LOGINShare
บทที่ 237
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 238
หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉาวโฉ่แล้วจะกลัวอะไร? ก็เหมือนกับเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น คนก็ยิ่งชอบ!”หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าจนใจ “บัณฑิตสติฟั่นเฟือนพวกนั้นล้วนดูแคลนพวกราชวงศ์! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาคิดว่าตัวเองเก่งก็เลยหยิ่งผยอง ไม่เห็นอะไรอยู่ในสายตา! สำหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์ พวกเขายิ่งไม่อยากพูดกับเจ้าแม้แต่ประโยคเดียว!”หลี่หลงหลินกลับไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ใช้ความสามารถไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขายอมได้! บุรุษ ความหมายที่สำคัญที่สุด...”หลิ่วหรูเยียนเหลือบมองหลี่หลงหลิน “เหตุใดข้าถึงดูไม่ออก เจ้ามีความหมายอันใด?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นเพราะเจ้าไม่เข้าใจข้า! ข้าก็เหมือนเต้าหู้เหม็น ยิ่งเหม็น ก็ยิ่งกินอร่อย!”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกจนใจมาก “องค์ชายเก้า พวกเราอย่าพูดถึงเต้าหู้เหม็นเลยได้หรือไม่? เจ้าบอกข้ามาตรงๆ เถอะ อยากให้ข้าช่วยอะไร?”หลี่หลงหลินมาที่หน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่นอกหน้าต่าง “แสงจันทร์กำลังสว่างพอดี ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีและทิวทัศน์ที่งดงามจริงๆ คืนมะรืนนี้ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง จัดการบทกวี เชิญบัณฑิตสติฟั่นเฟือนเหล่านั้นมาเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 239
กลุ่มคนต่างก็ส่งเสียงร้องดีใจขึ้นมา และรีบก้าวขึ้นไปช่วยพยุงบัณฑิตหนุ่มพร้อมกับปัดสิ่งสกปรกบนตัวของเขาบัณฑิตนามว่าหนิงชิงโหว แม้ว่าจะดูทรุดโทรม แต่ชื่อเสียงก็ยังโด่งดังเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสผู้มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในใต้หล้า!หนิงชิงโหวเปี่ยมไปด้วยความสามารถ เปี่ยมไปด้วยความรู้ด้านวรรณกรรม ด้วยความสามารถของบัณฑิตจอหงวน ครั้งหนึ่งเคยเป็นบัณฑิตดีเด่นในสถาบัน ได้รับการยกย่องจากบัณฑิตทุกคนน่าเสียดายที่มีขุนนางทุจริตเปลี่ยนกระดาษสอบของเขา ให้ลูกชายของตัวเองสอบได้คะแนนสูงกลายเป็นบัณฑิตจอหงวน ส่วนหนิงชิงโหวก็สอบตก!หลังจากที่หนิงชิงโหวรู้ความจริง เขาก็เดือดดาลอย่างหนัก ไปร้องทุกข์ที่ศาลาว่าการ ต้องการความยุติธรรมแต่สุดท้ายแล้ว หนิงชิงโหวไม่เพียงแต่ถูกทุบปางตายเท่านั้น แม้แต่รายชื่อของบัณฑิตเขาก็ถูกปลดออก ปัจจุบันนี้จึงไม่สามารถเข้าร่วมการสอบขุนนางได้อีก!หนิงชิงโหวรู้สึกท้อแท้มากจนไม่มีหน้ากลับบ้านเกิดเมืองนอน ทำได้เพียงเตร็ดเตร่อยู่บนหอนางโลม อาศัยการสนับสนุนจากหญิงคณิกา ใช้ชีวิตแบบซังกะตาย เอาตัวรอดไปวันๆหลิ่วหรูเยียนชื่นชมพรสวรรค์ของหนิงชิงโหว เคยให้การช่วยเหลือเขาไม่เพียงแค่หนึ่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 240
