All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 791 - Chapter 800

อีกอย่าง หลังจากวันที่นางปฏิเสธเขาอย่างชัดเจนในวันนั้น ความภาคภูมิใจของเขาก็ถูกทำลายเสียหายไปบ้าง ความชอบที่มีต่อนางจึงจืดจางลงจิ่งโม่เยี่ยเดินพ้นออกมาจากห้องรับรองของจิ่งสือเยี่ยนแล้วก็หัวเราะอย่างขมขื่นเรื่องที่จิ่งสือเยี่ยนมองออก เขากลับมองไม่ออกมาตลอด จนทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขามาถึงจุดนี้ตั้งแต่เด็กเขามักถูกชมว่าฉลาด แต่ในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่ง เขากลับรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าที่สุดหลังจากจิ่งโม่เยี่ยเข้าใจความคิดของจิ่งสือเยี่ยน เขาก็รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากที่เขาจัดการเรื่องเหล่านี้เรียบร้อยแล้ว ความมืดก็โรยตัวลงมา ถึงเวลาทานอาหารมื้อค่ำวันรวมญาติแล้วเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตรงไปยังจวนปู๋เยี่ยโหวแต่ตอนที่เขาไปถึงประตู ก็เจอกับปู๋เยี่ยโหวที่เพิ่งกลับมาถึงพอดีทั้งสองสบตากัน ปู๋เยี่ยโหวเป็นฝ่ายทักทายก่อน “อ๊ะ บังเอิญจัง พวกเราเจอกันอีกแล้ว!”จิ่งโม่เยี่ยมองเขาอย่างเฉยชา “เรื่องของเจ้าจัดการเสร็จแล้วหรือ?”ปู๋เยี่ยโหวยิ้ม “เรื่องแค่นั้น ต้องทำเสร็จอยู่แล้วสิ!”“ข้าไม่เพียงแต่ทำงานของข้าเสร็จแล้ว ข้ายังเรียกพ่อครัวมาทำอาหารให้เหล่าขุนนาง

จิ่งโม่เยี่ยยืนสงบนิ่งต่อข้อกล่าวหาของปู๋เยี่ยโหวและถามว่า "เดี๋ยวจะร่วมเล่นด้วยกันไหม?"ปู๋เยี่ยโหว "...เอาสิ!"จิ่งโม่เยี่ยมองปู๋เยี่ยโหวด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ ในดวงตาเต็มไปด้วยความดูแคลนปู๋เยี่ยโหวไม่สนใจเขาอีกต่อไป เขาผละออกไปหาเฟิ่งชูอิ่งกับเฉี่ยวหลิงเพื่อจุดดอกไม้ไฟด้วยกันเฉี่ยวหลิงเป็นวิญญาณร้าย กลัวไฟมาก ได้แต่ถือไม้ยาวๆ เพื่อไปจุดไฟแต่คืนนี้ลมแรง ไม้ที่จุดไฟไว้จึงดับเพราะถูกลมพัดในไม่ช้าทุกครั้งที่ไฟบนไม้ยาวมอดดับ นางก็ต้องขอให้คนอื่นช่วยจุดไฟให้ใหม่แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของเฟิ่งชูอิ่งจะดีขึ้นเกือบหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่หายสนิท การลุกนั่งย่อตัวบ่อยๆ ทำให้นางรู้สึกเหนื่อยนางจึงบอกกับปู๋เยี่ยโหวว่า "เจ้าไปช่วยจุดไฟให้เฉี่ยวหลิงทีสิ"ปู๋เยี่ยโหวไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ แม้ว่าเฉี่ยวหลิงมักจะทุบตีเขาก่อนหน้านี้ แต่หลังจากที่เฟิ่งชูอิ่งย้ายมาอยู่ที่เรือนพัก ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้นมากเมื่อปู๋เยี่ยโหวรู้ว่าเฉี่ยวหลิงตายอย่างน่าเวทนา เขาก็รู้สึกเห็นใจนางมากขึ้นตอนนี้นางต้องการจุดดอกไม้ไฟ การช่วยจุดไฟให้นางก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรปู๋เยี่ยโหวมีฝีมือดี ตั้งแต่เด็กเขา

เฟิ่งชูอิ่งถอนหายใจพลางกล่าวว่า "ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่รู้สึกว่าข้าอาจจะทำอะไรผิดพลาดไป"จิ่งโม่เยี่ยมองนางด้วยความงุนงง นางถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "อย่าถามอะไรเลย ปล่อยให้ข้าได้อยู่เงียบๆ เถอะ"แม้จิ่งโม่เยี่ยจะไม่เข้าใจความคิดที่วกวนของนาง แต่ด้วยความฉลาดของเขา ในตอนนี้ก็พอจะเดาได้บ้างแล้วเขาถามว่า "เจ้าคงไม่ได้คิดว่าข้าจะมีอนุภรรยาหลายคนหรอกนะ?"เฟิ่งชูอิ่งมองเขาแวบหนึ่งแต่ไม่พูดอะไรจิ่งโม่เยี่ยนึกถึงเรื่องอื่นขึ้นมา "เมื่อก่อนเจ้าเคยบอกว่าเคยชอบข้า แต่ก็มีความกังวลมากมาย จิตใจไม่มั่นคง""สาเหตุที่เจ้าเลือกจะหนีจากไปตอนที่ข้าก่อกบฏในวัง คงไม่ใช่เพราะคิดว่าหลังจากข้าก่อกบฏสำเร็จแล้ว จะถูกอำนาจครอบงำ ต้องประนีประนอมกับขุนนาง และมีสนมมากมายใช่ไหม?"เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกเขินเล็กน้อยที่เขาคาดเดาความคิดของนางออกนางลูบจมูกเบาๆ พูดอย่างเก้อเขิน "จริงๆ ก็มีเหตุผลนี้ส่วนหนึ่ง"อีกเหตุผลหนึ่งคือเขาเคยแสดงเจตนาจะฆ่านางหลายครั้ง ทำให้นางรู้สึกไม่ปลอดภัยนางคิดว่าก่อนที่จะรักเขาลึกซึ้งเกินไป ควรจบความสัมพันธ์แล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระตามที่ต้องการแต่นางไม่คิดว่ายังไม่ทันหนีออกจากจวนก็ถูกเข

เฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าคิดอะไรออกหรือ”เฉี่ยวหลิงกุมหัวตัวเองไว้พลางพูดว่า “มันค่อนข้างสับสน...อ๊า ปวดหัวจัง!”เฟิ่งชูอิ่งรีบพูดว่า “ถ้าปวดหัวก็อย่าคิดแล้ว พักก่อนเถอะ!”นางรู้ว่าอาการของเฉี่ยวหลิงแบบนี้น่าจะเป็นเพราะช่วงนี้ฝึกกับเหมยตงยวน ทำให้ร่างวิญญาณฟื้นฟูขึ้นมาบ้าง จึงเริ่มนึกถึงความทรงจำตอนมีชีวิตได้เพียงแต่ความทรงจำเหล่านั้นมันเจ็บปวดเกินไปสำหรับเฉี่ยวหลิง ดังนั้นเวลาคิดถึงมันขึ้นมาจึงปวดหัวก่อนหน้านี้เฉี่ยวหลิงเผลอทีไร ลูกตาและคางก็จะหลุดออกมา ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าตอนมีชีวิตนางถูกทรมานอย่างโหดร้ายในสถานการณ์แบบนี้ เฟิ่งชูอิ่งอยากให้นางลืมทุกอย่างไปเสียมากกว่าปู๋เยี่ยโหวเห็นท่าทางของเฉี่ยวหลิงก็พูดว่า “มันเป็นเรื่องในอดีตแล้ว อย่าไปคิดถึงมันเลย”ดวงตาของเฉี่ยวหลิงแดงก่ำ พลังอาฆาตทั่วร่างพุ่งสูง เล็บมือก็ยาวขึ้นและเปลี่ยนเป็นสีดำทันที “ข้าจะฆ่ามัน!”เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าไม่ดีจึงรีบร่ายมนต์สะกดลงบนร่างของเฉี่ยวหลิงปกติแล้ว คาถาบทนี้ของนางสามารถระงับพลังอาฆาตของเฉี่ยวหลิงได้แต่วันนี้พลังอาฆาตของเฉี่ยวหลิงกลับไม่ลดลงเลย แถมยังเพิ่มขึ้นอีก!เฟิ่งชูอิ่งจึง

พอนางพูดจบ ทุกคนก็เงียบกันหมด มันต้องเจ็บปวดมากขนาดไหนกัน!ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อนางนึกถึงเรื่องเหล่านี้ นางจะมีโทสะรุนแรงขนาดนั้น ความเจ็บปวดแบบนั้นไม่มีใครทนได้หรอกเฟิ่งชูอิ่งฟังนางพูดจบก็โกรธจัด “ฆ่าก็ฆ่าไปเถอะ ยังจะใช้วิธีทรมานโหดร้ายแบบนี้อีก นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!”ตอนนี้นางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเฉี่ยวหลิงถึงเกลียดมหาราชครูตั้งแต่แรกเห็นส่วนที่มหาราชครูจำเฉี่ยวหลิงไม่ได้ ก็เพราะเฉี่ยวหลิงเป็นแค่หนึ่งในตัวละครเล็กๆ ที่มหาราชครูไม่สนใจผ่านมาหลายปีแบบนี้ มหาราชครูไม่มีทางจำเฉี่ยวหลิงได้หรอกปู๋เยี่ยโหวก็โมโหเช่นกัน “ข้าก็บอกแล้วว่ามหาราชครูมันไม่ใช่คนดีอะไรเลย!”“พวกที่วันๆ เอาแต่พร่ำเพ้อเรื่องความเมตตากรุณา คุณธรรม จริยธรรมเนี่ย ไม่มีใครดีสักคน”ก่อนหน้านี้เขายังลังเลเรื่องที่เฉี่ยวหลิงอายุมากกว่าเขาสิบกว่าปี ตอนนี้เขาก็มีแต่ความสงสารนางถึงเขาจะรู้มาก่อนว่านางถูกทรมานจนตาย แต่พอรู้ว่าใครเป็นคนทำ เขาก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีกเฉี่ยวหลิงยื่นมือไปจับมือเฟิ่งชูอิ่ง “คุณหนู เรื่องมันผ่านไปแล้ว ข้าไม่เป็นไรจริงๆ ท่านอย่าโกรธเลย”เฟิ่งชูอิ่งลูบหัวนางแล้วพูดว่า “ใช่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว