเหยียนของพวกท่าน องค์รัชทายาทผู้รอวันปลดมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก แม้แต่ท่านอ๋องจิ้นก็ถูกเขาโค่นล้ม กลับกันหากท่านเป็นองค์รัชทายาท ท่านจะมิฉวยโอกาสไล่บี้ศัตรูหรือเพคะ?”ฉินเซียวพูดอย่างสงบเยือกเย็น “ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับราชสำนักต้าเหยียนอยู่มาก มิทราบว่าหากองค์รัชทายาททรงต้องการจะไล่บี้ข้าจริง ๆ เจ้าคิดจะช่วยเหลือข้าอย่างไรหรือ?”“เร็ว ๆ นี้ จะมีข่าวการสิ้นพระชนม์ของเฉินหลิวอ๋อง ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องหนิงแค่ต้องหาวิธีทำให้เรื่องนี้ตกเป็นความผิดของฉินซู เมื่อถึงเวลานั้น ฝ่าบาทที่ทรงกริ้วฉินซูมากก็จะมิเหลือข้ออ้างใดจนต้องทรงปลดเขาในทันทีเพคะ”“ว่ากระไรนะ! พวกเจ้าคิดจะสังหารฉินเหยี่ยนรึ!”ฉินเซียวอุทาน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ!“ไฉนท่านอ๋องหนิงถึงได้ตกพระทัยปานนั้นเพคะ ฉินเหยี่ยนถูกลดตำแหน่งเป็นเฉินหลิวอ๋องและไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ให้เขาเป็นชิ้นส่วนสุดท้ายที่จะใช้โค่นล้มองค์รัชทายาทจะดีกว่า หากเป็นเช่นนั้น ก็ถือว่าได้ล้างแค้นแทนเขาไปด้วยมิใช่หรือเพคะ?”“เหลวไหล! ฉิ

หลังจากที่ฉินเซียวพูดจบ เขาก็หันหลังจากไปฉงชูโม่เองก็กลับมาที่ตำหนักบูรพาทันทีที่นางเข้าไป ฉินซูก็ถามด้วยความสงสัย “ชูโม่ เหตุใดอ๋องหนิงถึงมาหาเจ้า?”“เรื่องเป็นอย่างนี้เพคะ…”ฉงชูโม่เล่าสิ่งที่ฉินเซียวเพิ่งพูดเมื่อครู่หลังจากฟังที่นางเล่าจนจบ ทันใดนั้นดวงตาของฉินซูก็หรี่ลง และเผยรอยยิ้มมีความหมายลึกซึ้งออกมา เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉงชูโม่ก็ถามด้วยความสับสน “องค์รัชทายาท ท่านทรงคิดอะไรอยู่หรือเพคะ?”“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ในเมื่อฉินเหยี่ยนตกอยู่ในอันตราย เช่นนั้นพวกเราก็ไปช่วยเขากันเถอะ”“หาได้ยากยิ่งนักที่จะเห็นท่านทรงมีน้ำใจไมตรีและชอบธรรม หม่อมฉันก็กังวลว่าท่านจะยืนมองดูคนตายไปเฉย ๆ โดนมิช่วยอะไรเสียอีก”ฉินซูโบกมือแล้วพูดว่า “นี่ มิว่าฉินเหยี่ยนจะทำตัวแย่เพียงใด เขาก็ยังคงเป็นน้องชายของข้า จะให้ข้าทนเห็นเขาตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น คนเหล่านั้นก็ต้องการสังหารเขาเพื่อโยนความผิดให้ข้า ข้าคงนิ่งดูดายมิได้หรอก”“เอาเถอะ เช่นนั้นท่านก็ส่งทหารประจำตำหนักไปสักประมาณมิเกินยี่สิบนายเถิด แล้วให้ตงฟางไป๋พาคนไปกับหม่อมฉันด้วยนะเพคะ”ฉินซูพยักหน้ารับปากและเรียกตงฟางไป๋มาพบ

เมื่อพวกเขาเดินผ่านป่าทึบ!"ฟี้ววว!!"ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมดังขึ้นในอากาศ!ศรหลายดอกยิงออกมาจากทางป่าทึบทีละลูก!"อัก!!"ก่อนที่องครักษ์ของฉินเหยี่ยนจะทันได้ตอบสนอง หลายคนก็ถูกยิงล้มลงไปแล้ว“มีมือสังหาร! มีมือสังหาร!”มิรู้ว่าเป็นผู้ใดตะโกนเสียงดัง องครักษ์มากกว่าสิบนายพลันชักดาบออกมาทันทีและคุ้มกันรถม้าที่อยู่ตรงกลางอย่างแน่นหนาในรถม้า ฉินเหยี่ยนและชายารองของเขาต่างก็หวาดกลัว“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงมีมือสังหารได้หรือพ่ะย่ะค่ะ ผู้ใดหมายชีวิตพวกเรากัน?”“ยังจะถามอีกรึ ต้องเป็นเจ้าสารเลวฉินซูแน่ ๆ ให้ตายเถอะ ข้าทั้งถูกลดตำแหน่งเป็นเฉินหลิวอ๋อง ทั้งถูกเนรเทศออกจากหลงเถิง แต่เขายังมิรามืออีก”“นี่มิถูกต้องเพคะ ท่านอ๋อง หากองค์รัชทายาททรงต้องการลอบปลงพระชนม์ท่าน แล้วเหตุไฉนเมื่อวานนี้ในท้องพระโรงองค์รัชทายาทถึงต้องขอร้องให้เสด็จพ่อไว้ชีวิตท่านด้วยเพคะ? นั่นจะมิเป็นการทำอะไรเสียเปล่าหรอกหรือ”ฉินเหยี่ยนเริ่มโกรธและพูดว่า "เขาทำทั้งสองอย่างไปพร้อมกัน ทำให้ตัวเองดูดี พอใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็กำจัดเพื่อแก้แค้นอย่างไรเล่า!"เมื่อชายารองของเขาได้ยินสิ่งนี้ นางก็ขมวดคิ้วทันที รู้สึกว่าม