ในชั่วพริบตาถึงวันงานเลี้ยงบทกวีพระจันทร์ส่องสว่างลอยเด่นอยู่บนฟ้าในสวนดอกไม้จวนตระกูลซู เต็มไปด้วยแขกคนรู้จักหนิงชิงโหวพาเหล่าบัณฑิตมาที่นี่เพื่อให้เกียรติหลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนมีความสุขมากที่ได้เห็นเพื่อนเก่าของนาง ความเศร้าโศกบนใบหน้านางก็ถูกปัดเป่าหายไป นางต่อบทกวีกับทุกคน พูดคุยถึงบทประพันธ์ต่างๆ อย่างมีความสุข!หลังจากดื่มไปสามรอบหนิงชิงโหวก็เริ่มเมาบ้างแล้ว เขามองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงหญิงสาวในตระกูลซูเท่านั้น ไม่มีบุรุษแม้แต่คนเดียว และยิ่งกว่านั้นก็ไม่เห็นเงาร่างขององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินผู้นั้นเลยหนิงชิงโหวยกมุมปากยิ้ม “แม่นางหรูเยียน เหตุใดถึงไม่เห็นองค์ชายเก้า? หรือว่าเขาจะกลัวขายหน้า เลยไม่กล้าโผล่หน้าออกมา?”“ฮ่าๆๆๆ...” “เหตุใดองค์ชายเก้าถึงได้เหมือนพวกสตรีเช่นนี้!”“แต่งบทกวีไม่เป็นก็ช่างเถอะ ขนาดหน้าก็ยังไม่กล้าโผล่มาให้เห็น ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!”“คนสวะเช่นนี้ นอกจากเกิดมาโชคดีแล้ว ก็ไม่มีอะไรดีเลย!”เหล่าบัณฑิตที่หยิ่งยโสทุกคนต่างก็หัวเราะกันอย่างได้ใจ ไม่มีความปรานีต่อหลี่หลงหลินเลยแม้แต่น้อยลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงก็อยู่ด้วย สีหน้าของพวกนางตอนน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 241
ซูเฟิ่งหลิงมองไปที่หลี่หลงหลินเงียบๆ ก่อนจะพบว่าเขาผิดปกติอย่างยิ่งโดยปกติแล้ว หลี่หลงหลินที่อยู่ยืนตรงต่อหน้าซูเฟิ่งหลิง เอาแน่เอานอนไม่ได้ ชอบหาเรื่องนางตลอด คอยล้อเลียนนางอยู่เสมอ เหมือนเด็กไม่มีผิดวันนี้หลี่หลงหลินกลับดูจริงจังมา ไร้ท่าทางล้อเล่น แม้แต่ตอนเดินใบหน้าก็เรียบตรง เขาก็ยังสง่างามมาก!“บุรุษที่องอาจ หล่อเหลานัก!” ซูเฟิ่งหลิงน้ำลายไหลอย่างอดไม่ได้ชุมนุมบทกวีกำลังดำเนินไปอย่างคึกคักหนิงชิงโหวสมแล้วที่เป็นคนบ้าแห่งใต้หล้า มากความสามารถ สร้างกลอนงดงามออกมาได้ไม่เพียงแต่ดวงตางามของหลิ่วหรูเยียนที่ไหวระริก แม้แต่มือก็ยังปรบไม่หยุดแม้แต่ลั่วอวี้จู๋ก็พยักหน้าซ้ำๆนามของคน เงาของพฤกษ์หนิงชิงโหวเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง ดีกว่าขุนนางในราชสำนักที่ดีแต่เอาหน้าประดับบารมี ไม่มีประโยชน์เท่าใดนักในเวลาเดียวกัน ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกเศร้าในใจชายหนุ่มผู้มีความสามารถเช่นนี้ กลับไม่สามารถนำมาใช้งานได้ ทำได้เพียงดื่มด่ำกับฉากหน้าที่แสดง ละทิ้งเจตจำนง ยอมทำลายตนเองไม่ใช่เพียงแค่ความเศร้าของหนิงชิงโหวแต่เป็นความเศร้าของทั้งยุคสมัย!แคว้นต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่สูญเสียดวงอาทิต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 242
