All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 251 - Chapter 260

จากนั้นหลี่ซานกุ้ยก็ตัวสั่น และเลือดสีดำที่มีกลิ่นเหม็นก็ไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของเขามิคิดเลยว่าเขาจะกินยาพิษปลิดชีพตนในที่เกิดเหตุ!เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินอู๋ต้าวก็มองไปที่เหลยเจิ้นทันทีในพริบตาเดียว เขาก็รีบรุดมาตรวจดูหลี่ซานกุ้ยจากนั้นเขาก็ถอนหายใจและส่ายหัวเบา ๆ ไปทางฉินอู๋ต้าวฉินซูกล่าวว่า “เสด็จพ่อ ความจริงได้เป็นที่ประจักษ์แล้วว่า หลี่ซานกุ้ยจ่ายเงินติดสินบนสวีฉง และหลังจากที่ได้ตราประทับของลูกไป เขาก็นำไปประทับตราจดหมายดังกล่าวตอนนี้เมื่อเห็นว่าการกระทำของตนถูกเปิดเผย เขาจึงฆ่าตัวตาย พฤติกรรมดังกล่าวก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่า ทุกสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้เป็นการเสกสรรปั้นเรื่องที่ไม่มีมูลขึ้นมา ขอเสด็จพ่อโปรดทรงให้ความเป็นธรรมแก่ลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอู๋ต้าวคาดมิถึงว่าหลี่ซานกุ้ยจะเลือกปลิดชีพตนเช่นนี้เขาโบกมือแล้วพูดว่า “นำร่างของหลี่ซานกุ้ยออกไป และทำการสืบสวนอย่างละเอียด หาตัวคนบงการ ข้าอยากจะเห็นนักว่า ใครที่มันคอยยุยงสร้างเรื่องอยู่เบื้องหลัง!”“รับพระราชบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”ราชองครักษ์ลากร่างอันไร้วิญญาณของหลี่ซานกุ้ยออกไปฉินหยางนึกฉุนเฉียวอยู่ในใจ โอกาสอั

ฉงชูโม่ยังกล่าวอีกว่า “ฝ่าบาท สิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอนเพคะ ท่านอ๋องหนิง นั่นคือช่วงที่ท่านเสด็จมามิใช่หรือเพคะ?”แม้ฉินเซียวอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อมีคนมากมายที่เห็นเขามาที่หน้าประตูตำหนักบูรพา ซึ่งย่อมมิสามารถปฏิเสธได้ เขาจึงต้องพยักหน้าฉินซูพูดเสียงดัง “ข้อเท็จจริงก็เป็นที่แน่ชัดแล้ว โจวฟางโกหกมาตั้งแต่ต้น! เจ้ากล้าใส่ร้ายข้าต่อหน้าธารกำนัลได้อย่างไร โจวฟาง เจ้าควรจะมีความผิดในฐานอะไรดี?!”โจวฟางตื่นตระหนกอย่างยิ่งและรีบมองไปที่ฉินเซียวเพื่อขอความช่วยเหลือฉินเซียวโมโหอย่างอัดอั้น ในใจสบถสาปแช่งบรรพบุรุษของโจวฟางไปสิบแปดชั่วโคตร‘ให้ตายเถอะ จนป่านนี้ก็ยังจะหันมาขอความช่วยเหลือจากข้า นี่มันเป็นการบอกกลาย ๆ ว่าข้าเป็นคนสั่งการเจ้ามิใช่รึ?’เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเซียวก็เตะโจวฟางล้มลงกับพื้นและพูดด้วยความโกรธว่า “สารเลว บังอาจใส่ร้ายองค์รัชทายาท บอกมา ผู้ใดสั่งการเจ้ากันแน่ พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้ หากเจ้ากล้าเล่นลิ้นอีกละก็ เมื่อถึงตอนที่ข้อกล่าวหาได้รับการพิสูจน์แล้ว เจ้าก็จะได้รับโทษประหารล้างตระกูล หากเจ้ามิคิดถึงตัวเอง ก็คิดถึงญาติโกโหติกาของเจ้าเสียเถอะ

ก่อนที่ฉินอู๋ต้าวจะได้เอ่ยอะไร ฉินซูก็ยิ้มเยาะและพูดว่า “ฉินเซียว โจวฟางเป็นผู้ดูแลในจวนอ๋องหนิงของเจ้า ผู้ใดจะสั่งเขาได้นอกจากเจ้า เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังจะปฏิเสธอีกรึ?”ฉินเซียวล้มลงคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง เขาพูดปกป้องตัวเองด้วยสีหน้าขมขื่น “เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ร้ายพ่ะย่ะค่ะ ลูกมิรู้ว่าโจวฟางเป็นบ้าอะไรถึงได้แว้งกัดลูกขึ้นมา ขอเสด็จพ่อโปรดทรงไขความกระจ่างด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอู๋ต้าวเหลือบมองโจวฟาง จากนั้นก็มองฉินเซียวที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจทุกสิ่งเขาเหลือบมองเหลยเจิ้นโดยมิต้องคิดเจ้าตัวลังเลเล็กน้อยในตอนแรก จากนั้นก็ยกนิ้วขึ้นและปล่อยปราณดัชนีสังหารโจวฟางแต่ฉินซูสังเกตเห็นภาพเหตุการณ์นี้!ฉินซูก้าวไปบังโจวฟางไว้โดยมิได้ตั้งใจ!เมื่อเห็นเช่นนั้น เหลยเจิ้นก็ขมวดคิ้วเบา ๆ ด้วยเพราะลงมือได้ยากฉินซูดึงเข็มเงินออกจากจุดอวิ๋นเหมินของโจวฟางแล้วพูดเสียงเรียบ “เสด็จพ่อ โจวฟางเพิ่งสารภาพออกมา แต่ลูกก็มิแน่ใจว่าคำสารภาพของเขาเป็นจริงหรือเท็จ ดังนั้นลูกจึงอยากทูลขอให้เสด็จพ่อทรงพิจารณาคดีร่วมกับสามสำนัก และเริ่มการสอบสวนโจวฟางอย่างละเอียดทันที เพื่อมิให

