All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 841 - Chapter 850

ทุกคนคิดว่านี่เป็นกับดัก มหาราชครูเพียงแค่ใช้เฉี่ยวหลิงล่อเฟิ่งชูอิ่งไปยังจวนมหาราชครู แล้วให้เทียนซือซุ่มโจมตีเฟิ่งชูอิ่งดังนั้น พวกเขาจึงไปดูเรื่องราชโองการด้วยความคิดที่จะดูเรื่องสนุกสนานแต่เมื่อพวกเขาเปิดราชโองการฉบับนั้นออกมา พวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาคิดผิดนั่นคือราชโองการสืบราชบัลลังก์ที่เหมือนของจริงจนแยกไม่ออกผู้ที่จะได้รับการสืบราชบัลลังก์ก็คือจิ่งโม่เยี่ยจริงๆนอกจากตราประทับของตราลัญจกรแผ่นดินแล้ว ยังมีตราประทับส่วนพระองค์ของฮ่องเต้องค์ก่อนประทับอยู่ด้วยถึงแม้ว่าเฟิ่งชูอิ่งจะเดาไว้ก่อนหน้านี้ว่ามหาราชครูจะทำราชโองการปลอมวางไว้ที่นี่ นางก็ไม่คิดว่าราชโองการนี้จะปลอมได้เหมือนจริงขนาดนี้นางไม่ค่อยเข้าใจกฎของราชวงศ์ ถือราชโองการนี้ดูอยู่สามรอบก็ยังมองไม่ออกว่ามีปัญหาอะไรนางยื่นราชโองการให้จิ่งโม่เยี่ย “ท่านมองออกไหมว่าราชโองการมีปัญหาอะไร?”จิ่งโม่เยี่ยพิจารณาดูอย่างละเอียดแล้วกล่าวว่า “รูปแบบทั้งหมดไม่มีปัญหา การใช้คำก็ไม่มีปัญหาอะไร”“แม้แต่กระดาษที่ใช้เขียนราชโองการก็เป็นของจริง ปัญหาเดียวอยู่ที่ตราลัญจกรแผ่นดินนี้”เฟิ่งชูอิ่งและปู๋เยี่ยโหวต่างพิจารณาดูตราลัญจกร

ดังนั้นเมื่อพวกเขาเริ่มลงมือ พวกเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบอย่างสิ้นเชิงมีเพียงวิชาอาคมของพวกเขาที่เหนือกว่าเหล่าศิษย์สํานักลี้ลับเท่านั้น จึงจะสามารถเอาชนะได้ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกอัดอั้นตันใจสือซานเหนียงเหนื่อยจนทรุดลงกับพื้น ไม่อยากขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย นางพูดเบาๆ ว่า “ต่อไปเรื่องทะเลาะวิวาทแบบนี้ ไม่ต้องเรียกข้าแล้วนะ”“ข้าจะไม่สู้กับพวกเจ้าแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเองเถอะ!”ตอนนี้เทียนซือก็ไม่มีแรงจะไปสนใจสือซานเหนียงเช่นกัน จึงได้แต่พูดว่า “เจ้าไปหาที่รักษาตัวเถอะ!”“ข้างหน้ามีป่าอยู่ น่าจะเหมาะกับเจ้า”ในเมืองหลวงมีภูเขาเพียงลูกเดียว ภูเขาลูกนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับสือซานเหนียงที่จะรักษาตัวสือซานเหนียงก็ไม่ได้เกรงใจเทียนซือ นางพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วแท้จริงแล้วในตอนนี้เทียนซือก็ไม่มีที่ไป เพราะวิญญาณร้ายส่วนใหญ่ในเมืองหลวงได้กลายเป็นเบี้ยล่างของเหมยตงยวนเขาค่อยๆ หลบเลี่ยงวิญญาณร้ายเหล่านั้น และแอบเข้าไปในที่พักของพระสนมสวี่เขารู้สึกว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในเวลานี้ ไม่มีใครคิดว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่ตำหนักพระสนมสวี

