All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1151 - Chapter 1160

“ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”บัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายรีบลุกขึ้นร้องห้าม“ฝ่าบาท เสือร้ายไม่กินลูกของตน หากพระองค์ทรงประหารองค์ชายและแขวนศีรษะไว้ที่หน้าประตูอู่เหมิน ใต้หล้าจะมองพระองค์เยี่ยงไร? คนรุ่นหลังจะมองพระองค์เยี่ยงไร!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว แม้รู้ว่าเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิจะเข้าข้างหลี่เทียนฉี่แต่เขาย่อมใส่ใจว่าคนรุ่นหลังจะเขียนหนังสือถึงตนเองเยี่ยงไรจริง ๆเขาไม่อยากกลายเป็นกษัตริย์ทรราชคนหนึ่งฮ่องเต้หวู่ลังเลอยู่บ้าง “ขุนนางผู้ภักดีทุกท่านคิดเห็นเช่นไร?”เห็นว่าฮ่องเต้หวู่หวั่นไหวบ้างแล้ว ขุนนางบุ๋นที่ปกติมีความสัมพันธ์อันดีกับองค์ชายใหญ่ก็รีบลุกขึ้นพูด“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิพูดมีเหตุผล เรื่องนี้องค์ชายใหญ่สมควรประหารก็จริง แต่กระหม่อมคิดว่าคดีฆ่าล้างสกุลต่งมีความซับซ้อนมากเกินไป ยังไม่ควรรีบร้อนในตอนนี้ ควรจะวางแผนระยะยาวพ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว ฝ่าบาท! วางแผนระยะยาวเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“.....”ขุนนางทั้งหลายขอความเมตตาให้หลี่เทียนฉี่อีกทั้งยังเป็นการมอบทางลงให้ฮ่องเต้หวู่ทางฝั่งนี้ใช้กลยุทธ์ถ่วงเวลาที่ราชสำนักมักใช้บ่อยๆวันนี้เลื่อนไปพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไม่

องค์หญิงใหญ่มองไปทางหลี่หลงหลิน พูดประชดประชันกลับไป “รัชทายาทโปรดชี้แจงให้ชัดเจนด้วย ต้าเซี่ยอันยิ่งใหญ่จะทนนั่งนิ่งดูดายไม่สนใจเรื่องโจรสลัดแคว้นโวกั๋วกระนั้นหรือ? ชีวิตของราษฎรไร้ค่าดุจหญ้าหรืออย่างไร? หากราชสำนักต้าเซี่ยไร้เมตตาเช่นนี้ ไฉนเลยจะก่อตั้งแคว้นได้ ไฉนเลยจะรักษาความสงบเอาไว้ได้!”ถ้อยคำนี้ขององค์หญิงใหญ่ล่วงเกินขุนนางในราชสำนักไม่น้อยแต่เหล่าขุนนางกลับไม่กล้าพูดก่อนหน้านี้มีคดีฆ่าล้างสกุลต่ง ทุกคนล้วนรู้ดีว่าเรื่องนี้หนีไม่พ้นองค์หญิงใหญ่องค์หญิงใหญ่ก็คือคนบ้าอย่างสมบูรณ์คนหนึ่งหากเป็นศัตรูกับนาง ย่อมไม่มีจุดจบที่ดี!องค์หญิงใหญ่สบมองฮ่องเต้หวู่ พูดเสียงดัง “ฝ่าบาท ทรงวินิจฉัยด้วย! วันนี้ลูกเห็นที่ดินศักดินาตงไห่ตกอยู่ในความลำบากเพราะโจรสลัดแคว้นโวกั๋วมานาน ไม่อาจอดทนไหวอีกต่อไปเพคะ!”“หาไม่แล้ว ไฉนเลยลูกจะยอมหักใจไปจากเสด็จพ่อ ออกจากเมืองหลวง ไปยังสถานที่ทุรกันดารแห่งนั้น?”องค์หญิงใหญ่พูดจาเลื่อนลอยไร้สาระ มิหนำซ้ำยังคุยโวโอ้อวดถึงความยิ่งใหญ่และอุดมคติอันน่าเลื่อมใสของตนแต่นี่ไม่อาจหนีสายตาของหลี่หลงหลินพ้นองค์หญิงใหญ่จะต้องมีแผนที่ไม่อาจปล่อยให้คนรับร

บัดนี้ตนเองไม่เพียงไม่มีความน่าเชื่อถือ ยังเสียหน้าไปจนหมดสิ้น!ไข่มุกเรืองแสงเพียงเม็ดเดียวมีราคาสูงเทียมเมืองไข่มุกเก้าเม็ดรวมกันตนเองล้วนไม่กล้านึกถึงมูลค่าอันมหาศาลนี้!หลี่หลงหลินเข้าใจแล้ว “ที่แท้องค์หญิงใหญ่ก็วางแผนมอบไข่มุกเก้าเม็ดนั้นเป็นของขวัญในวันแต่งงานของข้าต่อหน้าขุนนางบุ๋นบู๊และเชื้อพระวงศ์นี่เอง!”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จำไว้แล้ว! สมเป็นองค์หญิงใหญ่ ทำเรื่องใดล้วนไร้ที่ติ มองภาพรวมเป็นสำคัญ!”“อะไรนะ? งานแต่ง?”องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงแต่หลี่หลงหลินไม่มอบโอกาสให้นางได้ตั้งตัวพูดจบก็หัวเราะเสียงดังเดินออกประตูไปทิ้งองค์หญิงใหญ่ยืนโมโหจนตัวสั่นอยู่ที่เดิม เช่นนี้เององค์หญิงใหญ่ถึงรู้ว่า บัดนี้ห่างจากวันงานแต่งเพียงสองสามวันเท่านั้นสองสามวันนี้ ต่อให้นางแย่งมา ก็รวบรวมไข่มุกได้ไม่ถึงเก้าเม็ดหลี่หลงหลินพูดเช่นนี้ก็เพื่อจงใจทำให้นางลำบาก!จะได้ทำให้นางเสียหน้าจนหมดสิ้นภายในวันงานแต่งจู่ๆ องค์หญิงใหญ่ก็รู้สึกคล้ายตนเองเป็นสุนัขไร้ที่พึ่ง ต่อให้ทำทุกวิธีแล้ว ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่หลงหลิน“หลี่หลงหลินน่ารังเกียจนัก ข้าไม่มีวันยอมเลิกรา!”“ในเมื่อจัดการปั

มีผลงานการรบกับกองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับแสนนายหลังจากตอนนั้น ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็เลื่อนจุดศูนย์กลางลงไปทิศใต้ยอมอ้อมแต่ไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับพวกเป่ยเหลียงกระดูกแข็งนี้อีกในระยะนี้เป่ยเหลียงมีเพียงสมรภูมิเล็ก มิได้ต่อสู้กับกองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแต่ครั้งนี้กลับสวนทางกัน กองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับแสนคนรุกรานเข้าเมืองหลวงผ่านทางเป่ยเหลียงนอกจากองค์ชายสามคอยไกล่เกลี่ยอยู่เบื้องหลังหลี่หลงหลินก็นึกถึงความเป็นไปได้อื่นไม่ออก!หลี่หลงหลินเล่าอย่างต่อเนื่อง “ฝ่าบาท ทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือล้วนคิดอ่านรอบคอบ ต่อให้รุกรานต้าเซี่ย ก็ไม่มีวันเลือกเดินทัพบนเส้นทางอันตรายเช่นนี้ หาไม่แล้วหากถูกซุ่มโจมตี ทั้งกองทัพก็หมดสิ้นแล้ว!”“แต่ตอนนี้มองดูแล้ว อีกฝ่ายยังทำเช่นนี้ นั่นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว!”หลี่หลงหลินสบมองฮ่องเต้หวู่และพูด “จะต้องเป็นซีเหลียงอ๋องแสร้งสมคบคิดกับศัตรู ภายนอกปล่อยให้ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือใช้เส้นทางซีเหลียง มุ่งหน้ามายังเมือหลวงและทำลายการปกครองของต้าเซี่ยให้สิ้นซาก!”“ทว่าแม้แต่ชนเผ่

พี่ใหญ่หลี่เทียนฉี่เองก็ถูกจับขังคุกไปแล้วข้างกายองค์หญิงใหญ่ไม่มีคนอื่นอีกนางจับจ้องตำหนักใหญ่นิ่งๆ “หรือว่าต้าเซี่ยจะไม่มีใครช่วยข้าแม้แต่คนเดียวเลยหรือ?”จู่ๆ เงาร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสมองขององค์หญิงใหญ่“ข้าสามารถไปหาเสด็จแม่ได้!”“เสด็จแม่จะต้องมีวิธีแน่!”ฮองเฮาหลู่ดูแลวังหลังมานานหลายปี จิตใจล้ำลึก จะต้องรู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรแน่องค์หญิงใหญ่ฝากความหวังสุดท้ายไว้บนตัวฮองเฮาหลู่!นางนึกขึ้นได้ว่าหลังตนเองกลับจากตงอิ๋งแล้ว ยังไม่ได้ไปพบฮองเฮาหลู่เลยสักครั้งรู้เพียงว่าตอนนี้นางถูกขังที่ตำหนักเย็นองค์หญิงใหญ่ไม่ลังเลรีบมุ่งหน้าไปยังตำหนักเย็น......ตำหนักเย็นหลังเหตุไฟไหม้ผ่านไป ตำหนักเย็นก็กลายเป็นซากปรักหักพังทุกหนแห่งเดิมทีก็ไม่มีเรือนหรือห้องใดที่สมบูรณ์ฮ่องเต้หวู่ไม่มีความคิดซ่อมแซมตำหนักเย็นดังนั้นพวกสนมที่ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นจึงทำได้เพียงฝืนทนฝืนทนจนถึงช่วงฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นดอกไม้เบ่งบาน ฝืนทนจนฮ่องเต้หวู่นึกถึงตนในช่วงฤดูหนาว สนมที่ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นได้รับบาดเจ็บจากความหนาวตายไปภายในตำหนักเย็นด้วยความหวังต่อการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