All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 851 - Chapter 860

เขาเดินไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมามอง เห็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายนั่งสงบนิ่งอยู่ที่เดิม ท่าทางยังคงดูเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่คุ้นเคยเขาเบะปากเล็กน้อย แล้วไปหาหมึกพู่กันและกระดาษมาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยิบพู่กันกับหมึกขึ้นมาเขียนราชโองการ จากนั้นทั้งเฟิ่งชูอิ่งและปู๋เยี่ยโหวก็เงียบไปเพราะพวกเขาเห็นแล้วว่าลายมือนี้เหมือนกับลายมือบนราชโองการฉบับจริง แต่ลายมือบนราชโองการดูมีพลังกว่าปู๋เยี่ยโหวยกนิ้วโป้งให้เสนาบดีฝ่ายซ้าย “ท่านเจ๋งสุดยอด!”เสนาบดีฝ่ายซ้ายพูดอย่างใจเย็น “แค่นี้ยังถือว่าไม่ได้อะไร ข้ายังมีความสามารถพิเศษอีกอย่างที่ยังไม่ได้แสดง”ทั้งสองคนจ้องมองเขาพร้อมกันเขาถามปู๋เยี่ยโหว “มีมีดขนาดเล็กกับไม้ที่เหมาะกับการแกะสลักไหม?”ครั้งนี้ปู๋เยี่ยโหวไม่ได้ถามอะไรต่อ สั่งให้คนนำของมาให้ทันทีเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยิบมีดเล็กและไม้ขึ้นมา ภายในเวลาไม่นานก็แกะสลักตัวอักษรบนตราลัญจกรของฮ่องเต้ออกมาอย่างคร่าวๆจากนั้นเขาก็นำไม้ที่แกะสลักนั้นจุ่มหมึกแล้วประทับลงบนกระดาษ ตัวอักษรที่ปรากฏก็เหมือนกับบนตราลัญจกรของฮ่องเต้เพียงแต่ว่านี่แกะสลักจากไม้ จึงไม่ละเอียดเท่าของจริงเฟิ่งชูอิ่งทำเสียง “ซี้ด” เบาๆ “

จิ่งโม่เยี่ยเหลือบมองไปทางเสนาบดีฝ่ายซ้ายอย่างเย็นชาเสนาบดีฝ่ายซ้ายยิ้มพลางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ ทำท่าทางให้ดูสมกับตำแหน่งขุนนางใหญ่ แต่กลับพบว่าในถ้วยไม่มีน้ำชาเสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เขาจึงรินชาให้ตัวเองพลางพูดว่า “ท่านอ๋องคงไม่คิดว่าไม่คุ้มค่า ตรงกันข้ามยังสนุกกับมันด้วยซ้ำ”พูดจบเขาก็มองกลับไปที่จิ่งโม่เยี่ย “ข้าก็เหมือนกัน”เมื่อเขาพูดมาถึงขั้นนี้ จิ่งโม่เยี่ยจึงพูดว่า “เสนาบดีฝ่ายซ้ายที่ข้าเห็นตอนนี้ต่างจากที่เคยเห็นมาก่อน”เสนาบดีฝ่ายซ้ายถอนหายใจเบาๆ “คนเราอยู่ในราชสำนัก จะมีสักกี่หน้ากันเชียว?”“หน้าหนึ่งให้ฮ่องเต้เห็น อีกหน้าให้ขุนนางเห็น ตัวตนที่แท้จริงจะแสดงออกต่อหน้าเพื่อนสนิทเท่านั้น”“ท่านอ๋องกับท่านโหวไม่ใช่สวมหน้ากากให้คนอื่นเห็นมาหลายปีแล้วหรือ? เรื่องนี้ข้าคิดว่าพวกท่านน่าจะมีประสบการณ์มากกว่าข้า”ปู๋เยี่ยโหวเท้าสะเอวพูดว่า “เวลาเจ้าคุยกับจิ่งโม่เยี่ย อย่าลากข้าเข้าไปเกี่ยวด้วยได้ไหม?”เสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่สนใจเขา แต่ถามจิ่งโม่เยี่ยว่า “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าที่ข้าพูดมีเหตุผลไหม?”จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “ทำไมต้องเป็นข้า?”“ถึงแม้เสนาบดีฝ่ายซ้ายจะสอบได้จ้

