บทที่ 288

เฟิ่งชูอิ่งตื่นตระหนกอย่างมากที่พบว่านาง...เป็นคนเมาเรือ!

หลังจากนางนั่งเรือมาได้หนึ่งชั่วยามกว่าๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองท้องไส้ปั่นป่วนอยากจะอาเจียน ตอนแรกนางก็ยังไม่คิดอะไร เพราะร่างเดิมที่ชาติก่อนของนางไม่เคยเมาเรือ

ตอนแรกนางคิดแค่ว่าวุ่นวายอดหลับอดนอนทั้งคืน แล้วยังต้องวาดยันต์อีกมากมาย ร่างกายเหนื่อยล้าเกินขีดจำกัด ก็เลยมีอาการแบบนั้นได้ พักสักหน่อยก็คงจะหายแล้ว

ดังนั้นนางจึงเข้าไปนอนพักในห้องส่วนตัว

ทว่าพอนางพักอาการกลับรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ตอนที่นางลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าโลกหมุน น้ำย่อยในกระเพาะตีกลับ

นางจึงคว้าถังไม้ที่อยู่ข้างๆ มาอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

จนถึงตอนนี้ นางก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าตนเองเมาเรือ

ตอนที่นางตระหนักเรื่องนี้ได้ก็ถึงกับอึ้งสนิทไปเลย แล้วก็ไม่อยากทำใจยอมรับความจริงด้วย

แต่เพราะมันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย มันจึงไม่สนใจความคิดของนางสักนิดว่ารับได้หรือไม่

จิ่งสือเยี่ยนได้ยินเสียงจึงแวะมาสอบถาม “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เฟิ่งชูอิ่งตอบกลับอย่างหมดแรง “ท่านดูสภาพของข้าสิ เห็นแบบนี้แล้วยังคิดว่าไม่เป็นอะไรอีกหรือ!”

จิ่งสือเยี่ยน “......”

เขาจึงไปขอยาแก้เมาเรือจากคนพ