Lahat ng Kabanata ng OFW Wife of a Billionaire: Kabanata 341 - Kabanata 350

MADELINE POV Mabilis na lumipas ang mga araw. Parang kailan lang kakadating ko palang at tinatakasan ko ang realidad. Ngayon, pabalik na ulit ako ng London, bitbit ang mga bilin nila Mommy sa akin. “Anak, huwag mong kalimutang tumawag ha? Mag-message ka agad kapag nakarating ka na doon,” sabi ni Mommy habang yakap-yakap ako. “Oo naman, Mommy. Lagi akong mag-a-update sa inyo,” sagot ko, pilit akong ngumingiti sa kanila para hindi nila mahalata ang bigat ng nasa loob ko. Nag videocall na lang din ako kila Ate Kayline para magpaalam kay Natalie. “At anak, si Rainiel bago kayo magpakasal gusto naming makita ng daddy mo, ayoko sa videocall lang gusto ko din siyang makita personal? Promise me.” Napabuntong-hininga ako, pero tumango ako. “Opo, Mommy. Don't worry , uuwi naman po kami.” Binitawan nila ako, at nagpaalam na ako sa kanila. Pagdating ko sa airport, huminga ako nang malalim bago tuluyang pumasok sa gate ko. Pagkapasok ko ng eroplano, pakiramdam ko parang mas bumigat pa an

Ngumisi siya muli, ngunit ngayon ay parang may halong lungkot. “Baka nga wala,” sagot niya. Tumalikod na siya at bumalik sa taxi, pero bago siya sumakay, humarap ulit siya sa akin.“Madeline, ‘di ba?” tanong niya bigla, ang tono niya ay halos pabulong.Nagulat ako. Paano niya nalaman ang pangalan ko?“Sinabi mo sa airport, habang tinatawag mo ang pangalan ng boyfriend mo,” paliwanag niya bago ko pa man siya mapag-isipan ng masama. “Relax, hindi ko balak manghimasok. Siguro nga lang, may dahilan kung bakit tayo muling nagkita. Ingat ka.”At sa isang iglap, isinara na niya ang pinto ng taxi.Nanatili akong nakatayo sa harap ng apartment, hawak ang mga gamit ko, habang ang taxi na sinasakyan niya ay unti-unting nawawala sa paningin ko.Pagtingin ko sa pinto ng apartment namin, parang may mabigat na pakiramdam ang bumalot sa akin. Ang mga tanong sa isipan ko ay lalong dumami. Nasaan si Rainiel? Bakit hindi niya sinasagot ang mga tawag ko? At bakit parang ang lalaking ito, na dapat hindi k

LIAM WILSON POV Habang nag-uusap kami, hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya. Si Madeline, ang babaeng walang takot magsalita at tila handang gawin ang kahit ano para sa layunin niya. Nakakaaliw siyang tignan. Napaka cute niya talaga pero halata ko ring may iniinda siyang sakit. Sakit sa puso na hindi niya maitago tago dahil sa mata niyang namamaga. Gayundin ang ilong niyang pulang pula. Napasandal ako sa kinauupuan ko dahil sa tingin ko tadhana na talaga ito dahil sa palagi kaming pinagtatagpo ng panahon at ngayon sa iisang ospital pala kami nagtatrabaho. Sa ospital na pagma-may-ari ko. Hindi ko alam ang ngyari sa kaniya pero ngayon, kasama niya ako sa baliw na plano niyang ito. “Kapag pumayag ka, isang taon kitang patitirahin ng libre sa apartment ko,” pamimilit pa niya, “At bibigyan kita ng $10,000 na monthly allowance. Ayoko ng komplikasyon, ayokong pagdating ng oras ay may iba ka pang hihingin kaya magpipirmahan tayo ng kontrata para less hustle sating dalawa.” Sa tono

Tumigil ang lahat ng bulungan dahil sa takot nila sa maaring gawin ni Liam. Napatingin naman ako kay Liam dahil sa ginawa niya. Na appreciate ko ito kahit pa kailan lang kami nagkakilala. Sa kabila ng tensyon, ramdam ko ang sinseridad niya sa bawat salitang binibitawan niya na kahit kailan ay hindi ko naramdamang binigay sakin ni Rainiel. Pero hindi ko maiwasang magtanong sa sarili ko—sino ba talaga ako sa buhay ng lalaking ito? At kaya ko bang tanggapin ang galit, inggit, at paghusga ng lahat ng taong ito para lang mapanatili ang kasal namin? Habang bumaba na kami ng stage, naramdaman ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon, pero tila hindi nito nabawasan ang init ng mga tingin sa akin. Sinalubong kami ng titig ni Rainiel, matalim at puno ng emosyon. Tumigil siya sa harap namin, hawak pa rin ang kamay ni Emma. “Congrats, Madeline,” sabi niya, pero halatang may halong pandidiri at inis. Ngumiti si Emma, pero ang ngiti niya ay tila may hinagpis at kasiyahan na hindi ko kay

LIAM POV Makalipas ang halos dalawang linggo ay masaya ang naging takbo ng pagsasama namin ni Madeline kahit na alam naming contract marriage lang. Napapangiti talaga ako tuwing kasama ko si Madeline. Hindi ko alam kung bakit, pero kakaiba ang dating niya sa akin. Yung pagiging palaban niya, yung madalas niyang pagtanggi na may epekto ako sa kanya—lahat ng iyon ay mas lalo lang nakakatawag ng atensyon ko. Kinabukasan, nauna siyang umalis papuntang ospital. Hindi ko alam kung sinasadya niya iyon o gusto lang niyang umiwas sa akin. Tumawag ako sa kanya habang papunta ako, pero hindi siya sumagot. Ngayon, na-cu-curious ako. Kaya’t nang makarating ako ng ospital ay dumiretso ako sa nurse station para makita siya. Nakita ko agad si Madeline na abala sa pag-check ng mga charts kasama ang kaniyang mga kasamahan sa duty. Ang cute niya tingnan—seryoso, pero halatang naiilang nang makita niya ako, agad niyang binaling ang kaniyang tingin sa chart pabalik para iwasan ako. Pero tumigil ako s