MasukShare
บทที่ 89
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 90
ตึ้ง！ฮ่องเต้หวู่ตบโต๊ะอย่างแรง พระพักตร์มังกรฉายความพิโรธ “เงียบ！ พวกเจ้าจะให้ข้าลงโทษผู้ที่ทำคุณงามความดีเช่นนั้นหรือ?”ทำคุณงามความดี?บรรดาขุนนางสีหน้าฉงนองค์ชายเก้าพฤติกรรมสุดโต่ง ชื่อเสียงป่นปี้ ไม่ใกล้เคียงคำว่าทำคุณงามความดีแม้แต่น้อย！ฮ่องเต้หวู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากไม่ใช่เจ้าเก้า สร้างเรื่องนี้ขึ้น！ เกรงว่า ข่าวลือต้าเซี่ยแพ้สงคราม รุนแรงยิ่งกว่านี้！”“ตามคำที่กล่าวว่า สามคนกลายเป็นเสือ！”“เมือข่าวลือถูกพูดมากขึ้น เช่นนั้นก็จะกลายเป็นจริง！”“ไม่เพียงชาวบ้าน พ่อค้าได้ยินข่าวลือ ก็จะแตกตื่น ต่างหนีออกจากเมืองหลวง ลงใต้เพื่อหนีหายนะ！”“สุดท้ายแล้ว ขุนนาง รวมถึงทหาร ก็จะอยู่ในความโกลาหล ต่างพากันหลบหนี！”“ไม่ว่าเจ้าเก้าตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ”“แต่เขาสยบข่าวลือได้แล้ว ทำให้ความตึงเครียดของชาวบ้านเบาบางลง นี่ไม่ใช่เรื่องจริงหรือ?”“นี่ไม่ใช่การทำคุณงามความดีหรอกหรือ?”เหล่าขุนนางเงียบกริบ หมดคำโต้เถียงแม้จะดูเกินจริงไปเสียหน่อยแต่สิ่งที่ฮ่องเต้หวู่ตรัส ก็เป็นความจริงเทียบกับข่าวลือต้าเซี่ยแพ้สงคราม อย่างมากอง์ชายเก้าเพียงเสื่อมเสียชื่อเสีย ทำให้ราชวงศ์ขายหน้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 91
ลั่วอวี้จู๋คิดอ่านละเอียดรอบคอบ ครั้งนี้ตั้งใจให้หลี่หลงหลินมาแจกจ่ายเงินบำนาญข้อแรก เงินก้อนนี้หลี่หลงหลินเป็นคนหามาได้ เขาจัดการด้วยตนเองก็สมควรแล้วข้อสอง ต่อให้หลี่หลงหลินไม่ได้เรื่องเยี่ยงไร ก็คือองค์ชายเก้า ตัวแทนของฝ่าบาทหลี่หลงหลินพยักหน้า “ในเมื่อให้ข้ามาแจกจ่ายเงินบำนาญ เช่นนั้นรายละเอียดบางส่วน ข้าต้องถามให้ชัดเจน!”ลั่วอวี้จู๋รีบพูด “ย่อมเป็นเช่นนั้น”หลี่หลงหลินเอ่ยถาม “เงินบำนาญของทหารสกุลซูมากน้อยเพียงใด?”ลั่วอวี้จู๋คล่องแคล่วราวนับสมบัติในบ้านของตน เอ่ยตอบ “ยึดตามกฎหมายของต้าเซี่ย แม่ทัพคือแปดร้อยตำลึง! พลทหารหนึ่งร้อยตำลึง! ทหารม้าเจ็ดสิบตำลึง! ทหารราบห้าสิบตำลึง! หากสร้างความดีความชอบทางทหารแล้วล่ะก็ เงินบำนาญเพิ่มอีกต่างหากยี่สิบตำลึง”หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “ทหารสกุลซูทุกคนล้วนสร้างความดีความชอบ หากคือเจ็ดสิบตำลึงแล้วล่ะก็ นับว่าจำนวนไม่น้อย”ความยากจนมั่งคั่งในต้าเซี่ยแตกต่างกันมากนักตระกูลขุนนางสูงศักดิ์มากอำนาจ หาความสำราญในหอนางโลม ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย หนึ่งคืนก็สามารถจ่ายได้ถึงหมื่นตำลึงส่วนสามัญชนในเมืองหลวง หนึ่งครอบครัวห้าคน ค่าใช้จ่ายหนึ่งเดื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 92
สิ่งที่ลั่วอวี้จู๋พูดก็คือความจริงยุคทองของทหารสกุลซู มีทหารถึงสามหมื่นคน!นั่นก็หมายความว่า ครอบครัวของพวกเขามีมากถึงสามหมื่นครัวเรือนแม้ทุกเดือนทุกครัวเรือนใช้เพียงหนึ่งตำลึง ก็เป็นเงินถึงสามหมื่นตำลึง!แม้สกุลซูยิ่งใหญ่กิจการรุ่งเรือง ก็ไม่สามารถยับยั้งเงินไหลออกสู่ภายนอกได้!ยิ่งไปกว่านั้นหลี่หลงหลินต้องการให้เด็กกำพร้าเข้าสำนักศึกษา นี่คือค่าใช้จ่ายมหาศาลก้อนหนึ่งลั่วอวี้จู๋เคยคำนวณมาก่อน ทุกเดือนต้องแจกจ่ายมากอีกสามหมื่นตำลึง!ภายในมือหลี่หลงหลิน แม้มีเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง มากที่สุดสนับสนุนได้เพียงสามเดือนก็ใกล้หมดแล้วเมื่อนั้นจะทำเช่นไร?เงินบำนาญของราชสำนัก ไม่สามารถแจกจ่ายได้หรือปล่อยให้แม่ม่ายเด็กกำพร้าเหล่านี้ไม่มีที่ซุกหัวนอน เป็นขอทานข้างถนนอย่างนั้นรึ?หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดเสียงดัง “พี่สะใภ้ใหญ่ ความนัยของข้าคือ เงินเข้าสำนักศึกษานี้ ให้พวกนางรับผิดชอบด้วยตนเอง!”ทันใดนั้น คฤหาสน์สกุลซูก็เงียบกริบสายตาตกตะลึงนับไม่ถ้วน รวมอยู่ที่ตัวหลี่หลงหลิน!ถ้อยคำนี้ขององค์ชายเก้า ช่างไม่เข้าใจหัวอกคนยากไร้จริงๆ!แม่ม่ายเด็กกำพร้าเหล่านี้ หนึ่งเดือนมีเพีย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 93
นางฉลาดมากเพียงใด บัดนี้เข้าใจแล้ว หลี่หลงหลินกำลังให้ตนเองเป็นผู้ขันอาสาหลิ่วหรูเยียนรีบก้าวออกมา “อย่างไรเสียข้าก็กำลังว่างงาน สามารถสอนพวกนางใช้เครื่องทอผ้าได้!”หลี่หลงหลินพยักหน้าแล้ว “ในเมื่อสะใภ้สี่กระตือรือร้นถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเรื่องนี้ยกให้เจ้าแล้ว!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่ห้าม เห็นชัดว่าอนุญาตเงียบๆ แล้ว“ขอบพระทัยเพคะองค์ชาย...”หลิ่วหรูเยียนหน้าแดงก่ำ กล่าวขอบคุณหลี่หลงหลินเสียงแผ่วได้รับการช่วยเหลือจากหลี่หลงหลิน ความขุ่นเคืองระหว่างหลิ่วหรูเยียนและฮูหยินผู้เฒ่าซูค่อยๆ หายไป เริ่มกลมกลืนเข้ากับสกุลซูครอบครัวใหญ่นี้แล้วความกังวลของนางหมดไป ไม่ต้องหวั่นใจทั้งวี่ทั้งวัน กังวลว่าตนเองจะถูกขับไล่ออกจากบ้าน กลับไปอยู่ในหอคณิกาตกบ่อเพลิงนี้อีกครั้งไม่รู้เพราะเหตุใดหลิ่วหรูเยียนมองเห็นเงาของคุณชายสี่สกุลซูบนตัวหลี่หลงหลินครานั้นคุณชายสี่สกุลซู ช่วยตนเองออกจากบ่อเพลิง...ลั่วอวี้จู๋เริ่มแจกจ่ายเงินบำนาญของเดือนนี้ให้แม่ม่ายเด็กกำพร้าแม่ม่ายยินยอมทำงานให้สกุลซู หลังบันทึกชื่อแซ่เรียบร้อยแล้ว ก็มาพบหลิ่วหรูเยียนที่นั่น สังเกตวิธีทอผ้าของนาง เรียนวิธีใช้งานเครื่องทอผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 94
ระหว่างเดินทางไปพระราชวังเว่ยซวินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ภายในห้องทรงพระอักษรทั้งหมดให้หลี่หลงหลินฟังแล้วหลี่หลงหลินโมโหจนหน้าเขียว!มิใช่ขึ้งโกรธซูเฟิ่งหลิงข้อแรก ซูเฟิ่งหลิงเพียงนึกสนุก มิได้มีเจตนาร้ายข้อสอง นี่คือเรื่องเล็กน้อยของสองสามีภรรยา เกี่ยวอันใดกับขุนนางใหญ่เหล่านั้นด้วยเล่า!มากที่สุดก็แค่ส่งผลสะท้อนต่อธรรมเนียมปฏิบัติเท่านั้น!พวกขุนนางใหญ่ในสำนักเลขาธิการเหล่านั้นจับจุดอ่อนนี้ไม่ปล่อย ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ต้องการฆ่าตนเองให้ตายกับที่กระนั้น?อันที่จริงหลี่หลงหลินเองก็เข้าใจแต่ไรมาพวกขุนนางใหญ่ไม่ปรองดองกัน ทั้งหมดล้วนวางแผนอยู่ภายในใจของตนครั้งนี้ เหตุใดพวกเขาสามัคคีกันถึงเพียงนี้ พุ่งเป้ามาที่ตนเอง?พูดตามสัตย์จริงต่อให้ตนเองปราบกบฏสร้างความดีความชอบ ได้รับคำชมเชยจากเสด็จพ่อ แต่เมื่อขัดขวางเส้นทางขององค์ชายคนอื่น นั่นก็คือขัดขวางเส้นทางของขุนนางใหญ่แล้วแก่งแย่งช่วงชิงอำนาจ มักจะโหดร้ายเสมอ！ต่อให้ตนเองต้องการอยู่เพียงลำพังไม่ข้องเกี่ยวกับผู้อื่น เป็นองค์ชายเกียจคร้านเจ้าสำราญคนหนึ่ง ออกห่างจากการต่อสู้ให้ไกลนี่จะเป็นไปได้อย่างไร?ต่อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 95
“ข่าวลือก่อนหน้า พริบตาก็ไม่มีคนสนใจแล้ว!”“คนอื่นไม่รู้ แต่บิดารู้จักลูกชายดีที่สุด นี่ต้องเป็นความตั้งใจของเจ้าแน่!”“นี่ไม่ใช่ความดีความชอบแล้วคืออันใดเล่า?”หลังฮ่องเต้หวู่ตรัสจบ สายพระเนตรก็จดจ้องไปที่หลี่หลงหลิน คาดหวังในคำตอบราวกับว่าเพียงหลี่หลงหลินพยักหน้า ยอมรับว่านี่คือความตั้งใจของตน ก็จะตกรางวัลอย่างงามหลี่หลงหลินกลับตกตะลึงเหงื่อเย็นผุดทั่วทั้งสรรพางค์กาย!ฮ่องเต้หวู่เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!ตั้งใจขุดหลุม รอตนเองกระโดดลงไป!หากตนเองยอมรับว่าตั้งใจจริง เช่นนั้นรอตนเองอยู่ จะต้องเป็นเพลิงพิโรธสายอัสนีของฮ่องเต้หวู่เป็นแน่!หลี่หลงหลินตอบอย่างตรงไปตรงมา “เสด็จพ่อ ลูกมิได้ตั้งใจ เป็นเพียงเรื่องบังเอิญอย่างหนึ่ง! ต่อให้ลูกได้รับพระราชทานรางวัลเพราะความไม่ตั้งใจ แต่นั่นก็คือบังเอิญโชคดีดั่งแมวตาบอดพบหนูตาย! นี่มิใช่ความดีความชอบของลูก เสด็จพ่อมีคุณธรรมจริยธรรม พระมหากรุณาธิคุณล้นฟ้า!”ฮ่องเต้หวู่ตะลึงงัน สายพระเนตรมีความแปลกพระทัยยามจ้องมองหลี่หลงหลินทีแรกคิดว่าเจ้าเก้าจะใช้ข้ออ้างนี้หาประโยชน์เข้าตัว รับความดีความชอบนี้เป็นของตนเองเช่นนั้นเขาก็จบสิ้นแล้ว!ฮ่องเต้ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 96
หลี่หลงหลินพูดอย่างถ่อมตน “เสด็จพ่อแม้ทรงพระชราภาพแต่ก็ยังมีพระพลานามัยแข็งแรง! ลูกไหนเลยจะขวัญกล้าเทียบเคียงพระองค์พ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่ทรงโสมนัสอย่างยิ่งยวด แย้มพระสรวลพลางตรัส “อย่างไรเสีย เจ้าก็สยบข่าวลือได้แล้ว สร้างความดีความชอบครั้งใหญ่! เจ้าต้องการรางวัลอันใดตอบแทน?”หลี่หลงหลินดีใจอยู่ภายในใจทีแรกเขายังตำหนิซูเฟิ่งหลิงทำลายชื่อเสียงของตนชายหญิงผู้ชราเด็กภายในเมืองหลวง ล้วนคิดว่าตนเองชมชอบบุรุษ ภายภาคหน้าตนเองจะพบคนเช่นไร?แต่คิดไม่ถึง เสด็จพ่อถึงขั้นมีพระประสงค์ตกรางวัลให้ตนเอง?เทียบกันแล้ว ชื่อเสียงมายามีประโยชน์อันใด ไหนเลยจะมีรางวัลกันเล่า?หลี่หลงหลินไม่ทำแม้แต่ยั้งคิด “เสด็จพ่อ ลูกต้องการเงิน!”สร้างกองทัพสกุลซูขึ้นใหม่อีกครั้ง คือหลุมใหญ่ลึกเกินหยั่งหลุมหนึ่ง เงินย่อมต้องหาให้มากฮ่องเต้หวู่ตรัสอย่างลำบากพระทัย “เจ้าเองก็รู้สถานการณ์ของราชสำนัก เรื่องเงินนี้ ทำได้ยากยิ่งนัก มิสู้เจ้าเปลี่ยนเป็นรางวัลอื่น!”หลี่หลงหลินใคร่ครวญครู่หนึ่ง พูดว่า “เช่นนั้นลูกขอพระราชทานบรรดาศักดิ์!”เว้นเพียงเงินแล้วบรรดาศักดิ์ก็สำคัญมากหลี่หลงหลินต้องการเกณฑ์ทหาร ก็ต้องแส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 97
หลี่หลงหลินค้อมตัว “ลูกกราบทูลลา!”ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรมองเงาหลังของหลี่หลงหลิน ทรงโสมนัสเป็นเท่าทวีคูณ “ลูกชายเราคนนี้ ยิ่งมายิ่งคล้ายแล้ว!”ตอนนี้เอง เว่ยซวินขยับขึ้นมาข้างหน้าในทันใด “ฝ่าบาท องค์ชายสี่หลี่จือ กำลังคุกเข่าอยู่ที่นอกตำหนัก ขอเข้าเฝ้าพระองค์! พูดว่ามีเรื่องอยุติธรรมใหญ่หลวง...”“อยุติธรรม?”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วแน่น อารมณ์ชื่นชมโสมนัสพลันมลายหายไปราวกับหมอกผ่านตา ตรัสอย่างไม่พอพระทัย “เจ้าสี่คนนี้ ไม่สามารถปล่อยให้เราหยุดพักสักครู่ได้เลยหรือ!”เว่ยซวินลดเสียงต่ำพูดว่า “เช่นนั้นไม่พบ?”ฮ่องเต้หวู่สบถเสียงเย็น “เขาชอบคุกเข่ามิใช่หรือ? ให้เขาคุกเข่ามากอีกพักหนึ่ง! เรากินมื้อดึกสักหน่อย ค่อยพบเขา!”ณ ภายนอกตำหนักหลี่จือคุกเข่าสองข้างบนพื้น สีหน้าไม่สบอารมณ์ถึงขีดสุดระยะอันใกล้หลายวันนี้ เขาค้นหาทุกหนแห่งภายในเรือนองค์ชายหก ค้นหาพลิกฟ้าพลิกดิน!ยังไม่ต้องพูดว่าหนึ่งล้านตำลึงเงิน!แม้แต่หนึ่งตำลึงเงินก็ล้วนหาไม่พบหลี่จือยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล ดังนั้นภายใต้การจัดการของอัครเสนาบดีตู้เหวินหยวน ลอบเข้าคุกหลวง พบองค์ชายหกหลี่เซวียน สืบถามเรื่องเงินของเขาฮ่
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
