เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 111
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 112
เมื่อเห็นพวกเขาร้องทุกข์กันระงม ฉินซูก็แค่นเสียงหึในลำคออย่างมิใส่ใจ พลางพูดว่า“ทุกท่าน ครั้งนี้หากข้ามิเข้ามาแทรกแซง พวกเจ้าจะโกงกินได้เท่าไหร่ ก็น่าจะรู้แก่ใจกันดีอยู่แล้ว” “พวกเจ้าเป็นขุนนางมานานหลายปี ทุจริตไปเท่าไหร่ล้วนรู้อยู่แก่ใจ ยามนี้ข้าแค่ให้พวกเจ้าออกเงินที่อำเภอหล่งเซียงควรจะส่งไปยังสำนักขุนนางใหญ่เท่านั้นเอง”“แน่นอน หากพวกเจ้ามิยอม ก็ง่ายนิดเดียว ข้าจะตรวจสอบพวกเจ้าให้ละเอียด หากสุดท้ายพิสูจน์ได้ว่า พวกเจ้าเป็นขุนนางมือสะอาด ข้าจะขอโทษต่อหน้าชาวบ้านทั้งอำเภอ เป็นอย่างไร?”หลังจากฟังฉินซูพูดจบ สีหน้าของหานไท่และคนอื่น ๆ ก็ดูแย่ยิ่งกว่ากินแมลงวันเข้าไปเสียอีกในใจพวกเขาก็รู้ดีว่า หากฉินซูจะตรวจสอบ พวกเขาก็คงหนีมิพ้นเมื่อถึงเวลานั้น หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยขึ้นมา มิเพียงแต่ตำแหน่งทางการจะมิแน่นอน แม้แต่การถูกริบทรัพย์สินก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้!ถึงตอนนั้น คงมิใช่แค่เงินมิกี่หมื่นตำลึงก็จะจบเรื่องได้เมื่อคิดถึงจุดนี้ หานไท่จึงรีบตบหน้าอกพลางพูดว่า “ในเมื่อองค์รัชทายาทตรัสมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราก็จะทำตามรับสั่งของท่าน เพื่อเติมเต็มช่องว่างนี้พ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว ถือว่า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 113
ฉินซูยิ้มถามอย่างอารมณ์ดีว่า “ใต้เท้าจู ไฉนสีหน้าเจ้าดูแย่เช่นนั้นเล่า มิสบายหรือไร? หรือว่าจะให้ข้าไปที่จวนตระกูลหลี่ด้วยตัวเอง?”จูเจิ้งเสียนส่ายหัวรัวอย่างกับกลอง แล้วรีบพูดว่า “หามิได้ ๆ มิกล้ารบกวนองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”เขามิกล้าให้ฉินซูไปด้วย มิเช่นนั้นตระกูลหลี่คงต้องเสียเงินเสียทองมากหลายเป็นแน่ฉินซูก็มิได้มีเจตนาจะทำให้ยากลำบาก เขาจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “เช่นนั้น ก็อย่ารอช้า พวกเจ้ารีบไปรีบกลับเถอะ”หานไท่ก็สนับสนุนว่า “ใช่แล้ว ใต้เท้าจู พวกเราออกเดินทางกันเถอะ มิงั้นกลับมาช้าจะรบกวนเวลาพักผ่อนขององค์รัชทายาทแล้ว”จากนั้น จูเจิ้งเสียนก็จำใจพาหานไท่และเฉินควนไปที่จวนตระกูลหลี่อย่างมิเต็มใจนักหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ฉงชูโม่ก็รู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้งและกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงมีวิธีการที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เพคะ ด้วยวิธีนี้ จูเจิ้งเสียนและหานไท่จะต้องมีความขัดแย้งกันอย่างแน่นอน แม้ว่าในภายหน้าพวกเขาจะยังคงฉ้อราษฎร์บังหลวง แต่พวกเขาก็จะเกลียดชังกันและกันเพราะการแบ่งผลประโยชน์ที่มิเท่าเทียมกัน หรือแม้กระทั่งแอบทำร้ายกัน ขุนนางภายใต้ท่านอ๋องฉีเมื่อเกิดความขัดแย้งภายใน เขาจะไม่ม
