บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 271 - บทที่ 280

ข้ออ้างและเหตุผลในการลงมือ เขาคิดรอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขาแค่บอกกับคนด้านนอกว่าเฟิ่งชูอิ่งถูกปีศาจร้ายสิงร่าง เทียนซือส่งคนมาช่วยกำจัดปีศาจเพียงเท่านี้ ชื่อเสียงดีงามของเขาก็จะอยู่ครบถ้วนเฟิ่งชูอิ่งมองหุ่นไม้ที่เปื้อนเลือดบนพื้น แววตาพลันลึกล้ำตอนแรกที่นางวางหุ่นไม้เอาไว้ได้สร้างค่ายกลไว้ที่ข้างๆ ด้วย เพื่อใช้หลอกล่อคน ไม่ให้มีใครรู้ว่าของที่อยู่ตรงกลางค่ายกลถูกสับเปลี่ยนไปแล้วตอนนี้หลินชูเจิ้งสามารถนำหุ่นไม้ออกมาได้ แปลว่าเทียนซือเป็นคนลงมือช่วยเหลือก่อนหน้านี้นางลองหยั่งเชิงหลินชูเจิ้ง แม้ว่าคนผู้นี้จะจิตใจเอนเอียง นิสัยใจคอเลวร้าย แต่กลับไม่รู้จักวิชาศาสตร์ลี้ลับค่ายกลที่นางวางเอาไว้ที่นั่นแม้จะไม่ได้ร้ายกาจมากมาย แต่ไม่ใช่สิ่งที่หลินชูเจิ้งหรือผู้มีวิชาทั่วไปสามารถทำลายได้แน่นอนดังนั้นนอกจากยามประจำจวนที่กำลังโอบล้อมพวกนางตอนนี้ ก็น่าจะมียอดฝีมือศาสตร์ลี้ลับอยู่แถวนี้ด้วยเพียงแต่ไม่รู้ว่าคนที่มาในคืนนี้ใช่เทียนซือหรือไม่ หากเทียนซือมาด้วยตัวเองล่ะก็ คืนนี้นางจะต้องรอดยากแน่นอนแต่หากเป็นเทียนซือส่งตัวลูกศิษย์มาแทน นางก็ไม่ต้องหวาดกลัวจนเกินเหตุนางรู้จักเทียนซือไม่มากนัก แต

สาวใช้ข้างกายนางที่ดูเหมือนคนธรรมดาอย่างมากผู้นั้น กลับเป็นถึงจอมยุทธ์ฝีมือร้ายกาจแล้วไหนจะเรื่องที่นางเผาตาข่ายนั่นทิ้งไปอีก แค่นี้ก็น่ากลัวมากพอแล้วเขามองไม่ทันด้วยซ้ำว่านางไปเอาไฟมาจากไหน นางก็แค่หยิบยันต์ออกมาหนึ่งแผ่นก็สามารถเผาตาข่ายนั่นจนมลายหายไปได้แล้วเขาเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีจึงคิดจะหันหลังเผ่นหนีแต่เฟิ่งชูอิ่งจะปล่อยให้เขามีโอกาสวิ่งหนีได้อย่างไร นางใช้มือคว้าปกคอเสื้อด้านหลังของเขาแล้วเอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม “ท่านลุงกำลังจะรีบไปไหนหรือ?”นางใช้น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนหวานมากแท้ๆ แต่หลินชูเจิ้งที่ได้ยินกลับหลั่งเหงื่อเย็นเต็มแผ่นหลัง ความหนาวระลอกหนึ่งแล่นจากก้นกบสู่กลางหน้าผากหลินชูเจิ้งหันกลับไปมองนาง พบว่านางกำลังยิ้มตาหยีให้ตนเอง ท่าทางน่ารักอ่อนโยนอย่างมากแต่ในยามนี้ เขารู้แล้วว่าหลานสาวของเขาคนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว นางมิใช่เด็กสาวที่ใส่ซื่อไร้พิษภัยอีกต่อไปมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมฮว๋าซื่อถึงไม่เคยเอาชนะเฟิ่งชูอิ่งแล้วยังเสียเปรียบอย่างหนักเสมอมาเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามฝืนยิ้มออกมา “ชูอิ่ง เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิด...”เขาคิดว่าหากมีข้ออ้างสักหน่

สิ่งชั่วร้ายตนนั้นจึงวิ่งเข้าไปหานักพรตคนนั้นแล้วจับหักคอทันทีหลินชูเจิ้งเห็นฉากดังกล่าวก็ตกใจจนแทบหงายหลัง ตะโกนว่า “ผิดคนแล้ว! เจ้าควรจะต้องหักคอเฟิ่งชูอิ่งต่างหาก!”แต่น่าเสียดายที่สิ่งชั่วร้ายตนนั้นไม่ฟังคำสั่งของเขา ยิ่งเขาตะโกนดังเท่าไหร่ยิ่งเป็นการดึงดูดความสนใจจากสิ่งชั่วร้ายตนนั้น มันจึงม้วนตัวแล้วพุ่งเข้าไปหาเขาแทนหลินชูเจิ้งหวาดกลัวจนถอยกรูด ก่อนจะใช้มือผลักสิ่งชั่วร้ายออกไปตอนที่สิ่งชั่วร้ายสัมผัสโดนมือของเขา มือของเขาพลันมีสีทองเข้มข้นสาดส่องออกมาตอนที่เฟิ่งชูอิ่งเห็นแสงสีทองสายนั้น ก็พบว่าพลังงานดังกล่าวสามารถปัดป้องสิ่งชั่วร้ายได้ น่าจะเป็นสิ่งที่ยอดฝีมือผู้สร้างค่ายกลแอบติดตั้งไว้ที่ตัวหลินชูเจิ้งเมื่อสิ่งชั่วร้ายตนนั้นทำร้ายหลินชูเจิ้งไม่ได้ นางจึงแอบเสียดายเล็กน้อยถึงหลินชูเจิ้งจะสามารถใช้มือผลักสิ่งชั่วร้ายออกไปได้ แต่เขาก็ใช่ว่าจะปลอดภัยดีเพราะว่าสิ่งชั่วร้ายนั่นมีไอชั่วร้ายเข้มข้นมากเกินไป ตอนที่ปะทะกันไอชั่วร้ายของมันจึงแทรกซึมเข้าไปในร่างของหลินชูเจิ้ง ทำให้เขาทุกข์ทรมานอย่างมาก พอสิ่งชั่วร้ายเห็นว่าหลินชูเจิ้งกำลังทรมานอย่างหนัก มันจึงปล่อยเขาเอาไว้ชั่วค

