All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 311 - Chapter 320

เฟิ่งชูอิ่งชะงักเล็กน้อย ตอนที่นางเผลอหยุดนิ่งนั้น เขาก็สาวเท้าเข้ามาถึงตัวนางแล้วนางจึงรีบถาม “ท่านอ๋อง ดึกจนป่านนี้แล้วมีธุระอะไรกับข้าหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยตอบกลับอย่างเรียบง่าย “มานอนด้วย”เฟิ่งชูอิ่ง “......”เขาก็ตรงเกินไปแล้ว!นางรีบเอ่ย “แต่ว่าเรือนของท่านอ๋องไม่ได้อยู่ตรงนี้นะ!”จิ่งโม่เยี่ยเอียงคอเล็กน้อย นัยน์ตาดอกท้อคู่งามฉายแววราบเรียบ “ก่อนคำสาปของข้าจะถูกคลาย เจ้าจะต้องนอนกับข้า”เฟิ่งชูอิ่งร้อนใจ “ถือสิทธิ์อะไร?”จิ่งโม่เยี่ยยกเปลือกตาเล็กน้อย “ก็ถือสิทธิ์ที่เจ้ารับปากว่าจะช่วยข้าคลายคำสาปไง”เฟิ่งชูอิ่ง “......”จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสริมอีกว่า “เจ้ารับเงินของข้าไปแล้ว ก็ควรจะทำหน้านี้ของตัวเองให้ดีสิ”เฟิ่งชูอิ่ง “......”จิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจท่าทางของนางและเดินไปที่เตียงโดยตรงเฟิ่งชูอิ่งรีบพุ่งไปที่เตียงแล้วถามว่า “เรื่องนี้จะเป็นหน้าที่ของข้าได้อย่างไร?”จิ่งโม่เยี่ยตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติ “คำสาปทำให้ข้านอนไม่หลับ ย่อมต้องเป็นหน้าที่ของเจ้าอยู่แล้ว”เฟิ่งชูอิ่ง “......”ตรรกะของเขาทำให้นางหาข้อโต้แย้งไม่ได้ไปชั่วขณะจิ่งโม่เยี่ยกวาดแขนยาวๆ ของเขาออกมาเกี่ยวร่างของนางขึ้

หลังจากตบหัวตัวเองเสร็จ เขาก็เห็นว่าเฟิ่งชูอิ่งกำลังมาทางนี้ จึงรีบเดินตัวลีบติดกำแพงหนีออกไป จิ่งโม่เยี่ยเห็นแบบนั้นก็ปากกระตุกไม่หยุดจิ่งโม่เยี่ยตระหนักจากก้นบึ้งของจิตใจ หากพูดถึงการจัดการใครสักคนต้องยกให้เฟิ่งชูอิ่งจริงๆในขณะเดียวกันนั้น คนเฝ้าประตูก็เข้ามา “ท่านอ๋อง มีคนจากในวังมาพ่ะย่ะค่ะ”รอยยิ้มที่มุมปากของจิ่งโม่เยี่ยเลือนหายไปทันที เขาเอ่ยเสียงเย็นชา “พาเข้ามา”ฮ่องเต้เจาหยวนส่งคนมาจวนเขาตอนนี้ ไม่มีทางเป็นเรื่องดีอย่างแน่นอนขันทีผู้มาเยือนเดิมทีมิได้อยากจะทำงานนี้นัก เขาถวายบังคมด้วยท่าทางองอาจ “คารวะท่านอ๋องฉู่”จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “มีอะไร?”ขันทีรีบเอ่ยตอบ “เมื่อวันก่อนมีคณะทูตเดินทางมาจากหนานเยว่ ฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับราชทูตในวันพรุ่งนี้ และมีพระประสงค์ให้ท่านอ๋องฉู่เข้าร่วมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”จิ่งโม่เยี่ยรู้อยู่แล้วว่ามีราชทูตจากหนานเยว่ เดินทางมา ก่อนหน้าเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะว่าเรื่องพวกนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกทั้งหากจะว่ากันตามหลักแล้ว หนานเยว่เป็นศัตรูของเขาเหตุผลก็ง่ายมาก หลังจากฮ่องเต้เจาหยวนขึ้นครองราชย์ อีกฝ่ายยังหวาดระแวงในตัวเ