หลี่หลงหลินค่อนขอดอยู่ในใจข้าไม่มาพวกเจ้าก็จะให้ข้ามา!ข้ามาพวกเจ้าก็จะไล่ข้ากลับ!นี่ชัดเจนแล้วว่าพวกเขาต้องการทำให้ข้าขายหน้าต่อหน้าพี่สะใภ้สี่ เพิ่มราศีของตนเองขึ้นมา!แต่ช่างน่าเสียดายผู้สุดขีดก็ยังเป็นผู้สุดขีด แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความรู้ แต่ก็ไม่เคยรับราชการอาศัยเพียงคำวิจารณ์พวกนี้ เทียบกับการยื่นถอนยศองค์ชายในราชสำนักแล้ว ก็นับเป็นเพียงการละเล่นของเด็กสามขวบเท่านั้น!หลี่หลงหลินพูดอย่างใจเย็น “ทักษะการดีดฉินของพี่สะใภ้สี่นั้นยอดเยี่ยมมาก! แต่พวกข้าอยู่ใต้หลังคนเดียวกัน ได้ยินมานานจนหน่ายแล้ว! แต่ว่า การฝึกซ้อมรอบที่สามเมื่อวานนี้ พี่สะใภ้สี่ยังเล่นให้ข้าฟังอยู่คนเดียว...”เขาพูดไม่จบประโยค เหลือเอาไว้ให้จินตนาการทันใดนั้น หนิงชิงโหวก็เริ่มกังวล จ้องมองไปที่หลิ่วหรูเยียน “แม่นานหรูเยียน เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?”ตกดึกย่ำค่ำ ชายหญิงคู่หนึ่งดีดฉินด้วยกันตามลำพัง จะไม่เกิดอะไรขึ้นเลยหรือ?ใครจะไปเชื่อกัน?!ใบหน้าของหลิ่วหรูเยียนเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย นางพยักหน้าเล็กน้อยและยอมรับว่า “จริงเจ้าค่ะ...”ว้าว!ผู้สุดขีดทุกคนปั่นป่วนขึ้นมาทันทีมองไปที่หลี่หลงหลินอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 243
จากนี้จะมาขอให้นางช่วยเหลืออะไรอีกเช่นนั้นหรือ?ฝันไปเถอะ!ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนทนไม่ไหว หยิกแขนของหลี่หลงหลินแล้วกระซิบ “ท่านมัวแต่นั่งบื้ออะไรอยู่เล่า?! ทำไมยังไม่รีบไปขอโทษสหายหนิงอีก?...”หลี่หลงหลินลุกขึ้นยืน เดินมาหาหนิงชิงโหวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่กล้าโต้กวีกับข้า หนีไปกลางศึก พวกเราสองคน ใครกันแน่ที่ขี้ขลาด?”หนิงชิงโหวหยุดชะงัก หันกลับมามองหลี่หลงหลินด้วยความประหลาดใจ และหัวเราะเยาะ “ท่านตกลงจะโต้กวีกับข้า? แค่ท่านหรือ?”ฮ่าๆๆๆ!เหล่าผู้สุดขีดหยุดฝีเท้า เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะร่าหนิงชิงโหวมากความสามารถ ในด้านกวีไร้ผู้ใดเทียบเทียม หากไม่ใช่เพราะมีพวกคนทรามมาตีกรอบ เขาคงกลายเป็นปราชญ์อันดับหนึ่งด้านกวีไปนานแล้ว!องค์ชายเก้าเช่นเจ้านับเป็นอะไรได้?คนไร้ประโยชน์ โง่งมไม่รู้จักสุนทรีย์ มีผู้ใดไม่รู้ มีผู้ใดไม่เห็น!เจ้าขึ้นเหนือไปดูแลกองทัพ แต่กลับทูลความเท็จทางทหาร หนีไปกลางศึก ทำให้กองทัพตระกูลซูถูกกวาดล้าง ชายแดนเหนือพังทลาย!เจ้าร่ำเรียนอยู่ในสำนักศึกษาแห่งแคว้น แต่กลับไม่เคยตั้งใจเรียนเลยสักครั้ง เข้าห้องเรียนยามใดก็เอาแต่คอยเล่นจิ้งหรีดจนถูกอาจารย์ท่านไล่ตะเพิดออกน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 244
แต่ว่าหลิ่วหรูเยียนไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะมีพรสวรรค์ในการเขียนบทกวีชายแดนเขาต้องเตรียมบทกวีสามบทเอาไว้ล่วงหน้า เพื่อมาอวดบารมี!ใบหน้าของหนิงชิงโหวมืดมนลงเล็กน้อยบทกวีชายแดน?สิ่งที่เขาชำนาญน้อยที่สุดก็คือบทกวีชายแดนอย่างไรเสียบัณฑิตนักกวีที่อ่อนแอไม่อาจอยู่ในสนามรบ ยากจะอธิบายการต่อสู้ในสนามรบที่โหดร้าย!ทว่าหนิงชิงโหวเองก็มากพรสวรรค์คุ้นเคยกับบทกวีสามร้อยบท ไม่ได้แต่งมาก่อนก็ชนะได้ไม่ว่าบทกวีชายแดนของเขาจะย่ำแย่ แต่ก็ยังดีพอที่จะเอาชนะหลี่หลงหลินหนิงชิงโหวพยักหน้าตกลง “ได้! มาโต้บทกวีชายแดนกัน!”