บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 81 - บทที่ 90

เจ้าไปโรงรับจำนำ เอาจี้หยกนี้ไปจำนำซะ บอกไปว่าฮ่องเต้พระราชทานให้องค์ชายสี่ ไม่ว่าอย่างไรก็มีค่าหลายหมื่นตำลึง!”ซูเฟิ่งหลิงรับจี้หยกมา ด้วยความวิงเวียนศีรษะนี่คือจี้หยกที่ฮ่องเต้พระราชทาน มูลค่ามหาศาลเดิมทีซูเฟิ่งหลิงคิดว่า หลี่หลงหลินจะเก็บจี้หยกเอาไว้สุดท้าย สิ่งของมูลค่ามหาศาลเช่นนี้ กลับนำไปจำนำโรงรับจำนำเพื่อแลกเงินไม่เห็นเงินเป็นเงินจริงๆ!หลิ่วหรูเยียนก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่สวยจับจ้องหลี่หลงหลินเศรษฐีที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย นางพบเจอมามากแต่คนอย่างหลี่หลงหลิน ที่เห็นเงินเป็นเหมือนดินโคลน หายากนัก!การกระทำของเขา คล้ายโยนเงินมหาศาลทิ้งแล้วได้อิสระภาพและความกล้าหาญกลับคืนมา!ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเป็นปม “องค์ชายเก้า ถึงอย่างไรจี้หยกนี้ก็เป็นของพระราชทานจากฮ่องเต้ ท่านนำไปจำนำเช่นนี้ ไม่ดีเท่าใดกระมัง?”หลี่หลิงหลินยิ้มบางๆ “จี้หยกนี้เสด็จพ่อพระราชทานให้พี่สี่! แม้เสด็จพ่อทรงทราบเรื่อง ก็ตำหนิเพียงพี่สี่! เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”ทุกคนสูดลมหายใจเข้าอย่างไม่ต้องสงสัย หลี่หลงหลินวางหลุมพรางไว้ให้องค์ชายสี่หรือ?ร้ายกาจเกินไปแล้ว!“จริงด้วย!”หลี่หลงหลินตบหน้าผา

“เอ่อ...”“ข้าช่วยพี่สะใภ้สี่ ย้ายจักรเย็บผ้าเข้าไปในห้องของนาง”พูดจบ ซูเฟิ่งหลิงวิ่งราวกับกำลังหนีหลี่หลงหลินมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “สตรีที่น่าสนใจ!”วันถัดมา หลี่หลงหลินนอนถึงสายของอีกวันเหมือนเช่นเคย กว่าจะค่อยๆ ลุกขึ้นเขาเพิ่งมาถึงโถงใหญ่ เห็นลั่วอวี้จู๋ร้อนรนราวกับมดในกระทะร้อน เดินวนไปมา สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความกังวล“พี่สะใภ้ใหญ่ อรุณสวัสดิ์!” หลี่หลงหลินกล่าวทักทายลั่วอวี้จู๋ด้วยรอยยิ้มลั่วอวี้จู๋รีบเดินขึ้นหน้า “องค์ชาย ตอนนี้กี่ยามแล้ว! เหตุใดจึงตื่นสายเช่นนี้? เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “พี่สะใภ้ใหญ่ ใจเย็นก่อน นั่งลงแล้วค่อยๆ พูด”ภารกิจที่เขาให้ลั่วอวี้จู๋คือ จัดซื้อวัตถุดิบฝ้ายลินินหรือว่ามีคนกักตุนวัตถุดิบ ทำให้วัตถุดิบขึ้นราคา?หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็แย่แล้ว!แผนการสู่ความร่ำรวย อาจจะพังพินาศ!แต่ว่าเป็นไปไม่ได้หนิ!ก่อนสงคราม มีคนกักตุนอาหารแห้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ใครจะกักตุนฝ้ายลินินกันเล่า?ลั่วอวี้จู๋นั่งลงจิบน้ำชา ใจเย็นลงเล็กน้อย “แต่เช้าตรู่ หม่อมฉันทำตามคำสั่งขององค์ชาย ไปซื้อฝ้ายลินินที่ร้านค้

ซูเฟิ่งหลิงใส่ชุดบุรุษสีขาวจันทรา มือสะบัดพัด เดินวนตรงหน้าหลี่หลงหลินรอบหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นอย่างไรบ้างเพคะ? ข้าแต่งชายเช่นนี้ หล่อกว่าท่านใช่ไหมเพคะ?”ยามปกติตอนที่ซูเฟิ่งหลิงมีเวลาว่าง นางก็มักจะแต่งเป็นชาย ไม่ว่าจะเดินตลาดหรือล่าสัตว์ ล้วนสะดวกก็แต่งหญิงเสื้อผ้าบุรุษชุดนนี้ของนาง ตัดเย็บพอดีตัว บวกกับใบหน้างดงามที่มีความน่าเกรงขาม เพียงเปลี่ยนชุด ก็กลายเป็นคุณชายเจ้าชู้ ผู้หล่อเหลาและสง่าผ่าเผยหญิงงามดั่งหยก บุรุษหล่อเหลาไม่มีใครเทียบได้！หากซูเฟิ่งหลิงแต่งกายเช่นนี้ ไปเดินในสำนักการสังคีต ไม่รู้ว่าจะมีสตรีมากน้อยเพียงใดหมายปองหลี่หลงหลินเดินวนรอบซูเฟิ่งหลิงหลายรอบ พูดงึมงำ “เหมือน！ เหมือนจริงๆ！”ซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยความแปลกใจ “เหมือนอะไรเพคะ?”หลี่หลิงหลินหัวเราะแล้วพูด “ออร่าอ่อนโยนนี้ของเจ้า จะเหมือนอะไรได้? แน่นอนว่าเหมือน...ที่ออกมาจากวังหลวง"ซูเฟิ่งหลิงโมโหอย่างมาก มืออมชมพูกำหมัดแน่น ไล่ต่อหลี่หลงหลิน “ท่านบอกว่าข้าเหมือนขันทีเช่นนั้นหรือ? รนหาที่ตาย！”ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจ “พวกเจ้าสองสามีภรรยา หยุดเล่นกันได้แล้ว！จริงจังหน่อย！”ซูเฟิ่งหลิงถลึงตามองหลี่หลงหลิน ก

