บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 231 - บทที่ 240

ภายใต้รางวัลจำนวนมาก ย่อมต้องมีผู้กล้ายิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่หลี่หลงหลินสังหารหัวหน้าหลิว ชื่อเสียงของเขาในหมู่ผู้ลี้ภัยก็สูงขั้นไม่น้อย!ชั่วขณะหนึ่งจำนวนของผู้ที่อยากเข้าร่วมกองทัพ ก็แห่กันไปเหมือนกับปลาที่ข้ามแม่น้ำซูเฟิ่งหลิงเห็นผู้คนเข้าร่วมมากมายเช่นนี้ก็ตกใจเมื่อนางและปู่ของนางฝึกฝนทหารอยู่ในกองทัพ ย่อมเห็นการรับสมัครด้วยตาของตัวเองแม้ว่ากองทัพตระกูลซูจะรับสมัครทหาร ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาสำหรับกองทัพอื่นๆ ต้องจับผู้ที่แข็งแกร่ง ต้องจับครอบครัวมาบังคับให้ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งเข้าร่วมกองทัพ!“องค์ชายเก้า ไม่มีความทะเยอทะยานอย่างแน่นอน!”ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจเบาๆ ดวงตาอันงดงามเป็นประกาย กำลังจ้องมองไปที่แผ่นหลังของหลี่หลงหลินไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจของซูเฟิ่งหลิงถึงได้สั่นไหว ราวกับว่าไหน้ำส้มสายชูของนางคว่ำ รู้สึกลำบากใจอย่างบอกไม่ถูกมีคนสมัครเข้าร่วมกองทัพจำนวนมากเกินไป หลี่หลงหลินจึงออกเงื่อนไขสามข้อเพื่อคัดเลือกเงื่อนไขแรกคืออายุผู้ที่เข้าร่วมกองทัพจะต้องมีอายุอย่างน้อยสิบหกปี อายุสูงที่สุดคือยี่สิบห้าปี!ผู้ที่มีประสบการณ์ด้านทหารมาก่อน สามารถผ่

“ผู้ตรวจการกองทัพ...”ฮ่องเต้หวู่พึมพำอย่างครุ่นคิดข้อเสนอของเว่ยซวินนั้นถูกใจฮ่องเต้หวู่จริงๆอย่างแรก สามารถตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหวของหลี่หลงหลินได้สองมันสามารถช่วยให้เขาสำรวม ไม่กระทำผิดอย่างเหิมเกริมอย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้หวู่ไม่มีลูกน้องที่พอให้เชื่อใจได้มากนัก ผู้ตรวจการกองทัพที่เหมาะสมอยู่ น้อยเสียยิ่งกว่าน้อยเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “สหาย เจ้ามีตัวเลือกที่เหมาะสมหรือไม่?”เว่ยซวินรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากฮ่องเต้หวู่ใจอ่อนอย่างที่คาด ทั้งหมดกำลังเป็นไปตามเรื่องราวที่เขาวางเอาไว้!แต่สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลง กลับขมวดคิ้วกล่าวว่า “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมยังนึกไม่ออกตอนนี้...”เมื่อฮ่องเต้หวู่มีสีหน้าผิดหวัง เว่ยซวินก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ว่าในกรมกลาโหมมีชายหนุ่มที่มีความสามารถอยู่หลายครั้ง กระหม่อมมีข้อมูลของพวกเขาอยู่บ้าง ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรดูพ่ะย่ะค่ะ...”รุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์คือลูกชายบุญธรรมของเว่ยซวินอย่างไรก็ตาม เว่ยซวินตั้งใจบอกว่าเป็นคนของกลมกลาโหม เพื่อทำให้ตัวเองบริสุทธิ์ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า รับสิ่งที่เว่ยซวินมอบให้ อ่านอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล

เว่ยซวินส่ายหัวกล่าวว่า “ท่านดูองค์ชายเก้าสิพ่ะย่ะค่ะ พูดไร้สาระอะไรกัน!”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ “เจ้าเก้า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากให้ผู้อื่นไปยุ่งเกี่ยวกับงานทหารในกองทัพของเจ้า แต่เจ้าต้องอยู่ในความเป็นจริง...”หลี่หลงหลินกล่าวโดยไม่คิดด้วยเสียงทุ้ม “เสด็จพ่อ! ลูกยินดีทำหน้าที่ตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ! หากภายในสามวันนี้ ลูกยังไม่ทหารที่เป็นบัณฑิตจอหงวน ลูกยินดีรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่โบกมือ “เรื่องลงโทษ ไม่จำเป็นแล้ว! หากเจ้าทำไม่ได้ตามที่พูด ภายในสามวัน ข้าจะส่งผู้ตรวจการกองทัพไปที่ค่ายทหารของเจ้า และเจ้าห้ามปฏิเสธเด็ดขาด!”หลี่หลงหลินโค้งคำนับ “ลูกน้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ! ตอนนี้ดึกแล้ว ลูกขอทูลลา เสด็จพ่อทรงรีบพักผ่อนนะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากเว่ยซวินมองร่างที่จากไปของหลี่หลงหลิน บนมุมปากพลันฉายรอยยิ้มเหยียดหยามองค์ชายเก้าเอ๋ยองค์ชายเก้า!เจ้าไม่รู้ว่าชื่อเสียงของเจ้ามันแย่แค่ไหนในหมู่บัณฑิต!บัณฑิตจอหงวนใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ หรือ?อย่าว่าแต่สามวัน!ต่อให้สามปี!หลี่หลงหลินก็หาไม่เจอ!สถานการณ์ทั้งหมดถูกตัดสินเช่นนี้เขาต้องรอเพียงสามวันเท

หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉาวโฉ่แล้วจะกลัวอะไร? ก็เหมือนกับเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น คนก็ยิ่งชอบ!”หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าจนใจ “บัณฑิตสติฟั่นเฟือนพวกนั้นล้วนดูแคลนพวกราชวงศ์! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาคิดว่าตัวเองเก่งก็เลยหยิ่งผยอง ไม่เห็นอะไรอยู่ในสายตา! สำหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์ พวกเขายิ่งไม่อยากพูดกับเจ้าแม้แต่ประโยคเดียว!”หลี่หลงหลินกลับไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ใช้ความสามารถไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขายอมได้! บุรุษ ความหมายที่สำคัญที่สุด...”หลิ่วหรูเยียนเหลือบมองหลี่หลงหลิน “เหตุใดข้าถึงดูไม่ออก เจ้ามีความหมายอันใด?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นเพราะเจ้าไม่เข้าใจข้า! ข้าก็เหมือนเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น ก็ยิ่งกินอร่อย!”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกจนใจมาก “องค์ชายเก้า พวกเราอย่าพูดถึงเต้าหู้เหม็นเลยได้หรือไม่? เจ้าบอกข้ามาตรงๆ เถอะ อยากให้ข้าช่วยอะไร?”หลี่หลงหลินมาที่หน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่นอกหน้าต่าง “แสงจันทร์กำลังสว่างพอดี ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีและทิวทัศน์ที่งดงามจริงๆ คืนมะรืนนี้ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง จัดการบทกวี เชิญบัณฑิตสติฟั่นเฟือนเหล่านั้นมาเ

ในชั่วพริบตาถึงวันงานเลี้ยงบทกวีพระจันทร์ส่องสว่างลอยเด่นอยู่บนฟ้าในสวนดอกไม้จวนตระกูลซู เต็มไปด้วยแขกคนรู้จักหนิงชิงโหวพาเหล่าบัณฑิตมาที่นี่เพื่อให้เกียรติหลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนมีความสุขมากที่ได้เห็นเพื่อนเก่าของนาง ความเศร้าโศกบนใบหน้านางก็ถูกปัดเป่าหายไป นางต่อบทกวีกับทุกคน พูดคุยถึงบทประพันธ์ต่างๆ อย่างมีความสุข!หลังจากดื่มไปสามรอบหนิงชิงโหวก็เริ่มเมาบ้างแล้ว เขามองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงหญิงสาวในตระกูลซูเท่านั้น ไม่มีบุรุษแม้แต่คนเดียว และยิ่งกว่านั้นก็ไม่เห็นเงาร่างขององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินผู้นั้นเลยหนิงชิงโหวยกมุมปากยิ้ม “แม่นางหรูเยียน เหตุใดถึงไม่เห็นองค์ชายเก้า? หรือว่าเขาจะกลัวขายหน้า เลยไม่กล้าโผล่หน้าออกมา?”“ฮ่าๆๆๆ...” “เหตุใดองค์ชายเก้าถึงได้เหมือนพวกสตรีเช่นนี้!”“แต่งบทกวีไม่เป็นก็ช่างเถอะ ขนาดหน้าก็ยังไม่กล้าโผล่มาให้เห็น ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!”“คนสวะเช่นนี้ นอกจากเกิดมาโชคดีแล้ว ก็ไม่มีอะไรดีเลย!”เหล่าบัณฑิตที่หยิ่งยโสทุกคนต่างก็หัวเราะกันอย่างได้ใจ ไม่มีความปรานีต่อหลี่หลงหลินเลยแม้แต่น้อยลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงก็อยู่ด้วย สีหน้าของพวกนางตอนน