หลี่หลงลินยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อเป็นการโต้กวี เช่นนั้นรางวัลเล่า?”หนิงชิงโหวหัวเราะเยาะ “ในเมื่อเป็นบทกวีชายแดน ผู้ชนะคือราชา ผู้แพ้คือโจร! ผู้แพ้ต้องตกเป็นของผู้ชนะ ท่านกล้าหรือไม่?”องค์ชายเก้าผู้นี้ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!หนิงชิงโหวได้ตัดสินใจแล้ว หากหลี่หลงหลินพ่ายแพ้ เขาจะให้อีกฝ่ายระบำเปลือยก้น ทำตัวโง่เขลาต่อหน้าธารกำนัล อับอายตายไปเสีย!อยู่ที่ว่าเขากล้าหรือไม่แล้ว!หลี่หลงหลินพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดว่า “ตกลง!”ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน หลี่หลงหลินหันไปมองซูเฟิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 245
“ศีรษะของชายหนุ่มขาวหม่น ความโศกเศร้าล่องลอยว่างเปล่า...”เสียงของหลี่หลงหลินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เข้าถึงอารมณ์มากขึ้น ทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูกซูเฟิ่งหลิงคิดร่างของท่านปู่ในใจ แล้วค่อยๆ รำหอกเงินตามความรู้สึก!ความรู้สึกที่จินตภาพนี้สื่อออกมา ช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้บทกวีได้อย่างยิ่ง!“แดนเหนือจนใจ ยังโปรยหิมะ!”“แค้นชังของประชา เมื่อใดม้วย!”“นั่งรถม้าไกล ทะลวงเขาเหอหลาน!”“ยามฝันลิ้มรสเนื้อศัตรู!”“ยามสรรค์ดื่มเลือดคนเถื่อน!”“เริ่มต้นใหม่ ปัดกวาดภูเขาลำน้ำเก่าแก่ สร้างวังแห่งสวรรค์!”กวีอีกสองสามบรรทัดถัดมา เสียงของหลี่หลงหลิน เริ่มน่าหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ!ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงฉายแววเกลียดชังไม่รู้จบ หอกสีเงินราวกับสายลม รัศมีสังหารแสนดุร้าย ราวกับว่านางกำลังต่อสู้กับคนป่าเถื่อนในสนามรบ!จบบทแล้ว!ทั้งสถานที่เงียบกริบ!หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็รู้สึกตัว โห่ร้องออกมาเสียงดัง“เยี่ยม!”“ช่างไพเราะนัก!”โดยเฉพาะญาติสตรีของตระกูลซูที่ต่างปรบมือชื่นชมด้วยกวีเพียงไม่กี่บรรทัด กลับแสดงถึงความโกรธที่ทหารของต้าเซี่ยมีต่อพวกหม่านอี๋ออกมาได้จนหมดในขณะเดียวกันก็พ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1000
ข้ามศพไปก่อนหรือ? ฮูหยินผู้เฒ่าซูช่างแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ชาวบ้านที่มาชุมนุมประท้วงต่างตกตะลึงราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน ด้านหลังมีบัณฑิตกลุ่มหนึ่งยุยง: “ก็แค่ยายแก่ใกล้ตายนางหนึ่ง! จะไปกลัวนางทำไม?” “ใช่แล้ว ประตูก็เปิดแล้ว บุกเข้าไป จะกลัวอะไร?” “ไป ๆ ๆ ยายแก่ผู้นี้สมคบคิดกับรัชทายาท ไม่ใช่คนดีอะไร!” ผัวะ! ชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ บันดาลโทสะ ตบหน้าบัณฑิตผู้นั้นไปหนึ่งฉาด “เจ้าปากพล่อยพูดอะไร? นางคือฮูหยินผู้เฒ่าซู!” บัณฑิตผู้นั้นถูกตบจนมึนงง เอามือกุมแก้มที่บวมแดง ยังคิดจะโต้เถียง