บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 861 - บทที่ 870

เฉี่ยวหลิงไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้วจริงๆนางหันไปมองเด็กสาวตัวน้อยที่นอนหลับอย่างน่ารักน่าเอ็นดูอยู่ตรงนั้น ด้วยความรู้สึกสงสารเด็กสาวตัวน้อยดูน่ารักมาก แต่เพราะได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าจึงยังมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ ดูแล้วน่าสงสารยิ่งนักเฟิ่งชูอิ่งมองนางแล้วพูดว่า "ข้าจะไปเรียกท่านพ่อก่อน จะได้รักษาแผลให้นางสักหน่อย"เหมยตงยวนเข้ามาตรวจดูอาการของเด็กสาวตัวน้อยอย่างรวดเร็วเด็กสาวตัวน้อยไม่มีปัญหาอะไรมาก เพียงแต่ขาดสารอาหารเป็นเวลานาน ประกอบกับวันนี้เจอเรื่องกระทบจิตใจมากเกินไปและเสียเลือดไปมาก จึงหมดสติไปเหมยตงยวนทำแผลให้นางแล้วปล่อยให้นางนอนหลับพักผ่อน หลังจากนั้นก็บำรุงร่างกายให้ดีหลังจากเฟิ่งชูอิ่งฟังจบก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นเด็กสาวตัวน้อยมาก่อน เพียงแต่ฟังคำบรรยายของเสนาบดีฝ่ายซ้าย คิดว่าถึงแม้พ่อแม่นางจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เพื่อนบ้านข้างเคียงก็ยังดูแลนางอยู่บ้างแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางคิดผิดมหันต์เด็กสาวตัวน้อยขาดสารอาหารเป็นเวลานาน แสดงว่าความเป็นอยู่ของนางยังเป็นปัญหาที่ไม่ได้รับการแก้ไขประกอบกับสิ่งที่เฉี่ยวหลิงเห็นในวันนี้ แสดงว่านางถูกเพื่อนบ้า

เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ไม่ใช่ ข้าเป็นสหายของเขา”เด็กสาวมองเฟิ่งชูอิ่งกับปู๋เยี่ยโหวสลับไปมาหลายรอบ เหมือนจะสื่อว่าอ๋อ ที่แท้พวกท่านก็เป็นแบบนี้กันนี่เอง!เฟิ่งชูอิ่ง “…...”ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ!ปู๋เยี่ยโหวเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “เด็กน้อย เจ้าอยากกินอะไรก็บอกมาได้เลยนะ ข้าจะให้ห้องครัวทำให้”เด็กสาวตอบ “ข้าอยากกินขาไก่”ในความคิดของนาง นี่คืออาหารที่ราคาแพงที่สุดแล้วปู๋เยี่ยโหวรีบสั่งห้องครัวให้ทำอาหารทันทีดังนั้น ตอนเที่ยงเด็กสาวก็ได้กินขาไก่ที่นางแทบจะไม่เคยมีโอกาสได้กินถึงแม้นางจะไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงให้นางอยู่ที่นี่ แต่นางก็รู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายกับนางเด็กสาวหนีไปไหนไม่ได้ จึงได้แต่อยู่ที่จวนของปู๋เยี่ยโหวไปก่อนตอนที่เฉี่ยวหลิงพาเด็กสาวมา นางไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตัวมาด้วย แม้จะเอาเสื้อผ้าของเด็กสาวมาด้วย เสื้อผ้าของอีกฝ่ายก็ขาดรุ่งริ่งทั้งหมดเพราะเด็กสาวเข้าใจผิดคิดว่าเขากับเฟิ่งชูอิ่งมีความสัมพันธ์กันในเชิงคนรัก ปู๋เยี่ยโหวจึงรู้สึกว่าเด็กสาวช่างมีสายตาที่เฉียบแหลม เขาจึงค่อนข้างชื่นชอบเด็กสาวคนนี้ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ช่างตัดเย็บในจวนทำเสื้อผ้าให้เด

แม้ฮ่องเต้พระองค์ก่อนจะวางแผนและหาทางปกป้องจิ่งโม่เยี่ยไว้มากมาย หาทางเตรียมขุนนางที่เป็นกำลังสนับสนุนไว้ให้หลายคน รวมถึงเขียนพระราชโองการทิ้งไว้ให้ด้วยแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จิ่งโม่เยี่ยต้องการเลยสักนิด สิ่งที่เขาต้องการคือความรักบริสุทธิ์จากคนเป็นพ่อเขาไม่สนใจว่าจะมีอำนาจมากแค่ไหน ไม่สนใจว่าจะได้ขึ้นครองบัลลังก์หรือไม่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเลือกเส้นทางที่เขาไม่อยากเดินมากที่สุดให้กับเขาก่อนหน้านี้เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของฮ่องเต้พระองค์ก่อนที่มีต่อพระสนมสวี่ แต่หลังจากเขาตกหลุมรักเฟิ่งชูอิ่ง เขาจึงเริ่มเข้าใจความหมายของคำว่ารัก และรู้ซึ้งถึงความขมขื่นของการรักอีกฝ่ายข้างเดียวเพียงแต่คนที่เขาชอบคือเฟิ่งชูอิ่ง เฟิ่งชูอิ่งที่เฉลียวฉลาดและสดใสราวแสงตะวัน ฉะนั้นสิ่งที่เขาเห็นคือความสว่างไสวส่วนคนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนรักคือพระสนมสวี่ พระสนมสวี่ผู้โหดเหี้ยมอำมหิต ฉะนั้นสิ่งที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมองเห็นจึงเป็นความมืดมนฮ่องเต้พระองค์ก่อนจมดิ่งสู่ความมืดมิด และเลือกวิธีการอันแยบยลมากที่สุดในการจบชีวิตตนเองจิ่งโม่เยี่ยนึกถึงท่าทีของไทเฮาและคำพูดที่ดูเหมือนจะเก็บซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้หลาย

