บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 921 - บทที่ 930

ถ้าอย่างนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็จะทำให้เขาได้รู้ก่อนตาย ว่าความสำเร็จในชีวิตทั้งหมดของเขา ได้มาเพราะฮ่องเต้พระองค์ก่อนไม่ต้องการนั่งอยู่บนบัลลังก์ต่างหากล่ะทว่าบัดนี้จิ่งโม่เยี่ยต้องการบัลลังก์ ดังนั้นเขาจึงแย่งมันคืนมาจิ่งโม่เยี่ยใช้ความจริงบอกกับฮ่องเต้เจาหยวนว่า ฮ่องเต้เจาหยวนไม่มีวันเทียบอดีตฮ่องเต้ได้ ลูกชายมากมายที่ฮ่องเต้เจาหยวนให้กำเนิดออกมาก็สู้ลูกชายเพียงคนเดียวของอดีตฮ่องเต้ไม่ได้ความจริงเช่นนี้สำหรับฮ่องเต้เจาหยวนแล้ว เลวร้ายเสียยิ่งกว่าการฆ่าเขาให้ตายอีกเพราะว่าฮ่องเต้เจาหยวนคิดมาตลอดว่าตัวเองเฉลียวฉลาด และฝีมือเก่งกาจอย่างยิ่ง ไม่ได้ด้อยไปกว่าอดีตฮ่องเต้สักนิด บัลลังก์มันควรจะเป็นของเขาไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจยอมรับความจริงเรื่องที่เขาด้อยกว่าอดีตฮ่องเต้ได้ดังนั้นหากจะพูดให้ถูกต้องแล้ว ฮ่องเต้เจาหยวนถูกจิ่งโม่เยี่ยทำให้โมโหจนขาดใจตายจิ่งโม่เยี่ยฆ่าฮ่องเต้เจาหยวนได้โดยไม่ต้องลงดาบ เขาเพียงทำลายจิตใจอีกฝ่ายโดยตรงฮ่องเต้เจาหยวนนับว่าไม่ได้สิ้นพระชนม์ด้วยโรคภัยไข้เจ็บความเจ็บปวดที่ฮ่องเต้เจาหยวนสร้างให้กับจิ่งโม่เยี่ยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จิ่งโม่เยี่ยได้ใช้วิธีการของเขาเอา

สายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม แสดงออกถึงความกำกวมและความไร้ยางอายได้ถึงขีดสุดคำพูดที่ว่าเคารพนับถือ ภายใต้การกระทำเช่นนี้ช่างดูต่ำช้า แสดงถึงความสัมพันธ์ทางเพศที่ชัดเจนเหล่านางสนมที่ได้เห็นภาพเช่นนี้ ต่างก็พากันรู้สึกขยะแขยงฮองเฮาอยู่หลายครั้งฮองเฮาทรงถูกทำให้กริ้วจนนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วนางไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของปู๋เยี่ยโหว คิดว่าเป็นฝีมือของจิ่งโม่เยี่ย จึงจดบัญชีแค้นทั้งหมดไว้ที่จิ่งโม่เยี่ยแต่หลังจากที่จวนมหาราชครูล่มสลาย ฮองเฮาก็ไม่เหลือที่พึ่งอีกต่อไปเหล่าขันทีนางกำนัลในวังหลวงที่เคยเชื่อฟังและเคารพนาง ก็เริ่มหมางเมินไม่ใส่ใจปรนนิบัติตอนที่นางมองเห็นจิ่งโม่เยี่ย ก็ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายไปให้เขาอย่างเปิดเผยจิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจสายตาอาฆาตของฮองเฮาเลย เพราะเมื่อฮ่องเต้เจาหยวนสิ้นพระชนม์ ฮองเฮาก็จะไม่ใช่ฮองเฮาอีกต่อไปฮองเฮาที่ไม่มีฮ่องเต้เจาหยวนและจวนมหาราชครูหนุนหลัง ในความเป็นจริงแล้ว แม้แต่เสือกระดาษก็ยังเทียบไม่ได้จิ่งโม่เยี่ยถามขันทีข้างกายฮ่องเต้เจาหยวนว่า "ตอนที่เสด็จอาสิ้นพระชนม์ ท่านจากไปอย่างสงบหรือไม่"ขันทีโค้งคำนับและกล่าวว่า "สงบมากพ่ะค่ะย่ะ"จิ่งโม่เ