แต่ชาวบ้านรอบข้างต่างก็จ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง คำพูดหยาบคายที่ในปากของบัณฑิตจึงถูกกลืนกลับลงไป ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ไม่กล้าเอ่ยอะไร บารมีของฮูหยินผู้เฒ่าซูนั้นสูงส่งยิ่งนัก ในใจของชาวบ้าน นางเปรียบเสมือนเทพเจ้า ไม่ใช่สิ่งที่บัณฑิตผู้จมอยู่แต่ในตำรา ไม่ออกมาสัมผัสโลกภายนอกจะเข้าใจได้! ในหมู่ชาวบ้าน มีผู้อาวุโสหลายคนเดินออกมาข้างหน้า โค้งคำนับฮูหยินผู้เฒ่าซูด้วยความเคารพ: “ฮูหยินผู้เฒ่า โปรดระงับโทสะ... พวกเราจะถอยกลับไปเดี๋ยวนี้...”เอ่ยจบ พวกเขาก็นำพาชาวบ้านถอยออกจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 999
ใบหน้าของกงซูหว่านแดงระเรื่อ “รัชทายาทไม่ต้องเกรงใจ!” ในขณะนี้ หน้าจวนสกุลซูก็เริ่มมีบัณฑิตมารวมตัวกัน ก่อความวุ่นวาย กงซูหว่านรีบไปที่ภูเขาทิศประจิมภายใต้การคุ้มกันของซูเฟิ่งหลิง เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที ข่าวการตายของซ่งชิงหลวนแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว บัณฑิตที่ออกมาเดินขบวนประท้วงมีมากขึ้นเรื่อยๆ ประชาชนต่างก็โกรธแค้น เห็นใจซ่งชิงหลวน รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเขา สถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้! บัณฑิตและประชาชนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ มารวมตัวกันหน้าจวนสกุลซู ร้องตะโกนเสียงดัง “องค์รัชทายาท ออกมา!” “บัณฑิตซ่งตายอย่างไม่เป็นธรรมในคุกหลวง ท่านต้องออกมาชี้แจง!” “บัณฑิตซ่งน่าสงสาร บัณฑิตผู้มีคุณธรรมสูงส่ง กลับต้องมาตายด้วยมือของท่าน!” “ท่านไม่คู่ควรเป็นรัชทายาท!” “บุกเข้าไป ให้รัชทายาทออกมาชี้แจง!” “บัณฑิตซ่งต้องไม่ตายเปล่า ต้องมีคำอธิบาย!” ในฝูงชน มีคนคอยยุยง ปลุกปั่น ความไม่พอใจของประชาชนเพิ่มสูงขึ้น พวกเขาต่างเดือดดาล ประชาชนขาดสติ ภายใต้การนำของผู้ไม่หวังดี พวกเขาพยายามทุบประตูจวนสกุลซู เพื่อบุกเข้าไป ภายในจวนสกุลซู บ่าวไพร่ต่างพากันหวาดกลัว จนตัวสั่นเทา ลั่วอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 998
“ทำอย่างไรดี?” ซูเฟิ่งหลิงอยู่ในชุดนักรบเต็มยศ สวมชุดเกราะเงินและเสื้อคลุมสีแดง เปล่งประกายความสง่างามและกล้าหาญ คิ้วของนางขมวดเล็กน้อยด้วยความกังวล “ข้าได้ยินมาว่า พวกบัณฑิตก่อเรื่อง ล้อมคุกหลวงไว้! หรือว่า พิธีบวงสรวงสวรรค์วันนี้ พวกเราจะไม่ไป?” “อย่างไรเสีย ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงมีรับสั่งแล้ว...” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ไม่ได้! ข้าเป็นรัชทายาท ไม่เข้าร่วมพิธีบวงสรวงสวรรค์ มันไม่สมเหตุสมผล! ยิ่งไปกว่านั้น...” แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะไม่ได้ตรัสอะไรออกมาอย่างชัดเจน แต่พิธีบวงสรวงสวรรค์นี้ นอกเหนือจากการประกาศต่อสวรรค์ ขอพรให้ปีหน้าพืชผลอุดมสมบูรณ์ ลมฝนต้องตามฤดูกาลแล้ว ยังมีการจัดพิธีแต่งตั้งรัชทายาทอย่างเป็นทางการในพิธีนี้อีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นพิธีแต่งตั้งรัชทายาทก็คงไม่ผิดนัก หลี่หลงหลินในฐานะตัวเอก หากไม่เข้าร่วม ก็คงไม่สมเหตุสมผล ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว “แต่...มันอันตรายเกินไป ด้วยกำลังของข้าคนเดียว เกรงว่า...” หลี่หลงหลินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสั่งการ “เจ้าไปเคลื่อนพลจากภูเขาทิศประจิมมาเดี๋ยวนี้! เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน! นอกจากนี้ ข้าต้องไปพบพี่สะใภ้รองด้วย!” พูดจบ หลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 997
ไม่ว่าบัณฑิตจะก่อความวุ่นวายอย่างไร ก็ไม่สามารถบุกเข้ามาในวังหลวงได้ แต่การป้องกันของจวนสกุลซูนั้น อ่อนแอกว่าวังหลวงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างทางที่หลี่หลงหลินเดินทางจากจวนสกุลซูไปยังวังหลวง มีเพียงซูเฟิ่งหลิงที่คอยคุ้มกันอย่างใกล้ชิด หากเหล่าบัณฑิตดักรออยู่ระหว่างทาง หลี่หลงหลินอาจตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต! เว่ยซวินรีบกล่าว "บ่าวจะรีบไปแจ้งองค์ชายเดี๋ยวนี้!" ... จวนสกุลซู เดิมทีหลี่หลงหลินอยากจะนอนตื่นสาย ข้างนอกอากาศหนาวเหน็บ หิมะตกหนัก เขาไม่อยากลุกจากผ้าห่มอุ่นๆ เลย แต่ก็ไม่มีทางเลือก พิธีบวงสรวงสวรรค์เป็นเรื่องสำคัญยิ่งสำหรับต้าเซี่ย หลี่หลงหลินในฐานะรัชทายาท ต้องเข้าร่วมพิธี “เฮ้อ” "รู้งี้ไม่เป็นรัชทายาทดีกว่า!" “ต้องตื่นเช้าเป็นประจำ น่าเบื่อจริงๆ!” หลี่หลงหลินลุกจากเตียงอย่างไม่เต็มใจ ล้างหน้าล้างตา กำลังรับประทานอาหารเช้า ทันใดนั้น ก็มีองครักษ์เสื้อแพรขี่ม้ามา "องค์รัชทายาท ฮ่องเต้หวู่มีรับสั่ง! บัณฑิตซ่งชิงหลวนผูกคอตายในคุกหลวงใต้ดิน! โปรดระวังตัวด้วยพ่ะย่ะค่ะ!" เมื่อหลี่หลงหลินได้ยิน สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนไปทันที หัวใจราวกับถูกคลื่นยักษ์ซัด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 996
วันขึ้นปีใหม่ ตามธรรมเนียมแล้ว ฮ่องเต้ต้องทำพิธีบวงสรวงต่อสวรรค์ เพื่อขอพรให้พืชผลอุดมสมบูรณ์ ฮ่องเต้หวู่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว “ฝ่าบาท...” “เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เว่ยซวินเดินก้าวย่างเล็กๆ เข้ามาอย่างเร่งรีบ ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “วันปีใหม่แท้ๆ เช้าตรู่ก็มีเรื่องอัปมงคลเช่นนี้แล้ว!” เว่ยซวินรีบตบหน้าตัวเองหลายครั้ง “บ่าวปากเสียเอง! แต่ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่จริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเย็น “เกิดอะไรขึ้น? ว่ามาเถิด” เว่ยซวินลดเสียงลง “เมื่อคืนวาน ในคุกหลวงใต้ดินเกิดคดีมีผู้เสียชีวิต ซ่งชิงหลวนเขา...เขา...เขาผูกคอตาย!” “อะไรนะ?” สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก ขาวซีดราวกับกระดาษ เดิมทีพระองค์คิดว่าเว่ยซวินคงจะตกใจเกินเหตุ แต่ไม่คิดว่า... จะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ! ซ่งชิงหลวนตายในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้! ฆ่าตัวตาย? หรือถูกฆาตกรรม? ไม่ว่าเขาจะตายอย่างไร เรื่องนี้ก็ยุ่งยากแล้ว! “พวกเจ้าทำอะไรกัน!” ฮ่องเต้หวู่โกรธมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดัง “คุกหลวงอยู่ในความรับผิดชอบขององครักษ์เสื้อแพร! พวกเจ้าดูแลคนเป็นไม่ได้ จะเอาโทษอย่างไร?” ตุบ! เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 995
