All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 881 - Chapter 890

พูดจบนางก็ค่อยๆ ยืนขึ้น ทุกคนต่างตกตะลึงมีคนตะโกนว่า “พระสนมสวี่ รีบกลับลงมาพ่ะย่ะค่ะ!”แต่พระสนมสวี่ไม่หันกลับไป นางยืนอยู่บนราวระเบียงแล้วพูดว่า “ชีวิตของข้าช่างโสมมยิ่งนัก”“บัดนี้ความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจข้าได้ถูกเปิดเผยแล้ว ข้าไม่เหลืออะไรให้ห่วงอีก”พูดจบนางก็หลับตาแล้วกระโดดลงมาจากหอลิ่วเจวี๋ยการกระทำของนางทำให้จิ่งโม่เยี่ยตกตะลึงอย่างมากจิ่งโม่เยี่ยคิดมาตลอดว่าคนอย่างพระสนมสวี่เป็นพวกเห็นประโยชน์ส่วนตน นางจะคิดแต่ทำร้ายคนอื่น ไม่มีทางฆ่าตัวตายอย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงยืนดูอยู่ข้างๆ พอเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งไป แต่ก็สายไปเสียแล้วถึงแม้ว่าระยะห่างระหว่างเขากับพระสนมสวี่จะไม่ไกลนัก แต่ตอนนี้มีคนเต็มไปหมด คนเหล่านั้นขวางทางเขาไว้ ทำให้เขาเข้าไม่ถึงตัวของพระสนมสวี่เขาเห็นพระสนมสวี่กระโดดลงมาจากหอลิ่วเจวี๋ย ร่างกระแทกตกพื้นอย่างแรงจิ่งโม่เยี่ยแหวกผ่านฝูงชน วิ่งเข้าไปหาพระสนมสวี่อย่างรวดเร็วตอนนี้นางนอนอยู่บนพื้น มีเลือดไหลซึมออกมาจากด้านหลังแผ่ขยายออกไปราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานเขายืนอยู่ตรงหน้าพระสนมสวี่ มองนางด้วยความไม่เข้าใจตอนนี้รอบๆ ตัวมีแต่ผู้คนรายล้อม

พระสนมสวี่มองตาเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ นางรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างมากในใจนางรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางทำเรื่องโง่ๆ ไปเท่าไหร่ พลาดคนและเรื่องสำคัญไปมากแค่ไหน?นางอยากจะบอกเขาว่า "เยี่ยเอ๋อร์ อย่าเสียใจ ข้าไม่คู่ควร"แต่นางก็พูดประโยคนี้ออกมาไม่ได้อีกแล้ว รูม่านตาของนางเบิกกว้าง หัวใจหยุดเต้น มือที่วางอยู่ในมือของจิ่งโม่เยี่ยก็ตกลงมาจิ่งโม่เยี่ยร้องเรียก "เสด็จแม่!"เสียงนี้เป็นเสียงที่เขาเรียกออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาคงลืมไปแล้วว่าพระสนมสวี่ไม่ได้เป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์อีกต่อไปเขามองพระสนมสวี่ที่นอนจมกองเลือดอย่างเงียบๆ หลับตาลงช้าๆ เก็บกดอารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจหัวหน้าองครักษ์เกล็ดทองวิ่งมาอย่างรีบร้อน เขาเห็นสภาพของพระสนมสวี่ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งวันนี้พระสนมสวี่บอกว่านางจะนัดพบขุนนางที่หอลิ่วเจวี๋ย ให้เขาไปเอาของบางอย่าง เขาจึงอยู่ห่างจากพระนางเขาไม่คิดว่าวันนี้พระสนมสวี่จะสั่งให้เขาออกห่างเพื่อฆ่าตัวตายถึงแม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำหลายๆ อย่างของพระสนมสวี่ แต่นางก็เป็นเจ้านายของเขา และเขาก็มีแต่ต้องเชื่อฟังนางเขาพับชายเสื้อขึ้นแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าพร

เมื่อเขาเลือกเสื้อผ้าที่เรียบง่ายที่สุดจากตู้เสื้อผ้าของปู๋เยี่ยโหวออกมา มุมปากของเฟิ่งชูอิ่งก็กระตุกโดยไม่รู้ตัวจิ่งโม่เยี่ยถามว่า “ดูแย่มากหรือ”เฟิ่งชูอิ่งส่ายหน้า “ก็ไม่ได้แย่อะไร แค่รู้สึกว่าท่านใส่เสื้อผ้าของเขาแล้วดูเหมือนนกยูงมากกว่าตัวเขาเองอีก”จิ่งโม่เยี่ย “......”นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้คำพูดแบบนี้มาบรรยายรูปลักษณ์ของเขาแต่เฟิ่งชูอิ่งกลับรู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง เพราะถ้าพูดถึงรูปลักษณ์ จิ่งโม่เยี่ยดูงดงามกว่าปู๋เยี่ยโหวเพียงแต่ปกติเขาจะใส่ชุดขาวตลอด ไม่เคยใส่เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดแบบนี้พอใส่แล้ว ก็พาลทำให้ดูเจ้าสำราญยิ่งกว่าปู๋เยี่ยโหวเสียอีกเมื่อเห็นสีหน้าของเขา เฟิ่งชูอิ่งก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ดูดีอยู่นะ”จิ่งโม่เยี่ยยิ้มออกมา แค่นางคิดว่าดูดีก็พอแล้วทั้งสองคนต่างก็ทำโคมไฟเป็นครั้งแรก ไม่มีประสบการณ์กันทั้งคู่ แต่จิ่งโม่เยี่ยกลับทำได้อย่างคล่องแคล่วเฟิ่งชูอิ่งต้องการรูปร่างแบบไหน พอนางพูดออกมา จิ่งโม่เยี่ยก็สามารถทำตามที่นางต้องการได้นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รู้ว่าเขามีความสามารถแบบนี้ นางตกใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ท่านทำโคมไฟเป็นครั้งที่เท

เฟิ่งชูอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “เสื้อผ้าเขาเปียกหมดแล้ว ขอยืมเสื้อผ้าของเจ้าใส่ก่อน”“ถ้าเจ้าไม่ชอบให้คนอื่นใส่เสื้อผ้าของเจ้าจริงๆ ข้าก็จะจ่ายเงืนซื้อมันเอง”ปู๋เยี่ยโหวได้ยินน้ำเสียงที่นางเอ่ยปกป้องจิ่งโม่เยี่ย หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีแต่เมื่อเขานึกถึงเรื่องของพระสนมสวี่ เขาก็กลืนคำพูดที่กำลังจะต่อว่าจิ่งโม่เยี่ยกลับลงไปเขาพูดอย่างหัวเสียว่า “เสื้อผ้าเขาเป็นคนใส่ เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? ถ้าจะชดใช้ก็ควรเป็นเขาสิ!”เขาพูดจบก็หันไปพูดกับจิ่งโม่เยี่ยว่า “หนึ่งพันตำลึง!”จิ่งโม่เยี่ยมองบนใส่เขา “หนึ่งพันตำลึง? เจ้าคิดจะปล้นกันหรือไง? เสื้อผ้าแบบนี้ราคาอย่างมากก็ร้อยตำลึง”ปู๋เยี่ยโหวเลิกคิ้ว “ผ้าอย่างเดียวก็ร้อยตำลึงแล้ว แต่นี่มันเป็นเสื้อผ้าที่ข้าใส่แล้วนะ!”“ข้าเป็นใคร? ข้าคือปู๋เยี่ยโหว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาที่สุดในเมืองหลวง เสื้อผ้าที่ข้าใส่ล้วนมีราคาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว”จิ่งโม่เยี่ย “......”เรื่องหน้าด้านต้องยกให้ปู๋เยี่ยโหวจริงๆเขาจึงพูดว่า “เจ้ามีความละอายบ้างไหม? เสื้อผ้าเก่าๆ ยังกล้าเรียกราคาแพงขนาดนี้ เดี๋ยวข้าจะให้ฉินจื๋อเจี้ยนนำเงินสิบตำลึงมาให

แท้จริงแล้วเขาอยากให้พระสนมสวี่ร้ายให้สุดทางไปเลย อย่ากลับตัวกลับใจจะดีที่สุดการที่พระสนมสวี่ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อเปิดเผยความจริงที่นางกับฮ่องเต้เจาหยวนร่วมมือกันฆ่าฮ่องเต้พระองค์ก่อน ในสายตาของปู๋เยี่ยโหวแล้ว ก็เหมือนกับการที่เอาเกลือไปโรยบนแผลในใจของจิ่งโม่เยี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่าจิ่งโม่เยี่ยต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดจากการสูญเสียพระบิดาอีกครั้ง แถมยังต้องเห็นกับตาตัวเองว่าคนที่เคยอยากให้เขาตาย กลับมอบความรักของแม่ที่เคยอยากได้ให้เขาก่อนตายปู๋เยี่ยโหวรู้สึกว่าถึงแม้ตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยจะเข้มแข็งมากแล้ว ไม่ต้องการความรักจากพระสนมสวี่อีกต่อไปแต่การกระทำของพระสนมสวี่เช่นนี้กลับทำให้จิ่งโม่เยี่ยรู้สึกแย่มากปู๋เยี่ยโหวถึงกับคิดว่า ถ้าหากพระสนมสวี่ไม่ได้กระโดดลงมาจากหอลิ่วเจวี๋ยหลังจากเปิดเผยเรื่องทั้งหมด จิ่งโม่เยี่ยอาจจะต้องทำหน้าบึ้งตึงใส่นางแต่พระสนมสวี่ไม่ยอมให้จิ่งโม่เยี่ยมีโอกาสทำหน้าบึ้งตึงใส่ กระโดดลงมาจากหอลิ่วเจวี๋ย และตายไปต่อหน้าต่อตาเขาปู๋เยี่ยโหวลองเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เขาก็รู้สึกว่าจิ่งโม่เยี่ยน่าสงสารจริงๆสำหรับจิ่งโม่เยี่ย เฟิ่งชูอิ่งอาจจะเป็นควา