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 114
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินซู สีหน้าของหานไท่ก็เผยความกังวลออกมาและกล่าวว่า “องค์รัชทายาท กระหม่อมมิทราบว่าท่านมีธุระสำคัญอันใดที่ต้องรีบไปยังหลงโย่ว แต่ยามนี้ก็ดึกแล้ว แม้จะมิพูดถึงเส้นทางที่ขรุขระ ยามกลางคืนถึงแม้จะไม่มีโจร ก็ยังมีสัตว์ร้ายอีกมากมาย หรือว่ารอให้ฟ้าสว่างแล้วค่อยออกเดินทางดีกว่าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่แล้วองค์รัชทายาท หากท่านจะเดินทางยามกลางคืน หากเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็รับผิดชอบมิไหว”“ใต้เท้าเฉินพูดถูกแล้ว องค์รัชทายาทพักอีกคืนหนึ่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ แล้ววันพรุ่งค่อยออกเดินทาง!”เฉินควนและจูเจิ้งเสียนก็รีบช่วยกันเกลี้ยกล่อมฉินซูลูบคาง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้าอย่างลำบากใจ“เอาเถอะ งั้นวันพรุ่งค่อยออกเดินทาง พวกเจ้าก็ไปทำธุระของพวกเจ้าเถอะ ข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน”หลังจากพูดจบ ฉินซูก็พาฉงชูโม่กลับไปยังจวนด้านหลังที่ว่าการอำเภอหลังจากที่เขาจากไปแล้ว หานไท่จึงพึมพำกับตัวเองว่า “ที่แท้องค์รัชทายาทจะไปหลงโย่วหรือนี่!”“ใต้เท้าหาน เรื่องนี้เราควรจะแจ้งให้ท่านอ๋องฉีทรงทราบหรือไม่?”“ไร้สาระ แน่นอนว่าต้องแจ้ง! รีบส่งสารด่วนแปดร้อยลี้ไปแจ้งท่านอ๋องฉีเดี๋ยวนี้!”“ข้าน้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 115
แต่เมื่อนึกถึงประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ ซึ่งแตกต่างจากโลกที่เขาจากมา เขาจึงพยักหน้าอย่างมิเต็มใจ!ฉงชูโม่ถามต่ออีกว่า “แล้ว… บทกลอนนี้เรียกว่าอะไรหรือ?”ฉินซูตอบโดยมิต้องคิดเลยว่า “ก็เรียกว่า “แด่ชูโม่” แล้วกัน!”หัวใจของฉงชูโม่เต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าสวยของนางก็แดงระเรื่ออีกครั้งใบหน้าแดงก่ำของนาง ดูสวยงามและมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อก่อนนางพูดอย่างขวยเขินว่า “หึ คนปากหวาน อย่าคิดว่าหม่อมฉันจะหลงกลท่าน หม่อมฉัน ฉงชูโม่ จะมิไปเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทที่กำลังจะถูกปลดหรอก”พูดจบ นางก็วิ่งกลับเข้าห้องไปโดยมิหันกลับมามองฉินซูรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานอีกคืนหนึ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่เพียงลำพังตอนนี้เขาคิดถึงหลินชิงเหยาขึ้นมาจับใจในห้องนอนอีกห้องหนึ่งฉงชูโม่หาปากกากับกระดาษมา เขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นหนึ่งว่า“องค์รัชทายาททรงห่วงใยราษฎร วางแผนเก่งกาจ และทรงพระปรีชาสามารถ แต่ก่อนดูเหมือนจะทรงใช้ชีวิตเสเพลไปวัน ๆ คล้ายกับเป็นการเสแสร้ง ตอนนี้ยังต้องตรวจสอบต่อไป”หลังจากที่หมึกแห้งแล้ว นางก็ม้วนกระดาษใส่ลงในกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆจากนั้นก็มาที่หน้าต่าง มัดกระบอกไม้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 116
ฉินซูยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า “ผู้กล้า นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น พวกเจ้ามิจำเป็นต้องตามมาขอบคุณหรอก”“ขอบคุณเหรอ! ถุย พวกข้าต้องมาอับอายขายหน้าเช่นนี้ ที่ข้ามิจัดการเจ้าในทันทีก็นับว่าเมตตาแล้ว เจ้ายังกล้าคิดว่าพวกข้าตามมาขอบคุณงั้นรึ?”ตงฟางไป๋โกรธจนแทบจะระเบิด ปอดแทบจะลุกเป็นไฟตงฟางโซ่วและพวกพ้องก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า พากันมองไปที่ฉินซูอย่างโกรธแค้น! หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ฉินซูคงตายไปเป็นร้อยรอบพันรอบแล้วฉินซูแกล้งทำหน้าประหลาดใจแล้วถามว่า “ข้าทำให้พวกเจ้าขายหน้าหรือ? นี่หมายความว่าอย่างไร?”“หึ เจ้าแกล้งให้พวกข้ากินเนื้องูมีพิษ ทำให้พวกข้าเสียท่าจน… ทำเรื่องอย่างว่า.....” ตงฟางไป๋ยังพูดมิทันจบ ตงฟางโซ่วรีบขัดขึ้นมาทันที “พี่ใหญ่ มิต้องพูดให้ชัดเจนขนาดนั้นหรอก อย่างไรเจ้าหนุ่มนี่ก็วางยาพวกเรา ฆ่ามันเสียเลยแล้วกัน”“ใช่แล้ว จะพูดมากไปทำไม ฆ่ามันแล้วโยนแม่น้ำไปให้เป็นอาหารปลาก็สิ้นเรื่อง”“ใช่ พี่ใหญ่ เราแล่เนื้อเถือหนังเจ้านี่เสีย แล้วหามสาวงามนางนี้กลับไปทำเมียดีกว่า!”“ดี ลงมือเลย!” ตงฟางไป๋ยกดาบใหญ่ขึ้นเตรียมฟาดฟัน ฉินซูยกมือขึ้นแล้วตะโกนว่า “ช้าก่อน!
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 117
"เฮ้อ ข้าจะวางยาได้อย่างไรกัน เนื้องูพิษนั่นมันช่วยบำรุงปฐมปราณได้มากอยู่แล้ว เมื่อเพิ่มพลังแล้วย่อมต้องมีผลกระตุ้นกำหนัดตามมาด้วย พวกเจ้าจิตใจโสมมควบคุมตัวเองมิได้ แล้วจะมาโทษข้าได้อย่างไรเล่า!" "เอาเถอะ ต่อให้ที่เจ้าพูดมีเหตุผล แล้วเรื่องกริชเขี้ยวมังกรเล่า?" ตงฟางโซ่วรีบพยักหน้าสนับสนุน "ใช่ ๆ เอากริชเขี้ยวมังกรคืนมาเสีย นั่นเป็นของพวกเรา!""กริชเขี้ยวมังกรมิได้อยู่ในมือข้า พวกเจ้าอยากได้คืน ก็ไปถามนางดูสิ!" ฉินซูชี้ไปทางฉงชูโม่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆฉงชูโม่แสยะยิ้มเย้ยหยัน "ตอนนี้ของอยู่กับข้า หากพวกเจ้าอยากได้คืนก็มิใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ เพียงแค่ต้องรับมือข้าให้ได้สักหนึ่งกระบวนท่า แล้วข้าจะคืนกริชเขี้ยวมังกรให้พวกเจ้าด้วยมือทั้งสองข้างเลย""หนึ่งกระบวนท่า?!" ตงฟางไป๋นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างแรง "ถุย! เจ้าดูถูกใครกัน อย่าว่าแต่หนึ่งกระบวนท่าเลย ต่อให้เป็นสิบเป็นร้อยกระบวนท่า ข้าก็รับมือได้!""นั่นสิ พี่ใหญ่ของพวกเราเป็นถึงจอมยุทธ์ขั้นสูงสุดระดับซวน ห่างจากระดับปฐพีเพียงก้าวเดียว ในยุทธภพนี้ มีมิกี่คนหรอกที่จะสามารถเอาชนะพี่ใหญ่ของพวกเราได้เลย!""ใช่แล้ว
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 118
