Misha’s POVNagising akong may matinding kirot sa ulo. Parang hinahati ito ng isang mabigat na bagay. Pagmulat ng mata ko, napagtanto kong nasa isang malawak na kuwarto ako, napalilibutan ng puting mga dingding, may amoy ng antiseptiko. Nakakabit ang kamay ko sa isang dextrose at halos hindi ko magalaw dahil sa pagkalata ng katawan ko.Sa sulok ng aking paningin, naramdaman kong may benda ang aking ulo. Pumikit ako at pilit inaalala kung ano ang nangyari—ang huling bagay na naaalala ko ay ang pagpukpok ni Belladonna ng kahoy sa ulo ko... pagkatapos, wala na akong maalala.Maya maya, narinig ko ang mahinang tunog ng pinto. Bumukas ito, at pumasok ang isang lalaking hindi ko kilala. Matangkad siya, may kaakit-akit na postura, at agad kong napansin ang pormal niyang kasuotan. Sa unang tingin pa lang, alam kong mayaman siya; ang gupit ng kaniyang buhok, ang kinis ng kanyang balat, at ang kompyansang nakikita ko sa kanyang bawat galaw, lahat ay nagsasabi ng pagiging maykaya.Lumapit siya a
Misha’s POVPinilit kong ngumiti ng bahagya, pero alam kong hindi ito umabot sa mga mata ko. “It’s… complicated,” sagot ko, malungkot na napabuntong-hininga. “Let’s just say I needed to escape.”“An escape… I get that. Parang ako lang din pala.” Tumango siya at may lungkot din sa kanyang mga mata. “Sometimes we run away from things we can’t handle. But we can’t always run forever, can we?”Tiningnan ko siya, at sa sandaling iyon, alam kong pareho kami. Pareho kaming sugatan, parehong tumatakas. Hindi ko alam kung bakit, pero sa kabila ng lahat, nakaramdam ako ng kaunting aliw sa pagkakaalam na may ibang taong may parehong pinagdaraanan. Nagbukas siya ng pinto ng kanyang mga alaala, ngunit hindi ko siya hinusgahan. Parang may koneksyon kami na hindi ko maipaliwanag.“How about this—why don’t you stay here for a while? Give yourself time to recover,” mungkahi niya, at bakas sa boses niya ang pag-aalala. “You don’t need to go back to whatever it is just yet.”Hindi ko alam kung paano sas
Misha’s POVHalos hindi ako makapaniwala sa balita. Malinis na ang pangalan namin ni Cassian. Sa wakas, natapos na ang bangungot na ito. Parang gustong sumabog ng puso ko sa tuwa habang naglalakad papunta kay Ayson. Siya at ang mga tauhan niya ang nagpakahirap upang magkaroon ako ng balita sa nangyayari sa asawa ko, at hindi ko matutumbasan ng anumang pasasalamat ang ginawa nila para makasagap ako ng balita.Nito ko lang din nalaman na si Ayson pala ang may-ari ng mga malalaking mall dito sa loob at labas ng Pilipinas. Bilyonaryong tao pala itong tumulong sa akin.Suwerte pa rin ako kasi isang mabait na tao ang tumutulong sa akin. At ramdam ko naman na mapagkakatiwalaan si Ayson.Nang makita ko siya, agad kong sinabi, “Thank you, Ayson. Hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan.”Tumango lang siya, simpleng ngiti ang isinukli, pero alam kong alam niya kung gaano ito kahalaga para sa akin.Ngunit kahit gusto ko nang umuwi, may nag-udyok sa akin na manatili pa nang mas matagal. Ayokon
Misha’s POVTahimik akong nakaupo sa tabi ni Ayson habang dinaraanan ng sasakyan namin ang malamig at mahamog na kalsada ng Tagaytay. Hindi ko alam kung anong binabalak niya, pero sanay na ako sa biglaang pag-aaya niya. Mula sa gilid ng mga mata ko, pansin kong may ngiting hindi maipinta sa mukha niya, tila may tinatago.“Where are we going exactly?” tanong ko, hindi maitagong curiosity.“You’ll see,” sagot niya na may halong excitement ang boses.Habang nakatingin ako sa hamog at sa mga magagandang tanawin dito, naisip ko bigla si Everisha. Alam ko, miss na miss na rin ako ng anak ko. Pero para sa pinaghahandaan kong malaking laban, magtitiis muna ako. Alam ko namang na pagkatapos ng mga gulong ‘to, magkakasama kami ng buo ulit. Isu-sure ko ‘yan.“Dapat nag-training na lang ulit ako,” sabi ko sa kaniya. Kapag kasi ganitong gala ang pupuntahan, mas nami-miss ko ang pamilya ko. Si Everett at si Everisha.“Masaya ito, huwag kang mag-alala. Sure akong matutuwa ka rin sa huli,” sagot na l
