All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 111 - Chapter 120

“จะอธิบายอย่างไร? ก็ต้องทำตามที่เขาบอกก่อนสิ ส่วนเรื่องที่สำนักขุนนางใหญ่ถามขึ้นมา เราก็พูดความจริงไปเลย สารเลว ทำข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว”หานไท่พูดอย่างโกรธจัด ทำให้แผลที่ข้างหูของเขาถูกกระทบกระเทือนจนต้องกัดฟันด้วยความเจ็บปวดเฉินควนเห็นด้วย “ใช่แล้ว ถึงแม้การกระทำขององค์รัชทายาทครั้งนี้จะทำให้พวกเราสูญเสียไปมิน้อย แต่เขาก็จะทำให้สำนักขุนนางใหญ่มิพอใจด้วย ด้วยเหตุนี้ วันที่เขาจะถูกปลดก็จะมาถึงเร็วขึ้นเป็นแน่!”หานไท่กลอกตาไปมา แล้วสั่งว่า “นายทะเบียนเฉิน รีบเขียนจดหมาย บันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ แล้วให้คนส่งไปให้ท่านอ๋องฉี ถามว่าท่านอ๋องฉีมีแผนการอะไรหรือไม่”“ขอรับ ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”ครึ่งชั่วยามต่อมาจูเจิ้งเสียนใช้ข้ออ้างที่ว่า ราชสำนักจะชดเชยความเสียหายให้กับราษฎร จึงได้นำเงินที่ยึดมาส่งคืนให้กับชาวเมืองการกระทำเช่นนี้ทำให้ชาวบ้านรู้สึกขอบคุณราชสำนักและยกย่องสรรเสริญมิขาดปากเพราะในสายตาของพวกเขา ปศุสัตว์ในบ้านของพวกเขาล้วนถูกสัตว์ประหลาดขนแดงจับไปกินจนหมดสิ้น บัดนี้ราชสำนักจ่ายเงินชดเชยให้พวกเขา แล้วจะมิให้พวกเขาดีใจจนเนื้อเต้นได้อย่างไรจูเจิ้งเสียนและคนอื

ฉินซูยิ้มถามอย่างอารมณ์ดีว่า “ใต้เท้าจู ไฉนสีหน้าเจ้าดูแย่เช่นนั้นเล่า มิสบายหรือไร? หรือว่าจะให้ข้าไปที่จวนตระกูลหลี่ด้วยตัวเอง?”จูเจิ้งเสียนส่ายหัวรัวอย่างกับกลอง แล้วรีบพูดว่า “หามิได้ ๆ มิกล้ารบกวนองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”เขามิกล้าให้ฉินซูไปด้วย มิเช่นนั้นตระกูลหลี่คงต้องเสียเงินเสียทองมากหลายเป็นแน่ฉินซูก็มิได้มีเจตนาจะทำให้ยากลำบาก เขาจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “เช่นนั้น ก็อย่ารอช้า พวกเจ้ารีบไปรีบกลับเถอะ”หานไท่ก็สนับสนุนว่า “ใช่แล้ว ใต้เท้าจู พวกเราออกเดินทางกันเถอะ มิงั้นกลับมาช้าจะรบกวนเวลาพักผ่อนขององค์รัชทายาทแล้ว”จากนั้น จูเจิ้งเสียนก็จำใจพาหานไท่และเฉินควนไปที่จวนตระกูลหลี่อย่างมิเต็มใจนักหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ฉงชูโม่ก็รู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้งและกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงมีวิธีการที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เพคะ ด้วยวิธีนี้ จูเจิ้งเสียนและหานไท่จะต้องมีความขัดแย้งกันอย่างแน่นอน แม้ว่าในภายหน้าพวกเขาจะยังคงฉ้อราษฎร์บังหลวง แต่พวกเขาก็จะเกลียดชังกันและกันเพราะการแบ่งผลประโยชน์ที่มิเท่าเทียมกัน หรือแม้กระทั่งแอบทำร้ายกัน ขุนนางภายใต้ท่านอ๋องฉีเมื่อเกิดความขัดแย้งภายใน เขาจะไม่ม

แต่เมื่อนึกถึงประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ ซึ่งแตกต่างจากโลกที่เขาจากมา เขาจึงพยักหน้าอย่างมิเต็มใจ!ฉงชูโม่ถามต่ออีกว่า “แล้ว… บทกลอนนี้เรียกว่าอะไรหรือ?”ฉินซูตอบโดยมิต้องคิดเลยว่า “ก็เรียกว่า “แด่ชูโม่” แล้วกัน!”หัวใจของฉงชูโม่เต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าสวยของนางก็แดงระเรื่ออีกครั้งใบหน้าแดงก่ำของนาง ดูสวยงามและมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อก่อนนางพูดอย่างขวยเขินว่า “หึ คนปากหวาน อย่าคิดว่าหม่อมฉันจะหลงกลท่าน หม่อมฉัน ฉงชูโม่ จะมิไปเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทที่กำลังจะถูกปลดหรอก”พูดจบ นางก็วิ่งกลับเข้าห้องไปโดยมิหันกลับมามองฉินซูรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานอีกคืนหนึ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่เพียงลำพังตอนนี้เขาคิดถึงหลินชิงเหยาขึ้นมาจับใจในห้องนอนอีกห้องหนึ่งฉงชูโม่หาปากกากับกระดาษมา เขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นหนึ่งว่า“องค์รัชทายาททรงห่วงใยราษฎร วางแผนเก่งกาจ และทรงพระปรีชาสามารถ แต่ก่อนดูเหมือนจะทรงใช้ชีวิตเสเพลไปวัน ๆ คล้ายกับเป็นการเสแสร้ง ตอนนี้ยังต้องตรวจสอบต่อไป”หลังจากที่หมึกแห้งแล้ว นางก็ม้วนกระดาษใส่ลงในกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆจากนั้นก็มาที่หน้าต่าง มัดกระบอกไม้