ครั้งที่แล้วที่เจ้าอาวาสมาหานางที่เรือนรับรอง นางให้ยันต์เขาไปเยอะมากยันต์ของนางขายดิบขายดี ทั้งยังราคาสูงขึ้นกว่าเดิมอีก ทำให้ส่วนแบ่งครั้งนี้เยอะกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดหลังจากได้รับคำชม เจ้าอาวาสก็คุยโวด้วยสีหน้าพึงพอใจว่า “ตอนนี้ข้าก็รู้สึกว่าอนาคตของข้าสดใสมากเลยล่ะ”“ไม่พูดถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยอารามในตอนนี้ก็เทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้เลย”“ข้าคิดว่าอีกไม่นาน พุทธศาสนาจะเหยียบย่ำลัทธิเต๋าได้แน่”ทันใดนั้นเอง เหมยตงยวนก็เดินเข้ามา “จริงหรือ?”พอเจ้าอาวาสเห็นเหมยตงยวน ก็นึกถึงเรื่องที่เกือบโดนเหมยตงยวนซ้อมที่เรือนรับรองเขารีบพูดว่า “ไม่ ไม่ พุทธศาสนาจะถูกเหยียบย่ำโดยลัทธิเต๋าตลอดไป!”เขารู้สึกว่าตัวเองหลงระเริงเกินไปจริงๆ ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ออกมาไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เรื่องที่เขาเรียกเฟิ่งชูอิ่งว่าอาจารย์ แต่เฟิ่งชูอิ่งดันเป็นลูกสาวของเจ้าสำนักลี้ลับเฟิ่งชูอิ่งก็เก่งมากพอแล้ว ฝีมือของเหมยตงยวนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเมื่อเห็นเหมยตงยวนยังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาก็นึกขึ้นได้และพูดว่า “อาจารย์ของข้าเป็นคนของสำนักลี้ลับ พุทธศาสนาจะด้อยกว่าสำนักลี้ลับตลอดไป”เหมยตงยวนฟังเข

เฟิ่งชูอิ่งได้รับแรงบันดาลใจจากคำพูดของเขา ดวงตาเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ใครที่ไม่ชอบขี้หน้าก็ให้เฉี่ยวหลิงไปก่อเรื่อง”“แล้วเจ้าก็พาคนไปจับผี ทำพิธีกรรม สะเดาะเคราะห์ นอกจากจะได้ระบายโทสะแล้วยังได้เงินอีกด้วย ช่างสมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี้!”เจ้าอาวาส “……”มันทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ?เขาคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็รู้สึกว่าแบบนี้ก็น่าจะทำได้ดังนั้นเขาจึงเสริมอีกนิดว่า “ถ้าให้เงินเยอะมากพอ และระบายโทสะจนพอใจแล้ว พวกเราก็ก่อเรื่องครั้งเดียวพอ”“แต่พวกที่งก ขี้เหนียว แถมยังมีจิตคิดไม่ซื่อ ต้องจัดไปสักแปดครั้งสิบครั้งถึงจะพอ”“เอาให้พวกเขาหมดเนื้อหมดตัว แล้วสะเดาะเคราะห์ให้เพียงเล็กน้อย”ที่เขาบอกว่าเป็นเคราะห์เล็กๆ น้อยๆ เพราะเขารู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งไม่สามารถฆ่าคนได้ตอนนี้เขามองเฉี่ยวหลิง ไม่ใช่เด็กน้อยแสบซนที่รับมือยากอีกต่อไป แต่เป็นเทพธิดาที่เปล่งประกายดุจทองคำเฟิ่งชูอิ่งเห็นด้วย “ไม่ต้องให้เฉี่ยวหลิงทำเรื่องนี้ตลอดก็ได้ พ่อข้าเหมือนจะรวบรวมวิญญาณร้ายทั่วเมืองหลวงไว้หมดแล้ว”“เดี๋ยวจัดตารางเวลาให้วิญญาณร้ายพวกนั้น ให้พวกเขาทำงานให้เต็มที่”“ใครทำได้ดี ก็จัดหาเครื่องเซ่นไหว้ให้”ท