คิ้วของฉงชูโม่ขมวดมุ่น "เจ้าคิดจะทำอะไร?""ท่านจอมยุทธ์หญิง! ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์เถิด ข้าสัญญาว่าจะรับใช้อาจารย์อย่างเต็มที่ มิเกียจคร้านมิเกี่ยงเหนื่อยยาก มิ..." ตงฟางไป๋ยังพูดมิทันจบ ฉงชูโม่ก็ยกมือขึ้นหยุดเขา พลางปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า "ข้าไม่มีวันรับเจ้าเป็นศิษย์ เลิกหวังเสียเถอะ!""อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยท่านจอมยุทธ์หญิง ขอร้องเถิด รับข้าเป็นศิษย์สักคน ท่านอายุยังน้อย แต่กลับก้าวเข้าสู่ระดับปฐพีได้แล้ว มินานท่านคงได้กลายเป็นจอมยุทธระดับสวรรค์แน่ ขอเพียงท่านรับข้าเป็นศิษย์ ข้าจะทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่าง!" ตงฟางโซ่วก็คุกเข่าลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจพร้อมกล่าวว่า "ท่านจอมยุทธหญิง รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด ข้าขยันฝึกฝนมาก มิกลัวความลำบาก ข้าจะรับใช้ท่านอย่างสุดกำลังในทุกเรื่อง..."คนอื่น ๆ อีกสามคนก็คุกเข่าลงตามกัน ต่างอ้อนวอนขอให้ฉงชูโม่รับพวกเขาเป็นศิษย์เช่นกัน จนทำให้ฉงชูโม่ถึงกับใบหน้ามืดครึ้มด้วยความหนักใจฉงชูโม่เหลือบมองพวกเขาด้วยความเบื่อหน่าย คิดจะเมินเฉยมิสนใจอีกต่อไป ทว่า ฉินซูกลับถามอย่างสนุกสนานว่า "อ้าว ตงฟางไป๋ ถ้าพวกเจ้ามาตามพวกเรา แล้วเขาวู่ซานของพวกเจ้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 119
ตงฟางไป๋ยังคงมิเชื่อเต็มร้อยนักฉินซูพูดอย่างมิสบอารมณ์ว่า "เหตุใดเล่า ข้าดูมิเหมือนองค์รัชทายาทรึ?""เอ่อ… หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้น ข้าน้อยเพียงรู้สึกยากที่จะเชื่อเท่านั้นเองพ่ะย่ะค่ะ""นั่นน่ะสิ หากท่านเป็นองค์รัชทายาทจริง ๆ เหตุใดข้างกายถึงมีเพียงท่านจอมยุทธ์หญิงผู้นี้เท่านั้น แล้วบรรดาทหารองครักษ์ของท่านเล่า?""พวกเจ้าเชื่อหรือไม่นั้นมิสำคัญ ข้าจะถามพวกเจ้าเพียงเรื่องเดียว พวกเจ้ายินดีที่จะติดตามนางเป็นลูกน้องหรือไม่?" ฉินซูชี้ไปที่ฉงชูโม่ตงฟางไป๋และตงฟางโซ่วพยักหน้าโดยมิลังเลฉินซูจึงตัดสินใจ "ดี ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย รู้จักสำนักเบญจพิษหรือไม่?""รู้จักสิ สำนักเบญจพิษเป็นสำนักในแถบแม่น้ำซื่อสุ่ย มีจ้าวสำนักนามว่า ฉีกว้านอวี้ เป็นจอมยุทธ์ขั้นกลางระดับปฐพี แต่วิชาพิษของเขาช่ำชอง ถึงขั้นที่แม้แต่จอมยุทธ์ขั้นสูงระดับปฐพีก็ยังต้องระวัง""แม่น้ำซื่อสุ่ยอยู่ห่างจากที่นี่มิไกลใช่หรือไม่?""มิไกล ขี่ม้าก็ราว ๆ หนึ่งวันกว่าก็ถึงแล้ว""งั้นก็ดี ข้ามีภารกิจให้พวกเจ้าทั้งสอง ไปที่สำนักเบญจพิษแล้วบอกกับฉีกว้านอวี้ว่า องค์รัชทายาทกำลังจะเดินทางลงใต้ไปห
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 316
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 315
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 314
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 313
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
