Semua Bab ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Bab 901 - Bab 910

จิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!”ใครเป็นคนแต่งเรื่องบ้าบอพวกนี้ขึ้นมา?เรื่องเล่านี้นอกจากจะดูถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเขาอย่างถึงขีดสุด ยังสร้างความเสียหายอย่างยิ่งด้วย!จิ่งสือเยี่ยนรู้สึกว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่ทำให้พูดไม่ออกได้ขนาดนี้มาก่อนเขาขบกรามแน่น พูดด้วยความโกรธ “ไปสืบ! ไปสืบให้ข้า! ข้าจะดูว่าใครกันแน่ที่มันเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้ กล้าสร้างเรื่องปั้นน้ำเป็นตัวมาใส่ร้ายข้า!”คนสนิทของเขายืนนิ่งอยู่กับที่จิ่งสือเยี่ยนถามว่า “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปสืบอีก?”คนสนิทตอบว่า “เพราะตอนที่ข้าน้อยกำลังจะไปสืบ ข้าน้อยก็บังเอิญเจอคนที่ปล่อยข่าวลือนั้นพอดี นางฝากข้าน้อยมาบอกท่านอ๋อง”จิ่งสือเยี่ยนชะงักไปครู่หนึ่ง ถามว่า “ใคร? แล้วฝากบอกอะไร?”คนสนิทมองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “คนผู้นั้นก็คือพระชายาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ”เมื่อจิ่งสือเยี่ยนได้ยินคำนี้ หัวใจเขาก็เต้นแรง พระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการก็คือเฟิ่งชูอิ่งแต่เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งชูอิ่งกับจิ่งโม่เยี่ยก่อนหน้านี้ไม่ค่อยดีนัก นางพยายามที่จะหนีออกจากเมืองหลวงหลายครั้งครั้งล่าสุดที่เขาไปที่คุกเพื่อพานาง

เฉี่ยวหลิงถอนหายใจ “คุณหนู ตอนนี้คุณหนูก็ออกโรงช่วยเขาแล้ว ยอมรับว่าชอบเขาก็ไม่เสียหายหรอกเจ้าค่ะ”“อีกอย่าง เขาก็เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว ข้าที่อยู่ข้างๆ ยังมองออกเลย เขารักคุณหนูจริงๆ”“เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองมากมายเพื่อคุณหนู ยอมตามใจคุณหนูทุกอย่าง จะไม่บังคับให้คุณหนูทำอะไรอีกแล้ว”“เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อคุณหนู เรื่องครั้งนั้นพูดได้ว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่ง”“คุณหนูจะลงโทษเขาอย่างไรก็ได้ แต่อย่าลงโทษตัวเองเลย”“ถ้ายังตัดใจจากเขาไม่ได้ก็คบกับเขาไปเถอะเจ้าค่ะ ถ้าเขาทำตัวไม่ดีกับคุณหนู หรือคุณหนูหมดรักเขาแล้ว คุณหนูก็ไปจากเขาได้ทุกเมื่อ”เฟิ่งชูอิ่งมองเฉี่ยวหลิง นางรู้สึกว่าสาวใช้คนนี้รู้เรื่องเยอะเกินไปแล้วเฉี่ยวหลิงกลับเข้ามาใกล้แล้วพูดเบาๆ ว่า “อีกอย่าง เขาก็หน้าตาดี เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในใต้หล้า”“ถึงแม้ว่าคุณหนูกับเขาจะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ”“ในความคิดของข้า ผู้ชายแบบนี้หายากนัก ถึงคุณหนูจะไม่ชอบเขา อย่างน้อยก็น่าจะนอนกับเขาสักสองสามครั้ง”“ถ้าเขาลีลาไม่ยอดเยี่ยมหรือเข้ากับคุณหนูไม่ได้ คุณหนูก็แค่ถีบหัวส่งเขาท

เรื่องเล่าของปู๋เยี่ยโหวมีรายละเอียดดังนี้หลังจากฮ่องเต้เจาหยวนทรงประชวรหนัก จิ่งสือเยี่ยนก็รู้สึกว่าแผ่นดินนี้สมควรเป็นของเขา สนมวังหลังของฮ่องเต้เจาหยวนก็ควรตกเป็นของเขาเช่นกัน นี่แหละคือการสืบทอดมรดกของบรรพบุรุษอย่างแท้จริงดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างเขาจึงแวะไปเล่นสนุกกับสนมในวังหลังจิ่งสือเยี่ยนไม่เพียงชอบนางสนมที่สวยสดเยาน์วัยเท่านั้น แต่ยังชอบบรรดาสนมสูงวัยด้วย เขารู้สึกว่าสนมที่อายุมากมีรสชาติจัดจ้านมากกว่าดังนั้นเขาจึงหลับนอนกับสนมสูงวัยในวังทุกคน ยกเว้นพระมารดาของเขาเองในตอนแรกฮองเฮาไม่เต็มใจ แต่หลังจากที่จิ่งสือเฟิงตายไป ฮองเฮาก็ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเขา และยอมมีสัมพันธ์สวาทกับเขาขันทีและนางกำนัลในวังหลายคนรู้เห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเขาเนื่องจากจิ่งสือเยี่ยนจะเป็นองค์ชายเพียงคนเดียวที่มีอำนาจอย่างแท้จริงแล้ว ยังเป็นคนเดียวที่สามารถต่อกรกับจิ่งโม่เยี่ยได้ ดังนั้นทุกคนจึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงเหิมเกริมมากขึ้นเรื่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งถึงขั้นระเริงรักกันต่อหน้าฮ่องเต้เจาหยวนเดิมทีพระองค์กำลังฟื้นตัว แต่กลับถูกพวกเขากระตุ้นจนกระอักเล

