All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 291 - Chapter 300

องครักษ์มีสีหน้าหนักใจ “เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องได้มองหรือไม่ว่ารถม้าของพวกนางมุ่งหน้าไปทางไหน?”คำถามนี้ทำเอาจิ่งสือเยี่ยนสะอึก รถม้าทั้งแปดคันเหมือนกันทุกประการ ตอนนั้นเฟิ่งชูอิ่งเลือกรถม้าแบบส่งเดชคันหนึ่งเขาบอกไม่ได้เลยว่ารถม้าคันที่ว่านั่นมุ่งหน้าไปทิศไหนตอนแรกพวกเขาเตรียมรถม้าเอาไว้เยอะขนาดนี้เพื่อทำให้พวกคนที่ไล่ตามมาสับสนทว่าพวกศัตรูยังไม่ทันจะไล่ตามมาถึง พวกเขากลับเป็นฝ่ายที่สับสนเองแล้วเขายกมือตบศีรษะของตัวเองหนึ่งที เมื่อครู่นี้ทำไมเขาถึงยอมตอบตกลงแยกทางกับเฟิ่งชูอิ่งกันนะ?เขาไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่เขายอมตกลงแต่โดยดี เป็นเพราะเฟิ่งชูอิ่งแอบใช้กลอุบายบางอย่าง“ดังนั้นตอนที่เขากำลังสนใจแผนที่อยู่ คุณหนูก็แอบใช้คาถากับเขาสินะเจ้าคะ?” เฉี่ยวหลิงเอ่ยถามเฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า “ถูกต้อง ถึงเขาจะมีนิสัยร่าเริงแจ่มใส แต่กลับไม่ใช่คนโง่งมอะไร แล้วจะยอมพยักหน้าตกลงง่ายๆ ได้อย่างไร?“หากคิดอย่างรอบคอบแล้ว ถึงเขาจะหวังดีกับพวกเรา แต่เขาก็ดูกระตือรือร้นมากเกินไป ข้ารู้สึกอึดอัดน่ะ“ที่สำคัญ หากเขาติดตามอยู่ข้างกายพวกเราตลอดเวลา ก็อาจจะเป็นการสร้างปัญหาให้เขาได้”นางรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างจิ

เรื่องแบบนี้พวกเขาเพิ่งเคยพบเจอครั้งแรก!ต่อให้พวกเขาจะเป็นนักพรตมีวิชา พอจะรู้ศาสตร์ลี้ลับอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยพบเจอเรื่องที่แปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อนเลยไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พวกเขาเพิ่งจะยิงธนูโดนคนบนรถม้าไปอย่างจัง แต่นอกจากคนจะหายไปแล้ว แม้แต่เลือดสักหยดก็ไม่มีเปื้อนให้เห็นมีคนเอ่ยว่า “กลางวันแสกๆ แบบนี้คงจะไม่มีผีหรอกนะ?”อีกคนกล่าวว่า “ผีอะไรล่ะ พระอาทิตย์ดวงใหญ่ขนาดนี้ เจ้าเคยเห็นผีที่ไหนอยู่ใต้แสงแดดได้งั้นหรือ?”“ถ้างั้นคนหายไปไหนแล้วล่ะ?”“ออกค้นหารอบๆ จะต้องอยู่แถวนี้แน่นอน”พวกเขาคิดเหมือนกันว่าน่าจะเป็นแบบนั้น ทว่าตอนที่พวกเขาหมุนตัวกลับไปนั้น กลับมีกระบี่เล่มหนึ่งบินเข้ามาแทงทะลุหัวใจนักพรตคนหนึ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และยังไร้สุ้มเสียงอีกด้วย นักพรตที่เดินอยู่ด้านหน้ายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำนักพรตคนที่อยู่ใกล้กับผู้ตายรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาจึงหันหลังกลับไปมอง ทว่ากลับถูกปาดคอตายนักพรตคนที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดพากันมองซ้ายมองขวา แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นเฟิ่งชูอิ่งพวกเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก จึงหันหลังกลับไปมอง ก่อนจะเห็นร่างนักพรตสองคนนอนจมกองเลือดบนพื้นนัยน์ตาขอ

นางตกใจจนใจหายวาบ พอหันกลับไปก็เห็นพวกนักพรตที่เพิ่งจะเผ่นหนีไป นอนจมกองเลือดกันเกลื่อนกลาดเฟิ่งชูอิ่งเลิกคิ้วสูง ก่อนที่พริบตาถัดมาจะมีตาข่ายขนาดใหญ่กางปกคลุมแผ่นฟ้า ครอบทับร่างนางเอาไว้อย่างแน่นหนาตอนที่นางถูกตาข่ายดังกล่าวจับ ยันต์บนตัวของนางก็ถูกดึงหลุดออกไป นางใช้มือดึงตาข่ายออกแต่กลับถูกคนพันธนาการจนแน่น ไม่มีทางดิ้นหลุดออกไปได้เลยนางรู้สึกใจหายวาบ นางรู้ว่ายันต์เร้นกายของตนเองสามารถทำให้คนอื่นมองไม่เห็นนางได้ ยามที่นางซ่อนตัวอยู่ในมุมอับก็แทบจะไม่มีใครพบเห็นนางเลยแต่อย่างไรเสียนางก็เป็นคนตัวเป็นๆ ไม่มีทางหลบหนีกฎตามธรรมชาติได้ ตอนที่นางอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ อย่างไรก็ต้องมีเงาปรากฏออกมาเพียงแต่พวกนักพรตพวกนั้นขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว จึงไม่ทันสังเกตเห็นเงาที่เคลื่อนไหวไปมาแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่า นางสามารถหลอกพวกนักพรตได้ แต่กลับมาเสียท่าในตอนสุดท้ายเฟิ่งชูอิ่งอยากรู้ว่าใครกันที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ สามารถหาตัวนางพบได้ในพริบตาเดียวพอนางหันกลับไปก็มองเห็นจิ่งโม่เยี่ยในอาภรณ์สีขาว ยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยด้วยท่าทางสง่างามผ่าเผย นัยน์ตาดอกท้อของเขากำลังมองนางด้วยรอยยิ้มไม่คล้ายยิ้ม