จิ่งโม่เยี่ยกล่าวเบาๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าคิดมาตลอดว่าเสด็จพ่อถูกฮ่องเต้เจาหยวนช่วงชิงอำนาจไปอย่างกะทันหัน พระองค์ไม่ได้เตรียมพระทัยไว้”“แต่ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว พระองค์เป็นกษัตริย์ผู้ปกครองบ้านเมืองให้สงบสุขร่มเย็น พระองค์ไม่ใช่คนโง่เขลา”“เป็นไปไม่ได้ที่พระองค์จะไม่ทรงสังเกตเห็นอะไรเลย ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลย”“คำตอบเดียวก็คือ พระองค์ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว หรืออาจจะพูดได้ว่าพระองค์ยอมสละเพื่อพระสนมสวี่”แม้ว่าฮ่องเต้องค์ก่อนจะสิ้นพระชนม์ไปหลายปีแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือราษฎร ต่างก็กล่าวสรรเสริญพระองค์ความทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิตของพระองค์มาจากพระสนมสวี่ พระองค์ทุ่มเททุกอย่างให้กับพระสนมสวี่ แต่ในใจของพระสนมสวี่กลับไม่เคยมีพระองค์อยู่เลยตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยก็ไม่รู้ว่าฮ่องเต้องค์ก่อนคิดอย่างไรในตอนนั้น แต่เขารู้สึกว่าฮ่องเต้องค์ก่อนในตอนนั้นน่าจะเจ็บปวดอย่างมากจริงๆ แล้วฮ่องเต้องค์ก่อนในตอนนั้นมีทางเลือกมากมาย แต่พระองค์กลับเลือกวิธีที่ทำให้จิ่งโม่เยี่ยไม่รู้ว่าจะตัดสินอย่างไรการที่ฮ่องเต้องค์ก่อนตั้งจิ่งโม่เยี่ยเป็นรัชทายาท ไม่ใช่การตัดสินใจกะทันหัน แต่เป็นการวางแผนไว้ล

เมื่อเฟิ่งชูอิ่งรับปากท่านเสนาบดีซ้ายว่าจะช่วยพาเด็กสาวกลับจวน นางก็เริ่มลงมือเตรียมการเรื่องนี้ให้เฉี่ยวหลิงไปสืบดูน่าจะเหมาะสมที่สุด ดังนั้นนางจึงเรียกเฉี่ยวหลิงกลับมาทันทีที่เฉี่ยวหลิงกลับมา นางก็ได้กลิ่นแปลกๆนางถามพลางบีบจมูก “เจ้าไปทำอะไรมา”เฉี่ยวหลิงดมกลิ่นตัวเอง แต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไร จึงตอบว่า “ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่ไปป้อนขี้ให้ท่านมหาราชครูกินเท่านั้นเอง”เฟิ่งชูอิ่งรู้ว่าช่วงนี้เฉี่ยวหลิงทำแบบนี้มาตลอด แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนางกลับมานางก็ไม่ได้มีกลิ่นแบบนี้เฉี่ยวหลิงอธิบายว่า “วันนี้ข้ารู้สึกว่าการป้อนขี้ให้ท่านมหาราชครูกินทีละนิดมันไม่สะใจ ข้าเลยกดหัวเขาลงไปในส้วมให้กินแบบนัันเลย”“ข้านั่งยองๆ อยู่ข้างส้วมนานไปหน่อยเลยติดกลิ่นมา ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”พูดจบนางก็รีบวิ่งออกไปเฟิ่งชูอิ่ง “……”นางไม่คิดเลยว่าเฉี่ยวหลิงจะโหดได้ขนาดนี้กดหัวมหาราชครูลงไปกินขี้ในส้วม นี่มันสุดยอดไปเลย!การชำระล้างร่างกายของวิญญาณร้ายแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป สำหรับมนุษย์ทั่วไปแล้วมันค่อนข้างซับซ้อนแต่เฉี่ยวหลิงได้เรียนวิชาของสำนักลี้ลับจากเหมยตงยวนเพียงแค่ร่ายมนตร์ชำระล้างร่างกายก็สะ

แรงเตะนั้นมหาศาล ราวกับจะเตะอวัยวะภายในของเขาให้เคลื่อนที่จากตำแหน่งเดิมเขากระแทกกับต้นไม้ด้านหลังอย่างแรง ล้มลงไปกองกับป้าคนนั้นสมองของเขายังพอใช้ได้มากกว่าป้าคนนั้นเล็กน้อย เขาเหลือบมองป้าที่สลบไปข้างๆ แล้วนึกถึงแรงเตะที่เหมือนมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วเขาก็เห็นเด็กหญิงยังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ประตูรั้วก็ปิดเองโดยฉับพลันเขายังได้ยินเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นข้างหูว่า “ถ้าแกล้งนางอีก ข้าจะฆ่าล้างครัวแก!”พอได้ยินคำนี้ ขาเขาก็อ่อนยวบ ไม่สนใจเมียตัวเอง รีบวิ่งกลับบ้านแล้วปิดประตูอย่างแน่นหนาวันนี้เฉี่ยวหลิง ได้รับคำสั่งจากเฟิ่งชูอิ่งให้มาสืบข่าว จริงๆ แล้วนางไม่อยากยุ่งเรื่องของเด็กหญิงคนนี้เลยนางแค่ต้องสืบเรื่องให้เรียบร้อย แล้วรายงานให้เฟิ่งชูอิ่งก็พอแต่พอเห็นป้าคนนั้นรังแกเด็กหญิง นางก็นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเคยถูกทารุณ ไม่ว่าอย่างไรก็อดทนไม่ไหวเลยต้องลงมือนางนึกถึงคำพูดของ เฟิ่งชูอิ่งที่บอกว่านางสามารถลงมือได้ ตราบใดที่ไม่ฆ่าคนก็พอนางจึงสั่งสอนป้าคนนั้นกับสามีของนางหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ นางก็รู้สึกโล่งใจแต่ไม่ทันไร ความโล่งใจนั้นก็หายไปเพร