บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 371 - บทที่ 380

เธอไม่เคยเห็นพ่อแม่ที่ไร้เหตุผลเช่นนี้มาก่อนมาบอกว่าเวินหนี่ทำร้ายเจียงซิงถงโดยไม่แยกแยะถูกผิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเวินหนี่ พ่อแม่ของเธอจะชดใช้ยังไง แค่คิดหลี่ถิงก็รู้สึกเจ็บปวดใจแล้ว เธอได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเวินหนี่ เธอเชื่อว่าเวินหนี่เป็นคนมีน้ำใจ และจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาดกลับกัน เจียงซิงถงคนนี้ต่างหากที่เจ้าเล่ห์ ไม่ต้องดูหลักฐานก็รู้ได้ว่าเป็นฝีมือของเธอสำหรับเรื่องที่เธอทำร้ายเวินหนี่จนตัวเองตกลงไปในทะเล นั่นเป็นผลกรรมของเธอเอง พูดได้เพียงว่าเธอสมควรโดนแล้ว!“เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูด?” นายเจียงเห็นว่าหลี่ถิงไม่สงบเสงี่ยม จึงดุเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เย่กรุ๊ปมีคนทุกประเภทจริง ๆ แม้แต่พนักงานต่ำต้อยก็ยังกล้ามาพูดแทรกฉัน!”เย่หนานโจวมองนายเจียงด้วยสายตาคมปลาบ เขาซุกมือข้างหนึ่งในกระเป๋าเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง พลางยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเจียง คุณอาศัยอยู่ที่ต่างประเทศ เลยไม่รู้ว่าที่นี่ให้ความสำคัญกับประชาธิปไตยและเสรีภาพสินะครับ พนักงานของผมโต้กลับสองสามคำจะเป็นอะไรไป?”นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ถิงเห็นเย่หนานโจวพูดแทนเธอ เธอรู้สึกประทับใจมากจนแทบจะร้องไห้เธอนึกว่า

“ไม่ได้ยินสิ่งที่เวินหนี่พูดเหรอ เธอก็ตกลงไปในทะเลเหมือนกัน ทำอย่างกับว่าลูกสาวของคุณเป็นผู้ถูกกระทำ เวินหนี่ของพวกเราต่างหากที่เป็นเหยื่อ เรายังไม่ทันได้พูดถึงลูกสาวของคุณเลย แต่คุณกลับร้อนตัว ใส่ร้ายคนอื่นขึ้นมาก่อนซะแล้ว!” ถังเยาเห็นว่าเธอคนนั้นไม่มีเหตุผล จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เธอแม่ของเจียงซิงถงพูดขึ้นอีกว่า “ลูกสาวของฉันจะทำร้ายคนอื่นได้ยังไง ตอนนี้เธอยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่เป็นอะไร นั่นก็หมายความว่าเธอทำร้ายลูกสาวของฉัน ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะพลาดตกลงไปทะเลอย่างแน่นอน! บางทีอาจเป็นเพราะเธอตั้งใจจะปกปิดความผิดของตัวเองเลยบอกว่าเธอก็ตกลงไปในทะเลด้วยเหมือนกันก็ได้!”เธอเชื่อว่าเวินหนี่อิจฉาลูกสาวของเธอ และผลักลูกสาวของเธอลงทะเลเพราะมันไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ ดังนั้นเวินหนี่จะพูดโกหกยังไงก็ได้ “คุณมันไร้เหตุผลสิ้นดี แจ้งความกับตำรวจแล้วให้ตำรวจมาตรวจสอบด้วยตัวเองไปเลย!” ถังเยากล่าว“เอาสิ ตรวจสอบเลย ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าเธอจะเสแสร้งอะไรอีก!” นางเจียงพูดอย่างหยิ่งผยองเวินหนี่มองไปที่นางเจียงและพูดอย่างเรียบนิ่ง ”ฉันโทรแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว อีกเ

เพื่อทำตามคำขอของเจียงซิงถง นายเจียงจึงกล่าวขึ้นว่า “คุณตำรวจ พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะครับ คุณเวินเชิญออกไปด้านนอก ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”เวินหนี่มองไปที่เจียงซิงถงที่กำลังเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอ ดูไม่เหมือนคนบ้าอำนาจที่มีความมั่นใจเหมือนตอนที่อยู่ที่ท่าเรือเลยสักนิดแน่นอนว่าเธอรู้ว่าเจียงซิงถงกำลังเสแสร้งทำเป็นน่าสงสาร และทำให้ทุกคนคิดว่าเธอเป็นเหยื่อ เวินหนี่เยาะเย้ย “เธอกลัวฉัน หรือว่ากลัวความผิด? กลัวว่าฉันจะเปิดเผยเธอ หรือคิดว่าแค่การนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและแสร้งทำตัวเป็นผู้ถูกกระทำ แล้วฉันจะไม่มีวิธีจัดการเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ?!”เจียงซิงถงยังคงมีความหวัง เพราะมันไม่มีหลักฐานอะไรเลย และเธอก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสมากกว่าเวินหนี่ ดังนั้นจึงสามารถแถไปได้แต่เธอกังวลว่าหากพูดมากเกินไปจะเป็นการเปิดเผยตัวเอง และที่สำคัญที่สุดคือเธอรู้สึกกลัวความผิดในใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำอะไรแบบนี้เธออยากให้มันรีบผ่านพ้นไป และทางที่ดีที่สุดคือเวินหนี่ถูกจับเข้าคุก และเธอไม่ไม่มีความผิด แบบนั้นเธอถึงจะสบายใจลงได้ “แม่คะ รีบไล่เธอออกไปทีค่ะ หนูไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้ว!” เจียงซิงถงจับมือแ

“คุณเจียง เชิญครับ”ตำรวจเองก็มองออกว่านายเจียงแสร้งทำเป็นพูดดีเพราะไม่ต้องการรับผิดชอบต่อเรื่องนี้พวกเขาปฏิบัติตามขั้นตอน ไม่มีการเห็นอกเห็นใจใครทั้งสิ้นเจียงซิงถงยังคงปฏิเสธ ดังนั้นตำรวจจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้าไปเชิญเธอด้วยตัวเองเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงสองคนเดินเข้าไปและอุ้มตัวเจียงซิงถงขึ้นมาทันทีเจียงซิงถงหวาดกลัวและร้องไห้เสียงดัง “ไม่ ฉันอยากไปสถานีตำรวจ แม่คะช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากไป!”“ปล่อยลูกสาวของฉันนะ อย่ามาแตะต้องเธอ!” นางเจียงปกป้องลูกสาวของตนตำรวจอีกคนดึงนางเจียงออกไปเจียงซิงถงถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงยกลงมาจากเตียง เธอร้องไห้อย่างหนัก เมื่อเห็นว่าแม่ของตนไร้ประโยชน์จึงหันไปมองพ่อของเธอ “พ่อคะ ช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากติดคุก ได้โปรด ช่วยหนูด้วย!”แล้วเธอก็ถูกตำรวจพาตัวออกไปนายเจียงไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่ตำรวจยืนกรานที่จะทำเช่นนี้ และเวินหนี่ก็ไม่ยอม ซึ่งทำให้เขาทั้งโกรธทั้งอัดอั้น เขาหันไปมองเวินหนี่แล้วพูดขึ้นเสียงเย็น “คุณเวิน คุณไม่ไว้หน้าผมเลยจริง ๆ !”เวินหนี่พูดขึ้นว่า “คุณเจียง คุณอยากปกป้องลูกสาวตัวเองฉันเข้าใจได้ แต่ไม่ว่าลูกสาวของคุณทำผิดอะไรม

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เวินหนี่ก็รู้สึกเข้าอกเข้าใจเจียงซิงถงมาก เธอเองก็ตกหลุมรักเขาเพราะเขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้ แต่เธอไม่ได้มีอาการรุนแรงเท่ากับเจียงซิงถงหากเย่หนานโจวไม่ได้แต่งงานกับเธอ เธอก็อาจจะยอมแพ้ ใครจะอยากแขวนคอตายบนต้นไม้กันล่ะ?ตอนนี้เธอคิดขึ้นอีกว่า หากเขาไม่แต่งงานกับเธอ ก็คงไม่มีเกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้“ก่อนหน้านี้การช่วยคนเป็นหน้าที่ของกองทัพ มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวฉัน ใครจะยอมเสี่ยงชีวิตกัน นั่นมันคือความเชื่อและความรับผิดชอบในตอนนั้น ถ้าหากเรื่องไม่เป็นอย่างนั้น ฉันก็คงไม่อยู่ในกองทัพ และคงไม่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายแบบนี้” เย่หนานโจวตั้งสมมติฐานให้กับตัวเอง หากเขาอยู่ในตระกูลเย่ เขาก็คงไม่ต้องเข้าร่วมกองทัพและเสี่ยงชีวิตตัวเองแบบนี้ สำหรับเขามันไม่ใช่ความรุ่งโรจน์ แต่คือจุดตกต่ำในอดีต“ฉันรู้” เวินหนี่มองเขาแล้วยิ้ม “เรื่องมันผ่านมาแล้ว ฉันเองก็จะไม่คิดถึงมันอีก”เธอรู้มานานแล้วว่าการที่เย่หนานโจวช่วยเธอไว้เป็นเพียงคำสั่งและความรับผิดชอบเท่านั้น ซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาจำเธอไม่ได้เลยเย่หนานโจวจ้องเธอ แม้ว่าเธอจะยิ้มและดูสงบนิ่ง แต่เขาก็รู้สึกแปลก