เพียงเห็นปลายกระบี่ยาวเล่มหนึ่งแทงทะลุออกมาจากหน้าอก เลือดสด ๆ ค่อย ๆ หยดลงจากปลายกระบี่เมื่อครู่เขาคิดแต่จะสังหารฉินเหยี่ยนเพียงอย่างเดียว จนลืมไปว่าตงฟางไป๋ที่อยู่ข้าง ๆกว่าเขาจะรู้สึกตัว ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้วภายใต้สายตาเย็นชาของตงฟางไป๋ เฉินอันล้มลงไปบนพื้นด้วยความมิเชื่อเต็มใบหน้าตงฟางไป๋เหลือบมองกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ กระบี่ในมือสั่นไหวเล็กน้อยแล้วกระโจนเข้าร่วมการต่อสู้ทันทีเมื่อมีเขาเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย บรรดาลูกน้องของเฉินอันก็มิอาจต้านทานได้ไหว ถูกสังหารจนล้มลงไปในเวลามินานแต่ก่อนที่ตงฟางไป๋จะทันได้หายใจหายคอ เงาร่างสีดำก็พุ่งออกมาจากป่าหนาทึบอีกด้านหนึ่งเมื่อเห็นศัตรูพุ่งมาอย่างอาฆาตมาดร้าย ตงฟางไป๋ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม ใช้เท้าขวากระแทกพื้นอย่างแรงแล้วกระโจนตัวออกไปเพื่อเผชิญหน้า“แค่มดแมลงอย่างเจ้า กล้ามาขวางทางข้ารึ? ตายซะ!”เสียงชราดังขึ้น เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งที่เสียดแทงกระดูก!ทันทีที่สิ้นเสียง เงาร่างในชุดคลุมสีดำก็ผลักฝ่ามือที่แห้งเหี่ยวราวกับกิ่งไม้ออกไปอย่างรวดเร็วตงฟางไป๋สะบัดข้อมือเล็กน้อย กระบี่ในมือพุ่งตรงเข้าหาฝ่ามือของชายชุดดำเมื่อเห

ฉินเหยี่ยนคิดอย่างไรก็คิดมิตก จู่ ๆ เขาก็หันไปมองตงฟางไป๋และถามว่า “ข้าจำได้ว่าเมื่อครู่เจ้าว่าพวกเขาคือคนของอ๋องหนิง ใช่หรือไม่?”“ตอนที่พวกเราออกนอกเมืองมาพร้อมแม่ทัพใหญ่ฉง คนพวกนั้นก็โผล่มาพอดี ตอนนั้นพวกเขากล่าวอ้างว่าตนเป็นทหารในสังกัดของจวนอ๋องหนิง”“ถ้าเช่นนั้น รีบตรวจดูว่าบนร่างพวกเขามีป้ายของจวนอ๋องหนิงหรือไม่!”ตงฟางไป๋โบกมือให้เหล่าทหาร พวกเขาจึงเริ่มค้นหาบนร่างของผู้เสียชีวิตเหล่านั้นแต่เพียงครู่เดียว พวกเขาก็มิพบอะไรเลยฉงชูโม่โกรธจัดและกล่าวว่า “ตงฟางไป๋ เจ้าคุ้มกันองค์รัชทายาทกลับไป ข้าจะไปถามอ๋องหนิงให้รู้เรื่อง!”เมื่อนางพูดจบก็ทำท่าจะจากไป แต่ฉินซูกลับเรียกนางเอาไว้ก่อน“ชูโม่ ช้าก่อน!”“องค์รัชทายาทมีรับสั่งอะไรอีกหรือเพคะ?”“เจ้าบุกไปถามตรง ๆ เช่นนั้น หากอ๋องหนิงยอมรับ ก็นับว่าแปลกแล้ว”ฉงชูโม่ครุ่นคิดเล็กน้อย นางเห็นด้วยจึงถามว่า “เช่นนั้นในความเห็นของท่าน เราควรทำอย่างไรต่อไป?”ฉินซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เมื่อครู่คนร้ายโจมตีแล้วรีบหนีไปโดยมิลังเล เพราะมันคิดว่าฉินเหยี่ยนตายแล้ว ดังนั้นเราจะใช้แผนลวง รอจนข่าวการตายของฉินเหยี่ยนล่วงไปถึงหลงเฉิง แ