เจ้าตัวรีบเข้ามาข้างหลังฉินเหยี่ยน พลางวางมือบนหลังของเขา และค่อย ๆ ส่งปราณบริสุทธิ์อันแข็งแกร่งไปให้ด้วยปราณบริสุทธิ์อันใสสะอาดนี้ ทำให้ลมปราณที่ปั่นป่วนอยู่ในร่างกายของฉินเหยี่ยนสงบลงอย่างช้า ๆทันใดนั้นฉินอู๋ต้าวก็ตบหน้าฉินเซียวอีกฝ่ายมิทันระวังจึงล้มลงกับพื้นก่อนที่เขาจะได้โต้ตอบ ฉินอู๋ต้าวก็ยกเท้าเตะเขาอย่างแรง“กตัญญูนัก เจ้าช่างกตัญญูเสียจริง ขยันสร้างปัญหามาให้ข้า เจ้าแทงน้องชายและใส่ร้ายพี่ของตน ข้าให้กำเนิดคนวิปริตเช่นเจ้ามาได้อย่างไรกัน!”เขาทั้งตำหนิทั้งเตะฉินเซียวจนจมูกช้ำหน้าบวม เป็นสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนใจอย่างยิ่งเมื่อเฉาฉุนเห็นเช่นนั้นจึงรีบโน้มน้าวอีกฝ่าย “ฝ่าบาททรงเย็นพระทัย ทรงเย็นพระทัยก่อนพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องหนิงทรงยังเยาว์และมิรู้ความ ฝ่าบาทค่อยทรงลงโทษเขาในภายหลังก็ได้ อย่าทรงพระพิโรธจนส่งผลเสียต่อพระวรกายเลยพ่ะย่ะค่ะ”“เขายังเยาว์และมิรู้ความรึ? เขาอายุเกือบสามสิบแล้ว ยังเยาว์อะไร? หากมิใช่เพราะเฉาฉุนขอร้องแทนเจ้า วันนี้ข้าจะจับเจ้าหักแข้งหักขาเสียให้หมด!”ฉินอู๋ต้าวตำหนิด้วยความโกรธและหยุดการกระทำตามที่เฉาฉุนแนะนำเขามองไปที่ฉินเหยี่ยนและพูดด

“นั่นน่ะสิ น่าเสียดายที่อ๋องหนิงมิสามารถโค่นล้มองค์รัชทายาทด้วยแผนการที่ดีเช่นนี้ได้”เซี่ยเหอเองก็ดูเสียดายเช่นกันฉินหงขมวดคิ้วและพึมพำ “มิรู้ว่าเสด็จพ่อจะทรงจัดการกับฉินเซียวอย่างไร"“ท่านอ๋องวางพระทัยได้ จากที่ข้าน้อยรู้เกี่ยวกับฝ่าบาทมา ไม่มีทางที่ฝ่าบาทจะทรงจัดการกับอ๋องหนิงมิว่าอย่างไรก็ตาม หากทรงจัดการอย่างเปิดเผย ก็จะส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง”“ถูกต้อง การปราบปรามอ๋องหนิงนั้นเท่ากับเป็นการเพิ่มแรงกดดันของตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทมิทรงต้องการเห็น ดังนั้นฝ่าบาทอาจจะทรงเปลี่ยนเรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็ก มิเช่นนั้น พระองค์คงจะมิทรงไล่ขุนนางทั้งราชสำนักออกมา”ฉินหงพยักหน้าเบา ๆ “พวกท่านพูดถูก แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ พวกเราคงต้องประเมิณฉินซูใหม่อีกครั้งแล้ว พฤติกรรมของเขาในช่วงนี้ มิว่าจะมองอย่างไร ก็ดูมิเหมือนขยะไร้ค่าที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับสุรานารี”หลินซีกล่าวอย่างเคร่งเครียด “ท่านตรัสถูก ข้าน้อยคิดอย่างไรก็มิเข้าใจเช่นกันว่า เหตุใดองค์รัชทายาทจึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันราวกับเป็นคนละคน”“ตอนนี้ทั้งในและนอกราชสำนักต่างก็ลือกันว่า มียอดฝีมือคอยชี้แนะองค์รัชทายาทอยู่เบื