Everett’s POVHindi ko alam kung paano nagsimula ang gabing ito. Marahil isa lamang ito sa mga pagkakataong napag-trip-an kong suriin ang CCTV footage para lamang tiyaking ligtas ang paligid ng bahay ko, lalo’t malamig ang gabi at tahimik ang bawat sulok ng kabahayan. Pero hindi ko inasahan ang tumambad sa harap ko ngayon.Nakanganga akong nakatitig sa monitor, halos hindi ako makahinga. Paulit-ulit kong pinindot ang rewind button para muling pagmasdan ang bawat detalye. Isang pigura na naka-jacket at naka-cap. Sa unang tingin, ordinaryo lamang ito, para bang isang tao lang na naglalakad sa tapat ng bahay ko. Pero sa ikalawa at ikatlong ulit ng pagtingin ko, unti-unti nang sumiklab ang isang kilabot sa puso ko.Siya iyon. Kilala ko siya. Kahit pa nakatago ang mukha niya sa ilalim ng cap, alam ko. Alam ko kung paano siya lumakad, kung paano tumingin sa paligid bago magpatuloy sa paglakad. Bawat galaw niya, bawat kumpas ng kaniyang katawan, nagsasabing siya iyon. Si Misha. Ang asawa kon
Misha’s POVSinigurado kong nakaayos ang buo kong katawan at nakasuot ako ng tamang gear. Ang silid ay malamlam ang ilaw, tila idinisenyo para magbigay ng konting kaba bago pumasok. Pagkabukas ng pinto, natanaw ko si Ayson. Nakasandal siya sa mesa na puno ng iba’t ibang klase ng baril—mga handgun, shotgun, rifle, at maging ang mga high-caliber sniper. Ang presensya niya pa lang, parang bumibigat na ang hangin. Matalim ang mga mata niya, parang walang ibang layunin kundi ang maging pinakamahusay ako sa larangang ito.“Ready?” tanong niya habang mababa ang tono ng pagsasalita at diretso sa punto.Tumango naman ako. “Always.”Kinuha niya ang unang baril—isang Glock 19. Simple at compact, pero may dating. Lumapit siya sa akin at ipinaliwanag nang detalyado ang mga parte nito habang hawak ko sa mga palad ko ang malamig na bakal.“First rule: Keep your finger off the trigger until you’re ready to shoot,” sabi niya ng diretsyo at walang paligoy-ligoy.Tumango ako habang nakatuon ang lahat ng
Misha’s POVNang umagang iyon, habang nag-aalmusal kami ni Ayson, pansin ko ang hindi mapakaling tingin niya sa akin. Kinuha niya ang tasa ng kape, saglit na tumitig, saka inabot ito sa akin. Sa ilalim ng tahimik na umaga, bumigat ang katahimikan.“Misha,” sabi niya sa mababang boses, “when do you plan on going back?” Tinitigan niya ako nang puno ng pag-aalala “Do you think you’re ready? You’re skilled enough. You know how to fight now. You’re good with guns and knives.”Napatingin ako sa kawalan, pinoproseso ang bigat ng tanong niya. Ilang beses na rin akong nag-isip tungkol dito, pero ngayon lang nagkaroon ng lakas na sagutin ang tanong na ‘yon. Malapit na… malapit na talaga. bumubuwelo lang ako, naghihintay lang ng tamang panahon.“Mmm…” Tumango lang ako. “Soon. Very soon, Ayson.”Tumango rin si Ayson, at isang maliit na ngiti ang sumilay sa kanyang labi, bagaman may bakas ng panghihinayang sa kanyang mga mata. Ibinuhos niya ang kanyang oras at dedikasyon sa akin, tinuruan niya ako
