บทที่ 285

พวกเขาไม่รู้ว่ายันต์ปัญจอสนีแผ่นนั้นนางเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว นางก็แค่กระตุ้นการทำงานของมันเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องโยนยันต์ออกไปแปะอีก

เพราะว่าเรื่องหลายอย่างที่เกิดขึ้น เทียนซือจึงรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

ทว่าหลังจากค้นจนครบทุกซอกทุกมุมก็ยังไม่พบเฟิ่งชูอิ่ง เขาจึงหันไปถามหลินชูเจิ้งว่า “เฟิ่งชูอิ่งไปไหนแล้ว?”

หลินชูเจิ้งไม่อยากจะเอ่ยปากพูดแม้แต่คำเดียว เพราะว่าเขาไม่สามารถควบคุมสิ่งที่ตนเองพูดออกไปได้

แต่เมื่อเทียนซือเป็นคนถาม เขาก็จำเป็นจะต้องตอบ

เขาเปิดปากก็โพล่งออกไปว่า “เทียนซือ เอวของพระสนมสวี่อ่อนนุ่ม ใจของข้าอ่อนยิ่งกว่า เจ้ารีบเข้ามาอยู่ในใจของข้าสิ!”

หลินชูเจิ้ง “!!!!!!”

เทียนซือ “......”

เขารู้ดีว่าสิ่งที่หลินชูเจิ้งพูดออกมาเป็นฝีมือของเฟิ่งชูอิ่ง ไม่ใช่ความต้องการของหลินชูเจิ้ง แต่มันกลับทำให้เขาเกิดจิตสังหารขึ้นมา

เพราะว่าหลินชูเจิ้งกล่าวถึงพระสนมสวี่

หลินชูเจิ้งเองก็ตระหนักได้ถึงเรื่องนั้นเหมือนกัน เขาจึงใช้มือปิดปากของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะส่ายหน้าให้เทียนซืออย่างเอาเป็นเอาตาย

เทียนซือเห็นเขาเลือดท่วมตัว ถูกหลานสาวของตัวเองเล่นงานจนอยู่ในสภาพนี้แล้ว เขาจึง