All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 781 - Chapter 790

จิ่งโม่เยี่ยถามว่า “ถ้าเป็นชูอิ่งเจอเรื่องแบบนี้ เจ้าคิดว่านางจะจัดการอย่างไร”ปู๋เยี่ยโหวไม่รู้ว่าทำไมจิ่งโม่เยี่ยถึงถามแบบนี้ แต่เขาก็ลองนึกถึงวิธีการของเฟิ่งชูอิ่งดูหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “ถ้าเป็นชูชูจัดการเรื่องนี้ คงจะทำให้พวกนี้รู้สึกเสียใจจนอยากจะหายไปจากโลกนี้เลยล่ะ!”เขาเคยเห็นวิธีการจัดการเรื่องต่างๆ ของนาง ถือว่าคำที่เขาใช้อธิบายนั้นเหมาะสมแล้วเพราะไม่ว่าจะเป็นจวนสกุลหลิน อารามเทียนอี้หรือแม้แต่คุกของจวนผู้ว่าราชการประจำเมืองหลวง ทุกหนแห่งที่มีนางปรากฏตัว ที่นั่นก็จะวุ่นวายโกลาหลไปหมดจะบอกว่าที่ที่นางผ่านไปนั้นราบคาบเป็นหน้ากลองก็คงไม่ผิดนักมุมปากของจิ่งโม่เยี่ยยกขึ้นเล็กน้อย “ถ้าเป็นนาง พวกหัวโบราณคร่ำครึเหล่านั้นคงจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงกันตรงนั้นแน่”ปู๋เยี่ยโหวรู้สึกว่าเฟิ่งชูอิ่งมีความสามารถขนาดนั้นจริงๆ จิ่งโม่เยี่ยพูดต่อ “ในเมื่อคนพวกนี้น่ารำคาญนัก ก็ให้พวกเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเถอะ”พอปู๋เยี่ยโหวได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล จึงถามว่า “เจ้าจะทำอะไร”จิ่งโม่เยี่ยพูดอย่างใจเย็น “ที่ผ่านมาข้ารู้สึกว่าคนที่อยู่ในเมืองหลวงพวกนี้น่ารำคาญมา

ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเอาเสียเลย แต่ก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าใครจะเป็นผู้แบกรับภาระหนัก ในสายตาของฮ่องเต้เจาหยวน คนนั้นก็คือผู้สืบทอดบัลลังก์ที่เหมาะสมที่สุดบัลลังก์นี้เขาได้มาด้วยความพยายามอย่างมาก เขาจะไม่ยอมให้สิ่งที่ได้มาด้วยความยากลำบากต้องตกไปอยู่ในมือของจิ่งโม่เยี่ยแม้เขาจะมีความเชื่อมั่นในตัวจิ่งสือเยี่ยนมากแค่ไหน ก็ไม่คิดว่าจิ่งสือเยี่ยนจะเป็นคู่ต่อสู้ของจิ่งโม่เยี่ยได้ขันทีกล่าวเบาๆ "ในใจของพวกเขา ฝ่าบาทคือผู้สืบทอดที่ถูกต้อง จิ่งโม่เยี่ยเป็นโจรชิงบัลลังก์"ฮ่องเต้เจาหยวนได้ยินคำนั้นก็หัวเราะเบาๆ "เรื่องนี้พูดยากนะ"ถึงอย่างไรจิ่งโม่เยี่ยก็เป็นโอรสของอดีตฮ่องเต้ เขาเคยเป็นองค์ชายที่ถูกต้องตามครรลองมาก่อนหากไม่ใช่เพราะเขาสับเปลี่ยนพระราชโองการ แผ่นดินนี้ก็คงตกเป็นของจิ่งโม่เยี่ยไปแล้วเรื่องเช่นนี้เขาพูดได้ แต่ขันทีไม่กล้าพูดขันทีถาม "ฝ่าบาท สถานการณ์เช่นนี้พวกเราควรจะทำอะไรบ้างหรือไม่?"ฮ่องเต้เจาหยวนหลับตาลง หลังจากครุ่นคิดสักครู่จึงกล่าวว่า "จำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างจริงๆ ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถแสดงให้ผู้คนเห็นความโหดร้ายของจิ่งโม่เยี่ยได้"

