เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 842
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 843
“การเป็นฮ่องเต้แล้วถูกกล่าวหาประณามแบบนี้ บัลลังก์คงนั่งไม่มั่นคงเท่าไหร่ วิธีการนี้โหดเหี้ยมจริงๆ”เฟิ่งชูอิ่งลูบคาง “ถึงพวกมันจะทำเรื่องโหดเหี้ยม แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้”จิ่งโม่เยี่ยและปู๋เยี่ยโหวหันมามองนางพร้อมกันนางยิ้ม “สิ่งที่เราต้องการคือรอยตราลัญจกรที่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่ตัวตราลัญจกรที่สมบูรณ์แบบ”ตราลัญจกรแผ่นดินเป็นของล้ำค่าหาใดเปรียบ ไม่มีหยกแบบนี้เป็นชิ้นที่สองในโลกการจะหาหยกที่เหมือนกับตราลัญจกรแผ่นดินเป๊ะๆ นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้แต่ถ้าจะหาช่างฝีมือดีมาแกะรอยตราที่เหมือนกับตราลัญจกรแผ่นดินเป๊ะๆ ความยากก็จะน้อยลงมากถึงรอยตราลัญจกรแผ่นดินจะทำขึ้นเพื่อป้องกันการปลอมแปลงไว้ แต่มันก็สร้างขึ้นโดยมนุษย์อยู่ดีจิ่งโม่เยี่ยและปู๋เยี่ยโหวครุ่นคิดถึงความหมายในคำพูดของนาง สักพักสีหน้าของทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาทันทีก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยคิดไปในทางนี้มาก่อนแต่ต้องยอมรับว่านี่เป็นวิธีรับมือที่ดีมากปู๋เยี่ยโหวยกนิ้วให้นาง “สมกับเป็นเจ้า! วิธีแบบนี้คงมีแต่เจ้าเท่านั้นที่คิดออก!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้ม “เรื่องแบบนี้ไม่ยากหรอก ถ้าไม่ติดว่าตราประทับนี้ต้องใช้แม่แบบคุณ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 844
ดังนั้นเมื่อพวกเขาเริ่มลงมือ พวกเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบอย่างสิ้นเชิงมีเพียงวิชาอาคมของพวกเขาที่เหนือกว่าเหล่าศิษย์สํานักลี้ลับเท่านั้น จึงจะสามารถเอาชนะได้ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกอัดอั้นตันใจสือซานเหนียงเหนื่อยจนทรุดลงกับพื้น ไม่อยากขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย นางพูดเบาๆ ว่า “ต่อไปเรื่องทะเลาะวิวาทแบบนี้ ไม่ต้องเรียกข้าแล้วนะ”“ข้าจะไม่สู้กับพวกเจ้าแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเองเถอะ!”ตอนนี้เทียนซือก็ไม่มีแรงจะไปสนใจสือซานเหนียงเช่นกัน จึงได้แต่พูดว่า “เจ้าไปหาที่รักษาตัวเถอะ!”“ข้างหน้ามีป่าอยู่ น่าจะเหมาะกับเจ้า”ในเมืองหลวงมีภูเขาเพียงลูกเดียว ภูเขาลูกนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับสือซานเหนียงที่จะรักษาตัวสือซานเหนียงก็ไม่ได้เกรงใจเทียนซือ นางพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วแท้จริงแล้วในตอนนี้เทียนซือก็ไม่มีที่ไป เพราะวิญญาณร้ายส่วนใหญ่ในเมืองหลวงได้กลายเป็นเบี้ยล่างของเหมยตงยวนเขาค่อยๆ หลบเลี่ยงวิญญาณร้ายเหล่านั้น และแอบเข้าไปในที่พักของพระสนมสวี่เขารู้สึกว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในเวลานี้ ไม่มีใครคิดว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่ตำหนักพระสนมสวี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 845
“ข้าเกลียดเฟิ่งชูอิ่งมากก็จริง แต่ตอนนี้ข้าเกลียดแกมากกว่า!”คำพูดของนางตอนท้ายเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด “แกเป็นตัวอะไรกันแน่ ถึงกล้าแตะต้องตัวข้า!”“แกก็แค่หมาที่ข้าเลี้ยงไว้ เมื่อก่อนข้าทำให้แกเชื่องได้ ตอนนี้ข้าก็ฆ่าแกได้!”พระสนมสวี่เป็นคนดื้อรั้นมาตลอดนางงดงามที่สุดในใต้หล้า แต่ก็มีจิตใจโหดเหี้ยมที่สุดในใต้หล้าเช่นกันก่อนหน้านี้ที่นางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเทียนซือ ก็เพราะว่าเทียนซือยังมีประโยชน์นางไม่คิดว่าหลังจากเทียนซือตายแล้ว เขาจะมาคิดร้ายกับนาง แถมยังบังคับให้นางทำในสิ่งที่นางไม่เต็มใจครั้งหนึ่งฮ่องเต้องค์ก่อนเคยบังคับนาง นางก็ฆ่าฮ่องเต้องค์ก่อนทิ้งตอนนี้เทียนซือมาบังคับนาง นางก็จะฆ่าเทียนซือ!เทียนซือมองไปที่ท้องของนางแล้วพูดว่า “แต่ตอนนี้เจ้ามีลูกของข้าแล้ว!”“เชอะ!” พระสนมสวี่พูดอย่างเกรี้ยวกราด “นี่มันลูกอะไรกัน!”“ตอนที่ข้าท้องจิ่งโม่เยี่ย อย่างน้อยเขาก็เป็นคน ข้ารู้ว่าถ้าคลอดเขาออกมา เขาจะเรียกข้าว่าแม่”“แต่ตอนนี้ในท้องข้ามันคืออะไร? นี่มันวิญญาณเด็กที่ยังไม่เกิด จะรู้ได้อย่างไรว่าคลอดออกมาแล้วจะเป็นปีศาจแบบไหน!”“แม้แต่จิ่งโม่เยี่ย ข้ายังฆ่าได้ แกคิด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 846
แต่พระสนมสวี่กลับลืมไปว่าทุกครั้งที่ท่านเทียนซือมา จะต้องหาทางไล่ข้ารับใช้ที่อยู่ใกล้ๆ ออกไปเสมออีกทั้งหลังจากที่ถูกฮ่องเต้เจาหยวนสั่งกักบริเวณ ข้ารับใช้ในตำหนักก็ไม่เคารพนางเหมือนแต่ก่อน ต่างก็พากันอยู่ห่างๆ แม้ตอนนี้นางจะร้องเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินพระสนมสวี่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงกับพื้นอย่างแรงตลอดชีวิตของนางล้วนสุขสบาย ถูกผู้ชายตามใจสารพัด ไม่เคยต้องทนทุกข์ทรมานและไร้ที่พึ่งเช่นนี้มาก่อนนางอดไม่ได้ที่จะร้องเรียก “จิ่งหลิวอวิ๋น ข้าเจ็บ!”จิ่งหลิวอวิ๋นคือพระนามของอดีตฮ่องเต้ที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วตอนที่พระสนมสวี่ร้องเรียกชื่อนี้ออกมา ตัวนางเองยังตกตะลึงไปชั่วขณะจนถึงตอนนี้ ไม่ว่านางจะยอมรับหรือไม่ ในโลกใบนี้ ฮ่องเต้พระองค์ก่อนคือผู้ชายที่ดีกับนางที่สุดก็เพราะการตามใจอย่างไร้ขอบเขตของเขา ทำให้นางมีนิสัยเอาแต่ใจเช่นนี้นางคิดว่าคนทั้งโลกต้องหมุนรอบตัวนาง แต่ความจริงกลับตบหน้านางอย่างแรงสิ่งที่ฮ่องเต้เจาหยวนผู้เป็นที่รักของนางต้องการคือความงามและสำนักเทียนอี้เบื้องหลังนาง พอหมดประโยชน์ เขาก็สามารถทิ้งนางได้อย่างไม่ใยดีถึงแม้เทียนซือจะดีกับนาง แต่ก็ไม่เคยถามความเห็นนา
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 847
อย่างไรก็ตาม พระสนมสวี่ยังไม่ตายง่ายๆ แม้จะไอหนักขนาดนั้น แต่ยังมีลมหายใจอยู่นางกล่าวว่า “เจ้าส่งคนไปบอกเฟิ่งชูอิ่ง บอกนางว่าข้าได้ฆ่าเทียนซือแล้ว ตอนนี้มีเรื่องสำคัญมากจะบอกนาง”สาวใช้รับคำแล้วออกไปตามหาเฟิ่งชูอิ่งแต่สาวใช้กลับมาตอนมืดค่ำแล้ว และก็มาตัวเปล่า ไม่มีใครตามมาด้วยปรากฏว่าสาวใช้หาเฟิ่งชูอิ่งไม่พบเมื่อพระสนมสวี่ได้ยินเช่นนั้นก็อดที่จะทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะไม่ได้ “ก็จริงอยู่ ยัยเด็กเฟิ่งชูอิ่งน่ะมันไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง วิ่งไปวิ่งมาตลอด”“ไม่เป็นไร หาไม่เจอวันนี้ก็หาวันอื่นต่อไป”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็มั่นใจอย่างมากว่า “ถ้านางรู้ว่าข้าฆ่าเทียนซือ นางต้องมาพบข้าแน่”จิ่งโม่เยี่ยไม่ใส่ใจเรื่องที่พระสนมสวี่ส่งคนมาหาเลยเพราะก่อนหน้านี้พระสนมสวี่ก็เคยใช้ข้ออ้างต่างๆ นาๆ มาหาเขา แล้วเรื่องที่นางขอให้เขาทำนั้น ทำให้เขารู้สึกขยะแขยงอย่างถึงที่สุดถึงแม้ว่าเขาและพระสนมสวี่จะร่วมมือกันชั่วคราวเพราะเรื่องของมหาราชครู แต่โดยพื้นฐานแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกคู่นี้แย่มากถ้าเป็นไปได้ จิ่งโม่เยี่ยก็ไม่อยากเจอหน้าพระสนมสวี่อีกเลยตลอดชีวิตสาวใช้ที่ไปตามหาเฟิ่งชูอิ่ง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 848
ถ้าคนที่มาไม่ใช่คนดี นางก็จะส่งยันต์ปัญจอสนีให้เขาโดยตรง ให้เขาขึ้นสวรรค์ไปเลยคนที่ปีนกำแพงร้องโอ๊ยอยู่หลายครั้ง “ข้าเหมือนจะขาหัก เจ้าเข้ามาช่วยข้าหน่อย”เสียงนี้เฟิ่งชูอิ่งคุ้นเคยมาก คนนั้นหันกลับมา ที่แท้ก็เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายเฟิ่งชูอิ่งตกใจมากพูดว่า “เสนาบดีฝ่ายซ้าย!”เสนาบดีฝ่ายซ้ายนั่งอยู่บนพื้นพลางลูบเอวไปด้วยพูดว่า “ใช่ ข้าเอง”เฟิ่งชูอิ่งเก็บยันต์ปัญจอสนีแล้วมองเขาพูดว่า “ท่านมีสถานะแบบนี้ อยากมาจวนโหวก็มาตรงๆ ได้เลย ทำไมถึงต้องมาปีนกำแพง”เสนาบดีฝ่ายซ้ายร้องโอ๊ยแล้วพูดว่า “เจ้ายังกล้าพูดอีก! จวนปู๋เยี่ยโหวไม่ใช่สถานที่ทีข้าอยากมาแล้วจะมาได้”“ปู๋เยี่ยโหวไอ้สารเลวนั่น ข้ามาถามว่าเจ้าอยู่ที่จวนไหม เขาก็บอกว่าไม่อยู่ทุกครั้ง”“ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ ก็เลยหาข้ออ้างอยากเข้าจวน เขาก็กีดกันทุกวิถีทาง”“ข้าก็เลยรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีปัญหา วันนี้ก็เลยให้ทหารล่อทหารของจวนปู๋เยี่ยโหวออกไป ส่วนตัวเองก็เข้ามาในจวนเพื่อตามหาเจ้า”“แล้วเจ้าก็อยู่ในจวนจริงๆ เสียด้วย ไอ้สารเลวนั่นหลอกข้า!”เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าวันนี้เขาคงจะโกรธมาก เสนาบดีฝ่ายซ้ายของแคว้นถึงกับต้องสบถออกมาเสนาบด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 849
เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องเงินทอง ขอเพียงแค่ให้จัดการเรื่องต่างๆ ในราชสำนักอย่างยุติธรรมก็พอแต่ในราชสำนัก จะมีความยุติธรรมที่แท้จริงได้อย่างไร? วิธีการจัดการเรื่องต่างๆ ของเขานั้นน่าพูดถึงทีเดียวในการจัดการเรื่องต่างๆ เขาไม่ได้ทำตัวเป็นพวกหัวร้อนวัยรุ่นทั่วไปที่เอาแต่ทำเรื่องวุ่นวายเขาจะใช้วิธีอ้อมๆ ในการจัดการเรื่องพวกนี้ แต่ก็สามารถจัดการได้อย่างราบรื่นเขายังเชี่ยวชาญในการรักษาสมดุลของทุกฝ่าย ถึงจะไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ทุกเรื่อง แต่ก็ทำให้พอใจได้เจ็ดในสิบส่วนดังนั้นชื่อเสียงของเขาในเมืองหลวงจึงค่อนข้างดีลับหลังผู้คนจะด่าเขาว่าเป็นสุนัขจิ้งจอกเฒ่า แต่พอเจอหน้ากันก็ปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพและเนื่องจากเขาไม่มีพ่อแม่ ภรรยาและลูก จึงไม่มีความต้องการอะไรมาก เงินเดือนแต่ละเดือนนอกจากจะใช้จ่ายในบ้านแล้ว ก็เอาไปช่วยเหลือบัณฑิตยากจนปู๋เยี่ยโหวเคยสรุปเรื่องของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายว่า “ในสถานการณ์แบบนี้ เขาคงไม่มีเงินเหลือติดตัวจริงๆ”“ในบรรดาขุนนางทั้งเมืองหลวง ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายน่าจะจนที่สุด”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินปู๋เยี่ยโหวพูดถึงท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายเช่นนั้น นางก็รู้สึกว่าเสนาบดี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 850
ตอนที่เฟิ่งชูอิ่งฟังเรื่องราวของเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางรู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้างก่อนหน้านี้นางคิดว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นนักการเมืองที่ชอบเล่นเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง ถึงแม้ว่าการกระทำของเขามีขอบเขตของตัวเอง จะไม่ทำเรื่องที่ไร้ความปราณี แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการเป็นคนดีถึงตอนนี้ แม้ว่านางยังคงรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดี แต่ก็นับว่าเป็นคนที่น่าสงสารเขาเหมือนจะประสบพบเจอกับโศกนาฏกรรมใหญ่ๆ ในชีวิตของมนุษย์มาครบถ้วนแล้ว ทั้งสูญเสียพ่อตั้งแต่ยังเด็ก สูญเสียภรรยาตอนวัยกลางคน ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายเสนาบดีฝ่ายซ้ายถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้าอาจจะคิดว่าข้ามาเรียกร้องความสงสารในวันนี้”“ที่จริงแล้ว ความทุกข์และความเจ็บปวดที่แท้จริงนั้น ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้”“สิ่งที่พูดออกไปได้ เป็นเพียงข้อเท็จจริงที่คนนอกสามารถเข้าใจได้ ส่วนสิ่งที่พูดไม่ได้คือความเจ็บปวดและบาดแผลที่ไม่สิ้นสุดในใจ”“วันนี้ข้าพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า ไม่ใช่ว่าต้องการให้เจ้าเห็นใจข้า แต่ข้าเพียงต้องการทำดีกับนางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“ข้าอายุไม่น้อยแล้ว สำหรับเรื่องราวในโลกนี้ ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถมอ
บทล่าสุด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 997
เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลือทั้งบิดามารดาแล้ว เจ้าห้ามรังแกข้าเชียวนะ!”จิ่งโม่เยี่ยยกมือสาบานต่อฟ้าทันที “หากข้าทำไม่ดีกับเจ้าในภายภาคหน้า ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ส่งฟ้ามาผ่าให้ตาย!”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “เรื่องฟ้าผ่าไม่ต้องถึงมือสวรรค์หรอก ข้าก็ทำได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วว่านางวาดยันต์ได้เก่งมาก ตราบใดที่นางต้องการ ใช้ฟ้าผ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็แอบหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกอดแล้วซุกศีรษะพิงอกเขา กล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน”“ตอนนี้เราทั้งสองล้วนไม่มีพ่อแม่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีเพียงกันและกัน”“ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างเต็มที่ จะไม่ระแวงเจ้าอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเชื่อใจเจ้า”หัวใจที่ตึงเครียดของจิ่งโม่เยี่ยก็ผ่อนคลายลงในทันทีเขากอดนางตอบ “กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการตัดสินใจของเจ้าถูกต้อง”เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักเจ้า”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็สั่นไหว นางช้อนตามองขึ้นไปที่เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนางรู้ว่าคำพูดของเขาในตอนนี้ล้วนมาจ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 996
ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ฐานะของจิ้งจอกสือซานเหนียง แต่ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจได้หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างจิ้งจอกสือซานเหนียงและเฟิ่งชูอิ่งจิ้งจอกสือซานเหนียงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าจะไปไหน? ข้ายังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีกมาก”จิ้งจอกสือซานเหนียงตอบว่า “ข้าจะไปหาที่ขับไล่พลังชั่วร้ายออกจากร่างกาย พอขับไล่เสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางฝึกฝนวิชาสายชั่วร้ายมากมาย ทำให้พลังชั่วร้ายในร่างกายมีมากเกินไป หากอยู่ใกล้ใครนานๆ จะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างเฟิ่งชูอิ่งจึงเตือนนางว่า “เจ้าอย่าผิดคำพูดล่ะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”จิ้งจอกสือซานเหนียงโบกมือแล้วบอกว่า “วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาแน่นอน”หลังจากนางเดินออกไปไกลแล้ว เฟิ่งชูอิ่งก็ถอนหายใจยาวๆ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากแยกทางกันให้จิ่งโม่เยี่ยฟังหลังจากที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเรื่องของเหมยตงยวน เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เพราะรักถลำลึกจึงไม่ยืนยาว เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ช่างน่าเศร้า”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ดังนั้นการสื่อสารจึงสำคัญ ต่อไปไม่ว่าจะมี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 995
สิ้นเสียงของนาง สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ทำให้พลังที่พุ่งพล่านของเขาสลายไปจิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!!!”หลังจากถูกอสนีบาตฟาดใส่อย่างต่อเนื่องห้าครั้ง ร่างวิญญาณของเขาก็จางลงอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ตายเฟิ่งชูอิ่งถึงกับตกใจ ชีวิตของจิ่งสือเยี่ยนช่างแข็งแกร่งเสียจริง!นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะกลายเป็นเทียนซือคนที่สอง และจะกลายเป็นภัยพิบัติในอนาคตนางกำลังจะม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อเสกยันต์ใส่จิ่งสือเยี่ยนอีกครั้ง แต่กลับมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”จิ้งจอกสือซานเหนียงเรอออกมาคำโตแล้วบอกว่า “เขาเป็นอาหารที่ข้าหมายตาไว้แต่แรก”“การปล่อยให้อาหารหลุดมือไป เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเคยจินตนาการถึงความตายของจิ่งสือเยี่ยนไว้หลายแบบ แต่ไม่มีฉากจบแบบนี้อยู่เลยนางได้คงบอกได้แค่ว่าจิ้งจอกสือซานเหนียงเจ๋งสุดยอด!ขณะเดียวกันนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็เดินเข้ามา เขาจ้องมองจิ้งจอกสือซานเหนียงด้วยความระแวดระวัง มือจับกระบี่เอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะฟันจิ้งจอกสือซานเหนียงได้ทุกเมื่อเฟิ่งชูอิ่งบีบมือเขาเบาๆ ให้เขาผ่อนคลายจิ้งจอก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 994
แต่ทว่าคันธนูของจิ่งสือเยี่ยนเพิ่งจะยกขึ้นมา ก็มีลูกธนูที่เร็วกว่าพุ่งทะลุหัวใจของเขาในทันทีจิ่งสือเยี่ยนมองลูกธนูที่ปักอยู่บนอกด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เย็นชาของจิ่งโม่เยี่ยเมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งสองยังมีระยะห่างต่อกันอยู่แท้ๆ และตำแหน่งที่เขาหลบอยู่ก็เป็นมุมอับที่จิ่งโม่เยี่ยยิงมาไม่ถึงทว่าเพียงแค่อึดใจเดียว จิ่งโม่เยี่ยก็ปรับตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วและยิงธนูทะลุหัวใจเขาได้ในนัดเดียวในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก แต่ถ้าพูดคุยกันตามปกติก็คงไม่ได้ยินทว่าในเวลาเช่นนี้ จิ่งสือเยี่ยนกลับได้ยินเสียงของจิ่งโม่เยี่ย “คนที่กล้าทำร้ายชูอิ่งต้องตาย!”ก่อนหน้านี้จิ่งสือเยี่ยนคิดแค่ว่าจิ่งโม่เยี่ยดีต่อเฟิ่งชูอิ่งมาก ทว่าตอนนี้เขาเพิ่งได้รู้ซึ้งเรื่องบางอย่างเฟิ่งชูอิ่งไม่ใช่แค่จุดอ่อนของจิ่งโม่เยี่ย แต่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่มาเข้าใจเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วในตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ นางได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศจึงหันไปมอง และเห็นภาพของจิ่งสือเยี่ยนล้มลงกับพื้นในเวลานี้ เฟิ่งชูอิ่งก็เข้าใจใด้ทันทีว่าในโลกน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 993
ในเมื่อเขาไม่ได้ราชบัลลังก์และเฟิ่งชูอิ่งมาครอบครอง ราชบัลลังก์เขาอาจจะทำลายไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งแค่คนเดียวเขาทำลายได้แน่นอนองครักษ์สองคนของเขารีบเปลี่ยนมาง้างคันธนูเล็งไปที่เฟิ่งชูอิ่ง ทว่าลูกธนูยังไม่ทันได้ยิงออกไป ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างปัดออกไปอีกครั้งในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนก็พลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันทีตลอดทางที่ผ่านมา วิญญาณร้ายของเฟิ่งชูอิ่งถึงจะมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือ นั่นก็น่าจะมีเหตุผลที่ลงมือไม่ได้วิญญาณร้ายโจมตีองครักษ์ของเขา แต่กลับไม่โจมตีเขา นั่นก็หมายความว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีเขาไม่ได้เขานึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาว่า พลังมังกรของผู้เป็นฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ปราบภูตผีปีศาจได้วิญญาณร้ายไม่โจมตีเขา นั่นแสดงว่าวิญญาณร้ายทำอะไรเขาไม่ได้ แปลว่าเขามีพลังมังกรอยู่ในตัว?ความคิดนี้ทำให้จิตใจเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขารีบหยิบธนูของตัวเองขึ้นมา อดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลแล้วยิงธนูไปที่หลังของเฟิ่งชูอิ่งเฉี่ยวหลิงเห็นภาพนี้ก็ตกใจ รีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับลูกธนูนั้นทว่าลูกธนูนั้นเปื้อนเลือดของจิ่งสือเยี่ยน เลือดนั้นเป็นอันตรายต่อวิญญาณร้ายอย่างมาก มือของนางแค่เพียงสัมผ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 992
หิมะยังคงโปรยปรายลงมา โลกนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นหิมะดังฟุ่บฟั่บช่วงใกล้รุ่งสาง ชวีเหลียงอวี่ก็มาปรากฏตัวและเอ่ยขึ้นทันทีว่า "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการรออยู่ข้างนอกแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางหันไปบอกกับจิ่งสือเยี่ยนว่า "เมื่อครู่ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว รู้สึกว่าที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง การมีชีวิตอยู่ก็ไม่เลว"จิ่งสือเยี่ยน “......”หลังจากผ่านมาทั้งคืน นางกลับปลงตกในเรื่องเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแต่การที่นางคิดได้ในตอนนี้ก็เป็นเรื่องดีเขาจึงพูดว่า "หลายสิ่งหลายอย่างทำได้ตอนมีชีวิตอยู่เท่านั้น ตายไปแล้วทำไม่ได้""ตราบใดที่เจ้าพาข้าออกจากค่ายกลแห่งนี้ ข้าจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอีก”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า "ก็ได้ งั้นตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำลายค่ายกล"พูดจบนางก็ควบม้านำหน้าไป จิ่งสือเยี่ยนรีบนำทหารตามไปทันทีเพียงแต่พวกเขาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พลังจึงลดลงไปมากเฟิ่งชูอิ่งมียันต์ป้องกันความหนาวติดตัวอยู่จึงไม่รู้สึกหนาว ก่อนหน้านี้ก็นอนหลับมาตลอดทาง ทำให้รักษาพลังงานไว้ได้มากที่สุ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 991
เขาไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่านางมาก่อน!เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถตบตีหรือด่าทอนางได้ทั้งนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าอยากไปเจียงหนานไม่ใช่หรือ? พอออกจากที่นี่ได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าก็จะได้ไปชมวิวทิวทัศน์เจียงหนานที่เจ้าอยากเห็น”“เจียงหนานในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมทั้งงดงามและน่าหลงใหล ถ้าเจ้ายังไม่เคยเห็น ต้องไปดูด้วยตาตัวเองให้ได้เลย”เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “ไม่ไป อากาศหนาวเกินไป เดินทางเหนื่อยเกินไป”จิ่งสือเยี่ยน “…...”ตั้งแต่วินาทีที่เขาติดกับอยู่ที่นี่ สถานะระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่งก็สลับกันโดยสิ้นเชิงเพราะเขามีความทะเยอทะยาน อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายยิ่งเฟิ่งชูอิ่งแสดงออกว่าอยากตายมากเท่าไหร่ จิ่งสือเยี่ยนก็ยิ่งไม่ยอมให้นางตายมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นตอนนี้นางจึงควบคุมเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จการที่นางแสดงท่าทีไม่ยอมทำตามไม่ว่าเขาจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนเช่นนี้ ทำให้เขาแทบเป็นบ้าจิ่งสือเยี่ยนไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าการจับตัวประกันจะน่าอึดอัดขนาดนี้เฟิ่งชูอิ่งนอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ เหตุผลก็ง่ายๆ นางใช้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 990
เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วถามว่า “ทางที่ข้าชี้นำ เจ้ากล้าเดินตามหรือ?”เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็คร้านจะเสแสร้งต่อไปสีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนแข็งค้างไปครู่หนึ่ง นางพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เพราะพวกเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงรู้สึกหนาวเหน็บและหวาดกลัว”“เจ้าบาดเจ็บ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แผลของเจ้าจะยิ่งทรุดหนัก”“เจ้ารีบร้อนมารวบรวมกำลังพลของกองกำลังอวี๋ซาน เจ้าคงไม่ได้พกอาหารมาด้วยมากนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าคงหิวมากแล้ว”“ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ข้ากักขังพวกเจ้าไว้ที่นี่ ต่อให้ไม่หนาวตาย พวกเจ้าก็คงอดตายอยู่ดี”ขณะนี้หิมะขาวโพลนโปรยปรายไปทั่ว อากาศหนาวเหน็บ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะดำเนินต่อไปเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนเป็นอย่างที่เฟิ่งชูอิ่งบอก พวกเขาเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้พกเสบียงอาหารแห้งหรืออะไรทำนองนั้นมาด้วยเลยด้วยเหตุนี้ตอนที่พวกเขาเดินวนจนครบรอบที่สาม เสบียงอาหารก็หมดลงตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากตกกลางคืน อากาศจะยิ่งหนาวเย็นลง พวกเขาจะยิ่งลำบากมากขึ้นจิ่งสือเยี่ยนชักกระบี่ยาวออกมา “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถบั่นคอเจ้าด้วยกระบี่เล่มนี้ได้!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “เอาเลย ฆ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 989
เขาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ได้”หลังจากฆ่าจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จะปล่อยนางไปหรือไม่ เรื่องนี้เขาจะเป็นคนตัดสินใจนางเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกชอบจริงๆ และนางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับความล้มเหลวเขารู้ว่านางมีวิธีการบางอย่างที่คนทั่วไปไม่มี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท เขาจะป้อนยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงให้นางกินทุกวันเฟิ่งชูอิ่งรู้ทันความคิดของเขา และยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีขณะที่ในใจของนางกำลังครุ่นคิด ครั้งที่แล้วโดนไปขนาดนั้นยังรอดมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาโอกาสฆ่าเขาให้ตายสนิทแบบไม่มีสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาอีกนางพลันนึกถึงเรื่องที่เหมยตงยวนวิญญาณแหลกสลายหลังจากรู้ข่าวการตายของเฟิ่งชิงหลิง จิตใจนางจึงหม่นหมองตามไปด้วยนางรู้ว่าเหมยตงยวนรักเฟิ่งชิงหลิงอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นรากฐานที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพราะนางเห็นความรักของพวกเขา นางจึงยิ่งรู้ชัดว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนต่อจิ่งโม่เยี่ยในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้สุดหัวใจอย่าได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจและทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดอีกจิ่งสือเยี่ยนไม่ได้ไปตามล่าจิ่งโม่เยี่ยโดยตรง เขาวางแผนท