หากมีโอกาส นางก็ยังหาทางหลบหนีเหมือนเดิมนางถอนหายใจยาวเหยียด “หากท่านไม่ใช่ตัวร้ายก็คงดี ไม่ต้องตายไว แล้วก็ไม่ต้องเป็นบ้าอาละวาดคิดจะฆ่าข้าทุกวัน แบบนั้นคงจะดีมากเลย?”นางกล่าวจบก็อยากหัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ แล้วคิดว่าตนเองจินตนาการเพ้อเจ้อไปไกลแล้วนางอ้าปากหาวหวอด ก่อนจะยืดแขนบิดขี้เกียจ เป่าเทียนที่อยู่บนโต๊ะให้ดับแล้วขยับไปนอนข้างๆ เขาพริบตาที่นางนอนลงข้างเขา จิ่งโม่เยี่ยก็ลืมตาตื่นขึ้นมายันต์ของนางทำให้เขานอนหลับได้ก็จริง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในอันตรายตลอด จึงค่อนข้างมีสัญชาตญาณที่รุนแรงต่ออันตรายตอนที่นางลูบคลำร่างกายส่วนบนของเขา เขาก็ตื่นขึ้นมานานแล้วดังนั้นเขาจึงรับรู้ทุกการกระทำของนางอย่างแจ่มชัด แล้วก็ได้ยินที่นางพูดด้วยความงุนงงปรากฏในแววตาของเขา ตัวร้าย? ตายไว? จะฆ่านาง?เขาพลันเข้าใจทันทีว่าก่อนหน้านี้เขาเกิดความคิดอยากจะฆ่านาง นางคงจะรับรู้ได้เรื่องตายไวเขาก็พอจะเข้าใจ เขาถูกคำสาปเช่นนี้หากแก้ไขไม่ทันเวลา เขาก็คงเหลือเวลาอยู่อีกไม่นานแล้วล่ะแต่คำว่าตัวร้ายมันมาจากไหนกันล่ะ?คำศัพท์นี้เหมือนจะบ่งบอกถึงลักษณะนิสัย เขาเป็นตัวร้ายสำหรับใครล่ะ? หรือจะบอ

จิ่งโม่เยี่ยหันไปหาเฟิ่งชูอิ่ง “เขาก็คือเจ้าขยะที่ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังก่อนหน้านี้“ความจริงแล้วคนที่อยู่บนโลกใบนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นขยะทั้งนั้น แค่ยอมรับว่าตัวเองเป็นขยะไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรเลย“แต่คนที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นขยะ แต่ยังทำตัวหน้าด้านไร้ยางอาย เจอหน้าก็คิดจะท้าทายอีกฝ่าย แบบนั้นทั้งไร้ค่าทั้งโง่เขลาเลยล่ะ”ระหว่างทางมาวังหลวง จิ่งโม่เยี่ยเล่าเรื่องเกี่ยวกับแคว้นหนานเยว่ให้เฟิ่งชูอิ่งฟังแบบคร่าวๆ แล้วตอนที่นางได้ยินครั้งแรกก็ถึงกับอึ้งไปเลย เพราะว่าเรื่องนี้ไม่เคยถูกพูดถึงในนิยายมาก่อนจิ่งโม่เยี่ยอาศัยเพียงกองทัพหมาป่าหิมะสามหมื่นนายโดยไม่มีกองกำลังสนับสนุน ในสถานการณ์ที่ต้องคอยระวังไม่ให้ใครลอบกัด แต่กลับบุกเข้าไปถึงเมืองหลวงแคว้นหนานเยว่ได้สำหรับนางแล้ว เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อสุดๆ ไปเลยเรื่องแบบนี้หากเกิดขึ้นในยุคสมัยอื่น อาจจะถูกคนบันทึกลงในหนังสือเป็นประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ ชื่นชมสรรเสริญ แล้วยังฉวยโอกาสนี้ยึดครองแคว้นหนานเยว่ ขยายอาณาเขตแว่นแคว้นตนเองด้วยทว่าจนถึงป่านนี้แล้ว ฮ่องเต้เจาหยวนก็ยังไม่ยอมให้ใครพูดถึงเรื่องของจิ่งโม่เยี่ย หลังจากจบเรื่องแล้วนอกจากจะไม

จิ่งสือเฟิง “......”เขาบอกแล้วว่าเขาเกลียดเฟิ่งชูอิ่งมากที่สุด!เขาเอ่ยเสียงเย็นชา “นั่นเพราะว่าช่วงหลายปีมานี้ฝีมือของน้องสามมิค่อยดีนัก ข้าก็เลยให้โอกาสเขาได้ลับคมตัวเอง”จิ่งโม่เยี่ยกล่าวเสียงยานคาง “ข้าไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะมองข้าอย่างไร ข้ายินดียกโอกาสนี้ให้พี่รอง”จิ่งสือเฟิง “......”โอกาสแบบนี้ เขาไม่ต้องการสักนิด!ฮ่องเต้เจาหยวนมองเฟิ่งชูอิ่งอย่างพินิจ แต่กลับมองจิ่งโม่เยี่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เยี่ยเอ๋อร์ข้าเองก็ไม่ได้เห็นวรยุทธ์ของเจ้านานมากแล้ว เจ้าก็ประลองกับคนจากแคว้นหนานเยว่หน่อยเถอะ“ข้าอยากรู้ว่าฝีมือเจ้ายอดเยี่ยมสักแค่ไหน!”คำพูดนี้ฟังดูดี แต่กลับไม่เหลือช่องว่างให้จิ่งโม่เยี่ยปฏิเสธเลยเพราะว่าเขาคือฮ่องเต้ คำพูดของเขาหนักแน่นดุจขุนเขา ผู้อื่นไม่สามารถโต้แย้งได้เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ คิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องเล่นงานเขาให้รู้สำนึกสักรอบ นางจึงเอ่ยว่า “ท่านอ๋องเฉิน ดูสิเพคะ ฝ่าบาทก็คิดว่าท่านสู้ท่านอ๋องฉู่ไม่ได้!”จิ่งสือเฟิง “......”ฮ่องเต้เจาหยวน “......”ถึงเขาจะไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วก็สามารถเข้าใจแบบนั้นได้พอเฟิ่งชูอิ่งอธิบายแบบนั้น