ชายร่างสูงใหญ่ขยับกายเข้าไปใกล้ชายร่างผอม กระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หลายวันมานี้เพราะคดีนี้ทำเอาข้าอึดอัดแทบแย่ ตอนนี้ปรารถนาเพียงได้พบพานผีสาวสะคราญโฉม ให้ท่านชายผู้นี้ได้ปลดปล่อยเสียหน่อย!” เอ่ยจบ ร่างสูงก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไป ๆ ๆ! หากเป็นเช่นนั้นจริง เกรงว่าคงทำให้เจ้าขวัญหนีจนพูดไม่ออก!” ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าคนทั้งสองไป เมื่อครู่ยังหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่เลย บัดนี้กลับหวาดผวาประหนึ่งเผชิญหน้าศัตรูร้าย “เมื่อครู่เจ้าเห็นหรือไม่?” ทั้งสองต่างรู้ซึ้งแก่ใจว่า เมื่อครู่มิใช่ภาพหลอนที่ตนเองสร้างขึ้นเป็นแน่! มือทั้งสองข้างเลื่อนไปจับด้ามดาบอย่างไม่รู้ตัว ยามปกติเป็นนักการที่ว่าการที่มักวางอำนาจบาตรใหญ่ บัดนี้กลับหวาดกลัวราวกับลูกไก่ตัวน้อย กายสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง “เป็นเพราะเจ้า! เมื่อครู่ดันพูดจาเหลวไหล! ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า!” นักการที่ว่าการร่างสูงเจ็บคอจนพูดไม่ออกแล้ว! อย่าว่าแต่จะปลดปล่อยเลย เพราะหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ! เขาพยายามเบิกตากว้างสุดกำลัง หวังจะค้นหาเงาร่างนั้นในความมืดมิดราวน้ำหมึก ราตรีกาลนี้ราวกับตาข่ายแห่งความกลัวขนาดใหญ
Read more