น้ำตาของซ่งชิงหลวนไหลอาบแก้ม เขารีบพุ่งเข้าไปกอดขาของหลี่เทียนฉี่ ร้องไห้ฟูมฟาย “องค์ชายใหญ่ ที่แท้ก็เป็นพระองค์! ข้าขอร้องพระองค์ ช่วยพาข้าออกไปที!” “ที่นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับคนอยู่!” “ขอเพียงพระองค์ช่วยข้าออกไป ข้าจะเป็นวัวเป็นม้ารับใช้พระองค์” เดิมที ซ่งชิงหลวนยังคงหยิ่งผยอง คิดจะประท้วงด้วยการอดอาหาร เพื่อบีบให้ฮ่องเต้หวู่ปล่อยตัวตนเองออกไป จนกระทั่งเขาได้เห็นบทความที่ใส่ร้ายเขาในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย จึงกระอักเลือดด้วยความโกรธ และตระหนักได้ว่า ตัวเขาเองไม่ได้สำคัญในสายพระเนตรของฮ่องเต้หวู่เลย! แม้แต่มดปลวกยังดิ้นรนเพื่อมีชีวิต แล้วมนุษย์เล่า? หลังจากซ่งชิงหลวนยอมรับความจริง เขาก็ล้มเลิกความคิดโง่ๆ ที่จะอดอาหาร ตอนนี้ เขาแค่อยากมีชีวิตรอด พยายามอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด ออกไปจากคุกหลวงใต้ดินที่เส็งเคร็งแห่งนี้ หลี่เทียนฉี่ก้มลงไป กระซิบกับซ่งชิงหลวน “บัณฑิตซ่ง ข้ามาพบเจ้าตามคำสั่งของอาจารย์!” ซ่งชิงหลวนตกใจ ใบหน้าเผยรอยยินดี “อาจารย์ของฮ่องเต้งั้นหรือ? ข้ากับอาจารย์ของฮ่องเต้เป็นสหายสนิท! เขามีปัญญาเฉียบแหลม ต้องมีวิธีช่วยข้าออกไปแน่! พระองค์รีบบอกข้ามาเร็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 994
“รองลงมา...” เสิ่นชิงโจวครุ่นคิด แล้วพูดต่อ “ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้หวู่ หากเขาเป็นอะไรไป ฮ่องเต้หวู่ไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!” “เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าเรื่องวุ่นวายนี้ คงใหญ่กว่าฟ้าเสียอีก!” ร่างของหลี่เทียนฉี่สั่นสะท้าน ครั้งที่แล้ว หลี่หลงหลินถูกลอบสังหารบาดเจ็บ ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงกริ้วมาก พลิกแผ่นดินตามหาคนร้าย! หากหลี่หลงหลินตายไป ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งของฮ่องเต้หวู่ ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสิ่นชิงโจวพูดต่อ “สาม นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด หลี่หลงหลินเจ้าเด็กนั่นเจ้าเล่ห์เพทุบาย! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะสืบสวนคดีทุจริตในการสอบขุนนาง ก็ทรงให้องครักษ์เสื้อแพรเป็นคนสืบ” “ต่อให้พวกเราฆ่าหลี่หลงหลินได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้!” “สรุปแล้ว ห้ามแตะต้องหลี่หลงหลิน!” หลี่เทียนฉี่ขมวดคิ้วแน่น ด้วยความไม่พอใจ “หรือว่า... พวกเราได้แต่มองดูหลี่หลงหลินทำตามอำเภอใจ ไม่มีทางจัดการเขาได้เลยหรือ?” “ไม่!” มุมปากของเสิ่นชิงโจวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้ามีวิธีที่จะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ แถมยังทำให้หลี่หลงหลินตกอยู่ในหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 993
