All Chapters of Seducing My Hot Ninong Everett: Chapter 191 - Chapter 200

Everett’s POVNakatayo ako sa harap ng mga tauhan kong nag-aalala, ang aking puso ay kumakalabog na tila gusto nang tumakas mula sa aking dibdib. Tinawag ko silang lahat para maghanap kay Misha. Masyado na akong natatakot ngayong wala pa ring katiyakan kung nasaan na ba siya. Kailangan kong malaman kung saan siya tumakbo, at wala akong ibang naiisip kundi ang makuha ang lahat ng impormasyon na posible.“Find her! We need to find my wife!” sigaw ko sa kanila habang ang boses ko ay puno ng pagkabahala. “Check every corner of the city o kahit pati na rin ang maliliit na town. Ask anyone who might have seen her!”Nagmamadali ang bawat isa, ngunit ako’y hindi makagalaw. Naramdaman ko ang bigat sa aking dibdib habang nag-iisip kung saan nga ba siya nagpunta. Lumapit ako sa opisina ng mga awtoridad, umaasa na makakuha ng anumang CCTV footage na makatutulong sa paghahanap sa kanya.Pagkaraan ng ilang minuto, umupo ako sa isang sulok, ang kamay ko ay nanginginig sa paghihintay. Bawat saglit ay

Everett’s POVGabi na. Tahimik ang buong paligid maliban sa mga kuliglig at malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa balat ko. Walang bituin sa langit, parang binabalot ang mundo ng dilim, kagaya ng nararamdaman ko ngayon—walang kasiguraduhan, walang liwanag. Sa halos dalawang araw na lumipas, hindi ko matanggap na ito na ang nangyari. Hindi ko matanggap na wala pa rin si Misha. Hindi pa rin siya nakikita.Naglalakad ako papunta sa ilog. Ilang beses ko na itong dinaanan, paulit-ulit kong binalikan, umaasang may makikita akong palatandaan o kahit anong bakas. Ngunit ang gabi ngayon ay iba—mas madilim, mas malamig, mas masakit.Pagdating ko sa pampang ng ilog, naramdaman ko ang bigat ng buong mundo sa mga balikat ko. Tila may puwersa na humihila sa akin pababa, palapit sa tubig na parang nagmimistulang walang katapusan. Napaluhod ako sa putikang lupa, at doon, hindi ko na napigilan ang aking mga luha. Para akong bata, hindi ko na napigilan ang paghagulhol. Parang pinipiga ang puso ko,

Misha’s POVPinilit kong ngumiti ng bahagya, pero alam kong hindi ito umabot sa mga mata ko. “It’s… complicated,” sagot ko, malungkot na napabuntong-hininga. “Let’s just say I needed to escape.”“An escape… I get that. Parang ako lang din pala.” Tumango siya at may lungkot din sa kanyang mga mata. “Sometimes we run away from things we can’t handle. But we can’t always run forever, can we?”Tiningnan ko siya, at sa sandaling iyon, alam kong pareho kami. Pareho kaming sugatan, parehong tumatakas. Hindi ko alam kung bakit, pero sa kabila ng lahat, nakaramdam ako ng kaunting aliw sa pagkakaalam na may ibang taong may parehong pinagdaraanan. Nagbukas siya ng pinto ng kanyang mga alaala, ngunit hindi ko siya hinusgahan. Parang may koneksyon kami na hindi ko maipaliwanag.“How about this—why don’t you stay here for a while? Give yourself time to recover,” mungkahi niya, at bakas sa boses niya ang pag-aalala. “You don’t need to go back to whatever it is just yet.”Hindi ko alam kung paano sas

Misha’s POVTahimik akong nakaupo sa tabi ni Ayson habang dinaraanan ng sasakyan namin ang malamig at mahamog na kalsada ng Tagaytay. Hindi ko alam kung anong binabalak niya, pero sanay na ako sa biglaang pag-aaya niya. Mula sa gilid ng mga mata ko, pansin kong may ngiting hindi maipinta sa mukha niya, tila may tinatago.“Where are we going exactly?” tanong ko, hindi maitagong curiosity.“You’ll see,” sagot niya na may halong excitement ang boses.Habang nakatingin ako sa hamog at sa mga magagandang tanawin dito, naisip ko bigla si Everisha. Alam ko, miss na miss na rin ako ng anak ko. Pero para sa pinaghahandaan kong malaking laban, magtitiis muna ako. Alam ko namang na pagkatapos ng mga gulong ‘to, magkakasama kami ng buo ulit. Isu-sure ko ‘yan.“Dapat nag-training na lang ulit ako,” sabi ko sa kaniya. Kapag kasi ganitong gala ang pupuntahan, mas nami-miss ko ang pamilya ko. Si Everett at si Everisha.“Masaya ito, huwag kang mag-alala. Sure akong matutuwa ka rin sa huli,” sagot na l

Misha’s POVSinigurado kong nakaayos ang buo kong katawan at nakasuot ako ng tamang gear. Ang silid ay malamlam ang ilaw, tila idinisenyo para magbigay ng konting kaba bago pumasok. Pagkabukas ng pinto, natanaw ko si Ayson. Nakasandal siya sa mesa na puno ng iba’t ibang klase ng baril—mga handgun, shotgun, rifle, at maging ang mga high-caliber sniper. Ang presensya niya pa lang, parang bumibigat na ang hangin. Matalim ang mga mata niya, parang walang ibang layunin kundi ang maging pinakamahusay ako sa larangang ito.“Ready?” tanong niya habang mababa ang tono ng pagsasalita at diretso sa punto.Tumango naman ako. “Always.”Kinuha niya ang unang baril—isang Glock 19. Simple at compact, pero may dating. Lumapit siya sa akin at ipinaliwanag nang detalyado ang mga parte nito habang hawak ko sa mga palad ko ang malamig na bakal.“First rule: Keep your finger off the trigger until you’re ready to shoot,” sabi niya ng diretsyo at walang paligoy-ligoy.Tumango ako habang nakatuon ang lahat ng