Everett’s POVSa unang hakbang pa lang pababa ng sasakyan ko, naramdaman ko agad ang bigat ng katahimikan sa paligid. Hindi ito iyong karaniwang gabing dinadaanan ko. May kaba sa dibdib ko na hindi ko mawari, kaya nang bumukas ko ang pinto at lumabas ako sa madilim na kalye papunta sa harapan ng mansiyon, alam kong may kakaibang mangyayari.Biglang dumagundong ang mga putok ng baril, sumabog sa paligid ang ingay na iyon na para bang kidlat na sumapul sa gabi.“Hold-up!” Sigaw ng isa, at mula sa dilim, sumugod ang sampung armadong lalaki na tila walang takot sa kamatayan na maaaring gawin sa kanila ng mga tauhan ko. Lahat sila ay may hawak na baril, at ang mga tauhan ko, na laging handa, ay agad na tumayo at kumuha ng mga tamang posisyon.Nagsimula ang sagutan ng mga bala—isang walang katapusang simponya ng putok ng baril at sigawan.“Sir, stay back!” sigaw ng isa sa mga tauhan ko habang hinatak ako palayo. Napasandal ako sa dingding at tinakpan ang ulo. Mula sa kinatatayuan ko, kita k
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gam
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga
Ada POVHindi madaling panoorin ang isang batang tulad ni Miro na dahan-dahang nilalamon ng lungkot. Simula nang mawala si Raya, halos hindi na siya makausap nang maayos. Hindi na siya sumasama sa amin kapag lumalabas para mag-enjoy. Mas pinipili niyang manatili sa loob ng kaniyang kuwarto, nagbabasa ng libro o di kaya’y nanonood ng action movies na hindi ko alam kung bakit niya kinahiligan bigla.Minsan, sinusubukan ko siyang kausapin habang kumakain kami ng hapunan.“Miro, sweetheart, do you want to go to the amusement park this weekend?” tanong ko habang sinasalinan ko ng juice ang kaniyang baso.Umiling lang siya, hindi man lang tumingin sa akin. “I have a book to finish po, e,” maikli niyang sagot. ‘Yung mga new book na binabasa niya ay about palagi sa assassin, basta puro action, ganoon.Napatingin ako kay Mishon, na tahimik lang din at hinahayaan si Miro sa gusto nito. Pero hindi ko kaya. Alam kong hindi ito ang Miro na kilala namin noon, masayahin, palabiro at palaging puno ng
Mishon POVHumahangos akong pumasok sa ospital, habang kumakabog ang dibdib ko. Para akong nawalan ng pandinig sa lahat ng ingay sa paligid, ang tanging nasa isip ko lang ngayon ay si Miro. Ang anak kong si Miro na nasa loob ng isang silid, sugatan, dahil sa kagagawan ng mga taong walang awang nagpaputok ng baril sa sasakyan nila ng mama niyang Raya.Pero matagal ko nang naisip na may chance na mangyari ito dahil nga isang mafia boss itong mama ni Miro. At naisip ko rin na sobrang delikado na kasama ni Raya si Miro kapag lalabas siya. At heto na nga, nagkatotoo na ang kinakatakot kong mangyari.Pagdating ko sa reception, mabilis kong kinausap ang nurse. “Where is my son? Where is Miro Tani?’The nurse quickly scanned her clipboard and nodded. “Room 307, sir. He is stable now. The doctor has already cleaned his wound.”Hindi na ako naghintay ng kahit isang segundo. Tinakbo ko ang hallway papunta sa kuwarto ni Miro. Halos masunggo ko nga ang mga taong nakakasalubong ko, humingi na lang