เว่ยซวินผายมือ “ลุกขึ้นเถอะ! เถ้าแก่ซ่ง ช่วงนี้จวี้เป่าไจมีของดีอะไรเช่นนั้นหรือ?”เถ้าแก่ซ่งรีบพูด “เรียนพระเก้าพันปี หลายวันก่อนไม่มีของอะไรน่าสนใจขอรับ แต่ว่าวันนี้ มีคนมาที่ร้าน พร้อมกับจี้หยกหนึ่งอัน บอกว่าจะขายหนึ่งแสนตำลึงขอรับ!”เมื่อเว่ยซวินได้ฟัง เขาเด้งตัวลุกขึ้นทันที “จี้หยกหนึ่งอัน ขายหนึ่งแสนตำลึงเช่นนั้นหรือ? เห็นว่าข้าเป็นคนโง่หรือ? นำออกมาเร็วเข้า ให้ข้าดูสิ ว่าเป็นจี้หยกอะไร?”เถ้าแก่ซ่งถือจี้หยกด้วยสองมือ ยื่นไปให้ พูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าน้อยก็รู้สึกแพงเหมือนกันขอรับ! ดังนั้นจึงตั้งใจจนำมาโดยเฉพาะ ให้พระเก้าพันปีดูขอรับ...”เว่ยซวินมองจี้หยก ตาโตทันทีคนอื่นไม่รู้จักจี้หยกนี้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่เว่ยซวินจะไม่รู้!นี่คืออัญมณีที่ฮ่องเต้หวู่ทรงโปรดปราน ซึ่งพระราชทานให้องค์ชายสี่แล้ว!อยู่ที่นี่ได้อย่างไร?เถ้าแก่ซ่งเห็นสีหน้าของเว่ยซวินผิดปกติ จึงถามหยั่งเชิง “พระเก้าพันปี ดูเหมือนว่าจี้หยกนี้จะเป็นของราชวงศ์กระมังขอรับ?”เว่ยซวินหัวเราะในลำคอ “นี่คือจี้หยกที่ฝ่าบาทพกติดตัว เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”“ห๊ะ?”เมื่อเถ้าแก่ซ่งได้ยิน คล้ายฟ้าผ่าลงมา ตัวของเขาสั่นเทา “จี้.

ภายในห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้หวู่กำลังตำหนิขุนนางสำนักเลขาธิการ “รู้หรือยังว่าใครคือคนที่เผยแพร่ข่าวลือ บอกว่าทหารรักษาพระองค์แพ้สงคราม ทำให้ทหารของข้าจิตใจหวาดหวั่น?”เหล่าขุนนางก้มหน้าลง ไม่กล้าส่งเสียง ไม่กล้าหายใจเสียงดัง“ไม่เอาไหน!”“ไม่เอาไหนกันหมด!”“หากข่าวลือยังคงแพร่สะพัดอยู่อีก ไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมา!”ฮ่องเต้หวู่ตำหนิแท้จริงแล้ว เขาเองก็รู้ดีแก่ใจเบื้องหลังข่าวลือนี้ จารชนเผ่าหมานเป็นคนเติมเชื้อในกองเพลิงอย่างแน่นอนเวลานี้ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วแล้ว ส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง อยากจะสยบข่าวลือนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายแม้จะจับตัวคนปล่อยข่าวได้แล้ว ประหารชีวิตเขา แต่ก็เพียงระบายโทสะได้เท่านั้นถึงขั้นที่ว่าสำหรับชาวบ้านการอธิบายคือการปิดบัง การปิดบังก็คือความจริง!หากไม่ใช่เพราะทหารรักษาพระองค์แพ้สงครามจริงๆ เหตุใดราชสำนักจึงเคลื่อนไหวรุนแรง ถึงขั้นประหารคนระบายความโกรธเช่นนี้?กล่าวโดยสรุป เป็นแผนการร้ายที่ไม่อาจแก้ไขได้!เวลานี้ เว่ยซวินมาถึงห้องทระพระอักษร พูดเสียงเบา “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ทอดสายพระเนตรมองเว่ยซวิน พูด “วันนี้เป็นวันหยุดของเจ้าไม่ใช่หรือ ออ