"เฮ้อ ข้าจะวางยาได้อย่างไรกัน เนื้องูพิษนั่นมันช่วยบำรุงปฐมปราณได้มากอยู่แล้ว เมื่อเพิ่มพลังแล้วย่อมต้องมีผลกระตุ้นกำหนัดตามมาด้วย พวกเจ้าจิตใจโสมมควบคุมตัวเองมิได้ แล้วจะมาโทษข้าได้อย่างไรเล่า!" "เอาเถอะ ต่อให้ที่เจ้าพูดมีเหตุผล แล้วเรื่องกริชเขี้ยวมังกรเล่า?" ตงฟางโซ่วรีบพยักหน้าสนับสนุน "ใช่ ๆ เอากริชเขี้ยวมังกรคืนมาเสีย นั่นเป็นของพวกเรา!""กริชเขี้ยวมังกรมิได้อยู่ในมือข้า พวกเจ้าอยากได้คืน ก็ไปถามนางดูสิ!" ฉินซูชี้ไปทางฉงชูโม่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆฉงชูโม่แสยะยิ้มเย้ยหยัน "ตอนนี้ของอยู่กับข้า หากพวกเจ้าอยากได้คืนก็มิใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ เพียงแค่ต้องรับมือข้าให้ได้สักหนึ่งกระบวนท่า แล้วข้าจะคืนกริชเขี้ยวมังกรให้พวกเจ้าด้วยมือทั้งสองข้างเลย""หนึ่งกระบวนท่า?!" ตงฟางไป๋นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างแรง "ถุย! เจ้าดูถูกใครกัน อย่าว่าแต่หนึ่งกระบวนท่าเลย ต่อให้เป็นสิบเป็นร้อยกระบวนท่า ข้าก็รับมือได้!""นั่นสิ พี่ใหญ่ของพวกเราเป็นถึงจอมยุทธ์ขั้นสูงสุดระดับซวน ห่างจากระดับปฐพีเพียงก้าวเดียว ในยุทธภพนี้ มีมิกี่คนหรอกที่จะสามารถเอาชนะพี่ใหญ่ของพวกเราได้เลย!""ใช่แล้ว

ตงฟางไป๋ยังคงมิเชื่อเต็มร้อยนักฉินซูพูดอย่างมิสบอารมณ์ว่า "เหตุใดเล่า ข้าดูมิเหมือนองค์รัชทายาทรึ?""เอ่อ… หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้น ข้าน้อยเพียงรู้สึกยากที่จะเชื่อเท่านั้นเองพ่ะย่ะค่ะ""นั่นน่ะสิ หากท่านเป็นองค์รัชทายาทจริง ๆ เหตุใดข้างกายถึงมีเพียงท่านจอมยุทธ์หญิงผู้นี้เท่านั้น แล้วบรรดาทหารองครักษ์ของท่านเล่า?""พวกเจ้าเชื่อหรือไม่นั้นมิสำคัญ ข้าจะถามพวกเจ้าเพียงเรื่องเดียว พวกเจ้ายินดีที่จะติดตามนางเป็นลูกน้องหรือไม่?" ฉินซูชี้ไปที่ฉงชูโม่ตงฟางไป๋และตงฟางโซ่วพยักหน้าโดยมิลังเลฉินซูจึงตัดสินใจ "ดี ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย รู้จักสำนักเบญจพิษหรือไม่?""รู้จักสิ สำนักเบญจพิษเป็นสำนักในแถบแม่น้ำซื่อสุ่ย มีจ้าวสำนักนามว่า ฉีกว้านอวี้ เป็นจอมยุทธ์ขั้นกลางระดับปฐพี แต่วิชาพิษของเขาช่ำชอง ถึงขั้นที่แม้แต่จอมยุทธ์ขั้นสูงระดับปฐพีก็ยังต้องระวัง""แม่น้ำซื่อสุ่ยอยู่ห่างจากที่นี่มิไกลใช่หรือไม่?""มิไกล ขี่ม้าก็ราว ๆ หนึ่งวันกว่าก็ถึงแล้ว""งั้นก็ดี ข้ามีภารกิจให้พวกเจ้าทั้งสอง ไปที่สำนักเบญจพิษแล้วบอกกับฉีกว้านอวี้ว่า องค์รัชทายาทกำลังจะเดินทางลงใต้ไปห