บททั้งหมดของ ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: บทที่ 261 - บทที่ 270

อย่างน้อยเขาก็สามารถทำให้เทียนซือกับพระสนมสวี่แทบกระอักเลือดได้ แค่นั้นก็สุดยอดมากแล้ว!เทียนซือสามารถดำรงตำแหน่งเทียนซือ เดิมทีก็หน้าด้านมากพออยู่แล้ว แม้จะถูกสอบสวนต่อหน้าเช่นนี้ก็ยังหาข้ออ้างมาแก้ตัวได้เขาเอ่ยเสียงต่ำว่า “ของสิ่งนั้นมีความชั่วร้ายอย่างมาก หากปล่อยมันหลุดออกไป จะต้องสร้างหายนะให้กับทุกฝ่าย“ข้าได้รับการยกย่องว่าเป็นถึงเทียนซือ ย่อมต้องช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากที่อยู่ร่วมโลกกัน”คำพูดของเขาฟังดูดีมาก นอกจากจะมีเหตุผลน่าเชื่อถือ ยังสร้างภาพลักษณ์สูงส่งให้ตัวเองได้ด้วยเพียงแต่เฟิ่งชูอิ่งกลับยกมือน้อยๆ ของนางขึ้นแล้วถามว่า “หากเป็นอย่างที่เทียนซือกล่าว พระสนมสวี่ก็สร้างบาปกรรมมหันต์เอาไว้น่ะสิ?”เทียนซือกับพระสนมสวี่หันขวับมาทางนางพร้อมกัน นางจึงเอ่ยด้วยท่าทางขลาดกลัว “คำพูดนี้ก็เป็นของเทียนซือเช่นกัน“มีเพียงคนที่ชั่วช้าสามานย์เท่านั้นถึงจะดึงดูดสิ่งสกปรกอัปมงคลมาสู่ตัวได้ หากยึดตามหลักการนี้ล่ะก็....”นางหันมองพระสนมสวี่ “มิได้หมายความว่าพระสนมสวี่เป็นคนจิตใจหยาบช้าอย่างถึงที่สุด ถึงได้ดึงดูดสิ่งชั่วร้ายอัปมงคลอย่างยิ่งมาหาตัวเองหรอกหรือ?”เทียนซือ “......”พระสนมสวี

จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากอีกฝั่ง พร้อมกับเสียงตวาดด้วยความเดือดดาลว่า “นังผู้หญิงแพศยา เจ้าปล่อยข้านะ!“เจ้าสกปรกโสโครกเกินไป อย่ามาแตะตัวข้า!”ในบรรดาเสียงหวีดแหลมเหล่านั้นมีเสียงของพระสนมสวี่ปะปนมาด้วย “....ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรง อย่ามีโทสะเลย...ได้ ได้ ได้ ข้าไปแล้ว...“เฟิ่งชูอิ่งที่ได้ยินแบบนั้นก็ลอบขำในใจพระสนมสวี่มีบุตรชายสองคน พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าลูกชายอีกคนเอาชีวิตมาต่อให้ลูกชายคนเล็ก ผลสุดท้ายลูกชายคนเล็กกลับเห็นนางเป็นศัตรูนี่กระมังที่เขาเรียกกันว่าเวรกรรมงานฉลองวันเกิดของพระสนมสวี่ช่างมีสีสันยิ่งนัก นางทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่องค์ชายสิบสาม จึงปิดจบงานเลี้ยงวันเกิดอย่างเร่งรีบวันนี้นางเก็บความโมโหเอาไว้ หลังจากแยกทางกับองค์ชายสิบสาม ก็เอาโทสะทั้งหมดไประบายกับเทียนซือนางถามเสียงเย็นชา “วันนี้มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรกันแน่? ไหนเจ้าบอกว่าสามารถฆ่าพวกเขาได้ไง? ทำไมวิญญาณร้ายตัวนั้นถึงหันมาโจมตีข้าแทนล่ะ?”เทียนซือพ่นลมหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า “พวกเราประมาทเฟิ่งชูอิ่งมากเกินไป นางน่าจะเป็นผู้รู้วิชาศาสตร์ลี้ลับ“วันนี้นางน่าจะใช้วิชาบางอย่างกับจิ่งโม่เยี่ย ตัดขาดคำสา

ทว่าพอถูกเทียนซือไล่ถาม ทำให้เขาตระหนักได้เป็นครั้งแรกว่าเฟิ่งชูอิ่งไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็นเพราะว่าฮว๋าซื่อกับหลินหว่านถิงวางแผนเล่นงานเฟิ่งชูอิ่งตั้งมากมาย นอกจากนางจะไม่ตายแล้ว เรื่องแต่ละอย่างที่เกิดตามมายังผิดปกติอย่างมากนางสามารถหลีกเลี่ยงได้หนึ่งครั้งอาจเพราะโชคช่วย หลีกเลี่ยงได้สองครั้งเพราะจิ่งโม่เยี่ยช่วยเหลือ แต่พอนางรอดพ้นอันตรายบ่อยครั้งเช่นนี้ จะบอกว่านางไม่มีความสามารถเลยก็คงไม่ได้หลังจากหลินชูเจิ้งกลับมาจากที่พำนักของเทียนซือ เขาก็รู้สึกได้ว่าตนเองถูกเฟิ่งชูอิ่งหลอกแล้วความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เขาโกรธเคืองอย่างมาก เขาเป็นถึงขุนนางขั้นสามของราชสำนัก แต่กลับถูกเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งหลอกปั่นหัว!หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน!หลังจากเทียนซือสนทนากับหลินชูเจิ้ง แม้จะไม่รู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งร่ำเรียนศาสตร์ลี้ลับมาจากใคร แต่เขากลับได้ข้อมูลมาเยอะพอสมควรเลยหากคิดจะฆ่าจิ่งโม่เยี่ย ต้องฆ่าเฟิ่งชูอิ่งให้ตายก่อนเขาไม่คิดจะเผชิญหน้ากับเฟิ่งชูอิ่งตรงๆ เพราะไม่รู้ว่าวิชาของนางล้ำเลิศถึงเพียงไหน แต่ดูจากการที่นางสามารถตัดขาดคำสาปของเขากับจิ่งโม่เยี่ยได้ชั่วคราว

เฟิ่งชูอิ่งเอ่ยด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “พวกเขาไม่ชอบทรัพย์สินเงินทองถึงเพียงนั้น แล้วจะอยากได้เงินเบี้ยหวัดไปทำไม!“แล้วพวกเขาก็ไม่ควรจะใช้เงินซื้อข้าวกินด้วย ไม่ควรเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่ๆ มาสวมใส่ด้วย!”จิ่งสือเยี่ยนได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมา “ข้าเพิ่งเคยได้ยินคนพูดแบบนี้ครั้งแรกเลย”เฟิ่งชูอิ่งถามว่า “แล้วที่ข้าพูดมันไม่จริงตรงไหนล่ะเพคะ?”จิ่งสือเยี่ยนพยักหน้าเห็นด้วย “เป็นความจริง ก่อนหน้านี้ข้าแค่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง“แม่นางเฟิ่ง เจ้าเป็นสตรีที่ตรงไปตรงมามากที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเจอ”เขากล่าวจบก็ขยับเข้ามาใกล้นาง “เจ้าวางใจเถอะ เรื่องนี้ข้าจะช่วยเจ้าเก็บเป็นความลับเอง”เฟิ่งชูอิ่งหันขวับมองเขา เขาจึงกระซิบว่า “ตอนอยู่ในพระราชวังครั้งก่อน สาเหตุที่พี่รองล่วงละเมิดพระสนมอวิ๋นเช่นนั้น เป็นเพราะเคลื่อนไหวเหมือนกับข้าใช่ไหมล่ะ?“ส่วนสาเหตุที่เขาเคลื่อนไหวเหมือนกับข้า ก็เพราะว่ายันต์แผ่นนั้นของพี่สามกระมัง? แล้วยันต์แผ่นนั้นพี่สามก็คงได้มาจากแม่นางเฟิ่งสินะ?”ตอนแรกเขายังไม่เข้าใจเรื่องราวเหล่านี้หรอก แต่พอลองคิดดูดีๆ แล้ว กลับพบว่าคำตอบมันได้มาง่ายกว่าที่คาด

เฟิ่งชูอิ่งคิดว่าคำพูดของเขาก็มีเหตุผลอยู่ จึงเอ่ยว่า “หลังจากเจ้าคิดเงินจากการขายให้ข้ารอบนี้แล้ว อีกสักพักข้าจะส่งยันต์มาให้เจ้าอีกชุดหนึ่ง”เจ้าอาวาสหัวเราะฮี่ฮี่ “ถ้างั้นเจ้าก็ส่งมาให้เยอะหน่อยเถอะ เพราะยันต์ที่ขายอยู่ตอนนี้มีไม่เพียงพอต่อความต้องการ”ตอนนั้นเองด้านนอกก็มีเสียงพระลูกวัดตะโกนเรียกเจ้าอาวาส บอกว่ามีประสกต้องการขอซื้อยันต์เจ้าอาวาสได้ยินแบบนั้นจึงเอ่ยทิ้งท้ายว่า “เจ้ารอตรงนี้ก่อนนะ” แล้วเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่ง “......”นางอยู่ตรงนี้ไปก็ไม่มีอะไรทำ จึงตามเขาออกไปดูเรื่องสนุกสักหน่อยนางเห็นกับตาว่าเจ้าอาวาสขายยันต์ของนางในราคาสูงถึงห้าพันตำลึง แต่ฝั่งผู้มาซื้อกลับรู้สึกขอบคุณเขาเป็นล้นพ้นที่สำคัญคือ ในระหว่างการซื้อขายยันต์แผ่นนั้น เจ้าอาวาสไม่เคยปริปากพูดคำว่าเงินออกไปแม้แต่ครึ่งคำ เอาแต่พูดว่ามันเป็นเรื่องของบุญวาสนาสุดท้ายแล้วอีกฝ่ายก็ยอมจ่ายเงินห้าพันตำลึงด้วยความเต็มอกเต็มใจเฟิ่งชูอิ่งพลันคิดว่าหากพระในอารามแห่งนี้ไปทำงานค้าขายจะต้องเก่งกาจมากแน่ๆ หลังจากเขาส่งแขกกลับไปแล้ว เขาก็ถือตั๋วเงินเดินกลับมาอย่างอารมณ์ดีและบอกกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “เจ้าวาดยันต์ ข้าขายยันต์