บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 321 - บทที่ 330

หลินเซียงพูดว่า “พี่หาน แค่ขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ เวลาคุณกินอะไรไม่ค่อยได้ ของพวกนี้ช่วยกระตุ้นความอยากอาหารได้ดีเลย”ของแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ฉินโหย่วหานยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าของเขาเขียวช้ำอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูโทรมมากหลินเซียงนั่งลงข้างเตียง แล้วถามว่า “คุณบาดเจ็บสาหัสเลยใช่ไหม?”ฉินโหย่วหานไอแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรมาก แค่กระดูกหักไปสองสามท่อนเอง”หลินเซียงหายใจติดขัด รู้สึกผิดมากขึ้น “ขอโทษ…”“เอาเถอะ ไม่ว่าใครเห็นคุณเป็นลมอยู่ข้างถนนก็ต้องช่วย แล้วผมก็เต็มใจเอง คุณไม่ต้องรู้สึกผิด ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ งั้นก็ทำอาหารให้ผมกินเถอะ รับผิดชอบเรื่องอาหารในช่วงที่ผมนอนโรงพยาบาลนี้ เป็นไง?”เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนหลินเซียงพยักหน้า “ได้ ฉันจะขุนคุณให้อ้วนเลย!”มุมปากของฉินโหย่วหานกระตุกเล็กน้อยหลินเซียงรู้ว่าคำพูดของเธอฟังดูไม่ค่อยดี จึงลูบจมูกแล้วพูดว่า “ฉันจะทำอาหารบำรุงร่างกาย เพื่อให้กระดูกของคุณสมานเร็วขึ้น”“ได้”ฉินโหย่วหานตอบตกลงฉินโหย่วหานมองใบหน้าซีดเซียวของเธอ และถามว่า “เขาไม่ได้ทำร้ายคุณจริง ๆ ใช่ไหม

เธอซื้อซี่โครงหมูและข้าวโพด รวมถึงผักอื่น ๆ อีกเล็กน้อยพอหลินเซียงกลับมาแล้วก็เริ่มตุ๋นซุปขณะนั่งอยู่บนโซฟา เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาซ่งซ่งหลินเซียง: [ฉันขายบ้านแล้ว ตอนนี้ขอมาพักอยู่บ้านเธอชั่วคราวนะ]ซ่งซ่ง: [ไม่เป็นไร อย่าพูดว่าชั่วคราวเลย อยู่ที่นี่ตลอดไปยังได้!]หลินเซียง: [แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่?]ซ่งซ่ง: [ฉันอาจจะอยู่ที่นี่อีกสักพัก ทิวทัศน์ที่เมืองถงเฉิงสวยมาก กลับไปแล้วจะซื้อของฝากให้เธอนะ]หลินเซียง: [ได้ จะรอนะ]…เพิ่งออกจากการแชทกับซ่งซ่ง โทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนก็โทรเข้ามาเธอรับสายด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฮัลโหล?”ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “จะกลับมาเมื่อไหร่?”หลินเซียงถาม “กลับไปไหน?”ลู่สือเยี่ยน “วิลล่าอ่าวสีคราม ผมอยู่ที่นี่ตลอด”หลินเซียง “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?”ลู่สือเยี่ยน “…”ลมหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้นแม้จะอยู่ไกลกัน แต่ก็ยังรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของเขาได้“หลินเซียง เรายังไม่ได้หย่ากันนะ”“หึ!” หลินเซียงหัวเราะเยาะ “กฎหมายข้อไหนกำหนดว่าคนที่แต่งงานกันต้องอยู่ด้วยกัน?”ลู่สือเยี่ยน “…”หลินเซียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าไม่มีอะไร

ฉินโหย่วหานพูด "คุณอายุยังน้อย ควรจะหางานทำเพื่อให้ตัวเองวุ่นวายและเติมเต็มชีวิต การอยู่เฉย ๆ ทุกวัน ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวได้ง่าย"หลินเซียงตอบ "ค่ะ ฉันจะลองพิจารณาดู"ฉินโหย่วหานยื่นข้อเสนอโดยตรง "หรือไม่คุณมาทำงานที่บริษัทผมไหม ช่วงนี้ขาดคนอยู่พอดี"หลินเซียงหัวเราะ "พี่หาน อย่าล้อเล่นเลยค่ะ ความสามารถของฉันไม่ดีขนาดนั้น ถ้าทำงานของคุณพังขึ้นมาจะทำยังไง"เขากลับจ้องมองเธอแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร ต่อให้คุณจะทะลวงฟ้า ผมก็จะช่วยรับผิดชอบเอง"หลินเซียงชะงัก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูห้องพักก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง เฉียวหร่านก็เดินเข้ามา"ทำไมคุณมาอีกแล้ว?"บนใบหน้าของเฉียวหร่านเดิมทีมีรอยยิ้ม แต่พอเห็นหลินเซียง รอยยิ้มก็หายวับไปกับตาแววตาของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวัง รีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า "ในเมื่อคุณแต่งงานแล้วก็อย่ามาที่นี่บ่อย ๆ เลย พี่หานยังโสด ถ้าคนอื่นเข้าใจผิดจะทำยังไง?""เฉียวหร่าน!"ฉินโหย่วหานไม่คาดคิดว่าเธอจะมา แต่ก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว ต้องมีคนเรียกเธอมาแน่ และคนคนนั้นคงทนไม่ได้ที่เห็นเขากับหลินเซียงอยู่ด้วยกันแต่ครั้งนี้เฉียวหร่านไม่ได้ฟังคำพูดของฉินโหย่วหาน หัน

นิ้วมือเรียวของหลินเซียงสั่นเทา ความกลัวผุดขึ้นมาในใจ มือหนาของลู่สือเยี่ยนเลื่อนลงมาที่เสื้อผ้าของเธอ ก่อนที่จะออกแรงดึงเบา ๆ ราวกับจะฉีกมันออก "ถ้าคุณกล้าทำบ้า ๆ ที่นี่ ฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต!" เสียงหวานเอ่ยอย่างขุ่นเคือง การกระทำของลู่สือเยี่ยนชะงักลง เนื้อผ้าในมือทั้งนุ่มและบอบบาง เพียงแค่เขาออกแรงอีกนิด มันก็จะขาดวิ่นเป็นชิ้น ๆ แต่เมื่อเห็นแววเจ็บปวดที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาคู่สวย เขากลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน! จะใกล้ชิดกันหน่อยไม่ได้เชียวหรือ? ทำไมต้องทำท่าทางรังเกียจแบบนั้น? เขาก็ไม่ได้ทำให้เธอไม่พอใจสักหน่อย! ลู่สือเยี่ยนดับบุหรี่ คาบบุหรี่ไว้ที่มุมปาก หยิบไฟแช็กขึ้นมากำลังจะจุด แต่พอเห็นขนตางอนยาวสั่นระริก เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก "จุดให้หน่อยสิ" เขาเอาไฟแช็กยัดใส่มือเธอ ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย แววตากรุ้มกริ่ม หลินเซียงอยากเอาไฟแช็กปาใส่หน้าเขาใจจะขาด แต่ในเมื่อเขาเลิกทำบ้า ๆ แล้ว เธอก็ควรจะยอม เธอรับไฟแช็กมา กด "แชะ"เสียงดังขึ้นพร้อมกับเปลวไฟลุกโชน เธอยื่นไฟแช็กเข้าไปใกล้ เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาสว่างไสวขึ้นมาภ

ลู่สือเยี่ยนหันไปมองฉินโหย่วหาน "ได้ยินไหม ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วเลี้ยวซ้ายมีร้านอาหารเช้า"หลินเซียง "..."ฉินโหย่วหานยิ้ม "ประธานลู่ ดูเหมือนหลินเซียงกำลังพูดกับคุณอยู่นะ"ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา "คุณพูดเองนี่ว่าแค่ 'เหมือน' "หลินเซียง: "..."มุมปากของเธอกระตุก หันไปมองฉินโหย่วหาน "พี่หาน ให้พยาบาลมาช่วยดูแลคุณแล้วกันนะ ฉันขอตัวออกไปก่อน"เธอวางกล่องอาหารลง แล้วจับมือลู่สือเยี่ยน ก่อนจะเปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วออกไปสายตาของลู่สือเยี่ยนจับจ้องไปยังมือของเขาที่เธอจับอยู่ดวงตาคมลึกราวกับน้ำหมึก แม้แต่จุดประสงค์ที่เขามาก็ยังลืมไปสิ้นนานมากแล้วที่เธอเป็นฝ่ายจับมือเขาก่อนหลินเซียงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา จนกระทั่งออกจากโรงพยาบาล เธอจึงปล่อยมือแล้วมองเขาอย่างเย็นชา "ลู่สือเยี่ยน เลิกทำแบบนี้สักที"ลู่สือเยี่ยนมองฝ่ามือที่ว่างเปล่า แล้วถามขึ้นว่า "ทำไมไม่จับแล้วล่ะ""อะไรนะ?" หลินเซียงนึกว่าตัวเองหูฝาดไปลู่สือเยี่ยนพูดว่า "จับมือไง"หลินเซียงรู้สึกหมดคำจะพูด!เธอพูดว่า "คุณเป็นคุณชายของตระกูลลู่ เป็นประธานบริษัทดีเคกรุ๊ป ทำไมถึงเอาแต่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้?"ใน