นางเป็นวิญญาณร้าย เรี่ยวแรงของนางจึงมีมากกว่าคนปกติแบบเทียบไม่ติดฝุ่นนางคว้าขาของหลินชูเจิ้งขึ้นมาอย่างป่าเถื่อน ก่อนจะฟาดเขากับพื้นหญ้าโดยตรงสาเหตุที่ฟาดใส่พุ่มหญ้าแบบนี้ เพราะว่าฟาดรุนแรงแค่ไหนก็ไม่มีทางตายง่ายๆ เพียงแต่จะสร้างความเจ็บปวดเท่านั้นจุดสำคัญคือเฟิ่งชูอิ่งไม่อนุญาตให้นางฆ่าคน ดังนั้นตอนที่ฟาดร่างหลินชูเจิ้งกับพื้นนางจึงออมแรงไว้บางส่วนนางกลัวว่าคอของหลินชูเจิ้งจะหัก จึงปล่อยให้ใบหน้าของหลินชูเจิ้งกระแทกพื้นก่อนจะเหวี่ยงมือเล็กน้อย เปลี่ยนจากคอของเขาเป็นส่วนกลางอกแทนเนื่องจากการถูกเฉี่ยวหลิงทรมานมันทำให้เขาอยากอยู่ก็ไม่ได้ อยากตายก็ไม่รอด จมูกกระแทกพื้นจนหักบิดเบี้ยว กระดูกซี่โครงถึงจะไม่หักแต่ก็ร้าวพอถูกทรมานนานหลินชูเจิ้งก็ชักอยากจะตายขึ้นมาจริงๆ หลินซื่อกับหลินหวานถิงได้ยินเสียงครึกโครมจึงพากันวิ่งมาดู จนได้พบฉากที่น่าตกตะลึงนั้นฮว๋าซื่อแหกปากร้องเสียงแหลม “หยุดนะ พวกเจ้าบ้าไปแล้ว!”นางกล่าวจบก็คิดจะพุ่งเข้าไปช่วยหลินชูเจิ้ง เฟิ่งชูอิ่งจึงยกเท้าถีบนางจนกระเด็นออกไป ตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรงหลินหวานถิงประคองฮว๋าซื่อขึ้นมาแล้วตวาด “เฟิ่งชูอิ่ง เจ้าทำอะไรเนี่ย!“ใคร

เขาจึงพยายามอดทนไว้แล้วเปล่งเสียงอื้ออึงในลำคอเฟิ่งชูอิ่งปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าสั่งให้ข้ารอแล้วข้าต้องทำตามด้วยหรือ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!”หลินชูเจิ้ง “......”เขาไม่รู้เลยว่าจะต้องพูดอะไรในตอนนี้ถึงจะดีเขากำลังคิดจะพูด เฟิ่งชูอิ่งก็ชักมีดออกแล้วแทงใส่แขนของเขาซ้ำอีกครั้งหลินชูเจิ้ง “......”เขาอยากจะด่าบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเฟิ่งชูอิ่ง!เฟิ่งชูอิ่งไม่คิดจะอดทนอดกลั้นกับเขาสักนิด “เจ้าวางใจเถอะ โดยปกติแล้วถึงจะโดนมีดแบบนี้แทงสักแปดแผลสิบแผล ขอแค่ไม่ตัดโดนเส้นเลือดใหญ่ เจ้าก็ไม่ตายหรอก“แต่ถ้าเจ้าอยากตาย ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะ”หลินชูเจิ้งเจ็บจนทนไม่ไหว กัดฟันเอ่ยว่า “พ่อของเจ้าเป็นเจ้าสำนักลี้ลับ“ตอนนั้นสำนักลี้ลับถูกทำลายล้าง เพราะว่าเขากับเทียนซือความเห็นไม่ตรงกัน“ตอนนั้นเทียนซือก็เลยประกาศว่า สำนักลี้ลับจะสร้างภัยพิบัติครั้งใหญ่ให้แผ่นดิน ฮ่องเต้ก็เลยมีพระราชโองการให้กวาดล้างสำนักลี้ลับ”สิ่งที่เขาพูดทั้งหมดล้วนเป็นความจริง เพียงแต่นอกเหนือจากความจริงพวกนี้แล้ว เขายังซ่อนความลับเอาไว้อีกไม่น้อยอีกอย่างคำพูดของเขายังจงใจหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ คล้ายต้องการหันเหความสนใ