เฟิ่งชูอิ่งได้ยินสิ่งที่จิ่งสือเยี่ยนพูดก็อยากจะตบปากเขาให้รู้แล้วรู้รอด!นางพยายามอย่างหนักกว่าจะปลอบจิ่งโม่เยี่ยให้สงบลงได้ ไอ้หมอนี่โผล่มาพูดประโยคเดียว ความพยายามก่อนหน้านี้ของนางก็สูญเปล่าแล้ว!จิ่งโม่เยี่ยไม่ได้พูดอะไร แค่เอนตัวพิงรถม้า ยกมือข้างหนึ่งเท้าศีรษะ มองนางด้วยท่าทางคล้ายยิ้มไม่คล้ายยิ้ม ทว่าแววตาอันตรายอย่างยิ่งเฟิ่งชูอิ่งตอนนี้จะต้องหาวิธีแก้สถานการณ์โดยด่วน นางจึงตีหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยว่า “ท่านอ๋องจิ้น เรื่องแบบนี้จะพูดส่งเดชไม่ได้นะเพคะ!“ข้าขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้าออกมาจากเงื้อมมือของคนจวนสกุลหลินและเทียนซือ“แต่ข้าไม่เคยรับปากท่านสักคำว่าจะไปชมฤดูฝนร่วมกับท่านที่เจียงหนาน แล้วก็ไม่ได้ทิ้งท่านเอาไว้แล้วหนีออกมาเพียงลำพังอะไรนั่นด้วย!”นางกล่าวไปด้วยขยิบตาให้จิ่งสือเยี่ยนไปด้วย เพื่อไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีกในที่สุดจิ่งสือเยี่ยนก็เข้าใจแล้วว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ตอนแรกเฟิ่งชูอิ่งได้พาสาวใช้ติดตัวมาด้วยคนหนึ่ง แต่ตอนนี้คนที่อยู่กับนางคือทหารองครักษ์ของจิ่งโม่เยี่ยทั้งหมดตอนนี้ถึงเขาจะมองไม่เห็นจิ่งโม่เยี่ยที่นั่งอยู่บนรถม้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าแปดส่วนจิ่งโ

จิ่งโม่เยี่ยเพิ่งจะค้นพบความจริงบางอย่าง เขาอยากเก็บนางเอาไว้ข้างกาย ไม่ได้อยากเก็บศพเย็นชืดของนางเพียงอย่างเดียวเขาอยากเห็นนางยิ้มให้ อยากเห็นนางแสดงสีหน้าที่หลากหลายให้เขาดู ไม่ใช่ใบหน้าแข็งทื่อของศพที่ไร้ลมหายใจความรู้สึกพวกนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก อารมณ์ในใจของเขาปั่นป่วนไปหมดเหมือนน้ำมันที่โดนไฟลาม และกำลังต้มเขาจนเดือดพล่านเฟิ่งชูอิ่งไม่รู้ว่าเขากำลังเกิดความรู้สึกซับซ้อนอยู่ในใจ นางรู้สึกเพียงจิตสังหารที่พลุ่งพล่านของเขานางแอบหงุดหงิดอยู่ในใจ แต่ก็ต้องพยายามข่มเอาไว้ เอ่ยต่อว่า “ท่านอ๋องเคยบอกว่าหากมีท่านอยู่ด้วย จะไม่มีใครทำร้ายข้าได้“แล้วตอนที่คนของจวนสกุลหลินกับเทียนซือร่วมมือกันสังหารข้าท่านอ๋องอยู่ไหน? ตอนที่ชีวิตข้าแขวนอยู่บนเส้นด้าย ท่านอ๋องอยู่ที่ไหน?”จิ่งโม่เยี่ยมองสบตาดวงตาที่แดงก่ำของนาง ความทรงจำพรั่งพรูเข้ามาในสมอง เขาเคยสัญญากับนางไว้จริงๆเฟิ่งชูอิ่งรู้สึกว่าจิตสังหารของเขาเบาบางลงแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าประมาท นางเอ่ยต่อว่า “ท่านอ๋องก็รู้ว่าข้าไม่มีมิตรสหายในเมืองหลวง คนในครอบครัวก็คิดแต่จะวางแผนเล่นงาน หวังเอาชีวิตข้าอยู่ตลอดเวลา“ทางฝั่งเทียนซือนั่น ก็เป็นภัย