ส่วนลั่วอวี้จู๋นางเพียงยิ้มเบาๆ “องค์รัชทายาท โลกในฝันของพระองค์ ผู้คนต้องมีความสุขมากแน่ๆ” หลี่หลงหลินไม่ตอบ เพียงแย้มยิ้ม มีความสุขหรือ? ก็อาจจะใช่ คนในแต่ละยุคสมัยล้วนมีเรื่องทุกข์ใจต่างกัน ความสุขเป็นเรื่องของมุมมอง การได้กินอิ่มย่อมมีความสุขกว่าการอดอยาก... ... ณ คุกหลวง หลี่เทียนฉี่เดินฝ่าพายุหิมะเข้ามา เสิ่นชิงโจวที่หลับสนิท ตื่นขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า “ท่านเองหรือ!” “ทำให้ข้าตกใจหมด!” เสิ่นชิงโจวปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่งฝันร้ายว่า หลี่หลงหลินนำคนบุกเข้ามาในคุกหลวง และฆ่าเขาตาย หลังจากจิบชา เสิ่นชิงโจวจึงสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาหันไปมองหลี่เทียนฉี่ “ดึกดื่นป่านนี้ พระองค์รีบร้อนมาทำอะไร?” หลี่เทียนฉี่เอ่ยอย่างร้อนรน “อาจารย์ แย่แล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสิ่นชิงโจวใจหายวาบ “เรื่องใหญ่? เรื่องอะไร?” หลี่เทียนฉี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาให้เสิ่นชิงโจวฟังโดยละเอียด หลังจากฟังจบ สีหน้าของเสิ่นชิงโจวก็ดูแย่มาก อะไรกัน? หลี่หลงหลินสามารถทำให้ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานในฤดูหนาวได้?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 992
“เสด็จแม่” หลี่หลงหลินโค้งคำนับให้ฮองเฮาหลิน “ฟ้ามืดแล้ว พระองค์รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮาหลินพยักหน้าเล็กน้อย ทว่ายังคงลังเลที่จะเอ่ยปาก หลี่หลงหลินขึ้นรถม้าพร้อมกับคนในตระกูลซู เพื่อออกจากวังกลับไปยังจวนสกุลซู ภายในรถม้า แม่ทัพผู้เฒ่าซูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “รัชทายาท เหตุใดพระองค์ถึงทำเช่นนี้? กลุ่มข้าราชการเต็มใจที่จะสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงปฏิเสธ?” ฟึบ! ทันใดนั้น สายตาของซูเฟิ่งหลิงและพี่สะใภ้ทั้งสี่ก็จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน ในใจพวกนางรู้สึกสงสัยเช่นเดียวกับแม่ทัพผู้เฒ่าซู นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะรวบรวมกลุ่มข้าราชการไว้ในมือ เหตุใดหลี่หลงหลินถึงปฏิเสธ แถมยังพูดจาดูถูกจนทำให้กลุ่มข้าราชการขุ่นเคือง? หรือว่า... หลี่หลงหลินไม่เข้าใจ ว่าหากกลุ่มข้าราชการสวามิภักดิ์ด้วย เขาก็จะทรงครองตำแหน่งรัชทายาทได้อย่างมั่นคง ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้ แผ่นดินต้าเซี่ยจะอยู่ในมือของเขา? หลี่หลงหลินสีหน้าเคร่งขรึม เขาแงนมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “แผ่นดินต้าเซี่ยนี้ ผุพังเกินเยียวยานานแล้ว ข้าจะเอาไปทำอะไร?” บรรดาหญิงสาว