สถานการณ์ดูแปลกประหลาด คนสองกลุ่มกำลังต่อสู้กันอย่างงุนงง ต่างฝ่ายต่างก็เดาว่าอีกฝ่ายเป็นคนของใครแถมการต่อสู้ก็แปลกพิลึก ทั้งสองฝ่ายต่างก็เอาชีวิตเข้าแลก ทำให้ไม่มีใครหยุดการต่อสู้ได้ ต้องพยายามฆ่าอีกฝ่ายให้ได้เท่านั้นเหล่าขุนนางที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ต่างอกสั่นขวัญแขวน พวกเขาอยากจะหนี แต่ขาที่ชาอยู่ก็ทำให้หนีไม่ได้ดั่งใจต้องการเหล่าขุนนางพยายามอย่างหนักที่จะหนี แต่ด้วยความกลัวทำให้ขาของพวกเขาสั่น และเพราะการสั่นนั้นเอง พวกเขาจึงขยับไปไหนไม่ได้ตอนนี้พวกเขาลืมกิริยามารยาทของบัณฑิตไปหมดสิ้นแล้ว ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือว่า “ช่วยด้วย!”ถึงแม้ว่าจิ่งโม่เยี่ยจะไม่ได้สนใจเหล่าขุนนางที่ก่อเรื่องเหล่านี้มากนัก แต่เขาก็ยังคงจัดคนมาเฝ้าดูอยู่ใกล้ๆ เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ทหารที่เฝ้าดูเหล่าขุนนางอยู่ก็รีบไปแจ้งจิ่งโม่เยี่ยทันทีตอนนี้ทหารของจิ่งโม่เยี่ยก็งุนงงเช่นกัน พวกเขาไม่แน่ใจในสถานการณ์ ไม่รู้ว่าควรจะลงมือหรือไม่ทหารคนหนึ่งถามหัวหน้าทหารที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ว่า “ตอนนี้จะทำยังไงดี?”หัวหน้าทหารเองก็ไม่เข้าใจสถานการณ์เช่นกัน ในความคิดของเขา เหล่าขุนนางเหล่านี้น่าจะตายไปเสีย

สีหน้าของเหล่าขุนนางดูไม่สู้ดีนักขุนนางคนเดิมถามต่อว่า “ที่ว่าโหดร้ายนั้น ควรจะเห็นกับตาหรือเชื่อข่าวลือกันแน่”ครั้งนี้มีคนตอบว่า “แน่นอนว่าต้องเห็นกับตา”หลังจากพูดจบก็เงียบไปอีกนานเพราะการเห็นกับตาในครั้งนี้ ได้ลบล้างความคิดที่พวกเขาเคยเชื่อมั่นและยึดติดมาทั้งหมดขุนนางถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า “พวกเราถูกหลอกใช้แล้ว”คำพูดนี้ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าขุนนางทุกคนที่อยู่ภายในโรงหมอขุนนางคนหนึ่งกล่าวขึ้นว่า “เรื่องนี้อาจเป็นแค่ฉากหน้า บางทีอาจมีคนเล่นละครอยู่”ขุนนางที่ถามคำถามแรกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เล่นละคร? เจ้าตาบอด หรือพวกเราทั้งหมดตาบอดกันแน่?”ฉากเมื่อครู่นี้ ใครที่ตาไม่บอดก็ต้องมองออกกันทั้งนั้นการเล่นละครตบตาไม่มีทางที่จะทำได้แบบนั้นโดยรอบเงียบลงอีกครั้งขุนนางคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอีกว่า “ท่านมหาราชครูเป็นปราชญ์ทางวรรณกรรม มีศีลธรรมสูงส่ง ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะยอมให้คนรอบข้างทำเรื่องแบบนั้น”คำพูดนี้ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางหลายคนครั้งนี้อาจจะรู้สึกผิดหวังในตัวฮ่องเต้ แต่พวกเขายังคงเชื่อว่ามหาราชครูจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นขุนนางที่ถามเป็นแรกเอ่ยว่า “คดีของรองผู้ว่าตู้

จิ่งโม่เยี่ยได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา “ข้าบีบคั้นเขามากเกินไป เขาก็เลยสังหารเหล่าขุนนางที่จงรักภักดีต่อเขา ตรรกะนี้ฟังดูตลกสิ้นดี”จิ่งสือเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย จิ่งโม่เยี่ยพูดต่อว่า “อย่ามาพูดกับข้าว่าเขาน่าสงสารอะไรทำนองนั้นเลย”“ตอนที่เขาฆ่าเสด็จพ่อและเสด็จย่าของข้า ไม่มีใครบีบคั้นเขาสักนิด สรุปแล้ว ในใจของเขาก็มีเพียงอำนาจ ไม่มีมนุษยธรรมแม้แต่นิดเดียว”จิ่งสือเยี่ยนมองจิ่งโม่เยี่ยแล้วพูดว่า “เรื่องที่ฆ่าฮ่องเต้และไทเฮา เป็นเพียงการคาดเดาของท่าน ยังไม่มีหลักฐานสักหน่อย”“ท่านจะทำเรื่องพวกนี้โดยอาศัยการคาดเดาของตัวเองไม่ได้ พี่สาม การเป็นคนต้องมีหลักฐาน”จิ่งโม่เยี่ยมองเขาแล้วพูดว่า “หลักฐานที่เจ้าพูดถึง ข้ามีกองเป็นภูเขาเชียวล่ะ”“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เรื่องที่เขาส่งคนมาลอบสังหารข้ากี่ครั้งกี่หน และปฏิบัติต่อข้าอย่างไรบ้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา หากเจ้าไม่ตาบอดก็คงมองเห็นได้”จิ่งสือเยี่ยนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเรื่องพวกนี้ เขาย่อมรู้ดีอยู่แล้วผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงพูดว่า “พี่สาม ยังไงเขาก็เป็นพ่อของข้า”จิ่งโม่เยี่ยหัวเราะเยาะในลำคอ “สิ่งที่เจ้าสนใจไม่ใช่เรื่องที่ว่าเข