จิ่งโม่เยี่ยพูดถึงตรงนี้ก็หันกลับมามองจิ่งสือเยี่ยน แล้วพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “ต่อให้สรรหาเหตุผลมากแค่ไหน ก็ไม่สู้ความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า”พูดจบเขาก็ไม่สนใจจิ่งสือเยี่ยนอีก เดินไปอยู่ข้างๆ เฟิ่งชูอิ่งแล้วถามว่า “เย็นนี้อยากกินอะไร”เฟิ่งชูอิ่งมองจิ่งสือเยี่ยนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น แล้วมองไปที่ปู๋เยี่ยโหว นางไอเบาๆ แล้วพูดว่า “อากาศหนาวแบบนี้ เหมาะกับการกินหม้อไฟนะ”ช่วงนี้อากาศกลับมาหนาวเย็นอีกครั้ง ท้องฟ้าก็เริ่มมีหิมะโปรยปรายลงมาแล้วดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยอ่อนโยนลง “งั้นก็กินหม้อไฟกัน”ปู๋เยี่ยโหวพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าจะให้พ่อครัวเตรียมเนื้อวัว การลวกเนื้อวัวพร้อมกับเนื้อแกะในหม้อไฟนี่มันสุดยอดจริงๆ”เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อ “ข้าไม่เอาแบบน้ำแกงใส ข้าอยากกินแบบเผ็ด!”ปู๋เยี่ยโหวเริ่มน้ำลายสอ “เจ้าจะผัดเครื่องปรุงเองหรือ ครั้งที่แล้วที่เจ้าปรุงออกมาอร่อยมากเลย!”จิ่งโม่เยี่ยถาม “พวกเจ้ากินหม้อไฟกันตอนไหน”ปู๋เยี่ยโหวแค่นเสียงในลำคอ “ไม่บอกหรอก!”เขาพูดเสริมอีกประโยค “ชูชูชอบข้าที่สุด!”จิ่งโม่เยี่ยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเขา เดินเข้าไปขนาบข้างเฟิ่งชูอิ่งแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าจะท

ถัดมา เสียงร้องโหยหวนอย่างน่าอนาถก็ดังระเบิดขึ้นทั่วทั้งจวนปู๋เยี่ยโหวผู้ดูแลยกมือปิดตา ไม่กล้ามองน่าเวทนายิ่งนัก ท่านโหวของเขาน่าสงสารเหลือเกิน!แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับอยากหัวเราะผู้ดูแลคิดว่าตนต้องอดทนไว้ มิเช่นนั้น หากปู๋เยี่ยโหวรู้ว่าเขาน่าสมเพชขนาดนี้แล้วยังมีคนหัวเราะเยาะอีก ท่านโหวคงจะโกรธแน่เฟิ่งชูอิ่งถึงกับตะลึงเมื่อเห็นปู๋เยี่ยโหวเพราะดวงตาของเขาแดงก่ำ จมูกก็แดงก่ำ ปากบวมเต่ง และเสียงก็แหบแห้งเฟิ่งชูอิ่งอดถามไม่ได้ว่า “เจ้าเป็นอะไรไป?”ปู๋เยี่ยโหวร้องไห้กระซิกๆเรื่องนี้น่าอายเกินไป เขาจะไม่พูดต่อหน้าเฟิ่งชูอิ่งเด็ดขาดผู้ดูแลอยากจะพูด แต่ถูกปู๋เยี่ยโหวจ้องเขม็ง จึงต้องกลืนคำพูดลงคอไปจิ่งโม่เยี่ยทำหน้ารังเกียจพลางพูดว่า “โตจนป่านนี้แล้วยังร้องไห้อยู่อีก ไม่รู้จักอายบ้างหรือ?”ปู๋เยี่ยโหวสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าอยากร้องไห้หรือ? ข้าก็ไม่อยากเช่นเดียวกัน แต่มันทรมานเหลือเกิน ข้าช่างน่าสงสารนัก!”จิ่งโม่เยี่ยถามว่า “เช่นนั้นเล่ามาสิ เจ้าเป็นอะไรกันแน่?”เขาและปู๋เยี่ยโหวเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก รู้ดีว่าปู๋เยี่ยโหวเป็นคนเช่นไรที่ปู๋เยี่ยโหวทำสีหน้า