แต่พระสนมสวี่กลับลืมไปว่าทุกครั้งที่ท่านเทียนซือมา จะต้องหาทางไล่ข้ารับใช้ที่อยู่ใกล้ๆ ออกไปเสมออีกทั้งหลังจากที่ถูกฮ่องเต้เจาหยวนสั่งกักบริเวณ ข้ารับใช้ในตำหนักก็ไม่เคารพนางเหมือนแต่ก่อน ต่างก็พากันอยู่ห่างๆ แม้ตอนนี้นางจะร้องเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินพระสนมสวี่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงกับพื้นอย่างแรงตลอดชีวิตของนางล้วนสุขสบาย ถูกผู้ชายตามใจสารพัด ไม่เคยต้องทนทุกข์ทรมานและไร้ที่พึ่งเช่นนี้มาก่อนนางอดไม่ได้ที่จะร้องเรียก “จิ่งหลิวอวิ๋น ข้าเจ็บ!”จิ่งหลิวอวิ๋นคือพระนามของอดีตฮ่องเต้ที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วตอนที่พระสนมสวี่ร้องเรียกชื่อนี้ออกมา ตัวนางเองยังตกตะลึงไปชั่วขณะจนถึงตอนนี้ ไม่ว่านางจะยอมรับหรือไม่ ในโลกใบนี้ ฮ่องเต้พระองค์ก่อนคือผู้ชายที่ดีกับนางที่สุดก็เพราะการตามใจอย่างไร้ขอบเขตของเขา ทำให้นางมีนิสัยเอาแต่ใจเช่นนี้นางคิดว่าคนทั้งโลกต้องหมุนรอบตัวนาง แต่ความจริงกลับตบหน้านางอย่างแรงสิ่งที่ฮ่องเต้เจาหยวนผู้เป็นที่รักของนางต้องการคือความงามและสำนักเทียนอี้เบื้องหลังนาง พอหมดประโยชน์ เขาก็สามารถทิ้งนางได้อย่างไม่ใยดีถึงแม้เทียนซือจะดีกับนาง แต่ก็ไม่เคยถามความเห็นนา

ถ้าคนที่มาไม่ใช่คนดี นางก็จะส่งยันต์ปัญจอสนีให้เขาโดยตรง ให้เขาขึ้นสวรรค์ไปเลยคนที่ปีนกำแพงร้องโอ๊ยอยู่หลายครั้ง “ข้าเหมือนจะขาหัก เจ้าเข้ามาช่วยข้าหน่อย”เสียงนี้เฟิ่งชูอิ่งคุ้นเคยมาก คนนั้นหันกลับมา ที่แท้ก็เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายเฟิ่งชูอิ่งตกใจมากพูดว่า “เสนาบดีฝ่ายซ้าย!”เสนาบดีฝ่ายซ้ายนั่งอยู่บนพื้นพลางลูบเอวไปด้วยพูดว่า “ใช่ ข้าเอง”เฟิ่งชูอิ่งเก็บยันต์ปัญจอสนีแล้วมองเขาพูดว่า “ท่านมีสถานะแบบนี้ อยากมาจวนโหวก็มาตรงๆ ได้เลย ทำไมถึงต้องมาปีนกำแพง”เสนาบดีฝ่ายซ้ายร้องโอ๊ยแล้วพูดว่า “เจ้ายังกล้าพูดอีก! จวนปู๋เยี่ยโหวไม่ใช่สถานที่ทีข้าอยากมาแล้วจะมาได้”“ปู๋เยี่ยโหวไอ้สารเลวนั่น ข้ามาถามว่าเจ้าอยู่ที่จวนไหม เขาก็บอกว่าไม่อยู่ทุกครั้ง”“ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ ก็เลยหาข้ออ้างอยากเข้าจวน เขาก็กีดกันทุกวิถีทาง”“ข้าก็เลยรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีปัญหา วันนี้ก็เลยให้ทหารล่อทหารของจวนปู๋เยี่ยโหวออกไป ส่วนตัวเองก็เข้ามาในจวนเพื่อตามหาเจ้า”“แล้วเจ้าก็อยู่ในจวนจริงๆ เสียด้วย ไอ้สารเลวนั่นหลอกข้า!”เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าวันนี้เขาคงจะโกรธมาก เสนาบดีฝ่ายซ้ายของแคว้นถึงกับต้องสบถออกมาเสนาบด

ตอนที่เฟิ่งชูอิ่งฟังเรื่องราวของเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางรู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้างก่อนหน้านี้นางคิดว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นนักการเมืองที่ชอบเล่นเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง ถึงแม้ว่าการกระทำของเขามีขอบเขตของตัวเอง จะไม่ทำเรื่องที่ไร้ความปราณี แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการเป็นคนดีถึงตอนนี้ แม้ว่านางยังคงรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดี แต่ก็นับว่าเป็นคนที่น่าสงสารเขาเหมือนจะประสบพบเจอกับโศกนาฏกรรมใหญ่ๆ ในชีวิตของมนุษย์มาครบถ้วนแล้ว ทั้งสูญเสียพ่อตั้งแต่ยังเด็ก สูญเสียภรรยาตอนวัยกลางคน ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายเสนาบดีฝ่ายซ้ายถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้าอาจจะคิดว่าข้ามาเรียกร้องความสงสารในวันนี้”“ที่จริงแล้ว ความทุกข์และความเจ็บปวดที่แท้จริงนั้น ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้”“สิ่งที่พูดออกไปได้ เป็นเพียงข้อเท็จจริงที่คนนอกสามารถเข้าใจได้ ส่วนสิ่งที่พูดไม่ได้คือความเจ็บปวดและบาดแผลที่ไม่สิ้นสุดในใจ”“วันนี้ข้าพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า ไม่ใช่ว่าต้องการให้เจ้าเห็นใจข้า แต่ข้าเพียงต้องการทำดีกับนางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“ข้าอายุไม่น้อยแล้ว สำหรับเรื่องราวในโลกนี้ ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถมอ