บทที่ 322

หลินเซียงพูดว่า “พี่หาน แค่ขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ เวลาคุณกินอะไรไม่ค่อยได้ ของพวกนี้ช่วยกระตุ้นความอยากอาหารได้ดีเลย”

ของแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่

ฉินโหย่วหานยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าของเขาเขียวช้ำอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูโทรมมาก

หลินเซียงนั่งลงข้างเตียง แล้วถามว่า “คุณบาดเจ็บสาหัสเลยใช่ไหม?”

ฉินโหย่วหานไอแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรมาก แค่กระดูกหักไปสองสามท่อนเอง”

หลินเซียงหายใจติดขัด รู้สึกผิดมากขึ้น “ขอโทษ…”

“เอาเถอะ ไม่ว่าใครเห็นคุณเป็นลมอยู่ข้างถนนก็ต้องช่วย แล้วผมก็เต็มใจเอง คุณไม่ต้องรู้สึกผิด ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ งั้นก็ทำอาหารให้ผมกินเถอะ รับผิดชอบเรื่องอาหารในช่วงที่ผมนอนโรงพยาบาลนี้ เป็นไง?”

เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลินเซียงพยักหน้า “ได้ ฉันจะขุนคุณให้อ้วนเลย!”

มุมปากของฉินโหย่วหานกระตุกเล็กน้อย

หลินเซียงรู้ว่าคำพูดของเธอฟังดูไม่ค่อยดี จึงลูบจมูกแล้วพูดว่า “ฉันจะทำอาหารบำรุงร่างกาย เพื่อให้กระดูกของคุณสมานเร็วขึ้น”

“ได้”

ฉินโหย่วหานตอบตกลง

ฉินโหย่วหานมองใบหน้าซีดเซียวของเธอ และถามว่า “เขาไม่ได้ทำร้ายคุณจริง ๆ ใช่ไหม