Ada POVMakalipas ang isang taon, tila hindi ko na namalayan kung gaano kabilis lumipas ang panahon. Isang taon na pala ang lumipas mula nang isilang ko si Ahvi at sa loob ng panahong iyon, nagawa ko rin ang isang bagay na matagal ko nang gustong gawin, ang magtayo ng sariling pizza company.“Are you really going to be the face of your own brand?” tanong ni Verena habang nakaupo sa isang itim na leather couch sa opisina ko.I smiled, taking a sip of my espresso. “Of course. Who else would it be? If you want your brand to stand out, you have to make it personal.”“Well, you are an international supermodel. People will definitely buy anything with your face on it.” Yanna smirked as she flipped through a magazine featuring an ad for my pizza company, where I was holding a slice of pizza, my signature confident pose on full display.Sa loob ng isang taon, napalago ko ang business ko mula sa isang simpleng pizza shop patungo sa isang napakalaking pizza company. Ang sikat na pangalan ko bil
Ada POVSa wakas, makakauwi na rin kami sa mansiyon. Mabuti na lang din at last day gala na namin sa Bicol nung manganak ako. Habang yakap-yakap ko si Ahvi sa loob ng eroplano, hindi ko mapigilang mapangiti. Ang liit-liit niya, napakaganda at napakapayapa ng mukha nito habang natutulog sa bisig ko. Si Mishon naman ay nasa tabi ko, hindi pa rin makapaniwalang may anak na kami. Katabi niya rin ang anak niyang si Miro. Kung titignan tuloy ay para kaming isang buong masayang pamilya na galing sa masayang galaan.“Are you okay, love?” tanong niya habang hinahaplos ang buhok ko.I smiled at him, though I still felt exhausted. “I’m more than okay. I’m finally taking our little princess home.”Pagkalapag ng eroplano, sinalubong kami agad ng private cars namin na maghahatid sa mansiyon. Wala pang isang oras, narating na namin ang bahay at halos mapaluha ako sa nakita ko. Isang napakalaking banner ang nakasabit sa harap ng mansiyon na may nakasulat na…Welcome home, Mommy Ada & Baby Ahvi. Napakar
Mishon POVSa loob ng ilang buwan, pabalik-balik ako sa Pilipinas at Paris para sa wine company ko na ngayon ay patuloy na lumalakas ang kita at patuloy na nagpapakilala sa buong mundo. Lahat ng farm ko sa Pilipinas, halos sabay-sabay at sunod-sunod na namumunga kaya naman hindi na kami nauubusan ng ubas na ginagamit para sa wine ko. Ang gandahan pala sa maraming farm, ikaw ang magsasawang gumawa ng maraming wine kasi ang dami palaging harvest. Kaya pati rito sa Pilipinas, tuloy-tuloy na rin ang paggawa ng mga wine.Napakasaya na madalas na akong mag-guest sa mga tv show na about sa business, madalas din pag-usapan sa social media ang wine ko kasi kada buwan, iba’t ibang sikat na model o artista ang kasama sa commercial, at iyon ang paraan ko para lalong pasikatin ang Tani Wine company ko.Ngayon, nasa Bicol kami kasi nag-aya si Ada na gusto niya raw makita ang bulkang mayon. Ayoko nga sana kasi takot ako sa mga kalamidad, lalo na sa mga pumuputok na bulkan. Pero imbis na ang mayon an
Ada POVPagkatapos ng engrandeng kasal namin ni Mishon, agad kaming lumipad patungong Italy para sa aming bonggang honeymoon. Isang oras lang naming pinagplanuhan ito at dahil pareho naming gustong maranasan ang pinakamagandang honeymoon sa buhay namin, pinili namin ang Italy.Kinabukasan, pagkatapos ng kasal, lumakad na agad kami. Kaya naman pagdating namin sa Rome, tumuloy kami sa isang sikat at magandang hotel na tanaw ang Colosseum. Napakalawak ng aming suite, may floor-to-ceiling windows, bonggang chandeliers at isang private terrace na may panoramic view ng city.“Woah! This view is breathtaking,” bulong ko kay Mishon habang hinahaplos ko ang braso niya.“Not as breathtaking as you, Mrs. Tani,” sagot niya bago ako hinalikan sa noo.Today, nagpahinga lang muna kami dahil napagod kami sa kasal at sa mismong paggayaka kasi ura-urada ang pag-alis namin, saka isang oras lang talaga naming pinag-usapan na dito sa Italy mag-honeymoon. Dapat nga ay wala kasi nasa Pilipinas naman kami, m