All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 281 - Chapter 290

เฟิ่งชูอิ่งเขียนข้อความหนึ่งบรรทัดเสร็จก็เป่าน้ำหมึกให้แห้งแล้วใส่ซองจดหมาย ก่อนจะส่งให้คนเฝ้าประตูนางอยู่ในเมืองหลวงเพียงไม่นานนัก จึงไม่มีเพื่อนฝูงที่ไหนให้ร่ำลา และมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันทีตอนที่นางมาถึงท่าเรือ ก็บังเอิญพบจิ่งสือเยี่ยนรออยู่ก่อนแล้วนางมองเขาอย่างประหลาดใจ “ท่านอ๋องจิ้นทำไมถึงอยู่ที่ท่าเรือได้ล่ะ?”จิ่งสือเยี่ยนตอบ “ข้ามารอเจ้า”เฟิ่งชูอิ่งแปลกใจเล็กน้อย นางไม่สงสัยว่าเขาจะแอบชอบนางอะไรทำนองนั้นหรอก เพราะทั้งสองคนแทบจะไม่ได้พบเจอกันเลย เขาไม่มีทางชอบนางแน่นอนจิ่งสือเยี่ยนกล่าวว่า “เพราะว่าเมื่อคืนนี้จวนสกุลหลินเกิดเหตุการณ์วุ่นวายใหญ่โต ข้าเลยเดาว่าเจ้าน่าจะอยู่ในจวนสกุลหลินต่อไม่ได้แล้ว”เมื่อคืนนี้จวนสกุลหลินเกิดเสียงดังอึกทึกครึกโครมมากจริงๆ แต่เพราะสิ่งชั่วร้ายมิใช่ทุกคนจะมองเห็น พวกเขาจึงเห็นมากสุดแค่หมอกควันดำปกคลุมทั้งแถบแต่เพราะเสียงโวยวายในจวนสกุลหลินเมื่อคืนดังมากเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่รอบๆ จวนสกุลหลินล้วนได้ยินกันหมดเมื่อจิ่งสือเยี่ยนแยกกับนางแล้วกลัวนางจะไม่ปลอดภัย จึงสั่งให้ทหารองครักษ์ไปเฝ้าที่นอกจวนสกุลหลินตอนที่เกิดเรื่องในจวนสกุลหลิน ทหารองครัก

ศิษย์คนนั้นพอกล่าวถึงตรงนี้ก็แผดเสียงดัง “สิ่งชั่วร้ายตัวนั้นมันสังหารศิษย์พี่จนตาย จากนั้นก็ทำร้ายข้าจนสาหัส“ก่อนข้าจะสลบไปเห็นว่าเฟิ่งชูอิ่งลงมือจัดการกับเจ้าสิ่งชั่วร้ายนั่นจนเป็นฝ่ายแพ้พ่าย”เทียนซือได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย “พวกเจ้าสู้กับสิ่งชั่วร้ายนั่นไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งกลับเอาชนะได้เนี่ยนะ?”ศิษย์คนนั้นตอบ “ใช่ขอรับ นางฝีมือร้ายกาจมาก พวกเราสู้นางไม่ได้เลย”ตอนที่เทียนซือก้าวเข้ามาในจวนสกุลหลินก็สัมผัสกลิ่นอายชั่วร้ายได้ เขาจึงรู้ว่าสิ่งชั่วร้ายดังกล่าวต้องร้ายกาจมากอีกอย่างเขายังได้กลิ่นอายของไฟจากฟ้าผ่าด้วย ใต้หล้าแห่งนี้ ยันต์ที่สามารถเรียกสายฟ้ามาได้มีน้อยมาก อย่าว่าแต่สายฟ้าที่ทำร้ายสิ่งชั่วร้ายได้เลยศิษย์คนนั้นเล่าต่อว่า “วิชาศาสตร์ลี้ลับของเฟิ่งชูอิ่งร้ายกาจอย่างยิ่ง ท่านอาจารย์โปรดระวังตัวด้วย”เทียนซือเดินหน้ามืดครึ้มตามหาร่องรอยเฟิ่งชูอิ่งทั่วจวนสกุลหลิน แต่กลับไม่พบนาง พบเพียงหลินชูเจิ้งที่บาดเจ็บทั่วร่างหลินชูเจิ้งพอเห็นเทียนซือก็คิดจะฟ้องความผิดของเฟิ่งชูอิ่งแต่พอเขาเปิดปากกลับพูดออกไปว่า “เฟิ่งชูอิ่งร้ายกาจมากจริงๆ นางเป็นเทพธิดาของข้าชัดๆ!”หลังจากพูด

หลินชูเจิ้งได้ยินตัวเองกล่าวว่า “เจ้ามีอะไรให้หยิ่งผยองจองหอกนักหรือ? สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ สามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ[footnoteRef:1] สักวันหนึ่งบิดาจะต้องฆ่าเจ้าแน่!” [1: หมายถึงทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลง รุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน] หลินชูเจิ้ง “!!!!!!”จิตใจเขาแทบแตกสลายตรงนั้น นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันแน่เนี่ย!แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เขาถูกฝ่าเท้าของจิ่งโม่เยี่ยเตะโด่งออกมาอีกครั้งเสี้ยวพริบตาที่หลินชูเจิ้งถูกถีบกระเด็น เขาก็เกิดความคิดในใจว่าช่างเถิด กระทืบเขาให้ตายไปเลย!ชีวิตนี้ยังจะเหลืออะไรให้อาวรณ์อีก คราวนี้หลินชูเจิ้งบรรลุอย่างถ่องแท้แล้ว!ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยเตะเขาออกไปและคิดจะจากไปนั้น เขากลับรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะว่าคนไม่มีอะไรดีอย่างหลินชูเจิ้ง ช่วงหลังมานี้เขานับว่าพอจะรู้จักนิสัยอีกฝ่ายอยู่บ้าง คนผู้นี้ไม่มีทางกล้าพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าเขาแน่นอนเขาหันกลับไปมองหลินชูเจิ้ง เมื่อเห็นสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของหลินชูเจิ้งเขาก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเองเขากดเสียงเอ่ยว่า “หากข้าถาม เจ้าแค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าก็พอ”หลินชูเจิ้งพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายกา

เฟิ่งชูอิ่งตื่นตระหนกอย่างมากที่พบว่านาง...เป็นคนเมาเรือ!หลังจากนางนั่งเรือมาได้หนึ่งชั่วยามกว่าๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองท้องไส้ปั่นป่วนอยากจะอาเจียน ตอนแรกนางก็ยังไม่คิดอะไร เพราะร่างเดิมที่ชาติก่อนของนางไม่เคยเมาเรือตอนแรกนางคิดแค่ว่าวุ่นวายอดหลับอดนอนทั้งคืน แล้วยังต้องวาดยันต์อีกมากมาย ร่างกายเหนื่อยล้าเกินขีดจำกัด ก็เลยมีอาการแบบนั้นได้ พักสักหน่อยก็คงจะหายแล้วดังนั้นนางจึงเข้าไปนอนพักในห้องส่วนตัวทว่าพอนางพักอาการกลับรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ตอนที่นางลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าโลกหมุน น้ำย่อยในกระเพาะตีกลับ นางจึงคว้าถังไม้ที่อยู่ข้างๆ มาอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงจนถึงตอนนี้ นางก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าตนเองเมาเรือตอนที่นางตระหนักเรื่องนี้ได้ก็ถึงกับอึ้งสนิทไปเลย แล้วก็ไม่อยากทำใจยอมรับความจริงด้วยแต่เพราะมันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย มันจึงไม่สนใจความคิดของนางสักนิดว่ารับได้หรือไม่จิ่งสือเยี่ยนได้ยินเสียงจึงแวะมาสอบถาม “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เฟิ่งชูอิ่งตอบกลับอย่างหมดแรง “ท่านดูสภาพของข้าสิ เห็นแบบนี้แล้วยังคิดว่าไม่เป็นอะไรอีกหรือ!”จิ่งสือเยี่ยน “......”เขาจึงไปขอยาแก้เมาเรือจากคนพ

จิ่งสือเยี่ยนใคร่ครวญเล็กน้อยแล้วตอบว่า “แม่นางเฟิ่งหนีออกจากเมืองหลวงก็เพื่อเอาชีวิตรอด“ถึงข้าจะรู้ว่าพี่สามไม่ใช่ดาวหายนะแบบที่คนลือกัน แต่เขาก็ถูกผู้อื่นจ้องเล่นงานมากเกินไป“หากแม่นางเฟิ่งต้องกลับไปที่เมืองหลวง จะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ ในเมื่อข้าเลือกจะช่วยนางแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด”เขากับจิ่งโม่เยี่ยถือว่าสนิทสนมกันไม่น้อย แต่เขารู้สึกว่าเฟิ่งชูอิ่งเป็นเพียงผู้บริสุทธิ์ในสถานการณ์แบบนี้ หากเขาไม่ช่วยนางออกจากเมืองหลวง เกรงว่านางจะตายเอาได้....ระหว่างเฟิ่งชูอิ่งต้องตายกับทำให้จิ่งโม่เยี่ยโกรธ เขาเลือกช่วยชีวิตนางอยู่แล้ว หลังจากนั้นค่อยหาทางอธิบายให้จิ่งโม่เยี่ยฟังอีกทีหลังจากเขากล่าวแบบนี้ ทหารองครักษ์ก็เข้าใจว่าควรทำอย่างไร เขาเร่งความเร็วของรถม้าขึ้นทันทีในช่วงเวลาเดียวกันนี้ เทียนซือที่ทราบข่าวก็รู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งเดินทางไปพร้อมกับจิ่งสือเยี่ยนเขาพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “อ๋องจิ้นยื่นมือเข้ามาสอดเรื่องนี้ทำไมกัน?”ลูกน้องของเขายังไม่อาจให้คำตอบที่ชัดเจนได้ในบรรดาโอรสของฮ่องเต้เจาหยวน จิ่งสือเยี่ยนเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานน้อยที่สุด แล้วก็เป็นคนที่มีอำนาจและความอันตรายน้อยท