All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 891 - Chapter 900

พระสนมสวี่รู้ว่านางพูดความจริง จึงเอ่ยว่า “ข้าก็แค่ยังเป็นห่วงเยี่ยเอ๋อร์อยู่ ถึงได้มาหาเขาที่นี่”“เจ้าเป็นพระชายาเอกของเยี่ยเอ๋อร์ แต่กลับมาพักในจวนของปู๋เยี่ยโหวแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน? รีบย้ายกลับไปเดี๋ยวนี้เลย!”เฟิ่งชูอิ่งส่งเสียงจิ๊ปากเบาๆ “ก่อนหน้านี้เจ้าชังน้ำหน้าข้ามากมิใช่หรือ? ไหนจะคอยหาทางกำจัดข้าให้พ้นทางไม่เว้นวันอีก?”“ทำไมล่ะ? พอเจ้าตายไปแล้ว นิสัยก็เลยเปลี่ยนงั้นหรือ?”พระสนมสวี่ตอบว่า “ตอนนี้ข้าก็ยังไม่ชอบขี้หน้าเจ้าเหมือนเดิม ข้ายังอยากจะฆ่าเจ้าให้ตายไม่เปลี่ยนแปลง ข้าตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เพราะเจ้านั่นแหละ”“หากไม่ใช่เพราะเยี่ยเอ๋อร์ชอบเจ้า หากข้าไม่กลัวว่าเขาจะทำตัวหัวรั้นเหมือนเสด็จพ่อของเขา ข้าก็คงไม่มายุ่งเรื่องของพวกเจ้าหรอก”ก่อนหน้านี้นางคิดว่าพอตัวเองตายแล้วก็จะกลายเป็นผี อย่างไรก็น่าจะหลอกเฟิ่งชูอิ่งให้กลัวได้สักหน่อย เพื่อเอาคืนหนี้แค้นตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ทว่าหลังจากได้พบกับเฟิ่งชูอิ่งแล้ว ถึงตระหนักได้ว่าหนี้แค้นของนางคงจะไม่มีวันได้เอาคืนแล้วล่ะเฟิ่งชูอิ่งกระดิกนิ้วเรียกนางเข้าไปหา “ข้าให้โอกาสเจ้าฆ่าข้าครั้งหนึ่ง”เหมยตงยวนใช้หางตาเหลือบมองพ

“ในเมื่อเจ้ามีใจให้เขา ไม่ว่าพวกเจ้าจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน ในใจก็ยังมีกันและกัน พวกเจ้าไม่มีทางตัดขาดกันได้หรอก”เฟิ่งชูอิ่งจ้องนางแล้วพูดว่า “แม้แต่ความรู้สึกของตัวเองเจ้ายังแยกแยะไม่ได้ ทำเรื่องโง่ๆ ลงไปตั้งมากมาย เจ้ายังมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้อีกหรือ?”พระสนมสวี่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เพราะทั้งชีวิตข้าถูกความรักพันธนาการ ดังนั้นความรู้สึกของข้าจึงลึกซึ้งที่สุด”“ข้าใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทำความเข้าใจว่าความรักคืออะไร ดังนั้นในโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจความหมายของคำว่ารักได้ดีไปกว่าข้า”เฟิ่งชูอิ่งลองคิดถึงเรื่องที่นางทำมาตลอดชีวิต รู้สึกว่าคำพูดของนางก็มีเหตุผลอยู่บ้างพระสนมสวี่พูดต่อว่า “ต่อไปข้าจะไม่ไปรบกวนเยี่ยเอ๋อร์แล้ว ข้าจะรีบไปเกิดใหม่ให้เร็วที่สุด”เฟิ่งชูอิ่งมองไปที่นาง นางพูดเบาๆ ว่า “ข้าจะไปหาฮ่องเต้พระองค์ก่อน ชาตินี้ข้าติดหนี้เขา ชาติหน้าจะใช้คืนให้เขาทั้งหมดในคราวเดียว”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “งั้นเจ้าก็ซวยแล้ว ชาติหน้าเจ้าจะถูกเขาทรมานจนปางตาย”พระสนมสวี่ “……”เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “ไม่สิ ฮ่องเต้ไปเกิดใหม่เป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว”“ตอนนี้เจ้าเพิ่งจะไปเกิดใหม่ บวกกับเวลาต่

“ตอนนั้นพวกเขาต้องทำลายราชโองการทิ้งไปหมดแล้วแน่นอน ไม่มีทางหลงเหลือมาถึงตอนนี้หรอก”“ต่อให้มีราชโองการอีกฉบับอยู่จริง ฮ่องเต้พระองค์ก่อนก็ต้องมอบให้ขุนนางที่อยู่ในเมืองหลวง”“พวกขุนนางที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนไว้วางใจ เสด็จพ่อของข้าก็จัดการฆ่าปิดปาก ปลดออกจากตำแหน่งหรือเนรเทศออกไปหมด ไม่มีใครเหลืออยู่ในเมืองหลวงแล้ว”“ราชโองการฉบับนั้นน่าจะสูญหายไปนานแล้ว หากมันยังมีอยู่จริงๆ ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยก่อกบฏขึ้นครั้งก่อนก็น่าจะนำออกมาประกาศแล้วสิ”หัวหน้าพ่อบ้านเห็นด้วยกับความคิดของเขาในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าฮ่องเต้พระองค์ก่อนมีราชโองการอีกฉบับอยู่จริง หลังจากผ่านไปสิบกว่าปีก็น่าจะถูกทำลายไปแล้วและตอนนี้ สิ่งที่มีอิทธิพลต่อพวกเขามากที่สุดก็คือราชโองการของฮ่องเต้พระองค์ก่อนถ้าไม่มีราชโองการฉบับนั้น คำพูดของสนมสวี่ก็จะไม่มีผลกระทบต่อพวกเขาเลยในตอนนั้นเอง คนเฝ้าประตูก็มารายงานว่า “ผู้ตรวจการฝ่ายซ้ายหัวหน้าศาลต้าหลี่และรองเจ้ากรมคลังซ้าย มาขอเข้าพบองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ“คนพวกนี้ล้วนเป็นคนของจิ่งสือเยี่ยน เขาทราบดีว่าคนเหล่านี้มาพบเขาด้วยจุดประสงค์อะไรเขาจึงกล่าวว่า “เชิญพวกเขาทั้งหมดไปที่ห้อง

แสงไฟนวลอ่อนจากตะเกียงส่องกระทบร่างของเขา ทำให้เขาดูมีชีวิตชีวากว่าในยามปกติจิ่งสือเยี่ยนหลุดปากพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว “พระสนมสวี่ตายแล้ว เจ้าดีใจขนาดนี้เลยหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยตอนแรกไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา เขาจึงเสริมอีกประโยคว่า “ไม่เคยเห็นเจ้าใส่เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดแบบนี้มาก่อนเลย”จิ่งโม่เยี่ยมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อยู่แล้วถามว่า “ดูดีไหม?”จิ่งสือเยี่ยนยังไม่ทันได้ตอบ จิ่งโม่เยี่ยก็พูดขึ้นมาว่า “ชูอิ่งชมว่าข้าดูดีมาก”ความจริงแล้วเฟิ่งชูอิ่งไม่ได้เอ่ยชมเขาว่าสวมใส่ชุดนี้แล้วดูดี นางเพียงพูดว่าเขาใส่แล้วดูเหมือนนกยูงมากกว่าปู๋เยี่ยโหวเสียอีกแต่ในความคิดของเขา ประโยคนี้ก็เหมือนกับการชมว่าเขาดูดีจิ่งสือเยี่ยนเห็นสีหน้าของจิ่งโม่เยี่ยแล้วรู้สึกอธิบายไม่ถูกเขาไม่คิดว่าจิ่งโม่เยี่ยจะพูดแบบนี้ออกมาเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “พระสนมสวี่เพิ่งตายไป พี่สามใส่เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดแบบนี้ ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก”จิ่งโม่เยี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ตอนที่นางตาย นางบอกกับข้าว่านางขอโทษ และข้าก็ให้อภัยนางแล้ว”“ตอนนี้สิ่งที่นางต้องการคือให้ข้ามีความสุข ตราบใดที่ข้าอาร

จิ่งโม่เยี่ยกล่าวอย่างเรียบเฉยไร้อารมณ์ว่า “พูดตามตรง ข้าค่อนข้างสบายใจ”เส้นทางนี้พระสนมสวี่เป็นคนเลือกเอง เขาไม่เคยบีบบังคับนางตอนที่พระสนมสวี่ตาย เขาอาจจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกจิตใจว้าวุ่นไม่สงบอย่างแน่นอนแท้จริงแล้วเขาตกใจยิ่งกว่าจิ่งสือเยี่ยนเสียอีกที่พระสนมสวี่ทำแบบนี้ เรื่องนี้เกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิงจิ่งสือเยี่ยนไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ จึงกล่าวด้วยความตกใจว่า “พี่สาม ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นคนแบบนี้!”ตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยไม่อยากพูดไร้สาระกับเขาอีกต่อไป จึงกล่าวสวนออกไปว่า “อย่าคิดว่าข้าไร้ยางอายเหมือนเจ้า”จิ่งสือเยี่ยนขมวดคิ้วจิ่งโม่เยี่ยกล่าวกับคนที่อยู่ด้านหลังว่า “นำศพมหาราชครูออกไป ประกาศให้โลกรู้ว่าอ๋องจิ้นเป็นคนฆ่าเขา”จิ่งสือเยี่ยนรีบกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ทำ!”จิ่งโม่เยี่ยกล่าวอย่างใจเย็นว่า “เมื่อครู่มีพยานพบเห็นเจ้าลงมือไม่ใช่น้อย เรื่องนี้เจ้าปฏิเสธไม่ได้”จิ่งสือเยี่ยนอยากจะบอกว่าที่นี่ไม่มีคนอื่น มีแต่จิ่งโม่เยี่ย จิ่งโม่เยี่ยกำลังใส่ร้ายเขาทว่าพริบตาต่อมาเขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ จึงหันกลับไปมอง จึงเห็นหัวหน้ากรมราชทัณฑ์และเสนาบ