อีกประการหนึ่งคือ เสนาบดีฝ่ายซ้ายได้รับการแต่งตั้งโดยฮ่องเต้เจาหยวน หัวหน้าศาลต้าหลี่ก็เลยคิดว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายน่าจะอยู่ข้างจิ่งสือเยี่ยนช่วงที่ผ่านมา จิ่งสือเยี่ยนก็ได้ไปพบกับเสนาบดีฝ่ายซ้ายเช่นกันเสนาบดีฝ่ายซ้ายแสดงท่าทีเป็นกลางตลอด ใครมีแผนการที่ดีต่อประชาชนมากกว่า เขาก็จะอยู่ข้างคนนั้นจิ่งสือเยี่ยนและขุนนางฝ่ายเดียวกันได้ปรึกษาหารือกัน ต่างก็เห็นว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นคนที่พวกเขาต้องดึงเข้ามาเป็นพวกให้ได้มากที่สุดหากเสนาบดีฝ่ายซ้ายอยู่ข้างพวกเขา แผนการใหญ่ของจิ่งสือเยี่ยนก็จะสำเร็จไปกว่าครึ่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ ข้าพเจ้าได้ยินเรื่องหนึ่งมา ไม่ทราบว่าพวกท่านเคยได้ยินกันบ้างหรือไม่”ทุกคนหันมามองเขา จิ่งสือเยี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วกล่าวเสียงดังว่า “ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายหมายถึงเรื่องที่ฮ่องเต้และมหาราชครู วางแผนปลงพระชนม์ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเพื่อชิงราชบัลลังก์ใช่หรือไม่”เสนาบดีฝ่ายซ้ายพยักหน้า “ใช่ เรื่องนี้แหละ”“ไม่ทราบว่าอ๋องจิ้นทรงคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”จิ่งสือเยี่ยนมีสีหน้าเรียบเฉย “เรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระ!”“ฮ่องเต้พระ

หากกล่าวว่าคนบนโลกนี้ คนที่มีความเป็นไปได้น้อยที่สุดที่จะถูกฮ่องเต้พระองค์ก่อนเลือกให้เก็บรักษาพระราชโองการ ก็คงจะต้องเป็นท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายนี่แหละแต่ในเวลานี้เขากลับบอกทุกคนว่า ฮ่องเต้พระองค์ก่อนได้มอบพระราชโองการแต่งตั้งองค์ชายจิ่งโม่เยี่ยขึ้นเป็นรัชทายาทให้เขาเก็บรักษาไว้ ฟังดูแล้วเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อ!เพราะก่อนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนจะสิ้นพระชนม์ เขาก็ถูกเนรเทศออกจากเมืองหลวงตั้งนานแล้ว และในช่วงหลายปีต่อมาก็ทำงานเป็นขุนนางตำแหน่งน้อยในพื้นที่ชนบทจนกระทั่งเข้าสู่ปีที่สี่แห่งรัชสมัยของฮ่องเต้เจาหยวน ด้วยผลงานที่โดดเด่น เขาจึงถูกฮ่องเต้เจาหยวนเรียกตัวกลับมายังเมืองหลวง เข้าร่วมราชสำนักของเมืองหลวง และค่อยๆ ไต่เต้าก้าวขึ้นเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายหลังจากที่องค์ชายจิ่งโม่เยี่ยขึ้นเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ต่อต้านองค์ชายจิ่งโม่เยี่ยอย่างชัดเจน แต่เมื่อเกิดการโต้เถียงกัน เขาก็ไม่ได้ไว้หน้าองค์ชายจิ่งโม่เยี่ยเลยแม้แต่น้อยด้วยบุคลิกเช่นนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เหมือนขุนนางที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเลือกไว้ให้องค์ชายจิ่งโม่เยี่ยเมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน เสนาบดีฝ่าย

“และเขาก็ไม่ได้กดดันข้า เพียงเพราะความคิดเห็นของข้าขัดกับเขา”“พูดตามตรง ข้าไม่รู้จักเขามาก่อน และมีข่าวลือมากมายในเมืองหลวงว่าเขาเป็นพวกหัวรุนแรง ข้าก็เลยมีอคติกับเขาอยู่บ้าง”“เคยคิดว่าถ้าเขาได้เป็นกษัตริย์ เขาต้องกลายเป็นทรราชอย่างแน่นอน”“แต่การทดสอบในช่วงนี้พิสูจน์แล้วว่าความคิดของข้าเป็นเรื่องผิด เขาไม่เพียงแต่จะไม่เป็นทรราช แต่ยังจะเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ด้วย!”จิ่งโม่เยี่ยประคองเสนาบดีฝ่ายซ้ายเบาๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายชมเกินไปแล้ว”“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้บริหารราชการแผ่นดิน ข้ายังไม่คุ้นเคยกับเรื่องในราชสำนัก จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีข้อบกพร่อง”“โชคดีที่ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายคอยตักเตือนข้าหลายครั้ง ทำให้ข้าไม่ทำผิดพลาด คิดดูแล้ว ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย”คำพูดของทั้งสองทำให้สีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนและฮองเฮายิ่งดูแย่ลงเพราะคำพูดของทั้งสองเปิดเผยข้อมูลมากมายที่จริงแล้วก่อนหน้านี้เสนาบดีฝ่ายซ้ายก็ไม่ได้มองจิ่งโม่เยี่ยในแง่ดี เขาเคยทดสอบจิ่งโม่เยี่ยหลายครั้งและจิ่งโม่เยี่ยก็ไม่ได้เลือกปฏิบัติ แม้จะไม่รู้ว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายมีราชโองการ